Του Σωτήρη Σιδέρη

Αν ξανακούσει κάποιος την συνέντευξη τύπου του Κυριάκου Μητσοτάκη στη ΔΕΘ, θα παρατηρήσει την ολοκληρωτική απουσία αναφορών  στα ιδεολογικά κίνητρα της κυβερνητικής πολιτικής. Έχοντας απόλυτη ανάγκη από την αποϊδεολογικοποίηση της πολιτικής, η ΝΔ  ο πρωθυπουργός μετέτρεψε το δημόσιο λόγο του σε τυπικές αναφορές επί του συνόλου των προβλημάτων. Φυσικά αυτό οφείλεται και στην κρίση ταυτότητας της Αριστεράς, όπως και του ΠΑΣΟΚ και η εικόνα της πολιτικής ζωής της χώρας μοιάζει σαν έρημος ιδεών. Τα προβλήματα κατά τον Μητσοτάκη , δεν έχουν αιτία, απλά υπάρχουν και η κυβέρνηση παλεύει να τα αντιμετωπίσει.

Το καθεστώς γαλέρας που κυριαρχεί στους εργασιακούς χώρους, δεν οφείλεται στο πλήθος ταξικών νόμων, αλλά  σε αόρατες αιτίες. Τα υπερκέρδη , τα δις των απευθείας αναθέσεων, οι φωτογραφικοί νόμοι υπέρ φίλων και η καταιγίδα των ιδιωτικοποιήσεων, είναι σχεδόν φυσικό φαινόμενο. Οι ανισότητες δεν οφείλονται σε κραυγαλέα ταξικές πολιτικές, αλλά περίπου είναι φυσιολογικές. Είναι μια  πολιτική που  προκαλεί κοινωνικά ερείπια.  Η  αιτία  όμως, που είναι συστημική, δεν συζητείται καν.Αν υπάρχουν ευθύνες , αυτές είναι πάντα ατομικές και ποτέ κυβερνητικές. Αυτό ακριβώς θέλει ο Μητσοτάκης  Η αλήθεια είναι ότι, η τάση αποϊδεολογικοποίησης και του ΣΥΡΙΖΑ τον τελευταίο χρόνο και του ΠΑΣΟΚ συνέβαλε στο να γίνουν  κομμάτια και θρύψαλα  τα κόμματα αυτά και να σύρονται πίσω από την κυβερνητική προπαγάνδα.  

Οι ταυτότητες

Ανακύπτει  έτσι, η ανάγκη  για την Αριστερά και ευρύτερα για την προοδευτική παράταξη , η ανάδειξη  μιας νέας ιδεολογικής ταυτότητας που θα αλλάξει την συζήτηση και την πορεία της πολιτική ζωή της χώρας.  Ακόμη και οι αρχικές συζητήσεις για την Κεντροαριστερά στερούνται ιδεολογικών αρχών και έχουν έναν πολιτικό χαρακτήρα με κύρια θέση την αλλαγή κυβέρνησης. Πρόκειται για μια λάθος προσέγγιση που θα στοιχίσει και στο ΠΑΣΟΚ και στο ΣΥΡΙΖΑ, αν δεν αλλάξουν. Ήδη και τα δύο αυτά κόμματα πληρώνουν την ιδεολογική κρίση τους πολύ ακριβά. Δειλά όμως κάποιοι στη ΝΔ αρχίζουν να θέτουν θέμα απόκλισης του Μητσοτάκη από τις ιδεολογικές αρχές της ΝΔ, κυρίως οπαδοί του Σαμαρά. Ωστόσο απέχουν πολύ από την ουσιαστική προσέγγιση του προβλήματος.

Αυτή την στιγμή όπως η συζήτηση επικεντρώνεται κυρίως στην ΝΔ και τον ΣΥΡΙΖΑ, καθώς πολλοί θεωρούν βάσιμα ότι, το ΠΑΣΟΚ δεν πρόκειται ποτέ να ξαναγίνει κινηματική δύναμη, ούτε κόμμα εξουσίας. Ο ΣΥΡΙΖΑ έχει ίσως μια τελευταία ευκαιρία, αν και οι έως τώρα ενδείξεις είναι απογοητευτικές. Η συζήτηση επικεντρώνεται σε κάποια πρόσωπα -υποψηφίους για την προεδρία και όχι στο τι εκφράζουν ή τι μπορούν να αναδείξουν και προκαλέσουν αλλαγές στην πολιτική ζωή της χώρας.
Οι προεδρικές εκλογές στον ΣΥΡΙΖΑ ήδη κινούνται στον αστερισμό των προσωπικών τακτικών και της δράσης των κομματικών μηχανισμών. Ήδη απουσιάζει η αναζήτηση μιας ιδέας που μπορεί να παρουσιάσει ένας υποψήφιος και να κινητοποιήσει εκ νέου κοινωνικές δυνάμεις, ώστε με νέα ορμή να διεκδικήσει μια καλύτερη θέση στους συσχετισμούς δυνάμεων.

Όσο επικρατεί η αντίληψη ότι ένα πρόσωπο, ακόμη και αν δεν έχει να διακηρύξει τίποτα μπορεί να ηγηθεί ενός μεγάλου και ακόμη ισχυρού κοινωνικού χώρου, ο ΣΥΡΙΖΑ θα συνεχίζει να βουλιάζει. Όσο το αίτημα για αλλαγή εξανεμίζεται στους κομματικούς διαδρόμους και όχι στην αναζήτηση νέων ιδεών, η προοδευτική αντιπολίτευση θα βουλιάζει στα στερεότυπα και στην ξύλινη γλώσσα των στελεχών της.
Η ΝΔ δεν κέρδισε καμία μάχη ιδεών , γιατί στόχος της ήταν και παραμένει η απουσία τους από τον πολιτικό διάλογο. Οι ιδεολογικοί όροι έχουν εξαφανιστεί και κάθε φορά που ο πρωθυπουργός μιλάει , προσπαθεί να εξοβελίσει ότι τον ενοχλεί. Δεν θέλει να ακούει για δημόσια αγαθά, δεν θέλει να ακούει για κάθαρση, για διαφθορά, για ταξική πολιτική, για ανισότητες, γιατί αν το έκανε έστω και σε ελάχιστο βαθμό, θα ορθώνονταν απέναντί του οι απαντήσεις.  Γι αυτό και δεν θα κάνει ποτέ τέτοιο διάλογο. Η Αριστερά όμως; η ιδεολογική αφωνία της αφαίρεσε ένα τεράστιο όπλο από την φαρέτρα της. Η Αριστερά της κοινωνικής ευαισθησίας, η αντιπολεμική Αριστερά, η υπεράσπιση των μη προνομιούχων, το κράτος δικαίου, των δημοσίων αγαθών δεν είναι πια εδώ.

Αντί λοιπόν ο ΣΥΡΙΖΑ  και η ευρύτερη προοδευτική παράταξη, να σύρονται πίσω από τεχνητές αντιπαραθέσεις και λάθος συζητήσεις, οφείλει να επαναφέρει στο τραπέζι και στην κοινωνία τις διακηρύξεις που την κατέστησαν πρωταγωνίστρια δύναμη. Και χωρίς να παραβλέπει ότι ζούμε στην ψηφιακή εποχή, οφείλει επίσης να συνδυάσει τις ιδεολογικές παραδόσεις της με την σύγχρονη επαφή. Τα νέα προβλήματα απαιτούν νέες προτάσεις και θέσεις, αλλά οι παλιές ιδέες της ισότητας, της κοινωνικής δικαιοσύνης , της αλληλεγγύης και της δημοκρατίας μπορούν να γίνουν και πάλι η κινητήριος δύναμη μιας πολυσύνθετης, πλην όμως απόλυτα κατανοητής πολιτικής..
Ας τα έχουν υπόψη τους όσοι φιλοδοξούν να γίνουν ηγέτες….