του Σπύρου Σουρμελίδη 

Είναι άδικο να περιοριστεί η αναφορά στον Θεόδωρο Πάγκαλο στο «όλοι μαζί τα φάγαμε». Ήταν  όμως η φράση που «απάλλαξε» ένα συγκεκριμένο πολιτικό σύστημα, για το έγκλημα της χρεοκοπίας. Μια φράση που προκάλεσε μια μεγάλη συζήτηση,   και η οποία αρέσει ακόμα σε όσους χρεοκόπησαν τη χώρα, σε φιλελεύθερους, πρώην εκσυγχρονιστές ή οπαδούς του Μητσοτάκη. Για την άποψη του Πάγκαλου, γράψαμε τον Σεπτέμβριο του 2010 και το αναδημοσιεύουμε  γιατί απηχεί την εν θερμώ συζήτηση της εποχής, είναι μια απάντηση στην τελικώς αστήρικτη δικαιολογία του ευφυούς Θεόδωρου Πάγκαλου. 
Σεπτέμβριος 2010, Θεόδωρος Πάγκαλος σε συνεδρίαση της Βουλής: «Η απάντηση, στην κατακραυγή εναντίον του πολιτικού προσωπικού της χώρας, «πως τα φάγατε τα λεφτά;» που μας ρωτάει ο κόσμος,  είναι αυτή:  «σας διορίσαμε....τα φάγαμε όλοι μαζί.  Μέσα στα πλαίσια μιας σχέσης πολιτικής πελατείας, εξαγοράς, διαφθοράς, εξευτελισμού, της έννοιας της ίδιας της πολιτικής». Αυτή  ήταν η περίφημη φράση, αυτή ήταν η απάντηση του Πάγκαλου στους Έλληνες πολίτες που φώναζαν  για τις περικοπές, τα μέτρα του Μνημονίου, που είχαν ξεσηκώσει θύελλα διαμαρτυριών. 

Και είναι αυτά που γράψαμε τότε (Περιοδικό Επίκαιρα, Σεπτ. 2010). Και τα οποία πιστεύουμε ότι αποτελούν μια κατάλληλη απάντηση και εξήγηση. 

«Μαζί τα φάγαμε: 

Αυτός που  έφτιαξε τον κανόνα είναι πρωτίστως η αιτία για τα λεφτά που χάθηκαν, τα λεφτά που φαγώθηκαν και τα ελλείμματα που μας οδήγησαν στην σημερινή κρίση.

  Η δήλωση του  Θ. Πάγκαλου «μαζί τα φάγαμε» είναι μια καλή ευκαιρία για να ανοίξει η πραγματική συζήτηση και για το τι έγινε και για το τι πρέπει να γίνει για να βγούμε από τα αδιέξοδα. Δείχνει ότι το πολιτικό προσωπικό είναι ΑΜΕΤΑΝΟΗΤΟ, συνεχίζει να κάνει ότι δεν καταλαβαίνει τι ακριβώς συνέβη. Συνεχίζει να δικαιολογεί το ίδιο  κράτος, αυτό που βουλιάζει, και αυτό που ζητάει από αυτούς που δεν φταίνε  να (ξανα)πληρώσουν.

    Η δήλωση του Θ. Πάγκαλου αντιμετωπίστηκε με οργή από μέρος των δημοσιογράφων και από το σύνολο σχεδόν των ΜΜΕ. Έγιναν αναλύσεις ακόμα και στο «Πόθεν Εσχες»  του αντιπροέδρου της κυβέρνησης, για να αποδειχθεί ότι οι πολιτικοί έχουν κερδίσει πολύ περισσότερα από την πλειοψηφία των πολιτών. Όμως αυτό ακριβώς εξυπηρετεί  τον έμπειρο Θεόδωρο Πάγκαλο, ο οποίος ξέρει πότε μιλάει και τι λέει. 

Διότι αν η συζήτηση στραφεί στο ποιος έφαγε τα περισσότερα, τότε ο Θ. Πάγκαλος έχει δίκαιο. 

Πρώτον γιατί τελικώς η ευθύνη επιμερίζεται. Μπορεί οι πολιτικοί να βγήκαν κερδισμένοι αλλά και μεγάλη μερίδα της κοινωνίας βγήκε κερδισμένη.

Δεύτερον, γιατί πολλοί περισσότεροι απ αυτούς που τελικώς ευνοήθηκαν, θα ήθελαν να πάρουν μέρος στην μεγάλη μοιρασιά, αλλά δεν τα κατάφεραν.

Αν αυτή είναι η συζήτηση (ποιος έφαγε λιγότερα ή περισσότερα) ο έμπειρος  πολιτικός έχει απόλυτα δίκαιο. Το σύστημα της τελευταίας 35ετίας μοίρασε χρήματα, μοίρασε διορισμούς, έκανε ρουσφέτια, έγιναν έργα. Πολλοί ωφελήθηκαν είτε άμεσα είτε έμμεσα, νομίμως ή με παρανομίες.  Συμπέρασμα: Όλοι φταίμε ή πιο απλά «όλοι μαζί τα φάγαμε».  
Είναι όμως αυτό το θέμα;

Οι κανόνες της διαφθοράς και της σπατάλης

  Το «καράβι» βουλιάζει γιατί επί 35 χρόνια πορεύεται  με συγκεκριμένους κανόνες για το πώς μαζεύεται το χρήμα και πως μοιράζεται. Κανόνες που καθορίζουν τους όρους του «παιχνιδιού» της οικονομίας. Τους κανόνες τους έφτιαξαν οι πολιτικοί, στην εποχή μας το ΠΑΣΟΚ,  στο οποίο μετέχει και ο κ. Πάγκαλος από την αρχή της ίδρυσης του.

- Η πολεοδομική νομοθεσία στην χώρα αποτελείται από 18.500 σελίδες. Εκεί μέσα βρίσκονται όλα τα «παράθυρα» για μαύρο χρήμα, για λάδωμα, για υπερβάσεις και αυθαιρεσίες κάθε είδους.

- Η φορολογική νομοθεσία είναι ένα χάος που οδηγεί στην κάτω  από το τραπέζι συναλλαγή.

- Τα εκατομμύρια διορισμών  ήταν η επίσημη πολιτική υπέρ του λαού.

- Η συμμετοχή  των συνδικαλιστών στις διοικήσεις των ΔΕΚΟ με δικαίωμα υπογραφής, είναι νόμος και κανόνας στο όνομα του λαού. Κανόνας που οδήγησε στον εκμαυλισμό και στην ακύρωση του συνδικαλισμού.

Ολ  αυτά και πολλά ακόμα ψηφίστηκαν από μία Βουλή  που ενέκρινε κάθε βράδυ δεκάδες τροπολογίες, μέσω των οποίων μοιράστηκαν δισεκατομμύρια.

Στην Ελλάδα της μεταπολίτευσης  οι κυβερνήσεις πρώτα μοίραζαν το χρήμα και μετά αποφάσιζαν τι έργο θα γίνει, για να δικαιολογηθεί το έξοδο.  Όσο μεγάλωνε ο  κύκλος εργασιών, πολλαπλασίαζε τις υπεραξίες άρα και την προμήθεια απ αυτές. 

Αυτός ήταν ο κανόνας. Πόσα περιθώρια είχαν οι πολίτες για να ζήσουν αλλιώς; Η κοινωνία πορεύτηκε με τον κανόνα, πορεύτηκε με αυτό που έβλεπε ο καθένας γύρω του να συμβαίνει. Πόσο θα άντεχε  ο επίδοξος «τυροπιτάς» να βλέπει γύρω του να πουλούν όλοι «τυρόπιτες» αλλά όχι και αυτός,  γιατί  δεν είχε βρει τον κατάλληλο άνθρωπο να του λύσει τα γραφειοκρατικά αδιέξοδα; Πόσο θα αντέξει ο πολίτης να βλέπει να έχουν οι άλλοι αυθαίρετα, και αυτός να μην μπορεί να κτίσει ούτε μάντρα;

  Είναι ο κανόνας που καθορίζει τις πράξεις, είναι ο κανόνας που καθορίζει και το τι κράτος έχουμε ή ακόμα και τι κοινωνία έχουμε. Και τον κανόνα τον έφτιαξαν οι πολιτικοί. 

Ναι, βεβαίως μέσα σ ένα συγκεκριμένο ιστορικό, κοινωνικό και ιδεολογικό πλαίσιο. Σε μια εποχή που τα μεσαία στρώματα ζητούσαν συμμετοχή στην πολιτική αλλά και στην οικονομική ζωή. Φυσικά και δεν ξεκίνησαν όλα με ένα σκοτεινό σχέδιο, αντιθέτως ξεκίνησαν από καλές προθέσεις. Έφυγε ο χωροφύλακας από την οικονομική και πολιτική ζωή, δόθηκε το δικαίωμα σε όλους να μπουν στο δίκτυο διανομής του πλούτου. Μόνο που ολ αυτά συνεχίστηκαν με τις… τροπολογίες, τα «παράθυρα»,  και τελικά με τα μεγάλα κόλπα, όταν άρχισαν να ρέουν και τα ευρωπαϊκά Πακέτα. 

Αυτός που φτιάχνει τους κανόνες έχει την ευθύνη!  Ίσως την αποκλειστική ευθύνη χωρίς επιμερισμούς.

Η λυπητερή 

 Το επιχείρημα του κ. Πάγκαλου  για να εξηγήσει ή δικαιολογήσει,  πως φτάσαμε στα δύσκολα, δεν πρέπει να πάει χαμένο με εύκολες οργισμένες απαντήσεις κατά του αντιπροέδρου. Γιατί αν το αποδεχθούμε,  τότε η συζήτηση για το πρόσφατο παρελθόν και τις αιτίες του «ναυαγίου» πρέπει  να κλείσει.

Ο κ. Πάγκαλος άνοιξε μια συζήτηση χρήσιμη για το επόμενο διάστημα. 
Ποιος και πώς θα πληρώσει τη «λυπητερή»  για τα όσα έγιναν; 
Πώς θα προκύψει ανάπτυξη, με συνεχείς φόρους;
Αν παρακολουθήσουμε το συμπέρασμα του αντιπροέδρου της κυβέρνησης τότε τη «λυπητερή»  θα την πληρώσουν οι ασθενέστεροι αφού και αυτοί έχουν ωφεληθεί. Το πολιτικό συμπέρασμα του κ. Πάγκαλου απεικονίζεται στα φορολογικά μέτρα του κ. Παπακωνσταντίνου.  
Όσοι βρίσκονται εντός συνόρων και έχουν και τα λεφτά τους η την μικρή επιχείρηση τους εδώ, καλούνται να πληρώσουν.   
Οι άλλοι αυτοί που πραγματικά έχουν ωφεληθεί,  που  έχουν βγάλει το χρήμα εκτός συνόρων, ή αφήνουν τις επιχειρήσεις να βουλιάξουν, δεν πρόκειται να πληρώσουν για τα όσα συνέβησαν. 
Το επιχείρημα του κ. Πάγκαλου συνεχίζει να δικαιολογεί το ίδιο  κράτος, αυτό που βουλιάζει και αυτό που ζητάει από αυτούς που δεν φταίνε  να (ξανα)πληρώσουν».

Σπύρος Σουρμελίδης,  Σεπτέμβριος 2010

ΥΓ: Ο ίδιος  ο Θ. Πάγκαλος χάλασε την συζήτηση που άνοιξε, την εξέτρεψε αποκλειστικά κατα των πολιτών. Ηταν υβριστικός για κάθε έναν και κάθε κοινωνική ομάδα που διαμαρτυρήθηκε. Η αρχική του τοποθέτηση είχε και μια κριτική προς το ίδιο το πολιτικό προσωπικό, αφού αναγνώριζε πελατειακή σχέση και διαφθορά. Στην πορεία όμως κατηγορούσε μόνο τους πολίτες , υπο τα χειροκροτήματα όλων των φιλελεύθερων. Για να φτάσει το 2019 στο πλαίσιο του αντιΣΥΡΙΖΑ μετώπου να δηλώσει οτι ψηφίζει Μητσοτάκη. Ο άνθρωπος που ξεκίνησε απο τους αγώνες του 114, έζησε τον Μάη του 1968 στο Παρίσι και ηταν εκ των κορυφαίων του σοσιαλιστικού ΠΑΣΟΚ. Είχε και αυτός δικαίωμα να ....αλλάξει.