Ακόμη ακούγονται στα αυτιά μας οι δηλώσεις δυσφορίας των ΗΠΑ και των Ευρωπαίων σχετικά με τις αλλεπάλληλες συμφωνίες Τουρκίας -Λιβύης, με την Αθήνα να νοιώθει ότι κάνει το καθήκον της με την διαρκή και καθόλου αποτελεσματική ενημερωτική διπλωματία. Πέραν αυτών, η Τουρκία ίσως κάνει και το επόμενο, το πιο επικίνδυνο βήμα, δηλαδή γεωτρήσεις σε απολύτως αμφισβητούμενα ύδατα . Για μια ακόμη φορά , πραγματοποιείται διεθνής τεχνική συνάντηση για την Λιβύη στο Λονδίνο , 26-28  Οκτωβρίου, με την χώρα μας να μην καλείται. Καλούνται χώρες με ειδικό βάρος και αυτές είναι η Αίγυπτος, η Τουρκία , η Γαλλία, οι ΗΠΑ, η Αγγλία, η Ιταλία και η Γερμανία. Πρόκειται για ένα σχήμα που διαμορφώθηκε στην συνάντηση του Βερολίνου στις 8 -Σεπτεμβρίου. Και οι υποτιθέμενες αυστηρές συστάσεις προς την Τουρκία γίνονται φτερό στον άνεμο.  Αυτά συμβαίνουν και ενώ η Ελλάδα, δεν είναι σε θέση να αναβαθμίσει τον διπλωματικό της ρόλο στην περιοχή, αλλά για την κυβέρνηση αρκούν οι τηλεοπτικοί θρίαμβοι, ενώ πλέον είναι εμφανές ότι και τα σχήματα με τις τριμερείς συνεργασίες, έχουν ατονήσει σε σημαντικό βαθμό.

Αν όμως κρίνουμε από την ένταση των αντιδράσεων της Δύσης, είναι βέβαιο ότι η Τουρκία δεν πρόκειται να πτοηθεί, άρα είναι θέμα χρόνου , η εκδήλωση μιας σοβαρής κρίσης.  Η Τουρκία δεν είναι ο μεγάλος ασθενής όπως θέλει να τον εμφανίζει η συμμαχία κυβέρνησης -τηλεοπτικών σταθμών, αλλά μια περιφερειακή δύναμη που πέτυχε να υπολογίζεται ως τέτοια καθώς συνομιλεί με τους πλέον ισχυρούς του πλανήτη για κάθε κρίση που εκδηλώνεται. Η Ελλάδα που λογικά θα έπρεπε να έχει ισχυρή διπλωματική παρουσία και δράση στην περιοχή,  ως πιστό μέλος του ΝΑΤΟ και πειθήνιος σύμμαχος των ΗΠΑ, βρίσκεται στην δυσάρεστη θέση να είναι σε ρόλο κομπάρσου στην λιβυκή κρίση.

Ο όρος διεθνής τεχνική συνάντηση είναι  αναντίστοιχος της πραγματικής βαρύτητάς της και ίσως παραπλανητικός, γιατί δημιουργεί την εντύπωση ότι πρόκειται για γραφειοκρατική διαδικασία. Είναι λάθος εντύπωση γιατί αυτές οι συναντήσεις διαμορφώνουν ένα ευρύ πλαίσιο παρεμβάσεων από τα κράτη που εμπλέκονται στην κρίση της Λιβύης , που στην συνέχεια οδηγούν σε αποφάσεις των κυβερνήσεων και των διεθνών οργανισμών.

       

Χωρίς παρεμβατικό ρόλο

Η απουσία της Ελλάδας , που δεν είναι η πρώτη φορά, είναι πλέον μόνιμη κατάσταση αποδυναμώνει όλο και περισσότερο την δυνατότητα της χώρας μας να έχει παρεμβατικό ρόλο και να προτείνει θέσεις και πολιτικές που εναρμονίζονται με το διεθνές δίκαιο. Η Λιβύη αν και βρίσκεται σε κατάσταση αποσύνθεσης, ένα κατεστραμμένο κράτος με τρομερά κοινωνικά προβλήματα, δεν παύει να είναι στα ραντάρ όλων των μεγάλων χωρών , τόσο για την γεωπολιτική της θέση, είναι αφρικανική και μεσογειακή χώρα , όσο και για τα πλούσια αποθέματά της σε πετρέλαιο και φυσικό αέριο. Πέραν αυτών, η Τουρκία χρησιμοποιεί την Λιβύη για να επιβάλλει την δική της ατζέντα στην περιοχή , κάτι που ήδη έχει καταφέρει, καθώς η Λιβύη σε σημαντικό βαθμό έχει εξελιχθεί σε ένα κράτος -μαριονέτα και η Άγκυρα έχει βρει τον τρόπο να επιδρά σε ένα ισχυρό τμήμα της εξουσίας στην Λιβύη. Και δεν είναι καθόλου βέβαιο πως ακόμη και αν ξεπεραστεί η κρίση και γίνουν αλλαγές στη χώρα αυτή, η Τουρκία θα σταματήσει να την επηρεάζει. Ο λόγος είναι απλός. Η Τουρκία έχει σχέδιο. Εκατοντάδες διπλωμάτες , στρατιωτικοί, αναλυτές και σύμβουλοι εργάζονται και παράγουν πολιτική σε 24ωρη βάση, ενώ στην Ελλάδα επικρατεί ακινησία.  

Η κυβέρνηση δεν παράγει πολιτική και επιλέγει να απευθύνεται στον ελληνικό λαό μέσα από ένα ασφαλές και απολύτως ελεγχόμενο περιβάλλον, τους τηλεοπτικούς σταθμούς θεωρώντας πως αν ελέγχουν την ροή της πληροφόρησης, αποσιωπώντας ή διαστρεβλώνοντας γεγονότα, η Ελλάδα είναι στον αφρό της διεθνούς διπλωματίας. Είναι μια μορφή τηλεοπτικού πατριωτισμού που λήγει με την αποφώνηση των δελτίων ειδήσεων. Πατριώτες 7μμ -9μμ απόντες στον αληθινό κόσμο.