Η παλιά ρωσική παροιμία λέει “Άμα σηκώσεις την αρκούδα για χορό, ο χορός θα τελειώσει όταν θέλει η αρκούδα”. Η αρκούδα αποφάσισε να σηκωθεί για χορό, και τώρα όλοι θα περιμένουμε πόσο θέλει και αντέχει. Ο Μπάϊντεν θέλει να ξαναμοιραστεί η τράπουλα στον πλανήτη, γιατί η παγκοσμιοποίηση που διακαώς στήριξαν οι Αμερικανοί τώρα δεν τους αρέσει. Όμως ξέρουν τι θέλουν , γνωρίζουν τι επιδιώκουν είτε συμφωνούμε είτε όχι. Ο Πούτιν αποφάσισε να παίξει στην παρτίδα του νέου διπολισμού. Γιατί έτσι θα ξαναγίνει η υπερδύναμη στην βάση της ισχύος και όχι στενά της οικονομικής δύναμης. Ο κόσμος του, η χώρα του, δεν είναι πια περίκλειστος λόγω κομμουνισμού. Υπάρχουν τεράστιες επενδύσεις των δυτικών στην Ρωσία. Τι θα της κάνουν; Θα εγκαταλείψουν τα κέρδη τους; Και τι θα κάνουν με την Κίνα στην συνέχεια που είναι ο βασικός αντίπαλος της Αμερικής;
Οι μόνοι που είναι ανήμποροι να διαχειριστούν την τύχη τους είναι οι Ευρωπαίοι. Όταν ο Πούτιν πήρε την Κριμαία το 2014, η Μέρκελ τον κατηγόρησε, ελήφθησαν κάποια μέτρα κατά της Ρωσίας, αλλά έφτιαξε και μια...τετραμελή επιτροπή στο Μίνσκ για να συζητηθεί η διέξοδος απο την κρίση. Και έτσι είχαμε της Συμφωνίες του Μίνσκ. Η δουλειά συνεχίστηκε , κατασκευάστηκε ακόμα και ο Nord Stream2. Όταν ο Σόλτς και ο Μακρόν βρέθηκαν στην Μόσχα πριν απο δέκα μέρες, ο Πούτιν απέσυρε τανκς απο την μεθόριο με την Ουκρανία για να δώσει μια ευκαιρία στους Ευρωπαίους, να σηκώσουν ανάστημα και να διαχειριστούν την κρίση. Έλειπε όμως η ...Μέρκελ.
Στην Ευρώπη καθορίζουν τις εξελίξεις οι CEO, οι διευθύνοντες σύμβουλοι, οι αγορές. Οχι οι πολιτικοί. Και όταν αυτοί υπάρχουν στηρίζονται στους ...συμβούλους που ήταν πρώτα CEO. Ο Μπάϊντεν δεν ρώτησε τους CEO, δεν μέτρησε τις μετοχές, ούτε ρώτησε τον Ελον Μάσκ. Αποφάσισε με όρους πολιτικής, συνέχειας και ισχύος.
Οι Κινέζοι το ίδιο.
Ο Πούτιν είναι πολιτικός , δεν του καθορίζουν πολιτική οι ολιγάρχες, αυτός καθορίζει πολιτική και γι αυτούς.
Έτσι τώρα άρχισε ο χορός των αρκούδων, της αμερικανικής και της ρωσικής.