Του Σωτήρη Σιδέρη

Όταν η Πολιτική Γραμματεία του ΣΥΡΙΖΑ αποφάσισε να κλείσουν όλες οι εσωκομματικές διεργασίες μέχρι τον Σεπτέμβριο, ώστε να σχεδιαστεί η στρατηγική  του κόμματος, πολλοί ένιωσαν ανακούφιση. Η καταστροφική αναβλητικότητα μετά την εκλογική ήττα του 2019 δεν έπρεπε να επαναληφθεί. Ξαφνικά όμως, με πρωταγωνιστή τον Διονύση Τεμπονέρα και άλλους από άλλες τάσεις,   κάποιοι κινούνται σε αντίθετη κατεύθυνση με συνέπεια  να επανέρχεται η συμπτωματολογία της θεοποίησης των διαδικασιών και των μηχανισμών  ασκούνται πιέσεις για ατέρμονες συζητήσεις, να γίνει η εκλογή προέδρου μετά τις Αυτοδιοικητικές εκλογές, όπως και το συνέδριο που  λίγο θα απέχουν από το νέο έτος.  
Γίνονται δηλαδή πράγματα που φέρνουν ευτυχία στους μηχανισμούς, αμηχανία στην κοινωνία και τελικά απογοήτευση. Πολλοί όμως ελπίζουν ότι οι αποφάσεις θα τηρηθούν και μέχρι τη ΔΕΘ ο ΣΥΡΙΖΑ θα έχει πρόεδρο. Να σημειωθεί πως ο Τεμπονέρας, με μια επιστολή -ποταμό προς την ΠΓ που συνεδριάζει σήμερα Δευτέρα 10 Ιουλίου,  επαναφέρει ζητήματα όπως η επανίδρυση του ΣΥΡΙΖΑ, διατυπώνει , με τη μορφή ανάλυσης -διακήρυξης γενικόλογες και νεφελώδεις απόψεις από τις γεωπολιτικές εξελίξεις, μέχρι τον μηχανισμό λειτουργίας, με λίγα λόγια, μόνο το μπαλκόνι να τα διαβάσει έλειπε.Όταν δεν υπάρχει μια καλή ιδέα, αιωρούνται τριάντα στο κενό…

Αναζητώντας διεξόδους

Για να επανιδρυθεί ένα κόμμα πρέπει πρώτα να εξαϋλωθεί , να αυτοκαταργηθεί και να επανιδρυθεί με άλλο όνομα ίσως. Είναι μια μυθολογία που έχει βρει πρόσφορο έδαφος μετά την κρίση του ΠΑΣΟΚ. Κρίσεις όμως έχουν περάσει και το αγγλικό Εργατικό Κόμμα και όλα τα κόμματα της Ευρώπης, σοσιαλιστικά, σοσιαλδημοκρατικά και συντηρητικά, αλλά κανένα δεν διέγραψε την ιστορία του, ούτε μια νέα ονομασία  θα αλλάξει την άποψη της κοινωνίας, θετική ή αρνητική . Μετά την κατάρρευση και την διάλυση της Ένωσης Κέντρου ιδρύθηκαν δεκάδες μικρά κόμμα για να την διαδεχθούν και όλα χάθηκαν.

Οι ήττες και οι νίκες είναι κομμάτι της πολιτικής ζωής. Το ζήτημα είναι πως θα αντιμετωπιστεί αυτή η κρίση και το γεγονός ότι επικρατεί ρηχότητα προκαλεί εύλογο προβληματισμό. Αν υπήρχε μια νέα ιδέα  που να εντυπωσιάζει, θα είχε ήδη βρει πρόσφορο έδαφος και θα επιδρούσε ήδη. Το γεγονός ότι από καμία τάση του ΣΥΡΙΖΑ δεν έχει παρουσιαστεί καμία πρόταση και καμία ιδέα που να συγκινεί, γίνεται αντιληπτό ότι όλη η συζήτηση γίνεται με όρους μηχανισμών και όχι ιδεών.Λίγο πολύ όλα αυτά όμως σχετίζονται άμεσα με την εκλογή προέδρου. Όλες οι τάσεις έχουν προβλήματα στο εσωτερικό τους και επικρατεί ένα διαλυτικό κλίμα αντί της αναγκαίας συσπείρωσης. Η Κεντρική Επιτροπή που έχει οριστεί για το διήμερο 15-16 Ιουλίου πρέπει να γίνει και οι υποψήφιοι πρόεδροι να παρουσιαστούν στο κοινό, στα μέλη και κυρίως στην κοινωνία. Το να πορεύεται ο ΣΥΡΙΖΑ μέχρι το τέλος του χρόνου χωρίς ηγέτη, είναι η τέλεια και ίσως η τελευταία καταιγίδα της ιστορίας του.....

Ένα δεύτερο στοιχείο που επιδρά στις εξελίξεις είναι το γεγονός ότι η χώρα οδεύει σε δύο νέες εκλογικές αναμετρήσεις σε λιγότερο από ένα χρόνο. Έρχονται σε δύο μήνες οι εκλογές για την Αυτοδιοίκηση και την άνοιξη οι ευρωεκλογές. Η εκλογή προέδρου δεν εμποδίζει καμία συζήτηση του κόμματος.  Άλλωστε με πρόεδρο τον Αλέξη Τσίπρα, ο ΣΥΡΙΖΑ συζητούσε επί παντός επιστητού, άλλαζε τις οργανώσεις, δημιουργήθηκαν δεκάδες νέα όργανα,  άλλαξε η ταυτότητα του κόμματος, άπειρες επιτροπές, έγιναν συζητήσεις για πρόγραμμα και ιδεολογία και η ήττα ήρθε και ήταν εκκωφαντική.
Η πρόταση λοιπόν Τεμπονέρα και ίσως κάποιων της Κίνησης Μελών , των προεδρικών δηλαδή, δεν γίνεται από αγωνία για το μέλλον του ΣΥΡΙΖΑ αλλά για να δοθεί χρόνος στις τάσεις και τους μηχανισμούς να προετοιμαστούν , να ζυμώνονται, να αλληλεπιδρούν με συμφωνίες. Δηλαδή για τους επόμενους μήνες και ενώ η κυβέρνηση θα ισοπεδώνει και τα άλλα κόμματα θα στήσουν ένα νέο αντιΣΥΡΙΖΑ μέτωπο, ο ΣΥΡΙΖΑ θα ζει έγκλειστος στην Κουμουνδούρου συζητώντας ατέρμονα διαδικασίες και θεωρίες περί πολιτικής, ιδεολογίας και κόμματος, αλλά χωρίς να έχει ούτε πολιτική, ούτε ιδεολογία, ούτε κόμμα, ούτε ηγέτη.
Εν αναμονή λοιπόν...