Ο Νίκος Παπανδρέου γιος του Ανδρέα Παπανδρέου δεν πρόσφερε ποτέ τίποτα στο ΠΑΣΟΚ, ούτε έδωσε ποτέ  στη ζωή του, κανέναν αγώνα για τη χώρα και το κόμμα του. Έγινε ευρωβουλευτής μετά την παραίτηση του Νίκου Ανδρουλάκη και τώρα, ως εκλεγμένος πλέον ευρωβουλευτής έθεσε θέμα ηγεσίας. Το όνομά του και μόνο ήταν αρκετό για να τροφοδοτήσει με ενέργεια την υφέρπουσα αμφισβήτηση του προέδρου του ΠΑΣΟΚ. Στην οικογένεια Παπανδρέου οι αποφάσεις λαμβάνονται συλλογικά και υπό αυτό το πρίσμα θεωρείται εύλογο, η δήλωση αμφισβήτησης του Ανδρουλάκη , να έχει την συναίνεση των αδελφών του,  Γιώργου και Αντρίκου Παπανδρέου.

Θέλει ο Νίκος Παπανδρέου να γίνει πρόεδρος του ΠΑΣΟΚ; Κανείς δεν πιστεύει ότι ένας Παπανδρέου εγείρει θέμα ηγεσίας για να προτείνει κάποιον άλλο. Είτε ισχύει αυτό, είτε όχι, το ΠΑΣΟΚ εκ των πραγμάτων βρίσκεται σε κρίση ηγεσίας. Οπότε φαντάζουν ως πολυτέλεια οι συζητήσεις, για συμμαχίες, νίκες και εξουσία. Κόμμα με αμφισβητούμενο ηγέτη δεν θα κερδίσει εξουσία. Όσο για τον Ν. Παπανδρέου, η δήλωσή του είναι μνημείο ασάφειας και καιροσκοπισμού και μάλιστα οι αναφορές κατά του ΣΥΡΙΖΑ και οι λέξεις που χρησιμοποιεί  είναι κατάπτυστες....

Διαχέεται η κρίση στην προοδευτική αντιπολίτευση

Ουσιαστικά έχουμε πολλά κόμματα της προοδευτικής αντιπολίτευσης με προβλήματα , είτε κομματικής λειτουργίας, είτε ηγεσίας, είτε ιδεολογίας και στρατηγικής. Στο ΠΑΣΟΚ άνοιξε ο δρόμος για εξελίξεις, έστω και αν ο Ανδρουλάκης λέει ότι τα θέματα αυτά θα συζητηθούν στην ώρα τους, δηλαδή το 2025. Στον ΣΥΡΙΖΑ τα υπόγεια ρεύματα της εκλογικής ήττας είναι ζήτημα χρόνου να φθάσουν στον 7ο όροφο που είναι το γραφείο του Κασσελάκη. Στη Νέα Αριστερά θα αναζητήσουν πρόεδρο ή γραμματέα, αλλά κάποιον που να ηγηθεί , καθώς και η δική της ήττα ήταν ηχηρή. Στο ΜέΡΑ 25 μπορεί ο Βαρουφάκης ως ιδρυτής του κόμματος να μην αμφισβητείται δημόσια, είναι όμως εμφανές ότι το κόμμα έχει πρόβλημα κοινωνικής επιρροής.  

  
Προς το παρόν έχουμε το ΠΑΣΟΚ. Όλα ξεκίνησαν από σκόρπιες δηλώσεις που μορφοποιήθηκαν με την επιστολή του Οδυσσέα Κωνσταντινόπουλου στο Πολιτικό Συμβούλιο του κόμματος , με την οποία ζητά επίσπευση των διαδικασιών και εκλογές εντός του έτους. Εν ριπή οφθαλμού τον ακολούθησε ο Νίκος Παπανδρέου  και ο Παύλος Γερουλάνος , της επιρροής των Παπανδρέου προσδίδοντας άλλη διάσταση στις εξελίξεις .
Ο Ν. Παπανδρέου τονίζει ότι “κανείς δεν μπορεί ή μάλλον δεν θα έπρεπε να είναι ικανοποιημένος από το αποτέλεσμα των ευρωεκλογών” και απορρίπτει κατηγορηματικά τη συνεργασία ή συνένωση ΠΑΣΟΚ -ΣΥΡΙΖΑ, ενώ κάνει αναφορά στην διακήρυξη της 3ης Σεπτέμβρη για να υπενθυμίσει ότι ως Παπανδρέου έχει λόγο , περίπου ως κληρονόμος του ιδρυτή -ιδιοκτήτη του ΠΑΣΟΚ Ανδρέα Παπανδρέου. Απομένει να δούμε τις επόμενες κινήσεις του για να διακριβωθούν και οι στόχοι του.

Ωστόσο μια παρατήρηση: το να  λέει  ο Νίκος Παπανδρέου ότι “ είχαμε μια χρονιά ορόσημο όπου η λαϊκίστική και ενίοτε αιμοσταγής πολιτική φιλοσοφία του ΣΥΡΙΖΑ κατέρρευσε…”. Είναι προσβολή για κάθε σκεπτόμενο πολίτη, εργαζόμενο , άνεργο ή αυτοαπασχολούμενο Έλληνα, επιστήμονα ή επιχειρηματία. Λίγη αυτοανάλυση για το ποιος έκανε επιστήμη τον λαικισμό στην Ελλάδα, θα τον βοηθούσε περισσότερο. 

Ολόκληρο το άρθρο του Νίκου Παπανδρέου

«Αλλαγή
Κανείς δεν μπορεί ή μάλλον δεν θα έπρεπε να είναι ικανοποιημένος από το αποτέλεσμα των ευρωεκλογών. Το εκλογικό σώμα έδωσε ένα ηχηρό χαστούκι στο πολιτικό σύστημα. Οριζοντίως και χωρίς καμία εξαίρεση. Η ενίσχυση της άκρας δεξιάς είναι μια θλιβερή υπενθύμιση των συνεπειών της ανισότητας, της καθημερινής ανασφάλειας και μιας γενικευμένης κρίσης πολιτικής αντιπροσώπευσης. Το τελευταίο είναι οξύτατο στον ευρύτερο προοδευτικό χώρο.
Το αποτέλεσμα των εθνικών εκλογών, καθώς και των πρόσφατων ευρωεκλογών σηματοδότησαν την κατάρρευση του ΣΥΡΙΖΑ. Οι συμπολίτες μας σήμαναν το τέλος της εποχής του λαϊκισμού και των ακραίων πολιτικών επιλογών και τουλάχιστον στις εθνικές εκλογές, ο κεντρώος χώρος έκρινε ότι πρέπει να στραφεί αναγκαστικά προς μια- ενδεχομένως- επίφαση πολιτική σταθερότητας. Βαρύνει τον Πρωθυπουργό, ότι δεν ανταποκρίθηκε σε αυτές τις προσδοκίες. Η Νέα Δημοκρατία δεν είναι κυβέρνηση επειδή έχει να επιδείξει έργο. Είναι κυβέρνηση εν απουσία -έστω προσωρινώς- άλλης επιλογής. Αυτό δεν συνιστά πολιτική παρακαταθήκη για το μέλλον της χώρας, ούτε περιποιεί τιμή στο πολιτικό σύστημα.
Το πρόσφατο αποτέλεσμα των ευρωεκλογών καταδεικνύει την ανάγκη της κοινωνίας για την παλινόρθωση του προοδευτικού χώρου. Πολλοί μιλούν για την ανάγκη συνένωσης του ΠΑΣΟΚ και του ΣΥΡΙΖΑ. Όμως, η ένωση δύο ή και περισσότερων μικρών και μεσαίων κομμάτων της κεντροαριστεράς από μόνη της ενέχει κινδύνους. Εμπεριέχει την αντίφαση ότι συλλέγοντας προβληματικούς πολιτικούς οργανισμούς θα χτίσουμε ένα υγιές και ενιαίο κόμμα. Όμως, δύο λάθη δεν αθροίζουν σε ένα σωστό. Φοβούμαι ότι η πολυδιαφημιζόμενη ένωση κομμάτων είναι το άθροισμα επιμέρους προσωπικών στρατηγικών. Και ως τέτοια θα είναι αλυσιτελής και μελλοθάνατη, αν δεν προηγηθεί σοβαρός διάλογος με βάση κοινές αξίες και σοβαρό πολιτικό όραμα. Πολιτικές συμφωνίες γίνονται με βάση συγκεκριμένους στόχους, όχι ως διαχείριση αμοιβαίας εκλογικής αποτυχίας.
Έχω διατυπώσει και συνεχίζω να διατρανώνω, ότι ο μόνος αξιόπιστος φορέας για την ανάταξη της κεντροαριστεράς είναι και παραμένει το ΠΑΣΟΚ. Το ΠΑΣΟΚ δεν είναι κόμμα πολιτικού καιροσκοπισμού. Η παράταξη εδράζεται στη Διακήρυξη της 3ης του Σεπτέμβρη, τη σημαντικότερη πολιτική διακήρυξη στη νεότερη ιστορία της χώρας μας και η οποία παραμένει επίκαιρη όσο ποτέ. Εμφορείται από ανεξίτηλες πολιτικές αξίες ανθρωπισμού, κοινωνικής δικαιοσύνης και πατριωτισμού επί των οποίων σφυρηλατήθηκαν ιστορικοί δεσμοί με την κοινωνία. Το ΠΑΣΟΚ Είναι συνυφασμένο με τις μεγαλύτερες πολιτικές μας στιγμές. Στιγμές συλλογικής ευφορίας και εθνικής ανάτασης και βέβαια- σε μια κρίσιμη καμπή της ιστορίας μας - επώδυνες αλλά και απαραίτητες.
Η ανόρθωση και η παλινόρθωση του ΠΑΣΟΚ είναι προϋπόθεση για την ανάταξη του προοδευτικού χώρου. Αυτό δεν συνιστά στενά κομματικό ζήτημα αλλά αφορά την κοινωνία η οποία στενάζει κάτω από νεοφιλελεύθερες ιδεοληψίες. Ιδεοληψίες οι οποίες δεν συντελούν στην οικονομική ανάπτυξη ούτε στην κοινωνική πρόοδο και αυτό γίνεται κάθε μέρα όλο και πιο σαφές.
Ας μιλήσουμε λοιπόν- λίγο ακόμα- για το ΠΑΣΟΚ. Είχαμε μια χρονιά ορόσημο όπου η λαϊκίστική και ενίοτε αιμοσταγής πολιτική φιλοσοφία του ΣΥΡΙΖΑ κατέρρευσε. Ήταν όμως και η τρίτη συνεχή χρονιά καθώς και η τρίτη συνεχή εκλογή, όπου το ΠΑΣΟΚ έμεινε στάσιμο σε πολύ χαμηλά διψήφια ποσοστά και δυστυχώς καθηλώθηκε. Παραδοσιακοί ψηφοφόροι μας επέλεξαν να μην μας εμπιστευθούν, για την πρωτοβουλία στην προοδευτική αντιπολίτευση, πόσο μάλλον για τη διακυβέρνηση. Αντ’αυτού προτίμησαν οτιδήποτε άλλο. Ήταν μια ιστορική ευκαιρία που δυστυχώς παρήλθε ανεπιστρεπτί. Δεν είναι όμως το τέλος, ούτε και η απώλεια της τελευταίας ιστορικής ευκαιρίας”