Του Σωτήρη Σιδέρη

Η Ούρσουλα φον ντερ Λάϊεν και τα κράτη -μέλη της ΕΕ χρειάστηκαν πάνω από δύο μήνες για  να συνεννοηθούν για τα χαρτοφυλάκια και τη νέα σύνθεση της Επιτροπής, θα τα βρουν στο μεταναστευτικό; το ερώτημα φαντάζει σχεδόν απλοϊκό, αντανακλά όμως την κρίση  συνοχής που είναι κυρίαρχη στις Βρυξέλλες. Εν μέσω κραυγών για το μεταναστευτικό ,  η ΕΕ βρίσκει ένα τέλειο άλλοθι για να καλύψει την πολιτική της γύμνια.

Πλήθος προβλημάτων, όπως η στεγαστική κρίση, η ακρίβεια, η ενεργειακή κρίση εξαιτίας του πολέμου και των κυρώσεων στην Ρωσία, οι ανισότητες , η κρίση χρέους ,  κλονίζουν την σχέση Βρυξελλών – Ευρωπαίων πολιτών. Η διαρκής άνοδος της ακροδεξιάς δεν οφείλεται μόνο στο μεταναστευτικό, αλλά και σε αυτά τα προβλήματα που αποσιωπούνται.  Η καχυποψία , αντί συνοχής κυριαρχεί μεταξύ των κρατών -μελών. Με απλά λόγια, εν μέρει, βολεύει η “κρίση μεταναστευτικού”, που είναι μεν υπαρκτό πρόβλημα, αλλά εξαιτίας των λανθασμένων πολιτικών, έχει μετατραπεί σε πολιτικό πρόβλημα που κατακλύζει την Ευρώπη. Η Γερμανία είναι εξάλλου ο τέλειος στόχος. Αλλά με δική της ευθύνη.  Έχουμε να κάνουμε με μια τυφλή πορεία της ΕΕ;

Ο λάθος δρόμος

Όσο και αν είναι παράδοξο, είναι αλήθεια ότι όλα  αυτά  τα προβλήματα δεν είναι στο τραπέζι και δεν είναι αντικείμενο συζητήσεων στις πραγματικές τους διαστάσεις. Συσκοτίζονται  από την μονοδιάστατη συζήτηση και ένταση για το μεταναστευτικό.  Η υπερπροβολή και μάλιστα με αρνητικό τρόπο συμβάντων , ώστε να προκαλεί φόβο, είναι μέρος μιας πολιτικής που στόχο έχει να αποπροσανατολίσει τους ευρωπαικούς λαούς από τα μείζονα. Αυτός ο αποπροσανατολισμός όμως βολεύει πολύ τις ισχυρές χώρες όπως η Γερμανία και διευκολύνει τις κυβερνήσεις στο να παίρνουν την ατζέντα των ακροδεξιών κομμάτων. Αυτό προσπαθεί να κάνει ο Σολτς με το AfD,  το ίδιο έκανε ο Μακρόν τοποθετώντας τον Μπαρνιέ πρωθυπουργό, το ίδιο έγινε στην Ολλανδία, τη Σουηδία, την Αυστρία και αλλού. Πολύ βολική αλλαγή πολιτικής και χωρίς να απολογούνται για τον ιδεολογικό και πολιτικό εκτροχιασμό τους.

Ο λάθος δρόμος της ΕΕ συμπληρώνεται από την εξοπλιστική φρενίτιδα, στο όνομα της δήθεν αυτονομίας της ΕΕ , ώστε να έχει ισχυρή άμυνα και να διαδραματίσει ταυτόχρονα γεωπολιτικό ρόλο .  Είναι μια ακόμη υποκριτική πολιτική. Όσο οι ΗΠΑ διατηρούν σε ισχύ το ΝΑΤΟ και όσο το ΝΑΤΟ παραμένει η μόνη Συμμαχία στην Δύση, η Ευρώπη δεν υπάρχει περίπτωση να αυτονομηθεί. Πρόκειται είτε για φαντασίωση στην καλύτερη περίπτωση, ή θα εξαπάτηση των Ευρωπαίων πολιτών, στην χειρότερη περίπτωση.

Ο εγκλωβισμός του Μητσοτάκη

Η κατάρρευση της σοσιαλδημοκρατίας  και η ενσωμάτωσή της στις νεοφιλελεύθερες πολιτικές, ο λάθος προσανατολισμός της ΕΕ, οδηγούν σε πολλαπλά επίπεδα κρίσεων την ΕΕ. Γι αυτό υπάρχουν ευθύνες όμως. Ένα ολόκληρο σύστημα που περιβάλλεται από την νεοφιλελεύθερη ιδεολογία προκαλεί συνεχώς κρίσεις που δεν επιλύονται, αντίθετα συσσωρεύονται προβλήματα . Στο μοτίβο αυτό προσπαθεί να ενταχθεί και ο Κυριάκος Μητσοτάκης ο οποίος έχει τα δικά του ιδιαίτερα προβλήματα. Σε πολλά ΜΜΕ της Ευρώπης κυριαρχεί η εντύπωση ότι είναι ο δεύτερος Όρμπαν, ότι έχει να απολογηθεί για σκάνδαλα για την λειτουργία του κράτους δικαίου και ταυτόχρονα έχει κλείσει προ πολλού το μάτι στην ακροδεξιά.

Όλα αυτά καταγράφονται και ενώ είναι γνωστό στο παρασκήνιο ότι ο Έλληνας πρωθυπουργός φιλοδοξεί να πάρει ένα αξίωμα στην ΕΕ. Από τη μια δηλαδή καταρρέει δημοσκοπικά για άλλους λόγους και τώρα έρχεται το μεταναστευτικό , από το οποίο προσπαθεί να πιαστεί για να παραπλανήσει την ελληνική κοινή γνώμη. Αλλά και εδώ, όπως είπαμε δεν μπορεί να κάνει πολλά , γιατί έχει ευρωπαικές φιλοδοξίες. Έτσι, ο Μητσοτάκης θα προσπαθεί συνεχώς να διαχειρίζεται τον πολιτικό εγκλωβισμό τους στα αδιέξοδα και τις κρίσεις που ο ίδιος προκάλεσε.


Ας έχουμε λοιπόν υπόψη μας, ότι όσο οι κυρίαρχες δυνάμεις επιμένουν σε αυτές τις πολιτικές και όσο η ΕΕ είναι πολλαπλά εξαρτημένη από τις ΗΠΑ, ακόμη και από τι Ισραήλ, διέξοδος δεν υπάρχει. Η εικόνα που επικρατεί ενόψει της σύνθεσης της νέας Κομισσιόν είναι τόσο καταθλιπτική, που απλά ερμηνεύει την αδυναμία των ηγετών της να εκφράσουν τους λαούς τους. Γιατί όσο εκφράζουν συμφέροντα , πολυεθνικές και μηχανισμούς του χρήματος, τους λαούς δεν θα τους εκφράσουν.
Φυσικά υπάρχουν και τα επιδόματα….