του Σπύρου Σουρμελίδη 

Η ήττα  του Γιώργου Παπανδρέου ήταν αναμενόμενη από την ώρα που δήλωσε υποψηφιότητα, η νίκη Ανδρουλάκη ήταν το ισχυρότερο ενδεχόμενο και πριν την αποδημία της Φώφης Γεννηματά. 

Αναμενόμενη ήταν και η χαρά του Κ. Μητσοτάκη, που χρειάζεται περισσότερο ίσως και από το 2019, στις εκλογές που έρχονται, ένα σύμμαχο. Ένα πιθανό κυβερνητικό εταίρο, ο οποίος πρωτίστως θα επιδιώξει  να κόψει από τον ΣΥΡΙΖΑ ψήφους και ελπίδες.  Η νίκη Ανδρουλάκη γιορτάζεται και απο το ΟΛΟΝ ΚΙΝΑΛ και ΠΑΣΟΚ, απο τον Κ. Σημίτη, τον Ε. Βενιζέλο, την Αννα Διαμαντοπούλου, τον Γ. Φλωρίδη και πολλούς ακόμα. Πανηγυρίζεται όχι για την πιθανή επιστροφή της σοσιαλδημοκρατίας, αλλά  για τον νέο γύρο του αντιΣΥΡΙΖΑ μετώπου. Αυτή τη “ξεθάβοντας” το ΠΑΣΟΚ. 

Η επιστροφή του ΠΑΣΟΚ 

Ο Νίκος Ανδρουλάκης στον β γύρο κέρδισε με τεράστια διαφορά , 68% έναντι 32% του Γ. Παπανδρέου, και με καλή συμμετοχή αφού πήγαν και πάλι στην κάλπη οι 207.000 από τις 270.000 ψηφοφόροι του α γύρου. Η νομιμοποίηση Ανδρουλάκη είναι υψηλή, κάτι που υποχρέωσε τον Γ. Παπανδρέου να αποδεχθεί την ήττα του χωρίς ενστάσεις και υπονοούμενα.  

Ρυθμιστής ήταν εκ των πραγμάτων ο ΛΑ. Λοβέρδος ή καλύτερα οι ψηφοφόροι του, που είχαν δείξει τις κεντροδεξιές προτιμήσεις τους. Ο Γ. Παπανδρέου δεν μπόρεσε να πείσει οτι φέρνει τη ανανέωση. Δεν μίλησε ούτε καν ως πρώην πρωθυπουργός, περιοριζόμενος σε διακηρύξεις περι σοσιαλδημοκρατίας, πράσινης ανάπτυξης και προόδου. Τα πάθη που κουβαλά δεν του επιτρέπουν να εμφανίσει πολιτική ελπίδας. 

Και αυτό ηταν ορατό απο την πρώτη στιγμή. Πόσο μάλλον που είχε απέναντι του ενα νέο άνθρωπο,  που μπορεί και να μη λέει τίποτα παρά μόνο να επικαλείται την ελπίδα της νέας εποχής. 

Ο Ν. Ανδρουλάκης άμεσα θα τοποθετήσει τους δικούς του συνεργάτες στις θέσεις κλειδιά του Κόμματος αλλά και τον εκπρόσωπο  στη Βουλή, που θα είναι και  το πρόσωπο που θα χαρακτηρίζει την πολιτική του ΚΙΝΑΛ τους επόμενους πολλούς μήνες και έως τις εκλογές, αφου  ο κ. Ανδρουλάκης είναι ευρωβουλευτής και όχι βουλευτής.  Η πρώτη δοκιμασία θα είναι λοιπόν η αντίδραση της ΚΟ η οποία και θα εκλέξει  τον εκπρόσωπο της βάσει της πρότασης Ανδρουλάκη. 
Και οι πρωτες κινήσεις θα είναι σκληρά αντιπολιτευτικές προς την κυβέρνηση. Διότι για να να πάρει ψήφους απο τον ΣΥΡΙΖΑ ο κ. Ανδρουλάκης πρέπει να δείξει οτι κάνει αντιπολίετσυη και οτι είναι σοσιαλδημοκράτης. Μόνο έτσι θα περιορίσει τον ΣΥΡΙΖΑ στην Αριστερά. 

Οι οπαδοί του εκσυγχρονισμού (που δεν έγινε ποτέ), του Ε. Βενιζέλου και πολλοί ακόμα παράγοντες, έχουν επίσης κάθε λόγο να χαίρονται. Είχε πετύχει τελικώς μετά από διάφορες προσπάθειες η δημιουργία ενός σχήματος που ονομάστηκε ΚΙΝΑΛ, το οποίο στήριξε το αντιΣΥΡΙΖΑ μέτωπο και έδωσε αέρα στα πανιά του Κ. Μητσοτάκη.

Πετυχαίνουν και τώρα να συνεχίσουν την πολιτική τους.  Θεωρώντας  ότι ο Ν. Ανδρουλάκης θα ακολουθήσει αυτή την λογική.  Με μια σχετική αλλαγή ρητορικής.  Και ξεθάβοντας το ΠΑΣΟΚ , κάτι που έλεγαν ότι θα το έκαναν όλοι οι υποψήφιοι. 

Μένει να δούμε αν υπάρχει ακόμα αυτό που ΟΛΟΙ έθαψαν η εγκατέλειψαν, ως αποτυχημένο παρελθόν, αν μπορεί ακόμα να συγκινεί.   Ακόμα και οι εκλογές έδειξαν ότι υπάρχει ΚΙΝΑΛ και όχι ΠΑΣΟΚ. Αλλά αυτοί έχουν το πεπόνι αυτοί και το μαχαίρι….  

Η χαρά που δεν κρύβεται 

Η χαρά του Μητσοτάκη και του σημιτικού ΠΑΣΟΚ, που βρίσκεται σε θέσεις κλειδιά  εντός και γύρω από την κυβέρνηση, δεν κρύβεται. Πριν ακόμα εκλεγεί  ο κ. Ανδρουλάκης ο Κ. Μητσοτάκης έλεγε μιλώντας στην πολιτική γραμματεία του κόμματος του:  “Η κυβέρνηση δεν έκρυψε ποτέ ότι αναζητά ουσιαστικές, ποιοτικές προτάσεις από την αντιπολίτευση. Ελπίζω να τις ακούσει τώρα από το τρίτο κόμμα της Βουλής, γιατί το δεύτερο, δυστυχώς, αποδείχθηκε ήδη ουραγός σε αξιοπιστία. Προσδοκώ, συνεπώς, υπεύθυνη κριτική από το ΚΙΝΑΛ.

Δεν αισιοδοξώ όμως ότι η εσωκομματική δημοκρατία θα μπορέσει να φτάσει κάποτε και στην Κουμουνδούρου, γιατί είναι αλήθεια αξιοπερίεργο το γεγονός ότι ένα κόμμα που κάθε τόσο συντόνιζε κινητοποιήσεις σήμερα δυσκολεύεται να οργανώσει ακόμα και ένα Συνέδριο. Μία παράταξη που αυτοαποκαλείται λαϊκή, να αρνείται να εκλέξει αρχηγό από το λαό”. 

Τα πανηγύρια έχουν αρχίσει μετά τον α γύρο  και την πρωτιά Ανδρουλάκη με 36,8%, με αναλύσεις του τύπου ότι τώρα το ΚΙΝΑΛ που θα ξαναγίνει ΠΑΣΟΚ, θα επανέλθει στην παλαιά του δόξα περιορίζοντας (αν όχι εκτοπίζοντας τον ΣΥΡΙΖΑ). Είναι σχεδόν βέβαιο οτι τις επόμενες μέρες θα δούμε και τις πρώτες δημοσκοπήσεις που θα φέρουν κοντά στα ποσοστά του ΣΥΡΙΖΑ τα ποσοστά του ΠΑΣΟΚ-ΚΙΝΑΛ.

Ο συνασπισμός τάσεων και παραγόντων που κυβερνά υπο τον Κ. Μητσοτάκη , παρά τις θριαμβολογίες έχει μπροστά του μεγάλες δυσκολίες.  Η πανδημία και η ακρίβεια, δημιούργησαν ένα κύμα δυσαρέσκειας και αμφισβήτησης με ανησυχητικά χαρακτηριστικά. Συγχρόνως υπάρχει μια διαρροή επιρροής στην άκρα δεξιά της κυβερνητικής παράταξης. Υπάρχει έντονη κοινωνική δυσαρέσκεια που εκφράζεται και με μια μεγάλη άρνηση στην υπόθεση του εμβολιασμού, σε κοινωνικά στρώματα ασθενέστερα , αγροτικά στα οποία εδώ και μια δεκαετία επικρατούν διάχυτες ακραίες απόψεις και τάσεις. Τα οποία η κυβερνητική παράταξη πέτυχε να κερδίσει την ψήφο τους. Η απομάκρυνση αυτών των στρωμάτων από την ΝΔ, κάνει επιτακτικότερη  την ανάγκη να στραφεί ο Κ. Μητσοτάκης προ το ευρύ κέντρο, και για ψήφους αλλά και για θεσμικό σύμμαχο. Και δεν υπάρχει άλλος απο το ΚΙΝΑΛ-ΠΑΣΟΚ.  Το ίδιο χρειάζεται και ο ΣΥΡΙΖΑ έναν θεσμικό σύμμαχο στο ευρύ κέντρο, τον οποίο μπορεί και να είχε με την Φώφη Γεννηματά  ή και με τον Γ. Παπανδρέου. Τώρα οι πιθανότητες είναι μικρές (γιατί στην πολιτική δεν μπορεί να λες “ποτέ”).