Του Σωτήρη Σιδέρη

Περισσεύει η χολή της ΝΔ και των εντεταλμένων της στα ΜΜΕ για την στάση που τηρούν τα Αριστερά κόμματα στην ρωσική εισβολή στην Ουκρανία. Ισχυρίζονται ότι δεν καταδικάζουν τους Ρώσους με το ίδιο πάθος που καταδικάζουν τις ΗΠΑ. Φυσικά αυτό δεν ισχύει. Κριτική στάση έναντι των ΗΠΑ, του ΝΑΤΟ και της ΕΕ, τηρούν πολλοί στον δυτικό κόσμο, γνωρίζοντας φυσικά ότι η εμμονή της Δύσης να περικυκλώσει την Ρωσία και να κάνουν την Ουκρανία μέλος του ΝΑΤΟ ερέθισε τη Μόσχα. Που με τη σειρά της μετέτρεψε την Ουκρανία σε ματωμένη σκακιέρα και η καταδίκη είναι σαφώς ομόφωνη.  Πάντως, είναι μάλιστα χαρακτηριστικό, ότι οι ΗΠΑ ενώ ήταν λαλίστατες πριν την εισβολή, τις ημέρες που ακολούθησαν είναι σε εμφανώς αμήχανη στάση, όπως και άλλες ευρωπαικές χώρες. Προφανώς επειδή ξέρουν ότι η κρίση τώρα αρχίζει. Ταυτόχρονα στην Ελλάδα, η κυβέρνηση ως απολύτως προβλέψιμη δεν αναλύει και δεν είναι σε θέση να κατανοήσει το βάθος της επίδρασης που θα έχει ο πόλεμος, ωστόσο υψώνει τη φωνή της κατά του τουρκικού αναθεωρητισμού συγκρίνοντας Ρωσία και Τουρκία. Ένα ακόμη εύκολο λάθος…

 
Το πρόβλημα για όλους αυτούς που αναζητούν δικαιολογίες για την  έντονη κριτική που ασκείται  από την Αριστερά και στις ΗΠΑ και στην Ρωσία, είναι ότι στην πραγματικότητα θέλουν, για μια ακόμη φορά, να βρουν άλλοθι στον υποτακτικό φιλοαμερικανισμό τους. Που δικαιολογεί πραξικοπήματα, πολέμους και  εισβολές, από το Βιετνάμ, το Ιράκ, τον πόλεμο κατά της Σερβίας, ακόμη και το πραξικόπημα του 1967 στην Ελλάδα.


       

Δόγματα στο παιχνίδι ζωνών επιρροής

Η Ελλάδα φυσικά και πρέπει να καταδικάσει την ρωσική εισβολή και να σταθεί απέναντι σε κάθε πόλεμο και σε κάθε απόπειρα αλλαγής συνόρων. Όμως το Κόσοβο δεν είναι δημιούργημα των Ρώσων , αλλά των ΗΠΑ, της Γαλλίας, της Γερμανίας, του ΝΑΤΟ και της ΕΕ. Άρα ο Πούτιν δεν είναι αυτός που ανακάλυψε το αναθεωρητικό δόγμα, αλλά η Δύση. Αναθεωρητική πολιτική, είναι και επέκταση του ΝΑΤΟ προς Ανατολάς παρά την συμφωνία με την Ρωσία μετά την ενοποίηση της Γερμανίας. Άρα τον αναθεωρητισμό τον ξέρει πολύ καλά η Δύση. Το πραξικόπημα στην Ουκρανία το 2014 που οδήγησε στην ανατροπή του νόμιμου προέδρου Γιανουκόβιτς δεν το έκαναν οι Ρώσοι , αλλά οι ΗΠΑ και η ΕΕ με την βοήθεια φιλοναζιστικών οργανώσεων, αυτό το ξέρουν και οι πέτρες στον δυτικό κόσμο.

Είναι λοιπόν εντελώς χυδαίο, αυτοί που έχουν κάνει επιστήμη την παραβίαση κάθε κανόνα σεβασμού της δημοκρατίας και της ανεξαρτησίας χωρών, να κάνουν τώρα μαθήματα διεθνούς δικαίου . Το διεθνές δίκαιο έχει γίνει κουρελόχαρτο σε έναν κόσμο όπου η βία είναι η επιλογή.
Ρωσία και ΗΠΑ ανταγωνίζονται για ζώνες επιρροής. Όπως οι ΗΠΑ δεν θα επιτρέψουν ποτέ , καμία χώρα  που είναι κοντά της  να ενταχθεί σε ένα αντιαμερικανικό μέτωπο , έτσι και η Μόσχα δεν θα επιτρέψει ποτέ στην Ουκρανία, όπως δεν επέτρεψε στη Γεωργία να γίνει μέλος του ΝΑΤΟ.
Αυτή δυστυχώς είναι η ιμπεριαλιστική πολιτική  των υπερδυνάμεων, σε όλη την ροή της ιστορίας δεν είναι σημερινή εφεύρεση. Και αυτή την πολιτική πάντα καταδίκαζε η Αριστερά, σε αντίθεση με τη δεξιά που δεν κατήγγειλε ποτέ τους πολέμους των ΗΠΑ.
Είναι προφανές ότι η Μόσχα δεν θα φύγει από την Ουκρανία αν πρώτα δεν εγκαταστήσει δική της ηγεσία εκεί, ή αν δεν υπάρξει πρώτα μια νέα συνθήκη που να λύνει σε βάθος χρόνου αυτά τα προβλήματα.
       
       

Η Ελλάδα και η Τουρκία

Ευρείας έκτασης είναι και η συζήτηση στην Ελλάδα για την Τουρκία, καθώς πολλοί συγκρίνουν ή ταυτίζουν τον ρωσικό αναθεωρητισμό με τον τουρκικό. Καταρχάς είναι λάθος σύγκριση , γιατί η Τουρκία θέλει μια ειρηνική ή βίαιη αναθεώρηση υπαρκτών και διεθνών συνθηκών, όπως η Συνθήκη της Λωζάνης, ως προς το Αιγαίο και τα νησιά, ενώ στην Ανατολική Μεσόγειο επιδιώκει οριοθετήσεις σύμφωνα με το δόγμα της και την ισχύ της και όχι το διεθνές δίκαιο.
Σε έναν πόλεμο Ελλάδας Τουρκίας, υπό αυτή την οπτική , δεν διακυβεύεται μόνο η ισχύς του διεθνούς δικαίου, αλλά και το μέλλον της Δύσης, του ΝΑΤΟ και της ΕΕ. Η αστάθεια της Δύσης είναι πιθανό να ερεθίζει τον τουρκικό επεκτατισμό, αλλά στην Άγκυρα δεν παίρνουν ποτέ αποφάσεις εν θερμώ, κατά συνέπεια, θα υπολογίσει πολλές φορές το κόστος και τις πιθανότητες επιτυχίας πριν αποφασίσει πόλεμο με την Ελλάδα. Ένα ακόμη σημείο που σίγουρα οριοθετεί τις τουρκικές κινήσεις είναι ότι μεταξύ Ελλάδας και Τουρκίας δεν υπάρχει η χαώδης διαφορά ισχύος που υπάρχει  μεταξύ Ρωσίας -Ουκρανίας άρα και αυτό είναι ανασταλτικός παράγοντας.

Υπό αυτό το πρίσμα, αντί η ελληνική κυβέρνηση να φωνάζει για να την ακούσει το ΝΑΤΟ και η ΕΕ, ας μιλήσει εντός και των δύο οργανισμών και ας κινητοποιηθεί διεθνώς κατά του τουρκικού αναθεωρητισμού καταθέτοντας αύριο προτάσεις για κυρώσεις κατά της Τουρκίας. Αλλά δεν θα το κάνει , γιατί δεν έχει κανένα σχέδιο προς αυτή την κατεύθυνση.
Είναι βέβαιο πλέον ότι για την Ελλάδα δεν αρκεί η επίκληση του διεθνούς δικαίου. Απαιτείται ένα πλέγμα πολιτικής δράσης και όχι στοίχιση.
Η Τουρκία θα κάνει το παιχνίδι μέχρι τέλους, προφανώς έχει σχέδιο, αν και δεν ακούσαμε το παραμικρό για τα περίφημα τουρκικά drone που έχει πουλήσει στην Ουκρανία. Η Τουρκία δεν στηριχθεί ποτέ σε έναν πόλεμο κατά της Ελλάδας, όχι τώρα τουλάχιστον και όχι φανερά. Στην Ανατολική Μεσόγειο θα επενδύσουν πολλά οι ΗΠΑ για να αναχαιτίσουν την κινεζική επιρροή και η Ελλάδα είναι χρήσιμη. Αλλά έναντι της Τουρκίας , είναι πλέον εμφανές ότι η χώρα μας πρέπει επειγόντως να αποκτήσει στρατηγική και να έχει σχέδιο διμερούς διαλόγου και ειρήνης και σχέδιο αποτροπής και με τη διπλωματία και με την άμυνα.
Το ουκρανικό πρόβλημα μόλις τώρα αρχίζει. Για πολλά χρόνια θα είναι στην πρώτη γραμμή των δυτικών. Αυτό καθιστά ακόμη πιο επιτακτική μια νέα αρχιτεκτονική ασφάλειας. Η ΕΕ και το ΝΑΤΟ δεν πρέπει να αφήσουν τις ακραίες φωνές των ανατολικών χωρών , των κρατών της Βαλτικής να σύρουν το χορό. Η Ελλάδα σχεδόν ταυτίζεται με τις χώρες Βίζεγκραντ  και όχι με το Παρίσι ή το Βερολίνο. Η Ρωσία πρέπει να είναι μέρος αυτής της αρχιτεκτονικής, διαφορετικά, ειρήνη δεν θα έχουμε ποτέ….