Του Στράτου Βαλτινού

Ο Κασσελάκης είπε ότι “υπάρχει ένα οργανωμένο σχέδιο”  με στόχο  “ο καθημερινός εξευτελισμός του ΣΥΡΙΖΑ έως το συνέδριο, ώστε να μη μείνει κανείς…” και έτσι, “ο ΣΥΡΙΖΑ, πλήρως απαξιωμένος, αφενός να μην αλλάξει και αφετέρου να ρευστοποιηθεί σε μία νεφελώδη Κεντροαριστερά, με σωτήρα επιλεγμένο από τη διαπλοκή..”.
Αλλά ποιος  αλήθεια εξευτελίζει τον ΣΥΡΙΖΑ: δεν είναι εξευτελισμός οι διαρκείς μεταπτώσεις της συμπεριφοράς του έναντι του Τσίπρα που άλλοτε τον δόξαζε και τώρα τον θεωρεί εκλεκτό της διαπλοκής;  δεν είναι η διαρκής επίδειξη πλούτου και η προβολή της προσωπικής του ζωής, δεν είναι το γεγονός ότι η ήττα στις ευρωεκλογές δεν τον άγγιξε καν, δεν είναι η αδυναμία του να δώσει πολιτικές λύσεις στο πολιτικό πρόβλημα του ΣΥΡΙΖΑ, δεν είναι εξευτελισμός να αποκαλεί το ΝΑΤΟ ιερή συμμαχία;

   Ο Κασσελάκης  ξεκίνησε τη θητεία του με διαρκή διαπόμπευση του ΣΥΡΙΖΑ και τώρα, μετά από έναν χρόνο αποτυχιών, κάνει λόγο για εσωτερικούς εχθρούς που θέλουν να εξευτελίσουν το κόμμα . Όλη η έως τώρα θητεία του είναι μια ιδεολογική ανορθογραφία, μια κακοποίηση της πολιτικής. Φυσικά δεν είναι ο μόνος υπεύθυνος, αλλά κανείς άλλος στον ΣΥΡΙΖΑ δεν φαντασιώνεται παντού εχθρούς ή ότι θα γίνει πρωθυπουργός επειδή μιλάει καλύτερα αγγλικά από τον Μητσοτάκη. Σήμερα οι 87 είναι στη θέση των στελεχών της Νέας Αριστεράς που στο δίλημμα να μείνουν ή να φύγουν επέλεξαν το δεύτερο. Περιμένουμε τη δική τους απόφαση τώρα..

Στην πολιτική αρένα

 Για έναν ηγέτη, επίτευγμα θεωρείται η άμβλυνση των εντάσεων, η ιδεολογική ομογενοποίηση και η προγραμματική συμφωνία, ώστε να διεκδικήσει την εξουσία. Αν δεν μπορεί να κάνει τα αυτονόητα δεν είναι ικανός ηγέτης.
Εδώ και έναν χρόνο , ο Κασσελάκης δεν κατάφερε να αρθρώσει μια συγκροτημένη πολιτική, όχι γιατί δεν τον άφηναν οι 87, ή οι 8, αλλά γιατί δεν μπορούσε. Δεν ανέλαβε ούτε μια πολιτική πρωτοβουλία για ανάλυση, αυτοκριτική και σχεδιασμό μετά την ήττα στις ευρωεκλογές και ενώ το κλίμα ήταν υποτονικό. Δεν συνέθεσε ποτέ απόψεις και δεν κατάφερε ποτέ να αναδείξει στελέχη , να ξέρει ο καθένας τον ρόλο του , να συνεργάζεται μέρα και νύχτα για να φύγει ο ΣΥΡΙΖΑ από την θανατηφόρα εσωστρέφειά του, να οργανώσει κινητοποιήσεις , να κάνει έστω μια σταθερή, δυναμική και αποτελεσματική καμπάνια  με αρχή, μέση και τέλος για οποιοδήποτε θέμα που απασχολεί την κοινωνία.

Ουσιαστικά, επί έναν χρόνο , ο Στέφανος Κασσελάκης ενσωματώθηκε στην κρίση του ΣΥΡΙΖΑ, ο ίδιος μεγέθυνε το πρόβλημα και το έκανε ανυπέρβλητο, ο ίδιος έχασε τα όποια ερείσματα είχε στην κοινωνία. Και όμως και μετά τις ευρωεκλογές και με ορατό τον κίνδυνο μιας νέας διάσπασης, συνέχισε μέχρι πρόσφατα να δηλώνει υποψήφιος πρωθυπουργός. Η πολιτική δράση ενώνει τις δυνάμεις ενός κόμματος, το πολιτικό σχέδιο και το όραμα κάνουν ένα κόμμα κίνημα, η ηγετικότητα κάνει τη διαφορά μεταξύ στελέχους και προέδρου. Τίποτα από όλα αυτά τελικά δεν αφορούν τον Κασσελάκη.

 Δεν πρόκειται για αποσύνδεση του Κασσελάκη από την πραγματικότητα, γιατί ποτέ δεν ήταν συνδεδεμένος. Το να κάνει δηλώσεις στα μέσα κοινωνικής δικτύωσης, πολλές φορές την εβδομάδα, δεν σημαίνει ότι έχει πιάσει τον σφυγμό της κοινωνίας. Ολόκληρα κινήματα, αντιπολεμικά, οικολογικά  και άλλα, αρχικά αποθεώθηκαν και μετά χάθηκαν, είτε ατόνησαν , είτε απαξιώθηκαν, γιατί δεν κέρδισαν ζωτικό κοινωνικό χώρο και δεν υπερίσχυσαν. Πως θα επιβίωνε ο ΣΥΡΙΖΑ , ένα αρχικά Αριστερό κόμμα με έναν πρόεδρο που δεν έχει καμία σύνδεση με την ιστορία, τους αγώνες του, τον κοινωνικό του ρόλο, την επίδρασή του στους αδύναμους, στους ειρηνιστές, τους διανοούμενους;.

Ο Κασσελάκης δεν αφιέρωσε ούτε ένα λεπτό από την μέχρι τώρα θητεία του για να αποκτήσει δεσμούς με την διανόηση, με τον πνευματικό κόσμο της χώρας, ώστε να πάρει ιδέες , να πιάσει τον σφυγμό της πνευματικής Ελλάδας και να σχεδιάσει μια πολιτική παρέμβαση με κοινωνικό αντίκτυπο. Ο πρόεδρος του ΣΥΡΙΖΑ, δεν αφιέρωσε ούτε μια ώρα από τον χρόνο του, για να προωθήσει την διασύνδεση του κόμματος με τα απομεινάρια έστω του συνδικαλιστικού κινήματος και σιγά σιγά να αναπτυχθεί ένα νέο αντιδεξιό κίνημα για το κράτος δικαίου, για τη δημοκρατία, για τους θεσμούς, για τις ανισότητες.
Και όμως είχε αρκετό χρόνο για να αυτοπαρουσιάζεται σε φθηνιάρικες τηλεοπτικές εκπομπές , για να συστήνεται ως πλούσιος Αριστερός.  Και τώρα το ίδιο παραμύθι για τον εσωτερικό εχθρό. Σε όλα τα κόμματα του κόσμου, οι ηγέτες αμφισβητούνται όταν γίνεται πλέον συνείδηση ότι όχι μόνο δεν μπορούν να ανταποκριθούν στα καθήκοντα που τους έχουν ανατεθεί, αλλά οδηγούν το κόμμα τους στην αποσύνθεση και τον εξευτελισμό. Κάπως έτσι και ο ΣΥΡΙΖΑ οδηγείται σε ένα δραματικό τέλος. Από την στιγμή που την τύχη του κόμματος δείχνει να την επηρεάζει ο Πολάκης, είναι προφανές ότι κάτι πολύ νοσηρό συμβαίνει. Αλλά ο Πολάκης ήταν ο σύμμαχος του Κασσελάκη, όπως και άλλοι που τώρα παρακολουθούν την πορεία προς το τέλος, ανίκανοι, όπως πάντα βέβαια να αντιδράσουν.
 Ποιος λοιπόν εξευτελίζει τον ΣΥΡΙΖΑ κύριε Κασσελάκη;