Του Σωτήρη Σιδέρη

Το διπλό του πρόσωπο και την διπλή πολιτική απέναντι στο πιο σοβαρό πρόβλημα ασφάλειας της χώρας, στις σχέσεις με την Τουρκία, έδειξε ο Κυριάκος Μητσοτάκης αποδεικνύοντας για μια ακόμη φορά ότι δεν διστάζει να κάνει θέατρο με μοναδικό στόχο την ψηφοθηρία. Σε συχνές δηλώσεις του στο εξωτερικό, ο πρωθυπουργός εμφανίζεται διαλλακτικός, βέβαιος ότι οι σχέσεις με την Άγκυρα δεν πρόκειται να οδηγήσουν σε πόλεμο , αλλά κυρίως δηλώνει έτοιμος για διάλογο. Στο εσωτερικό της χώρας, εκεί που οι τηλεοπτικές κάμερες σαρώνουν κυριολεκτικά την λογική, ο πρωθυπουργός κάνει δηλώσεις εθνικοφροσύνης και απαντά στις απειλές Ερντογάν για τα νησιά. Στις 19 Ιανουαρίου σε συζήτηση στο Νταβός ο πρωθυπουργός δήλωσε ότι  «δεν θα πάμε σε πόλεμο με την Τουρκία». Πρόσθεσε όμως ότι  «πρέπει να μπορούμε, ως λογικοί ενήλικες, να καθίσουμε σε ένα τραπέζι και να συζητήσουμε τα βασικά μας προβλήματα». Ακριβώς το αντίθετο είπε όμως την Τρίτη 24 Ιανουαρίου, ότι “«η πατρίδα μας δεν ανοίγει διάλογο με το παράλογο».  Ιανός της διπλωματίας...

Ανειλικρινής και διαβρωτικός

Ο πρωθυπουργός στο Νταβός θέλοντας να εμφανιστεί ως αξιόπιστος συνομιλητής συμπλήρωσε σχολιάζοντας την τακτική Ερντογάν ότι  «δεν προκαλείς τους γείτονές σου, κρατάς ανοιχτούς τους διαύλους και δεν εργαλειοποιείς την εξωτερική πολιτική σου για εσωτερικούς λόγους – δεν είναι καλή προσέγγιση αυτή καθώς δηλητηριάζεις την κοινή γνώμη».  Αλλά ο ίδιος κάνει ακριβώς αυτό.  Ο άνθρωπος που απέλυσε τον Σύμβουλο Εθνικής Ασφάλειας Διακόπουλο  ακριβώς για να εργαλειοποιήσει την εξωτερική πολιτική και για να κάνει παιχνίδια με την Άμυνα, προσποιείται τώρα το αντίθετο. Ο ίδιος που θα μείνει στην ιστορία ως ο πρωθυπουργός που υπέκλεπτε τις συνομιλίες όλης της ηγεσίας των Ενόπλων Δυνάμεων διαβρώνει την εθνική ενότητα, άρα ποια πολιτική ασφάλειας μπορεί να ασκήσει . Κάνει μυστικές συνομιλίες, κάνει συμφωνίες και κανείς δεν γνωρίζει που οδηγούν όλα αυτά.

Το πιο σημαντικό όμως από πλευράς διπλωματικού ενδιαφέροντος είναι ότι άφησε ανοιχτό το ενδεχόμενο για συνομιλίες με την Τουρκία αμέσως μετά τις εκλογές, κάτι που ήδη έχει γράψει το Omegapress.gr. Ο πρωθυπουργός σημείωσε ότι , μετά τις εκλογές, στις δύο χώρες «υπάρχουν τρόποι να μειώσουμε την ένταση, να δουλέψουμε πάνω σε θέματα κοινού ενδιαφέροντος, να συμφωνούμε ότι διαφωνούμε με πολιτισμένο τρόπο. Δεν χρειάζονται απειλές ή άλλες προκλητικές ενέργειες». Θα ήταν πολύ ωφέλιμο και πολιτικά και εθνικά να μας περιγράψει όμως το πλαίσιο διαλόγου για να γνωρίζουν όλοι τι ακριβώς συμβαίνει. Αλλά κρατά για τον εαυτό του την ουσία και μετά κάνει νέα ανατροπή. Γιατί,  λίγα 24ωρα μετά τα ακυρώνει όλα αυτά τα ενδιαφέροντα και στην Τανάγρα την Τρίτη 24 Ιανουαρίου, όπου κάνει σόου με όσα άφησε πίσω του ο ΣΥΡΙΖΑ για την ΕΑΒ, ο Μητσοτάκης άλλαξε τόνο λέγοντας:
«Στο πεδίο των ανοιχτών απειλών απαντάμε με αποφασιστική ετοιμότητα στην όποια μεγαλόστομη επιθετικότητα» επισήμανε και συνέχισε: «Όσοι διαλαλούν ότι ίσως έρθουν μια νύχτα ξαφνικά να ξέρουν ότι μπορεί να ξυπνήσουν μια νύχτα και να προσγειωθούν στη σκληρή πραγματικότητα».

«Όσο υψώνουν τους τόνους τόσο χαμηλώνουν την αξιοπιστία τους και κάθε γιουρούσι μπορεί να γίνει άτακτη υποχώρηση μπροστά στο τρίγωνο του διεθνούς δικαίου, των ισχυρών Ενόπλων Δυνάμεων και των διεθνών συμμαχιών μας» σημείωσε, ενώ επανέλαβε ότι «η πατρίδα μας δεν ανοίγει διάλογο με το παράλογο».
Το απίθανο είναι ότι ο Μητσοτάκης προσπαθεί να φιλοτεχνήσει την εικόνα του σταθερού και αξιόπιστου ηγέτη μέσω της εξωτερικής πολιτικής, ενώ η μοναδική του “παρακαταθήκη” είναι η αναβάθμιση της απειλής της Τουρκίας .
Είναι βέβαιο ότι μετά τις εκλογές θα αναπτυχθούν πρωτοβουλίες για διάλογο Ελλάδας -Τουρκίας που θα περιλαμβάνει και τα ενεργειακά ζητήματα με προτεραιότητα την Ανατολική Μεσόγειο. Οι διαρκείς μεταπτώσεις στις θέσεις του πρωθυπουργού, εξηγούνται από την διαχρονική αδυναμία του να εμφανίσει ένα συνεκτικό σχέδιο που θα οδηγούσε σε μόνιμη διαδικασία εκτόνωσης των κύκλων κρίσεων και σε ουσιαστικό διάλογο . Στο εσωτερικό είναι όμηρος του κόμματός του, στο εξωτερικό απλά δείχνει την αδυναμία του.
Η προπαγάνδα τελειώνει όταν δύο χώρες είτε συγκρούονται , είτε κάθονται στο τραπέζι. Ο πρωθυπουργός απέχει πολύ από το να έχει μια πυξίδα.