Στο εσωτερικό του Ισραήλ, αλλά και αρκετών αραβικών χωρών, όσο και σε κυβερνήσεις του δυτικού κόσμου έχει εδραιωθεί πλέον η πεποίθηση ότι στα χρόνια που κυβερνά ο Νετανιάχου και στη Γάζα τον έλεγχο έχει η Χαμάς, η βία έχει πολλαπλασιαστεί και τα αδιέξοδα είναι ορατά.  Η χερσαία εισβολή θα γίνει, αλλά ήδη οι παγκόσμιες αντιδράσεις είναι τόσο ισχυρές, όπως φάνηκε και στην Σύνοδο για την Ειρήνη που οργάνωσε η Αίγυπτος,  ώστε ο Νετανιάχου η Ουάσιγκτον και η  ΕΕ, ξέρουν ότι δεν μπορούν να τις αγνοήσουν, παρά το γεγονός ότι στις ΗΠΑ επικρατεί παροξυσμός εναντίον όσων υποστηρίζουν τους Παλαιστινίους.

Στο Ισραήλ πάντως, πολλοί ήδη θεωρούν τον Νετανιάχου τελειωμένο. Προφανώς όποιοι σκέφτονται την επόμενη ημέρα του πολέμου και την κρίση στη Μέση Ανατολή, και είναι αρκετοί, γνωρίζουν πως η μόνη διέξοδος είναι και η πτώση του πρωθυπουργού του Ισραήλ και ο εξοβελισμός της Χαμάς από τη Γάζα, με τρόπο που μην μπορεί να επανακάμψει.  Αλλά μια εκατόμβη στη Γάζα θα προκαλέσει διάχυση της κρίσης παντού. Αλλά και η απειλή της τρομοκρατίας και  μιας νέας ενεργειακής, μεταναστευτικής και γεωπολιτικής κρίσης, είναι υπαρκτή. Ακόμη και ο Μητσοτάκης, έστω και προσχηματικά ισορρόπησε τις θέσεις του.

Κρίση διαρκείας

Αυτός πιθανότατα είναι ο λόγος που ο υποτελής Μητσοτάκης άλλαξε ορολογία, μιλώντας για πρώτη φορά στο Κάιρο για λύση δύο κρατών, ισορροπώντας τις αρχικές απαράδεκτες θέσεις του.  Ο Έλληνας πρωθυπουργός πήγε στο Κάιρο και κατάλαβε ότι  οι αντιδράσεις  στον αραβικό κόσμο είναι πολύ ισχυρές .  Το κλίμα, έστω και προσχηματικά,  δεν σηκώνει μονοδιάστατη πολιτική πλέον, ούτε στις ΗΠΑ, που αναζητούν ένα σχέδιο εξόδου από την κρίση, αλλά με το Ισραήλ να είναι  ο απόλυτος νικητής.  Ταυτόχρονα όμως οι Αμερικανοί έχουν να διαχειριστούν το ουκρανικό, ενώ μέσω δυσφορίας για την συνεχιζόμενη κρίση και την άνευ όρων στήριξη του Ζελένσκι . Οι Ρώσοι έχουν πετύχει τους περισσότερους στόχους τους και βρίσκονται σε πλεονεκτική θέση. Και φυσικά επιχαίρουν που βλέπουν τις ΗΠΑ νευρικές, να δυσκολεύονται να διαχειριστούν το Μεσανατολικό . Όσο και αν ο Μπάιντεν προσπάθησε να διατηρήσει υψηλούς τόνους κατά της Μόσχας στον ουκρανικό πόλεμο, είναι σαφές ότι  στις ΗΠΑ προτεραιότητα έχει το Ισραήλ .

Η εμπλοκή των ΗΠΑ είναι ήδη ισχυρή με την οικονομική βοήθεια προς το Ισραήλ και την προσέγγιση τεράστιων στρατιωτικών δυνάμεων στην περιοχή. Το αίτημα των ΗΠΑ προς την Αθήνα για την διάθεση ενός ακόμη αεροδρομίου, καθώς η Σούδα έχει κορεστεί, δείχνει τις πυρετώδεις προετοιμασίες της Ουάσιγκτον για παρουσία μακράς διάρκειας στην Μέση Ανατολή. Οι Αμερικανοί ίσως πίστευαν πως οι συνομιλίες του Τελ Αβίβ με την Σαουδική Αραβία δεν θα βρουν εμπόδια και θα αλλάξουν το σκηνικό στην περιοχή. Ήρθε όμως η ανατροπή και κανείς δεν πρόκειται να επανέλθει στο τραπέζι πριν περάσει πολύς καιρός και φυσικά αν δεν υπάρξει διάχυση του πολέμου.  Τώρα ίσως η απομάκρυνση Νετανιάχου φαντάζει ως βαλβίδα αποσυμπίεσης για την ομαλοποίηση. Υπό τον όρο φυσικά ότι δεν θα επιχειρήσει το Ισραήλ να κάνει εθνοκάθαρση και ενώ ήδη πολλές φωνές κάνουν λόγο για δικαστήριο κατά των εγκλημάτων στη Γάζα. Αυτό φυσικά αφορά και τη Χαμάς.
Για την Τουρκία είναι εμφανές ότι ο Ερντογάν επανήλθε στην επιθετική ορολογία κατά του Ισραήλ καθώς είδε ότι ο ισλαμικός κόσμος βράζει. Η προσπάθεια του Τούρκου προέδρου να μεσολαβήσει δεν είναι άσχετη με την προσπάθεια προσέγγισης με το Ισραήλ. Αν η Άγκυρα καταφέρει και στην κρίση αυτή, μετά την Ουκρανία να θεωρηθεί ως χώρα -μεσολαβητής το κύρος της Τουρκίας θα εκτοξευθεί στα ύψη. Για να γίνει όμως αυτό απαιτείται και η συναίνεση του Ισραήλ. Το οποίο θα συμφωνήσει με την ανάθεση μεσολαβητικού ρόλου στον Ερντογάν, μόνο αν ευνοεί τα δικά του σχέδια. Πράγμα δύσκολο δηλαδή.

Η Ελλάδα πρέπει να εύχεται να μην επεκταθεί η κρίση, γιατί η εμπλοκή της μέσω των αεροδρομίων και των αμερικανικών βάσεων θα προκαλέσει αντιδράσεις στον ισλαμικό κόσμο. Το ρίσκο είναι μεγαλύτερο απ ότι η στάση της κατά της Ρωσίας. Ο αραβικός κόσμος είναι ισχυρός και με ισχυρές σχέσεις και με τη Δύση. Οπότε η στροφή που επιχείρησε ο Μητσοτάκης στο Κάιρο πρέπει να συνοδευθεί και από πρωτοβουλίες , π.χ. φιλοξενίας παιδιών από τη Γάζα, ενίσχυση των σχέσεων με την Δυτική Όχθη και διατήρηση ανοιχτών γραμμών με όλες τις πλευρές , τόσο στον ανθρωπιστικό, όσο και στον διπλωματικό τομέα.

Το βέβαιο είναι ότι βρισκόμαστε στην αρχή ενός νέου κύκλου που ξεκίνησε με ωμή βία και είναι άγνωστο πως θα συνεχιστεί. Είναι όμως  βέβαιο ότι πολλοί ανησυχούν για την σταθερότητα στην περιοχή. Και είναι ακόμη πιο βέβαιο ότι οι χάρτες έχουν ανοίξει γιατί το μόνο σίγουρο που προκύπτει είναι η ανάγκη μιας νέας αρχιτεκτονικής ασφάλειας . Και σε αυτή πρέπει να ρόλο και η Ελλάδα. Αλλά όπως αποδεικνύεται για μια ακόμη φορά, ασφάλεια με μίσος, με αφορισμούς με αδικία και πόνο δεν μπορεί να υπάρξει. Και αυτό πρέπει πρώτα απ όλους να το καταλάβει το Ισραήλ που είναι μια ισχυρή χώρα. Όσο το Ισραήλ δεν αποδέχεται το Παλαιστινιακό κράτος, δεν θα το αποδεχθούν και οι περιφρονημένες, καταπιεσμένες και βασανισμένες μάζες τις Μέσης Ανατολής. ...