Η πιο επικίνδυνη εξέλιξη για τα ελληνικά εθνικά συμφέροντα , είναι ότι  όλα τα κράτη μέλη του ΝΑΤΟ, θεωρούν ως  δυσλειτουργία τις απειλές της Τουρκίας κατά της Ελλάδας και όχι διεθνές πρόβλημα. Η αδυναμία της ελληνικής εξωτερικής πολιτικής να καταστήσει την Τουρκία προβληματικό εταίρο και να προειδοποιήσει για τις επιπτώσεις αυτής της στάσης, οφείλεται σε πολύ μεγάλο βαθμό στο γεγονός ότι η κυβέρνηση , ομολογημένα, συμπεριφέρεται βραχίονας των ΝΑΤΟικών συμφερόντων χωρίς αποκλίσεις.  Επί των ημερών του Κυριάκου Μητσοτάκη καταγράφηκε ποιοτική κλιμάκωση της τουρκικής απειλής. Από το Ουρούτς Ρέις μέχρι την αμφισβήτηση της κυριαρχίας των νησιών, η Άγκυρα δεν συνάντησε σοβαρή αντίσταση. Ταυτόχρονα η διεθνής διάσταση της ελληνικής εξωτερικής πολιτικής είναι εξίσου προβληματική.

 Μόλις πρόσφατα ο Έλληνας πρωθυπουργός μετέβη για συνομιλίες στη Ρώμη και είχε συνάντηση με τον πρωθυπουργό Ντράγκι. Αντί να στηρίξει την διπλωματική πρωτοβουλία του Ιταλού ηγέτη για συνομιλίες με τη Μόσχα , εμφανίστηκε με πολεμοχαρή διάθεση που μόνο στις βαλτικές χώρες συναντάμε. Σημειωτέον ότι η Ιταλία ετοιμάζεται για την πραγματοποίηση του δεύτερου Ανωτάτου Συμβουλίου Συνεργασίας με την Τουρκία, ενώ με την Ελλάδα έχει γίνει ένα και έκτοτε ξεχάστηκε… Ταυτόχρονα η Ελλάδα εμφανίζεται ως η αιχμή του δόρατος και στην διάθεση εξοπλισμού στην Ουκρανία, την Σαουδική Αραβία , ενώ χρησιμοποιείται από το Βερολίνο ως ακόλουθος της γερμανικής εξωτερικής πολιτικής.

Σε συνέντευξή του στο Euractiv ο πρόεδρος του ΣΥΡΙΖΑ Αλέξης Τσίπρας ήταν πολύ σαφής:

 “Είναι γνωστές οι διαρροές ότι σε ό,τι αφορά την αρχική απόφαση αποστολής όπλων στην Ουκρανία, ήταν μια προσωπική του απόφαση (του πρωθυπουργού). Και, βεβαίως, ακολούθως ο υπουργός Άμυνας βγήκε και ενημέρωσε τη Βουλή λέγοντας ότι δεν θα υπάρξει νέα αποστολή όπλων. Και μετά μάθαμε από τρίτο, ούτε καν από τον ίδιο τον κ. Μητσοτάκη αλλά από τον Γερμανό Καγκελάριο Σολτς ότι συμφώνησε να γίνει αυτή η by pass διαδικασία,. Δηλαδή αυτό που ούτε η Γερμανία δεν τολμά να κάνει, να στείλει απευθείας βαρύ οπλισμό τεθωρακισμένων, να το κάνει η Ελλάδα και να αντικατασταθούν αυτά από παλαιά γερμανικά τεθωρακισμένα. Επίσης υπάρχει και ένα άλλο ζήτημα εδώ: ότι είναι  οπλισμός που είναι χρήσιμος για την Ελλάδα, σε μια περίοδο που και η Ελλάδα δέχεται πολύ μεγάλες πιέσεις και απειλές για την κυριαρχία της”.
Αυτό με πολιτικούς όρους σημαίνει ότι η Ελλάδα κάνει τη δουλειά της Γερμανίας. Ο Σολτς και το Βερολίνο έχουν δεχθεί σκληρή κριτική από άλλες χώρες και την Ουκρανία για την στάση τους, ωστόσο οι Γερμανοί πολιτικοί κινούνται και αποφασίζουν με βάση τα δικά τους συμφέροντα και όχι  τα συμφέροντα του Λονδίνου ή του Κιέβου.  Πολιτικοί παράγοντες επισημαίνουν ταυτόχρονα ότι:


1. Είναι απαράδεκτο ο κ Μητσοτάκης αντί να κρούει τον κώδωνα του κινδύνου για την ενεργειακή κρίση και  να συντάσσεται ενεργά με την πρόταση Ντράγκι για Συμβούλιο τον Ιούλιο, να μας ενημερώνει σαν γραφειοκράτης βρυξελλών ότι "έχουν ωριμάσει οι συνθήκες" και "εκτιμά ότι οι προτάσεις Επιτροπής θάναι έτοιμες μέχρι το επόμενο Ευρωπαικό  Συμβούλιο στο τέλος καλοκαιριού"
2. Είναι απαράδεκτο ο κ Μητσοτάκης να λέει ότι στηρίζει το γεγονός ότι ο Μακρόν μιλάει με Πούτιν, αλλά να πηγαίνει στην Ιταλία και  να μην λέει λέξη για το σχέδιο ειρήνης Ντράγκι ή να αναλαμβάνει ο ίδιος τον ρόλο της αποστολής βαρέως οπλισμού και όχι την συμμετοχή σε συνομιλίες.
3. Είναι απαράδεκτο μετά από όλα αυτά που έχουν γίνει από την Τουρκία ο κ  Μητσοτάκης να επιχαίρει για τη δήλωση της ΕΕ η οποία ούτε καταδικάζει τις ενέργειές της (όπως τον Μάρτιο 2018), ούτε βάζει στο τραπέζι την απειλή κυρώσεων (όπως τον Ιούνιο 2019).

Υπό αυτό το πρίσμα ο ίδιος ο πρωθυπουργός αποδυναμώνει το διπλωματικό οπλοστάσιο της χώρας σε μια περίοδο που η Τουρκία του Ερντογάν κορυφώνει την στρατηγική της για την έμπρακτη αμφισβήτηση της Συνθήκης της Λωζάννης. Οι κυβερνητικές διαρροές ότι η κυβέρνηση έχει έτοιμες απαντήσεις στον Ερντογάν, αν θέσει ζητήματα κυριαρχίας στο ΝΑΤΟ, θυμίζουν τις παλιότερες ότι “υπάρχουν κυρώσεις που δαγκώνουν” για την Τουρκία, και τις οποίες δεν είδαμε , ούτε ακούσαμε ποτέ.
Οι δυτικές χώρες πιθανότατα δεν θα επιτρέψουν στον Τούρκο πρόεδρο να θέσει ζήτημα κυριαρχίας στα νησιά. Αν το κάνουν έστω έμμεσα, η κρίση θα γίνει κρίση του ΝΑΤΟ, ο Μητσοτάκης θα βρεθεί σε κυκλώνα, η χώρα θα μπει σε περιπέτεια. Υπάρχει όμως σαφής απόκλιση συμφερόντων μεταξύ Δύσης και Ελλάδας, όσον αφορά τον γεωπολιτικό ρόλο της Τουρκίας. Παρά τις πολλές ενστάσεις, ίσως κάποια στιγμή καταστεί δυνατό, να καταρρεύσει όλο αυτό το ψευδοοικοδόμημα. Γιατί η Δύση μιλά και κινείται εκ του ασφαλούς γιατί θεωρεί δεδομένη την Ελλάδα. Αν όμως υπάρξει στρατιωτική κρίση μεταξύ Ελλάδας -Τουρκίας, τότε θα διαπιστώσουν τι σημαίνει κρίση εντός της Δύσης. Αλλά αυτό είναι πολιτική επιλογή του ελληνικού λαού να το κάνει επιλέγοντας μια άλλη κυβέρνηση , και όχι του Κυριάκου Μητσοτάκη