Του Σωτήρη Σιδέρη


Ο Στέφανος Κασσελάκης έχει χάσει σε χρόνο ρεκόρ για εκλεγμένο ηγέτη, την αύρα του σαρωτικού και φιλόδοξου νέου που θα ανέτρεπε το πολιτικό σκηνικό.  Η μία ψευδαίσθηση μετά την άλλη αποκαλύπτεται. Ούτε με τα αγγλικά του θα νικήσει τον Μητσοτάκη , ούτε με την περιχαράκωση, ούτε με τις αναρτήσεις του. Όσο δεν παράγει πολιτική θα βυθίζεται και δημοσκοπικά και στο συνέδριο του Φεβρουαρίου θα νοιώσει την πρώτη ψυχρολουσία και από τους υποστηρικτές του.

Στην αντίπερα όχθη η κατάσταση είναι επίσης αποκαρδιωτική ή τουλάχιστον υπάρχουν μικρές προσδοκίες. Η αποχώρηση  της Ομπρέλας και της Ομάδας Αχτσιόγλου, προσέλκυσε το μεγάλο ενδιαφέρον του κόσμου, όπως όλα τα ηχηρά διαζύγια,  αλλά η  αργόσυρτη διαδικασία λήψης αποφάσεων τους έχει μετατρέψει σε γραφειοκρατικό μηχανισμό αντί για κίνημα . Με μια σωστή κίνηση η Αχτσιόγλου μπήκε σε δεύτερο πλάνο και την Κοινοβουλευτική Ομάδα ανέλαβε ο Χαρίτσης, που δεν έχει κανένα πολιτικό βάθος ούτε ενδιαφέρον για την κοινή γνώμη.  Πιθανότατα του νέου κόμματος θα ηγηθεί ο Γαβριήλ Σακελλαρίδης, που αν ισχύσει η συμφωνία , θα έχει την στήριξη πολλών ΜΜΕ. Είναι όμως ικανός; έχει όραμα; ή θα επιβεβαιωθεί η κρίση ηγεσίας και οράματος, κάτι που ήδη είναι ορατό στο πρόσωπο του Κασσελάκη;

 Αναμένοντας την έκπληξη

               

Εκ των πραγμάτων λοιπόν έχουμε μια τρικυμία κομμάτων και κινήσεων που ετοιμάζονται να ανακοινώσουν την κάθοδό τους στις ευρωεκλογές. Εκτός από το κόμμα όσων έχουν αποχωρήσει από τον ΣΥΡΙΖΑ , σε συζητήσεις βρίσκεται ο Πέτρος Κόκκαλης. Που αν τελικά δεν ιδρύσει δικό του κόμμα, πιθανόν να συνεργαστεί με το νέο κόμμα . Δεν είναι πρωτοφανές,  όμως είναι γεγονός πως όλη αυτή η κινητικότητα έχει στοιχεία έντονης παρόρμησης, αντιπαλότητας που μοιάζει με βεντέτα, γιατί μέχρι στιγμής, κανείς δεν έχει παρουσιάσει ούτε μια ιδέα ικανή να στρέψει το ενδιαφέρον το κόσμου. Μέχρις στιγμής τουλάχιστον, από καμία πλευρά δεν παράγεται πολιτική, ούτε ιδέες, δεν φαίνεται παράλληλα να αναδύονται ικανοί και οραματικοί ηγέτες που θα κινητοποιήσουν και θα ξεσηκώσουν τον κόσμο. Η κρίση ηγεσίας και οράματος είναι εμφανής.

Προφανώς υπάρχει ανοχή και κατανόηση ως έναν βαθμό,  καθώς οι διεργασίες είναι και έντονες και έχουν τον χαρακτήρα της πολιτικής επιβίωσης για πολλούς που είτε έχουν αποχωρήσει , είτε έχουν μείνει στον ΣΥΡΙΖΑ. Το προσωπικό στοιχείο και η προσωπική φιλοδοξία, για στελέχη , βουλευτές και ηγετικές ομάδες πάντα ήταν ισχυρό. Οπότε ναι μεν μπορεί κανείς να δώσει την ευκαιρία σε ένα νέο κόμμα να παρουσιάσει την διακήρυξή του και τις θέσεις του, από την άλλη πλευρά όμως δεν είναι κανείς τους τόσο νέος στην πολιτική, ώστε να μην γνωρίζουμε τις πεποιθήσεις του. Θα είναι ευχάριστη έκπληξη να αιφνιδιάσουν την κοινή γνώμη με κάτι νέο και πρωτοπόρο.

Υπό αυτή την οπτική επικρατεί προβληματισμός για το τι θα παρουσιάσει το νέο κόμμα και ποια θα είναι η διακήρυξή του. Το μόνο σίγουρο είναι ότι πρώτα απ όλα πρέπει να εμφανίσουν ένα αφήγημα που να δικαιολογεί την αποχώρησή τους, όχι με όρους επίκαιρης διαμάχης , αλλά με το βλέμμα στο μέλλον. Να παρουσιάσουν ό,τι δεν μπορεί να υποστηρίξει ή να εκφράσει ο ΣΥΡΙΖΑ που άφησαν πίσω τους. Αυτό δεν είναι εύκολο, οπότε έχει μεγάλο ενδιαφέρον, ο ηγέτης, το ηγετικό επιτελείο, τα συνθήματα, το όνομα του νέου κόμματος και το περιεχόμενο της διακήρυξής τους. Θα ξεκινήσει από το μηδέν, οπότε η επιτυχία του ή η αποτυχία θα είναι καταγραφεί σύντομα, στις ευρωεκλογές.

Αρρυθμίες και θεραπείες

Έχει επίσης μεγάλη σημασία η επίδειξη δημοκρατικότητας από το νέο κόμμα. Αν μπορεί να πείσει την κοινωνία θα το πετύχει με σεβασμό στους δημοκρατικούς κανόνες. Αυτό σημαίνει πως θα πρέπει άμεσα , πριν από το συνέδριο του ΣΥΡΙΖΑ να εκλέξουν την ηγεσία τους σε συνέδριο ή Πανελλαδική Συνδιάσκεψη και να στείλουν μηνύματα στην κοινωνία για το πως αντιλαμβάνονται την δημοκρατική λειτουργία τους κόμματός τους και τους αγώνες που θέλουν να δώσουν.

Στον ΣΥΡΙΖΑ  η κατάσταση είναι  δύσκολη,  γιατί πρέπει να αναδείξει νέα στοιχεία στην πολιτική του που ηττήθηκε . Ωστόσο ο υπό τον Κασσελάκη ΣΥΡΙΖΑ , ναι μεν διασπάστηκε, αλλά δεν ξεκινά από το μηδέν. Αν όπως ισχυρίζεται ο νέος πρόεδρος δεν έγινε και τίποτα σπουδαίο με την διάσπαση, τότε οφείλει να περιφρουρήσει και να αυξήσει το 17% που παρέλαβε. Αν δεν το κάνει , είναι αυτονόητο ότι θα χρεωθεί μια νέα κρίση και θα τεθεί υπό αμφισβήτηση.
Ένα ακόμη στοιχείο που προκαλεί εντύπωση και δεν συζητείται ιδιαίτερα, είναι το γεγονός ότι παρά την θορυβώδη διάσπαση του ΣΥΡΙΖΑ και την υπαρξιακή κρίση που διέρχεται, κανένα κόμμα δεν ωφελείται σημαντικά. Η ΝΔ πέφτει, το ΠΑΣΟΚ κερδίζει ελάχιστα ή καθόλου σε σχέση με τις εθνικές εκλογές, το ΚΚΕ φαίνεται να κερδίζει αλλά πολύ λίγο και πιθανόν να μην κρατήσει ούτε όσα κερδίζει, το ΜεΡΑ 25 τίποτα. Οπότε φαίνεται πως πολύς κόσμος αριστερά της ΝΔ περιμένει τις εξελίξεις στον ΣΥΡΙΖΑ και την ίδρυση του νέου κόμματος για να διαμορφώσει άποψη . Αλλά και στα μικρότερα κόμματα είναι φανερό πως ούτε ο Βαρουφάκης, ούτε ο Πέτρος Κόκκαλης, ούτε το ΚΚΕ που έχει τον συμπαθή Κουτσούμπα αλλά συλλογική ηγεσία δεν αρκεί και ο Νίκος Ανδρουλάκης είναι μάλλον ανασταλτικός παράγοντας για την περαιτέρω ανάπτυξη του ΠΑΣΟΚ, καθώς δεν έχει κάνει αισθητή την πολιτική και ιδεολογική επιρροή του στην κοινωνία .

Όλα αυτά να αθροιστούν  οδηγούν στον προβληματισμό ότι η κατάσταση στην πολιτική σκηνή της χώρας θα συνεχίσει να είναι ρευστή. Αυτή η κατάσταση θα αποτυπωθεί στις ευρωεκλογές, ίσως όμως και όχι και να συνεχιστεί η αρρυθμία. Είναι ολοφάνερο, αν όλα αυτά συνδυαστούν και με την πτώση των ποσοστών της ΝΔ, ότι η πολιτική ζωή στην Ελλάδα έχει σοβαρό πρόβλημα αντιπροσώπευσης . Βουλευτές με ρηχό και συχνά αδιάφορο πολιτικό λόγο. Κομματικά στελέχη που επαναλαμβάνουν τις αφόρητες αγκυλώσεις τους, αρχηγοί και ηγετικές ομάδες σε κρίση προσανατολισμού και μια χώρα χωρίς πυξίδα. Καθόλου τυχαία.