Του Στράτου Βαλτινού


Αυτές τις στιγμές της εθνικής καταστροφής με την εικόνα διάλυσης που εμφανίζει η κυβέρνηση και με τη χώρα να υφίσταται τις επιπτώσεις του  πελατειακού συστήματος, ο ΣΥΡΙΖΑ , όπως και όλη η προοδευτική αντιπολίτευση απουσιάζουν. Η αξιωματική αντιπολίτευση αποδυναμωμένη και ευρισκόμενη σε διαδικασία εκλογής νέας ηγεσίας αδυνατεί να διαδραματίσει τον θεσμικό της ρόλο. Ταυτόχρονα όμως στο εσωτερικό του ΣΥΡΙΖΑ αναπτύσσονται νέα φαινόμενα, ξένα προς την ιδεολογία και την πολιτική κουλτούρα του κόμματος, με επιθέσεις προς στελέχη και υπαινιγμούς για τον ρόλο τους.
 Εκ των πραγμάτων, η εκλογή νέου προέδρου στον ΣΥΡΙΖΑ, αποκτά ευρύτερη πολιτική σημασία που ξεφεύγει κατά πολύ από τα στενά κομματικά πλαίσια. Είναι με απλά λόγια, εθνική ανάγκη να εκφράσει πολιτικά την οργή των πολιτών, να μιλήσει εκ μέρους τους στη βουλή , στην ΕΕ και να επιδράσει στις πολιτικές εξελίξεις με δυναμισμό. Η κυβέρνηση Μητσοτάκη δεν έχει όριο στο που μπορεί να φθάσει, γι αυτό και είναι ανάγκη να υπάρξει μια δύναμη και αυτή είναι ο ΣΥΡΙΖΑ που να καθοδηγήσει τις αντιδράσεις και δώσει ελπίδες. Είναι με απλά λόγια ανάγκη, η χώρα να αναγεννηθεί και όχι να πασπαλιστεί πάλι με pass, σκάνδαλα και εμμονές.

Άλλο κομματικός πατριωτισμός, άλλο οπαδισμός

 Στο ΠΑΣΟΚ είναι πλέον φανερό ότι ο Νίκος Ανδρουλάκης ενδιαφέρεται για την δική του ηγεσία και μόνο,  βυθίζοντας το κόμμα του στην πολιτική ανυπαρξία. Η συντριβή του ΣΥΡΙΖΑ στις εκλογές ήταν μια μοναδική ευκαιρία για το ΠΑΣΟΚ να επιστρέψει στην κεντρική πολιτική σκηνή με νέο ρόλο, κάνοντας δηλαδή υπέρβαση σε σχέση με το αμαρτωλό παρελθόν του. Η αδυναμία του είναι εμφανής. Το ΠΑΣΟΚ , όχι μόνο δεν μπορεί να παρέμβει , αλλά αδυνατεί και να κάνει αισθητή την παρουσία του. Εκ των πραγμάτων και πάλι ο ρόλος αυτός ανατίθεται στον ΣΥΡΙΖΑ.

Στην αξιωματική αντιπολίτευση όμως παρατηρούνται , έστω και σε περιορισμένο πεδίο περίεργα πράγματα. Μηχανισμοί που ήταν και είναι εθισμένοι στο κομματικό κουτσομπολιό, στην ασυναρτησία και τον  οπαδισμό γύρω από πρόσωπα,  προκάλεσαν εντάσεις. Ειδικά από την στιγμή που παρατηρήθηκαν το τελευταίο διάστημα επιθέσεις κατά του Νέστορα του ΣΥΡΙΖΑ Γιάννη Δραγασάκη, επειδή με δήλωσή του στήριξε την Έφη Αχτσιόγλου. Ιδιαίτερα στα social media, καταγράφηκαν εμετικές επιθέσεις για την ηλικία του ή τον ρόλο του στο κόμμα. Επικρίσεις ή αρνητικά σχόλια για τη μία  ή την άλλη υποψηφιότητα δεν μπορεί να γκρεμίσει την γενική, καλή εικόνα του ΣΥΡΙΖΑ, ωστόσο τα φαινόμενα αυτά πρέπει να αντιμετωπιστούν και οι πρωταγωνιστές, γιατί είναι γνωστοί, να απομακρυνθούν.  Η έμμεση δέσμευση της Αχτσιόγλου για εμπάργκο στην αντικομματική και αντικαταστατική συμπεριφορά φαίνεται θορύβησε κάποια κομματικά απολιθώματα ή ενεργά ιδιοτελή στελέχη χαμηλής στάθμης που δεν δέχονται ότι μπορούν να χάσουν τη βόλεψή τους.

Τι δήλωσε ο Γιάννης Δραγασάκης; το απλούστερο για ένα ιστορικό στέλεχος:

“Ακούω με μεγάλο ενδιαφέρον τις προτάσεις του Ευκλείδη για το κόμμα. Και κρατώ την έμφαση του Νίκου στη διεύρυνση. Όπως & την προτροπή του Σ.Τζουμάκα για επιστροφή της πολιτικής. Θεωρώ όμως την πρόταση της Έφης Αχτσιόγλου συνολικότερη για την επόμενη ημέρα του “ΣΥΡΙΖΑ & της χώρας

Μεταξύ των υποψήφιων Προέδρων υπάρχουν διαφορετικές προσεγγίσεις, αλλά όχι ανταγωνιστικές. Απόψεις που έχουν ακουστεί & από τους 4 υποψήφιους & τη 1 υποψήφια είναι συνθέσιμες. Και θεωρώ ότι η Έφη Αχτσιόγλου μπορεί να προχωρήσει στην απαραίτητη σύνθεση & ανασύνθεση στον ΣΥΡΙΖΑ”

Ο Κυριάκος Μητσοτάκης αλωνίζει επειδή ακριβώς γνωρίζει ότι η αντιπολίτευση θα αργήσει να ανασυγκροτηθεί, αν ανασυγκροτηθεί. Ωστόσο, η χώρα διανύει προεκλογική εκστρατεία για τις αυτοδιοικητικές εκλογές και με το νέο έτος θα ξεκινήσει η εκστρατεία για τις ευρωεκλογές, που είναι σίγουρο πως θα εξελιχθεί εφόλης της ύλης. Οπότε όσο ο ΣΥΡΙΖΑ παραμένει εξασθενημένος , τόσο καλύτερα για τον Μητσοτάκη. Και όσοι εντός του ΣΥΡΙΖΑ θεωρούν όλες αυτές τις διεργασίες ως ευκαιρία να επανατοποθετηθούν στην κομματική σκηνή με ιδιοτελή κριτήρια, προσφέρουν βοήθεια στον Μητσοτάκη.
Υπό αυτή την οπτική η επιστροφή στου ΣΥΡΙΖΑ στην κεντρική πολιτική σκηνή, δεν είναι απλά κομματική υπόθεση, αλλά εθνική ανάγκη. Και αυτή η επιστροφή δεν μπορεί να γίνει χωρίς σχέδιο, χωρίς ενότητα σε ιδέες, ενότητα γύρω από τη νέα ηγεσία και ενότητα απέναντι στην αγοραία δεξιά του Κυριάκου Μητσοτάκη.
Κάθε άλλη επιλογή, κάθε ανοχή στην εκτροπή, κάθε παρέκκλιση από τους στόχους, αποτελεί χαρακίρι που στο τέλος δεν θα την πληρώσουν τα στελέχη, αλλά η κοινωνία.