Του Στράτου Βαλτινού

Όταν είχαμε τις έντονες χιονοπτώσεις τον Φεβρουάριο του 2021 προκάλεσε μεγάλη εντύπωση το γεγονός ότι ο πρώην υπουργός της ΝΔ και ακραία νεοφιλελεύθερος Στέφανος Μάνος με  δηλώσεις του που υπερπροβλήθηκαν στα  ΜΜΕ,  δήλωνε οργισμένος, γιατί επί 105 ώρες δεν είχε ρεύμα. Όπως αποδείχθηκε από τα γεγονότα και την τραγωδία των Τεμπών, αντίθετα οι εργαζόμενοι στους σιδηροδρόμους δεν είχαν φωνή, κανείς δεν έδινε σημασία . Οι χιλιάδες καθημερινοί ταξιδιώτες και εκατοντάδες εργαζόμενοι δεν είχαν την ισχύ του ενός, του Στέφανου Μάνου, του δικού τους ανθρώπου δηλαδή. Τώρα έχουμε την οργή των πολλών και η κυβέρνηση στέλνει τα ΜΑΤ για να σπάσει το ηθικό των νέων , αυτή είναι η επιδίωξή της. Τρέμει στην ιδέα ότι το κίνημα μπορεί να εξαπλωθεί.  Δεν μπορεί σήμερα να συκοφαντήσει τη νέα γενιά μετά από μια τραγωδία, ούτε να την λοιδορήσει όπως έκανε με τους εργαζόμενους. Γι αυτό και βρίσκεται σε απόγνωση. Ο αγώνας του Κυριάκου Μητσοτάκη πλέον,  δεν σχετίζεται ούτε με την αλήθεια για το δυστύχημα, ούτε με τον επιμερισμό ευθυνών , ούτε με τη διαφάνεια. Αυτά τα ανέλαβε ο Γεραπετρίτης. Ο ίδιος τρέμει για την επίπτωση που θα έχει η αλλαγή κοινωνικού κλίματος στις εκλογικές του επιδόσεις.

Η πολιτική στη ζωή τους

Είναι πιθανό, αλλά σίγουρα θα ερευνηθεί και θα φανεί στο εγγύς μέλλον, ότι η τραγωδία των Τεμπών και η κινητοποίηση της νεολαίας να οδηγεί σε μια αφύπνιση και βίαιη πολιτικοποίηση ενός τμήματος της νεολαίας που υπό άλλες συνθήκες δεν θα αντιδρούσε. Υπάρχουν πάντα στην ιστορία ορισμένα γεγονότα που συντελούν στην εμφάνιση νέων κινημάτων που είτε χάνονται στην πορεία , είτε εδραιώνονται αν υπάρχει συμμετοχή και σωστή πολιτική καθοδήγηση ή ακόμη, αν τα γεγονότα ευνοούν μια νέα εξέλιξη. Οι συνθήκες στην Ελλάδα επιβάλλουν θα λέγαμε την γέννηση νέων κινημάτων . Η οργή στην Ελλάδα είναι διάχυτη σε ένα τμήμα του πληθυσμού και δεν βρίσκει πολιτική διέξοδο. Δεν ξέρουμε δηλαδή  προς το παρόν πως θα λειτουργήσει. Αλλά η πρώτη εντύπωση είναι ισχυρή. Δηλαδή:

Το πρόβλημα  έχει  βρομίσει ήδη από το κεφάλι. Διάτρητες συμβάσεις, πελατειακό σύστημα, ανευθυνότητα, αδιαφορία , πιθανόν μίζες που όλα μαζί συνέβαλαν στην τραγωδία των Τεμπών. Αλλά η νεολαία σίγουρα δεν μένει εκεί. Αθροίζει τα προβλήματά της στις διαδηλώσεις για τα Τέμπη.  Επομένως το κύμα οργής που μετατρέπεται σε κίνημα νεολαίας δεν είναι καθόλου τυχαίο, ούτε απολίτικο , ούτε βίαιο. Η εικόνα της χώρας τα τελευταία τέσσερα χρόνια είναι μια εικόνα κοινωνικών ερειπίων. Μια χώρα  που σκοτώνει τα παιδιά της, τα κάνει μετανάστες, τα χρεοκοπεί, τα εξευτελίζει με μισθούς πείνας, νοσοκομεία διαλύονται για να κερδίζουν ιδιώτες, η εκπαίδευση αποσυντίθεται και  παραδίδεται σε κολέγια αμφιβόλου ποιότητας, οι εργασιακές σχέσεις είναι ζούγκλα, το μέλλον ζοφερό. Το ξέσπασμα της νέας γενιάς για την τραγωδία των Τεμπών είναι κυρίως πολιτική πράξη και όχι συναισθηματική.

Η νεολαία δεν είναι διεφθαρμένη και σίγουρα ένα μέρος της οργής που νοιώθει οφείλεται και στην βεβαιότητα ότι η Δικαιοσύνη είναι ταξική, ότι όσοι έχουν χρήματα τη γλυτώνουν, ότι οι πολιτικοί δεν τιμωρούνται ποτέ. Η νεολαία  θέλει τους πραγματικούς ενόχους μιας μεγάλης κοινωνικής κρίσης στο σκαμνί. Η Ελλάδα δεν θα γυρίσει σελίδα όσο ταπεινώνεται , μεταναστεύει, λοιδορείται .

           

Η επόμενη ημέρα

Κάποια στιγμή οι διαδηλώσεις θα εκτονωθούν, η οργή όμως δεν θα υποχωρήσει. Ίσως να εκφραστεί στην κάλπη , ίσως όχι, εξαρτάται από το κατά πόσο τα κόμματα της αντιπολίτευσης συνολικά, θα κερδίσουν ή όχι τη νέα γενιά. Αλλά το πρόβλημα Δικαιοσύνης είναι αυτό που πνίγει τη νεολαία. Θέλει δουλειά με αξιοπρεπείς αποδοχές, θέλει στέγη, θέλει τέχνη και ένταση , όχι μαφίες , μιζαδόρους , ψεύτες και απατεώνες.
Ο Κυριάκος Μητσοτάκης είναι τόσο μακριά από τη νέα γενιά και τα αιτήματά της όσο και ο πλανήτης Άρης. Είναι τόσο μακριά ακόμη και από τη λέξη “εργαζόμενος” που δυσκολεύεται και να την εκφέρει .
Νοιώθει αποστροφή και όταν ακούει τη λέξη “συνδικαλιστής”, γιατί τόσο οι πεποιθήσεις του , όσο και το Μιντιακό κατεστημένο την έχει ταυτίσει με συντεχνίες , ταλαιπωρία και γκρίνια. Για τον προφανή λόγο , ότι αν εισακούονται οι συνδικαλιστές,  οι  ιδιοκτήτες της ελληνικής δημοκρατίας , η δεξιά, αλλά και οι ιδιώτες ιδιοκτήτες  της οικονομίας, πρέπει να  νομοθετήσουν, να πληρώσουν, να ασφαλίσουν, να μην συμβαίνουν τραγωδίες, να μην συμβαίνουν εργατικά ατυχήματα, να δίνουν μισθούς. Και τι θα απογίνει η Ελλάδα χωρίς το παρασιτικό κεφάλαιο και τους φίλους της εξουσίας.;
Η συνέχεια θα δοθεί προφανώς στις κάλπες  και στα δικαστήρια και όχι μόνο . Γιατί η εμπιστοσύνη στους θεσμούς κατρακυλά τόσο γρήγορα και τόσο πολύ που υπάρχει σίγουρα και μια άγνωστη παράμετρος...