Του Σωτήρη Σιδέρη

Μέχρι την τραγωδία των Τεμπών ο ελληνικός λαός βρίσκονταν σε μια κατάσταση προπαγανδιστικής πολιορκίας, καθώς τα ΜΜΕ, σε συνδυασμό με  δημοσκοπήσεις ,  είχαν δημιουργήσει μια πλασματική εικόνα για τη χώρα και την κυβέρνηση.  Τίποτα δεν την ακουμπούσε, τίποτα δεν μπορούσε να την επηρεάσει. Μετά την τραγωδία αποκαλύπτεται ότι αυτή η εικόνα ήταν κατασκευασμένη, γιατί  αναδύθηκε  μια άλλη Ελλάδα, οργισμένη, απογοητευμένη, ανατρεπτική και εχθρική προς την κυβέρνηση, όπως αποδεικνύουν οι κινητοποιήσεις.  Ο ΣΥΡΙΖΑ παίρνει σταδιακά την πρωτοκαθεδρία, ενώ η τρίτη παράμετρος των πολιτικών εξελίξεων αφορά το ΠΑΣΟΚ και τον Νίκο Ανδρουλάκη. Ο οποίος επαναλαμβάνει τη θέση του ότι σε περίπτωση συνεργασίας δεν επιθυμεί να είναι πρωθυπουργοί , ούτε ο Μητσοτάκης , ούτε ο Τσίπρας .  Παράδοξο τουλάχιστον, το θύμα των υποκλοπών να εξισώσει τον θύτη του με τον υποστηρικτή του. Ποιόν θέλει όμως; οφείλει να το δηλώσει δημόσια. Διαφορετικά θα θεωρηθεί παράγοντας ανωμαλίας. Θέλει τραπεζίτη, θέλει επιχειρηματία πρωθυπουργό, τον Ευάγγελο Βενιζέλο, τον Κώστα Σημίτη ή οποιονδήποτε άλλο; ο Ανδρουλάκης δεν έχει καταλάβει ακόμη ότι η ανατροπή του σκηνικού περιλαμβάνει και τον ίδιο. Η δημοσκοπική κατάρρευση το επιβεβαιώνει…

Ποιο είναι το κίνητρο;

Σε δηλώσεις του στο “Ράδιο Θεσσαλονίκη” την Δευτέρα 13 Μαρτίου ο Ανδρουλάκης έδωσε ρεσιτάλ ασάφειας. Ήταν επιθετικός και κατά της ΝΔ και κατά του ΣΥΡΙΖΑ. Προσωποποιεί μάλιστα την κριτική του στα πρόσωπα των Μητσοτάκη και Τσίπρα που δεν τους θέλει στην πρωθυπουργία. Ωστόσο σημειώνει:

“Αυτή είναι η πραγματικότητα. Θέλουμε να την αλλάξουμε; Αυτό είναι το ζήτημα για τις επόμενες εθνικές εκλογές.  Ας αφήσει ο κ. Μητσοτάκης τους φόβους περί ακυβερνησίας. Η Ελλάδα θα έχει κυβέρνηση. Το θέμα είναι να έχει τη σωστή κυβέρνηση....” .

 Δηλαδή μας λέει ο πρόεδρος του ΠΑΣΟΚ ότι δεν θέλει κανέναν πρωθυπουργό, ούτε τι κυβέρνηση θέλει που τόσο εναγώνια ρωτάει. Γιατί άλλο πράγμα κυβέρνηση με τη ΝΔ και άλλο πράγμα με τον ΣΥΡΙΖΑ. Θολούρα που σκοτώνει τον ορθολογισμό, εκτός και  αν πίσω του υπάρχουν εξωθεσμικοί παράγοντες που θέλουν να κρατήσουν τη χώρα σε ομηρεία για τα δικά τους συμφέροντα. Στην περίπτωση αυτή όμως ο Ανδρουλάκης θα αποκαλυφθεί, είτε το θέλει , είτε όχι και η αποκάλυψη θα είναι εις βάρος του και εις βάρος του ΠΑΣΟΚ. Το οποίο έχει ίσως την τελευταία ευκαιρία να επιστρέψει στην κεντρική πολιτική σκηνή.

Πέραν αυτών όμως , ο πρόεδρος του ΠΑΣΟΚ δεν μας λέει τι κυβέρνηση θέλει. Ποιοι θα κυβερνούν και με ποιούς. Γιατί το να μην θέλει τον Δημητριάδη ή τον Παππά, ουδείς ασχολείται. Όμως το να μην λέει ποιόν θέλει πρωθυπουργό είναι ύποπτο.
Υπάρχει και μια άλλη παράμετρος που δεν προσεγγίζει ο Ανδρουλάκης. Μπορεί δηλαδή ο Τσίπρας να αντιστρέψει το δίλημμα και να δηλώσει ότι θέλει συνεργασία με το ΠΑΣΟΚ μετά τις εκλογές, αλλά δεν θέλει τον Ανδρουλάκη στην κυβέρνηση ή αντιπρόεδρο. Γιατί ο πρόεδρος του ΠΑΣΟΚ δεν είναι ο μόνος που έχει το δικαίωμα να θέτει όρους.
Εκ των πραγμάτων οι πολιτικές εξελίξεις παίρνουν μορφή χιονοστιβάδας και όλα δείχνουν ότι ο Νίκος Ανδρουλάκης είναι κατώτερος των περιστάσεων.  Ήταν από την αρχή και αποδείχθηκε πόσο κακό έκαναν και στο ΠΑΣΟΚ και στην δημοκρατική παράταξη γενικότερα, όσοι τον διαφήμιζαν περίπου ως επαναστάτη.

Τώρα όμως έχουμε σαφές σκηνικό. Κανείς πολιτικός αρχηγός δεν μπορεί να κρύβεται πίσω από τις λέξεις. Οι εκλογές πλησιάζουν και όλοι οφείλουν να πουν ξεκάθαρα τι θέλουν. Πλην Μητσοτάκη που όλη η Ελλάδα γνωρίζει ότι αφενός το Μέγαρο Μαξίμου λειτουργεί ως Ανώνυμη Εταιρεία και αφετέρου ότι τον ενδιαφέρει ο εαυτός του και μόνο, όλοι οι άλλοι γύρω του είναι αναλώσιμοι.
Υπό αυτό το πρίσμα ο Ανδρουλάκης είτε θα πει αν θεωρεί τον Μητσοτάκη ηγέτη της δημοκρατικής παράταξης ή ιδεολογικό αντίπαλο και εκεί κλείνουν όλα. Διαφορετικά ο ίδιος ο πρόεδρος του ΠΑΣΟΚ αντί να συμβάλλει στην ομαλή μετάβαση , θα είναι παράγοντας πολιτικής απορρύθμισης . Όταν οι δημοσκοπήσεις προ μηνών του έδιναν ποσοστά άνω του 13%, γεμάτος έπαρση έθετε όρους και μιλούσε σαν πρωθυπουργός. Τώρα που καταρρέουν τα ποσοστά του κάτω του 10% που ίσως φθάσουν και στα μισά στις δεύτερες εκλογές λόγω σκληρής πόλωσης, ίσως θα είναι αργά και για τον ίδιο.