Το debate του ΠΑΣΟΚ έδειξε την μεγάλη προσπάθεια που καταβάλλουν οι υποψήφιοι αρχηγοί του να καταστήσουν ξανά το κόμμα της στη θέση της αξιωματικής αντιπολίτευσης. Εκμεταλλευόμενοι την απογοήτευση που έχει δημιουργηθεί εξαιτίας της εσωτερικής αναταραχής στον ΣΥΡΙΖΑ. Η χθεσινή συζήτηση δεν μας έκανε σοφότερους, ούτε έδειξε ότι υπάρχει ένα νέο αφήγημα, προτάσεις που δημιουργούν κίνηση ωστε να νικηθεί ή αντικατασταθεί ο Μητσοτάκης. Η προσπάθεια όμως στρέφεται στην σύγκριση με τον ΣΥΡΙΖΑ, όπου το κλίμα είναι εμφυλιακό και διαλυτικό.
Αν δεν υπήρχε η αναταραχή στον ΣΥΡΙΖΑ, με διαστάσεις προσωπικής αντιπαράθεσης, ενός ανελέητου πολέμου σε επίπεδο προσώπων, και το Debate δεν θα είχε κάτι καινούργιο να δείξει. Δεν προκύπτει ότι στο ΠΑΣΟΚ υπάρχει η νέα ιδέα και η άποψη του θα γίνει πλειοψηφική. Το debate ήταν όμως σαφώς μια εικόνα που εμπνέει σοβαρότητα, που δείχνει ότι οι υποψήφιοι για την ηγεσία του ΠΑΣΟΚ κατάλαβαν την ευνοϊκή γι αυτούς συγκυρία λόγω της κατάστασης στον ΣΥΡΙΖΑ.
Κανείς απο τους εξι δεν έκανε το μεγάλο λάθος, όλοι στάθηκαν στο πλαίσιο των γνωστών πλαισίων της πολιτικής του ΠΑΣΟΚ, υπερασπιζόμενοι και οι 6 ότι είναι ΠΑΣΟΚ μεχρι το μεδούλι.
Ο Νίκος Ανδρουλάκης ηταν στο στόχαστρο όλων, αφού αυτός είναι ο αρχηγός που αμφισβητήθηκε.
Η Άννα Διαμαντοπούλου εδειξε σαφώς ότι στόχος είναι να πείσει τα 2,5 ψηφοφόρων που έχουν χαθεί για το ΠΑΣΟΚ απο το 2009 και μετά, μίλησε για κυβερνησιμότητα.
Ο Χάρης Δούκας προσπάθησε να δείξει ότι μπορεί να ηγηθεί και του ΠΑΣΟΚ και της μεγάλης κεντροαριστεράς, ταυτόχρονα δε και του Δήμου Αθηναίων.
Ο Παύλος Γερουλάνος έδειξε πολιτική ορθότητα και ευγένεια, με απόψεις τεχνοκρατικές, αλλά χωρίς κάποιο ξεπέταγμα.
Ο Μιχάλης Κατρίνης ηταν ο εκπρόσωπος του ΠΑΣΟΚ που ξέραμε, στοιχείο που διακρίνει και τον Ν. Ανδρουλάκη). Ηταν ιδιαίτερα μαχητικός.
Η Νάντια Γιαννακοπούλου ηταν η πλέον μαχητική, δεικτική έναντι του κ. Ανδρουλάκη οπως και αλλων υποψηφίων. Ομως δεν έγινε σαφές ποια είναι η επι της ουσίας διαφορά της σε επίπεδο θέσεων και εφαρμοσμένης πολιτικής.