του Σπύρου  Σουρμελίδη 

Η επίσκεψη του Αμερικανού υπουργού Εξωτερικών Αντονι Μπλίνκεν στην Ελλάδα,  έδειξε και πάλι ότι η κυβέρνηση προτιμά να παίζει "κρυφτούλι" με τις δύσκολες πραγματικότητες. Ανέδειξε συγχρόνως  και τις εσωτερικές διενέξεις , τις διαφορετικές γραμμές που συνυπάρχουν στην κυβέρνηση και στην ΝΔ γενικότερα. Σε αντίθεση με αυτή τη θολή κατάσταση, ο Αλέξης Τσίπρας, εμφανίστηκε με σαφή προσανατολισμό και "κόκκινες γραμμές" και έναντι των ΗΠΑ και έναντι της Τουρκίας.

Ο Αντονι Μπλίνκεν επισκέφθηκε την Αθήνα, προερχόμενος απο την Άγκυρα, έχοντας σαφείς επιδιώξεις, τις οποίες μάλιστα δεν προσπάθησε να κρύψει. Για την Ουάσιγκτον αυτή την εποχή τα πάντα αρχίζουν και τελειώνουν από και στην ΡΩΣΙΑ. Η Αμερική δεν επιδιώκει να επιλύσει κανενός τα προβλήματα, είτε είναι σύμμαχος , είτε φίλος , είτε συνεργάτης.

Επιδιώκει ένα νέο διπολισμό, επιδιώκει την περιχαράκωση της λεγόμενης Δύσης, απέναντι στην Ρωσία και στην Κίνα.

Θέλει να στηριχτεί η Ουκρανία με οπλικά συστήματα και χρήματα. 
Επιδιώκει επίσης την εξασφάλιση ενέργειας για την Ευρώπη, ώστε να μην έχει καμία ανάγκη τη Ρωσία.
Αυτές οι πολύ σαφείς επιδιώξεις της .

Σ αυτό το πλαίσιο δεν θέλει να ακούσει για διευθέτηση  των ελληνοτουρκικών διαφορών, ή  των διαφορών με τη Λιβύη ή για το Κυπριακό. Προκρίνει τις εξορύξεις απο αμερικανικές και άλλες μεγάλες ευρωπαϊκές εταιρίες (είναι μετρημένες στα δάχτυλα άλλωστε) στην Ανατολική Μεσόγειο. Η μοιρασιά θα γίνει απο τις εταιρίες, οι οποίες και θα αποδώσουν σε όλες τις χώρες της περιοχής την αξία των ποσοτήτων που θα οριστούν. 

Οι Αμερικανοί δεν επιθυμούν επίσης να προκύψουν διενέξεις για τους αγωγούς, προκρίνοντας όσους αγωγούς είναι πιο οικονομικοί και γρηγορότερα κατασκευάσιμοι. Γι αυτό και η Τουρκία είναι μέσα στον σχεδιασμό τους. Αρκεί βεβαίως και η τουρκική  πολιτική ηγεσία να επανέλθει στις καλές σχέσεις με το ΝΑΤΟ, εγκαταλείποντας   την Ρωσία. 

Το κρυφτό με τον χρόνο 

Όλα τα παραπάνω είναι σημαντικά για να κατανοήσουμε και τα όσα συμβαίνουν στην Αθήνα. Ο Κ. Μητσοτάκης ακολούθησε την εξής πολιτική. Στηρίζει χωρίς περιορισμούς την αμερικανική πολιτική στην Ουκρανία, έστειλε όσα οπλικά συστήματα μπόρεσε (στο όριο  των αναγκών των νησιών) και περιμένει ως αντάλλαγμα την εξασφάλιση της ηρεμίας στο Αιγαίο.  Αποφεύγοντας στην πράξη την διαπραγμάτευση με την Άγκυρα. 

Την ίδια ώρα όμως ο Ερντογάν ακολούθησε μια εξαιρετικά σκληρή και άκαμπτη τακτική έναντι των ΗΠΑ. Η στάση αυτή, του στέρησε την ανανέωση της πολεμικής του Αεροπορίας, σε αντίθεση με την Ελλάδα η οποία ανοίχτηκε σε αγορές πολεμικών αεροσκαφών πολύ μεγάλης αξίας και απο τις ΗΠΑ και απο την Γαλλία. 

Η αλλαγή ισορροπίας,  προκάλεσε τον Ερντογάν που έγινε επικίνδυνα απειλητικός πρωτίστως προς την Ελλάδα, προκειμένου να εκβιάσει τις ΗΠΑ να αλλάξουν στάση και αν του δώσουν F-16 και F-35.

Ενώ η Ουκρανία του προσέφερε και ορισμένα ακόμα βέλη στη φαρέτρα του, ήρθε ο σεισμός να καταστρέψει την Τουρκία, οδηγώντας την αναγκαστικά σε εσωστρέφεια και αναζήτηση  τεράστιων πόρων. Ο Μπλίνκεν που βρέθηκε στην Τουρκία  έδειξε ότι  η Ουάσιγκτον προσφέρει μπόλικη συμπάθεια, όχι όμως αεροπλάνα, αν ο Ερντογάν  δεν αλλάξει  πολιτική. Η καταστροφή στην Τουρκία και το δράμα εκατομμυρίων ανθρώπων, δίνουν χρόνο και στην Αθήνα  σε οτι αφορά την τουρκική απειλή.  
ΔΕΝ δίνουν όμως χρόνο σε οτι αφορά τα ενεργειακά σχέδια που μπορεί τώρα να τρέξουν ακόμα γρηγορότερα.

Οι εσωτερικές αντιφάσεις 

Ο Μητσοτάκης λοιπόν θέλει να προσωπική διπλωματία και σ αυτό το ζήτημα, να προχωρήσει σε διευθετήσεις , που θα συμβαδίζουν με την αμερικανική λογική. Να προχωρήσει επίσης και σε συμφωνίες με Αίγυπτο και Σαουδική Αραβία  για μεταφορά ενέργειας ή λεγόμενου πράσινου υδρογόνου, απο την Αφρική-Ασία στην Ευρώπη. Ολ αυτά φυσικά μετά τις εκλογές και αφού παραμείνει στην κυβέρνηση.

Αποφεύγοντας ουσιαστικά τον διάλογο με την Τουρκία, επιδιώκει να κερδίσει χρόνο για να μην αναλάβει το βαρύ φορτίο της διευθέτησης εκκρεμών ζητημάτων. 

Η συζήτηση για την υφαλοκρηπίδα και την ΑΟΖ, σε κάθε περίπτωση είναι μια σύνθετη διαπραγμάτευση, με την Τουρκία να διεκδικεί σε κάθε περίπτωση τη μερίδα του λέοντος.

Η Ντόρα Μπακογιάννη -πρώην υπουργός Εξωτερικών- έχει γνωστές και εδραιωμένες απόψεις. Γι αυτό και μίλησε για συνεκμετάλλευση, δείχνοντας ότι η αμερικανική προσέγγιση την βρίσκει σύμφωνη. 

Ο αδελφός της και πρωθυπουργός, ούτε λέει ούτε μπορεί να πει κάτι τέτοιο.

Συγχρόνως ο Σαμαράς αλλά και ο Κώστας Καραμανλής  (που τώρα μάλιστα θα είναι και ...ανεξάρτητος) έχουν διαφορετική άποψη και απο την Ντόρα και απο την πολιτική της κυβέρνησης Μητσοτάκη. 

Σ αυτές τις αντιθέσεις προσθέστε και τον Νίκο Δένδια, ο οποίος διαφωνεί σε ορισμένες απο τις κινήσεις Μητσοτάκη. Σε κάθε περίπτωση ο πρωθυπουργός αφήνει τον υπουργό Εξωτερικών έξω απο τον σκληρό πυρήνα  των συνεννοήσεων τις οποίες κάνει ο πρωθυπουργός με την μέθοδο του συλλέκτη αρχαιοτήτων (προσωπικές επαφές και συνεννοήσεις) ή ωσάν να είναι λομπίστας και όχι θεσμικός παράγοντας. 

Η ΝΔ είναι γεμάτη αντιφάσεις και αντιθέσεις.

Είναι αυτός ο λόγος που κατά την διάρκεια της επίσκεψης Μπλίνκεν δεν ακούσαμε απο ελληνικής πλευράς παρά μόνο γνωστές γενικότητες υπέρ του διεθνούς δικαίου με το συμπλήρωμα οτι είναι είμαστε απολύτως προσηλωμένοι στην δέσμευση κατά της Ρωσίας και υπερ της Ουκρανίας. 

Το λιβυκό φάντασμα 

Οι εσωτερικές αντιφάσεις φάνηκαν και για την Λιβύη. Ο Ν. Δένδιας αν και απέφυγε τα πολλά λόγια για την Λιβύη ενώπιον του Μπλίνκεν, δεν απέφυγε την αναφορά στο «παράνομο

Τουρκολιβυκό σύμφωνο» και πολύ καλά έκανε. Μόνο που άφησε να εννοηθεί ότι και ο Μπλίνκεν συμφωνεί περίπου με τη θέση του. Οπότε ο Μπλίνκεν επανήλθε για να δηλώσει  ότι «όταν πρόκειται για τη Λιβύη είναι σημαντικό να φτάσουμε σε εκλογές όσο το δυνατόν γρηγορότερα για να έχουμε μια κυβέρνηση που έχει τη νομιμότητα να έχει επιλεγεί από τον λαό». Χωρίς όμως να πει τη λέξη σύμφωνο ή «παράνομο». Απλώς είπε ευγενικά ότι γενικώς συμφωνεί με τον Ν. Δένδια για το θέμα Λιβύη. Ο Μπλίνκεν ούτε και στην εισαγωγική του δήλωση, αναφέρθηκε σε κάποιο παράνομο σύμφωνο Λιβύης-Τουρκίας, ούτε καν στην παρουσία της Τουρκίας στην Λιβύη.

Και για το θέμα αυτό υπάρχουν διαφορετικές  προσεγγίσεις απο τον Μητσοτάκη και τον Δένδια. Μια καταστροφική πραγματικότητα  για την ίδια την κυβέρνηση και τη εξωτερική πολιτική της χώρας φυσικά.

Ατζέντα με σαφήνεια και κόκκινες γραμμές από τον Αλέξη Τσίπρα

Ο Αλέξης Τσίπρας ήταν καταιγιστικός στην συνάντηση του με τον Αμερικανό υπουργό Εξωτερικών Α. Μπλίνκεν. Κι αυτό γιατί, πολύ ξεκάθαρα έθεσε την ατζέντα των ελληνικών συμφερόντων. Κατανοώντας ότι η Ουάσιγκτον ενδιαφέρεται μόνο για την ενέργεια, ώστε να αντιμετωπισθεί η Ρωσία και η επίδραση της τις παγκόσμιες και ευρωπαϊκές αγορές, ο πρόεδρος του ΣΥΡΙΖΑ είπε ότι τα ελληνικά θέματα θα τεθούν από την εκάστοτε ελληνική κυβέρνηση. Ζητά λοιπόν την συμβολή των ΗΠΑ για να στηρίξει λύσεις μέσω της διπλωματίας. Για τον Αλ. Τσίπρα υπάρχουν όμως κόκκινες γραμμές.

Η πρώτη είναι η εδαφική ακεραιότητα της χώρας, η οποία δεν είναι αποδεκτό να απειλείται (αποστρατικοποίηση νησιών, υπερπτήσεις κα). Το τι ακριβώς θα γίνει με τα χωρικά ύδατα τις άλλες θαλάσσιες ζώνες κλπ, είναι θέμα ελληνικό. Έγινε αυτό πολύ ξεκάθαρο από τον Αλέξη προς τον Μπλίνκεν. 

Σε ότι αφορά την βοήθεια προς την Ουκρανία και εδώ ο Τσίπρας είπε ότι κάθε χώρα πρέπει να βοηθήσει ανάλογα με τις ανάγκες της και τις δυνατότητες της. Η Ελλάδα δεν μπορεί να αφήσει αφύλακτα τα νησιά ή τον Έβρο. Γιατί οι καλοί λογαριασμοί κάνουν και τους καλούς φίλους.

Οποιες ενστάσεις ή προβληματισμούς και αν έχει κανείς  για την πολιτική του ΣΥΡΙΖΑ, δεν μπορεί  να μην αναγνωρίσει οτι η στάση του έχει αρχή μέση και τέλος. Και οτι δεν αποφεύγει την διαχείριση  των προβλημάτων που είναι πολλά και σύνθετα. 

Ο ΣΥΡΙΖΑ δεν αποδέχεται  την τακτική των ΗΠΑ , ας γίνουν εξορύξεις και μετά βλέπουμε για τα προβλήματα. Γι αυτό και ζητά και νέες κινήσεις και για το Κυπριακό. Ο κ. Τσίπρας μάλιστα θα βρεθεί στην Κύπρο ακριβώς για να συνεννοηθεί με τον νέο Πρόεδρο Νίκο Χριστοδουλίδη.