Του Σωτήρη Σιδέρη  


Ο Στέφανος Κασσελάκης περπατάει ανάμεσα στα καμμένα δένδρα της Δαδιάς ή στον τόπο βασανιστηρίων την Μακρόνησο, πάντα συνοδεία κάμερας, με την ίδια άνεση και το ίδιο κριτήριο που θα έκανε έναν περίπατο στην Ερμού ή στη Πέμπτη Λεωφόρο της Νέας Υόρκης. Οι κινήσεις  του που ολοφάνερα στερούνται πολιτικής συνείδησης ,ίσως ελκύουν κάποιους,  σε άλλους προκαλούν οργή.  Ο Κασσελάκης φιλοτεχνεί ένα  προφίλ για τις ανάγκες των κομματικών εκλογών στον ΣΥΡΙΖΑ, το οποίο μετά ή θα χαθεί στις συμπληγάδες της άγριας πολιτικής αρένας ή θα υποστηλωθεί με νέο τρόπο και νέο σενάριο , είτε εντός , είτε εκτός του ΣΥΡΙΖΑ .

Γιατί αυτό που μετράει, κατά την γνώμη του και την γνώμη των ακραία ετερόκλητων υποστηρικτών του, δεν είναι η σκέψη του, οι πολιτικοί αγώνες, η εμπειρία, το σχέδιο, αλλά το πρόσωπο. Αλλά όχι οποιοδήποτε πρόσωπο. Κυρίως εκείνο που μπορεί να σταθεί υπεράνω γεγονότων, αναγκών, ικανοτήτων. Εκείνο που μπορεί να μετατρέψει μια σοβαρή υπόθεση που αφορά όλη την ελληνική κοινωνία σε  reality show. Tα κόμματα περνούν κρίση, διασπώνται ή  διαλύονται,  όταν χάνουν εκλογές, όταν υπάρχει κρίση ταυτότητας, αλλά μπορούν και να επιστρέψουν ισχυρά.  Υπό αυτή την οπτική, ο ΣΥΡΙΖΑ είναι κοντά στην ανασυγκρότηση και εξίσου κοντά στην ρευστοποίησή του.

Το κενό έφερε την αταξία

 Η αταξία που προκλήθηκε στον ΣΥΡΙΖΑ από την υποψηφιότητα Κασσελάκη , αντανακλά την κρίση στην ίδια την Αριστερά και το κενό που προκάλεσε, τόσο η ήττα, όσο και η αποχώρηση του Αλέξη Τσίπρα. Αν ο ΣΥΡΙΖΑ παρέμεινε ένα συμπαγές κόμμα αρχών, λειτουργούσαν τα όργανά του και έλυνε τα προβλήματα ταυτότητας, ο Κασσελάκης δεν θα έβρισκε πρόσφορο έδαφος, δεν θα υπήρχε καν.  Αλλά αυτά τα προβλήματα υπήρχαν και προεκλογικά και είναι αισθητά τώρα μετά την ήττα. Οι κρίσεις, οργανωτικές, πολιτικές, ιδεολογικές και κρίσεις αξιών,  είναι διεθνές φαινόμενο στα κόμματα και όχι μόνο ελληνικό. Το ζητούμενο είναι αν μπορούν μέσα από τις κρίσεις να επιστρέψουν ως πρωταγωνιστές  και πάλι και αυτό αφορά τον ΣΥΡΙΖΑ.

Στις μετεκλογικές συνθήκες όμως, όπου ο ΣΥΡΙΖΑ αδυνατεί να βρει βηματισμό, ως ένα μεγάλο βαθμό λογικό, ο Κασσελάκης  προκάλεσε τρικυμία, γιατί το ίδιο το κόμμα βρίσκονταν ήδη στο πέλαγος. Αν η εκλογή νέας ηγεσίας οδηγήσει στην ανασύνταξη του ΣΥΡΙΖΑ, στην ενότητά του ή θα οδηγηθεί σε νέο κύκλο κρίσης, μένει να διαπιστωθεί.
Η ρευστοποίηση του κόμματος σε άμορφη ομάδα , χωρίς ιδεολογία, χωρίς ισχυρό ηγέτη και νέα ηγετική ομάδα ,  δεν είναι ευφάνταστο σενάριο. Οπότε απαιτείται ο νέος ηγέτης να έχει ισχυρή πλειοψηφία για να ακυρωθεί ακαριαία το πρώτο σενάριο.  Σε κάθε περίπτωση, είναι αναγκαία μια νέα εικόνα   με την συμμετοχή παλιών και νέων στελεχών χωρίς ηλικιακούς αποκλεισμούς. Αν όμως αυτή η διαδικασία που πρέπει να είναι άμεση εξελιχθεί πάλι σε βυζαντινισμούς, η ρευστοποίηση είναι προ των πυλών.
 
Για να γίνει κάποιος  γνωστός χρειάζεται την εικόνα  του, τις κάμερες, λόγια έξυπνα , ακόμη και λόγια του αέρα. Για να αλλάξει όμως  ένα κόμμα, ή μια χώρα, ή ένα σύστημα, χρειάζεται την πολιτική οργάνωση, την δράση, το πρόγραμμα, το σχέδιο , τα στελέχη, την ιδεολογία, τις διαχωριστικές γραμμές, τις ιστορικές αναφορές, την παιδεία και την τεράστια ψυχική και πνευματική δύναμη. Διαφορετικά  , η εικόνα θα λειώσει σαν παγωτό στον ήλιο, πριν καν περάσουν λίγα 24 ωρα στην ηγεσία του κόμματος ή στην εξουσία.

Τα σενάρια της επόμενης ημέρας

Την Κυριακή  17 Σεπτεμβρίου  οι υποψήφιοι πρόεδροι του ΣΥΡΙΖΑ θα κριθούν. Πρώτα από το κομματικό ακροατήριο, μετά ο ηγέτης τους από την κοινωνία. Η σύνδεση κόμματος -κοινωνίας δεν μπορεί να γίνει στο κενό, αλλά με μια νέα πολιτική κουλτούρα και ένα νέο σχέδιο που έχει υποχρέωση να φέρει στο προσκήνιο η νέα ηγεσία. Ο χρόνος για τις ευρωεκλογές, όπου θα κριθεί ο νέος ηγέτης είναι αρκετός, αλλά ο χρόνος για τη νέα εικόνα του κόμματος είναι λίγος. Δηλαδή  πρέπει ο νέος πρόεδρος, αν είναι η Αχτσιόγλου,  όπως φαίνεται, μπορεί να κάνει αλλαγές να επιλέξει μια νέα ηγετική ομάδα ,  να παρουσιάσει ελκυστικές ιδέες και να επιδράσει στην κοινωνία, να γίνει πειστικός και αξιόπιστος. Να φέρει στο προσκήνιο την τεράστια σχέση της Ελλάδας με την ΕΕ, να προτείνει νέες πολιτικές, να προκαλέσει ένα δημιουργικό σοκ στην κομματική ζωή, αν θέλει να έχει ελπίδες επιστροφής σε τροχιά εξουσίας. Η τύχη της ΝΔ από τον απόλυτη θρίαμβο στην πολιτική κρίση αποδεικνύει ότι η απόσταση μεταξύ αποδοχής και κατακραυγής είναι ελάχιστη.

Οι κινήσεις πρέπει να είναι άμεσες , αν ο ΣΥΡΙΖΑ δεν θέλει να διασπαστεί ή να ρευστοποιηθεί.  Είναι δύο διαφορετικά πράγματα. Η διάσπαση , με την αποχώρηση μελών ή στελεχών προς το ΠΑΣΟΚ ή την ίδρυση νέου κόμματος , πιθανόν να μην επηρεάσει καθόλου τον ΣΥΡΙΖΑ. Η ρευστοποίηση όμως μπορεί να υπάρξει χωρίς διάσπαση. Θα υπάρχει ο ΣΥΡΙΖΑ , αλλά στα όρια επιβίωσης, χωρίς προοπτική εξουσίας και με την διάλυση να είναι μονίμως προ των πυλών.
Η άποψη που διατύπωσε η Όλγα Γεροβασίλη  ότι μια διάσπαση μπορεί να γίνει για καλό, αφορά  προφανώς την πρώτη εκδοχή.
Η Αριστερά πέρα από τα προβλήματα, τις παθογένειες, τις κρίσεις, είχε και ένστικτο αυτοσυντήρησης. Αν επικρατήσει αυτό,  ο ΣΥΡΙΖΑ θα βγει νικητής από αυτή τη δίνη. Αν όχι, είτε η διάσπαση , είτε η ρευστοποίηση,  θα είναι μια  διαρκής κρίση μέχρι την εξαέρωσή του. Προς  μεγάλη ικανοποίηση της δεξιάς και της ακροδεξιάς, του εκφυλισμένου ΠΑΣΟΚ, των ολιγαρχών, του διεφθαρμένου πελατειακού συστήματος, των ισχυρών. Συνέπεια όλων αυτών θα είναι η επιδείνωση της θέσης των αδύναμων, των εργαζομένων, των υγιών επιχειρηματιών, των νέων , των επιστημόνων και της συντριπτικής πλειονότητας της κοινωνίας.
Η κοινωνία έχει ανάγκη τον ΣΥΡΙΖΑ για να έχει φωνή. Αν ακούει ο ΣΥΡΙΖΑ , ξέρει τι πρέπει να κάνει...