Του Σωτήρη Σιδέρη

Η οικογένεια Τραμπ καλείται εντός τριών εβδομάδων να καταθέσει ενώπιον   της Δικαιοσύνης σε έρευνα γύρω από τις επιχειρηματικές πρακτικές της οικογένειας, ενώ ήδη ο  δικαστής απέρριψε το αίτημα του  πρώην προέδρου να μην καταθέσει.  Ο πρώην πρόεδρος της Γαλλίας Σαρκοζί τιμωρήθηκε από τη δικαιοσύνη για παράνομη χρηματοδότηση . Ο Κουρτς στην Αυστρία ουσιαστικά καθαιρέθηκε επειδή είχε διαπλεκόμενες σχέσεις με δημοσκοπική εταιρεία. Ο Άγγλος  πρωθυπουργός Μπόρις Τζόνσον απάντησε στο ερωτηματολόγιο που του εστάλη από την αστυνομία του Λονδίνου στο πλαίσιο της έρευνας επειδή είπε ψέματα παραβιάζοντας το  λοκντάουν. Στην Ελλάδα βιώνουμε μια κατάσταση σκοτεινή . Κανείς δεν λογοδοτεί και επί κυβέρνησης Μητσοτάκη το κράτος δικαίου υφίσταται ισχυρό πλήγμα. Εισαγγελείς  διώκονται, μετατίθενται, τους παίρνουν τους φακέλους, αλλάζουν  οι νόμοι, προσβάλλουν το κοινό περί δικαίου αίσθημα. Οι έχοντες και κατέχοντες βρίσκουν τρόπο.  Η δικαιοσύνη βρίσκεται στο επίκεντρο σκληρής κριτικής, ο πρωθυπουργός κατηγορείται για ακραία διαπλοκή, αλλά δεν κουνιέται φύλο. Η διαφθορά οργιάζει, το  κράτος δικαίου παραπαίει επικίνδυνα.

Τακτική απελπισίας

Αυτό που συμβαίνει σε πολλές χώρες του κόσμου είναι η τελευταία άμυνα της  Δημοκρατίας στην επέλαση του οικονομικού εγκλήματος που εμπλέκει πρόσωπα, κόμματα, θεσμούς και μηχανισμούς. Από την ΕΕ, ως διοίκηση,  μέχρι τα κράτη μέλη, εκατομμύρια πολίτες αποστασιοποιούνται από την πολιτική. Η επιρροή αυτών των μηχανισμών αυξάνεται όλο και περισσότερο, έχουν ήδη διεισδύσει στους θεσμούς, αν δεν τους ελέγχουν . Δημοσιογράφοι που έχουν το θάρρος να γράφουν και αντιστέκονται στοχοποιούνται και βρίσκονται αντιμέτωποι με εξοντωτικές επιθέσεις με στρατιές δικηγόρων που μια χαρά υπηρετούν αυτό το σύστημα. Η τρομοκράτηση είναι πλέον κανόνας. Αλλά και οι αντιστάσεις αρχίζουν να ορθώνονται.  Η μεγάλη ανήθικη επίθεση κατά όσων αποκάλυψαν ή εργάστηκαν για να λογοδοτήσουν οι υπεύθυνοι του σκανδάλου Νοβάρτις  έχει ήδη διεθνοποιηθεί. Η κλήση της Τουλουπάκη στο Ευρωπαικό Κοινοβούλιο θα σπάσει κόκκαλα.  Θα ακολουθήσουν και άλλοι. .
Η πολιτική ζωή της χώρας στο εξής θα κινείται γύρω από αυτό το πρόβλημα. Το μεγάλο πρόβλημα του Μητσοτάκη που γίνεται όλο και πιο έντονο, είναι ότι ο ίδιος, το κόμμα του και το σύστημα που τον στήριξε νομίζουν ότι βρισκόμαστε στο 2015 ή στο 2019. Είναι μια τακτική απελπισίας . Η οξύτητα της νεοφιλελεύθερης επίθεσης βρίσκεται στο τελευταίο της στάδιο. Ένα ολόκληρο σύστημα αγωνίζεται για να διατηρηθούν ή να οξυνθούν οι ανισότητες, όλα τα σκάνδαλα συγκαλύπτονται ή μπαίνουν στο αρχείο, η προστασία της οικονομικής ολιγαρχίας ξεπερνά κάθε κανόνα δικαίου και δικαιοσύνης, η Ελλάδα παραπαίει. Καμία μεταρρυθμιστική πολιτική δεν μπορεί να εφαρμοστεί, αν πρώτα δεν συντριβούν αυτά τα συστήματα. Τα οποία έχουν ριζώσει παντού και είναι ολοφάνερη η επιρροή τους.

    

Έρχεται μια νέα μεγάλη σύγκρουση

Η απόφαση του Δικαστηρίου Ευρωπαικής Ένωσης να διασυνδεθεί ο κοινοτικός προυπολογισμός με τον σεβασμό του κράτους δικαίου είναι μια μεγάλη ελπίδα για τα 500 εκατομμύρια Ευρωπαίων πολιτών . Ελπίδα για μια νέα πολιτική , για μια νέα πορεία που θα καταφέρει ίσως, αν και δύσκολο, να αναχαιτίσει την πορεία παρακμής, διαφθοράς και ανισοτήτων που κλονίζουν την κοινωνική συνοχή και οδηγούν στο κοινωνικό περιθώριο εκατομμύρια ανθρώπους. Το σύστημα θα αντισταθεί, είναι σίγουρο, γιατί αντλεί δύναμη από την εκτελεστική εξουσία, άρα η σύγκρουση θα είναι μεγάλη. Ο Όρμπαν , ο Μητσοτάκης και άλλοι, αντλούν δύναμη από μια Ιερά Συμμαχία ολιγαρχών,  τραπεζών, αεριτζήδων και ακροδεξιών, μηχανισμών του χρήματος, νόμιμου και παράνομου που σε συνδυασμό με τα συστηματικά ΜΜΕ μπορούν να αμυνθούν.
Στην Ελλάδα τα πράγματα είναι ακόμη χειρότερα. Σε πολλές χώρες οι θεσμοί λειτουργούν, η δικαιοσύνη επιτελεί το καθήκον της, όσο μπορεί, ενώ εδώ δεν λειτουργεί, ή λειτουργεί σπάνια προς αυτή την κατεύθυνση. Είναι πολύ δύσκολο για ένα κόμμα να κινηθεί αποτελεσματικά για μια επιχείρηση  του τύπου «καθαρά χέρια», αν δεν οργανώσει καλά τις δυνάμεις του και δεν νομοθετήσει με διαφάνεια και σκληρότερα προς αυτή την κατεύθυνση. Ο ΣΥΡΙΖΑ πλήρωσε ακριβώς αυτή την έλλειψη οργάνωσης και σχεδίου και το σύστημα βρήκε δυνάμεις, όχι μόνο να αμυνθεί, αλλά και να αντεπιτεθεί με επιτυχία.
Το κράτος δικαίου είναι η αιχμή του δόρατος , ή πρέπει να είναι , κάθε προοδευτικής πολιτικής στη χώρα.  Η Ελλάδα δεν θα μπορέσει ποτέ να ορθοποδήσει αν δεν καταστραφεί ή έστω αν δεν πληγεί σοβαρά αυτό το σύστημα. Οι λειτουργοί της δικαιοσύνης, ας σταματήσουν να κρύβονται πίσω από το δάχτυλό τους και ας πάρουν αποφάσεις για κάθαρση στο χώρο τους. Οι υποθέσεις Αβραμόπουλου –Γεωργιάδη προκάλεσαν τον χλευασμό τους, την οργή των πολιτών και το ξέρουν. Αν θέλουμε όμως ανάπτυξη, πρόοδο  και δημοκρατία το κράτος δικαίου είναι ένας πολύ δύσκολος, αλλά πολύ αποτελεσματικός δρόμος.
Ο ΣΥΡΙΖΑ , αλλά και τα άλλα κόμματα ξέρουν τώρα ότι το σύστημα δεν νικιέται με γιουρούσια, αλλά με σχέδιο. Και με πρόσωπα υπεράνω πάσης υποψίας, αλλά κυρίως με πολιτική βούληση να αλλάξει αυτή η χώρα. Δεν έχουν άδικο πολλοί που λένε ότι αυτή σαπίλα ξεκίνησε πριν από διακόσια χρόνια και με τον έναν ή άλλο τρόπο συνεχίζεται μέχρι σήμερα.
Ωστόσο, ποτέ δεν είναι αργά…