Του Σωτήρη Σιδέρη
                   
Δεν χρειάζεται  παρέμβαση του Λευκού Οίκου, ούτε του Στέητ Ντηπάρτμεντ , ούτε κάποιο συνωμοτικό σχέδιο για να αντιληφθούμε  ότι ο Στέφανος Κασσελάκης μιμείται ισοπεδωτικά,  σκόρπια πρότυπα της αμερικανικής πολιτικής ζωής και προσπαθεί να τα επιβάλλει στον ΣΥΡΙΖΑ.   Το “ελληνικό όνειρο” που  εκστόμισε το διήμερο του πολιτικού ευτελισμού στις Σπέτσες,,eίναι η προσπάθεια δημιουργίας μιας εικονικής Αριστεράς,  είναι η  εκδοχή  ενός νεόπλαστου Αριστερού προέδρου, που αδυνατεί να κατανοήσει την ζώσα ελληνική  πολιτική πραγματικότητα. Ταυτόχρονα είναι  ορατή και η κομματική, συλλογική αποτυχία,  να φρενάρουν την πολιτική πλαστικοποίηση του ΣΥΡΙΖΑ με έναν κομματικό μηχανισμό που μετατρέπεται σε βιτρίνα του προέδρου και διευθύνοντος συμβούλου....
Το  αυθεντικό αμερικανικό όνειρο έχει φθαρεί ήδη. Φυσικά υπάρχει και η εκδοχή του “κινέζικου ονείρου” , που έχει στον πυρήνα του τη φιλοδοξία του Πεκίνου να γίνει η πρώτη υπερδύναμη μέχρι το 2049. Οι συγκρίσεις ίσως είναι προσβλητικές.  Ένας μεταπολιτικός πρόεδρος, σε μετακομματικό σαββατοκύριακο, μιας  τραπεζωμένης  ενότητας, και με ποσοστά από το 17% στο 12%. Σε τι ακριβώς συνίσταται η ενότητα; θα ήταν λογικό στο κόμμα αυτό να συζητηθούν τα αίτια της πτώσης και αφού ληφθούν αποφάσεις να σχεδιαστεί η αντεπίθεση. Ούτε λέξη για αυτά.   ΣΥΡΙΖΑ: κόμμα σμπαράλια ή εικονικής πραγματικότητας;

    Αφηγήματα μικρών και μεγάλων

Στην εισήγησή προς τους βουλευτές,  ο Κασσελάκης έκανε λόγο για το «Εθνικό Σχέδιο για το Ελληνικό Όνειρο» . Το σχέδιο που πρότεινε, έχει ως στόχο “την ανασυγκρότηση του κράτους, ώστε αυτό να καταστεί αποδοτικό και λειτουργικό, στην ευημερία και πρόοδο για όλους, σε μια κοινωνία ισότητας, δικαιοσύνης και πολιτιστικής δημιουργίας, καθώς και σε μια πατριωτική και υπερήφανη Εξωτερική Πολιτική”.
Προφανώς όλα αυτά και άλλα τόσα τα είχε προτείνει ο Τσίπρας και μάλιστα αναλυτικά, αλλά ας το παρακάμψουμε. Οι εισηγήσεις των Τομεαρχών, όπως δόθηκαν στα ΜΜΕ, δεν έχουν καμία σχέση με ονειρικές ανατροπές, επικές ή έστω φιλόδοξες αλλαγές.  Είναι επαναλαμβανόμενες πολιτικές θέσεις και προτάσεις που θα εφαρμοστούν ανά τομέα, σε περίπτωση που ο ΣΥΡΙΖΑ ξαναγίνει κυβέρνηση. Κατά συνέπεια, έχουμε ένα σύνθημα πάνω στο οποίο προπαγανδίστηκε η ανάπτυξη των ΗΠΑ που ο Κασσελάκης μεταφέρει στο κόμμα του ως πρωτοπόρα ιδέα. Τόσο απλό πράγμα ήταν η επανεκκίνηση του ΣΥΡΙΖΑ;
Ας πάρουμε το παράδειγμα της Κίνας όπως έχει μεταδοθεί από τα διεθνή ΜΜΕ. Οι Κινέζοι, ούτε οι Αμερικανοί είναι αλήθεια, δεν πετάνε συνθήματα σε χαλαρά τραπεζώματα με έξοδα των ηγετών τους, αλλά πρώτα μελετούν , μετά σχεδιάζουν, μετά αποφασίζουν και μετά εφαρμόζουν. Σύμβουλοι, ομάδες σοφών, εκλεγμένοι και μη, δεξαμενές σκέψεις, θα συζητήσουν εξαντλητικά πριν βγάλουν προς τα έξω την τελική τους απόφαση.
     Αυτά δεν έχουν καμία σχέση με τις φαιδρότητες των Σπετσών. Πρώτα βγήκε το “ελληνικό σχέδιο για το ελληνικό όνειρο”. Μετά θα καταπιαστούν το κόμμα , το συνέδριο, τα κομματικά think tanks, τα ΜΜΕ, αν ποτέ καταπιαστούν . Πολιτική κάβουρα. Είναι λογικά όλα αυτά; φυσικά όχι.
 

Ο ΣΥΡΙΖΑ μετά τις Σπέτσες

Που βαδίζει λοιπόν ο ΣΥΡΙΖΑ; η ερώτηση είναι και λίγο παγίδα. Γιατί αλλού πρέπει  να βαδίσει το κόμμα, αλλού βαδίζει ο Στέφανος Κασσελάκης.  Υπάρχει μια σχέση μεταξύ προέδρου -κόμματος που φιλοτεχνεί ο Κασσελάκης και ακολουθούν όλοι οι άλλοι. Ο πρόεδρος του κόμματος συμπεριφέρεται ως ιδιοκτήτης εταιρείας που επιβάλλει τα εγώ του, που δεν δέχεται καν την κριτική, χωρίς διάθεση για σκληρή δουλειά και απόκτηση γνώσεων. Κυρίως επιδιώκει την ενσωμάτωση του κόμματος στο δικό του νεφελώδες αφήγημα και όχι την δική του ενσωμάτωση στην κομματική ζωή.

Με διαρκείς περικοκλάδες, συμπόσια εργασίας και εγωκεντρικές ενέργειες να προσπαθεί να διοικήσει έναν πολιτικό οργανισμό που έχει ανάγκη από ιδεολογικές επεξεργασίες, πολιτικό κέντρο για να αποφασίζει, να ερευνά, να σχεδιάζει , να οργανώνει πολιτικούς αγώνες  και να διαθέτει  ηγετική ομάδα που να κάνει τη διαφορά και να μπορεί να διεμβολίσει τη ΝΔ και τον Μητσοτάκη.
Οι όρκοι ενότητας που ακούστηκαν μεταξύ βίλας και προκυμαίας στις Σπέτσες από ορισμένους βουλευτές , δεν ξέρουμε αν οφείλονταν στην επίδραση του σχεδίου “ελληνικό όνειρο” ή στη χαρά της αναχώρησης. Γιατί η πραγματική πολιτική ενότητα δεν δοκιμάζεται σε συμπόσια, αλλά στα συνέδρια, στην εκλογή Κεντρικής Επιτροπής που δεν είναι ορατή στο συνέδριο και μετά το άνοιγμα της κάλπης.
Προς το παρόν, ο Στέφανος Κασσελάκης ζει τον αμερικάνικο μύθο του στην Ελλάδα και παίρνει τον χρόνο του. Εκεί, στις κάλπες του Ιουνίου ή το “ελληνικό όνειρο” θα γίνει το τραγούδι της νίκης, ή ο Κασσελάκης και κάποιοι από τους ομοτράπεζους, θα τραγουδήσουν  “ένα όνειρο  τρελό, όνειρο απατηλό….”