του Σωτήρη Σιδέρη

Ο Γιώργος Παπανδρέου έχει ήδη βγει από τα αριστερά.  Όσοι τον παρακολουθούν , ήταν σίγουροι ότι αυτό θα συνέβαινε. Η διευκρίνιση ότι δεν θέλει να πάρει ρεβάνς από Καραμανλή δεν ευσταθεί.  Αυτό ακριβώς θέλει γιατί ο Καραμανλής χρεοκόπησε τη χώρα και έριξε μετά τις ευθύνες στον ΓΑΠ. Και με την οικογένεια Μητσοτάκη έχουν πολιτική βεντέτα από την αποστασία μέχρι σήμερα.

Δυστυχώς για τη χώρα οι οικογένειες Παπανδρέου, Καραμανλή, Μητσοτάκη είναι ακόμη οι πολιτικοί ρυθμιστές. . Ο Καραμανλής εκφράζει την ακινησία και το γλέντι της εξουσίας.  Το ότι αμείβεται από τη βουλή  την τελευταία δεκαετία χωρίς να επιτελεί στο ελάχιστο τα καθήκοντά του είναι προσβολή για τον κοινοβουλευτισμό. . Ο Κυριάκος Μητσοτάκης  εκφράζει την σκοτεινή πλευρά της εξουσίας και την συνύπαρξη με ιδιωτικά συμφέροντα και ο Γιώργος Παπανδρέου την δημοκρατική κουλτούρα, αλλά μέσα από τρομερές αδυναμίες. Η υποψηφιότητα του Γ. Παπανδρέου  για την προεδρία του ΚΙΝΑΛ , δεν αφορά μόνο τη ΝΔ , αλλά και τον ΣΥΡΙΖΑ.  Η επιδίωξη  για μια προοδευτική συμμαχία με στόχο τη νίκη στις εκλογές, είναι προς το παρόν ρηχή .  Ήδη όμως, ο Παπανδρέου , πέρασε την κόκκινη γραμμή, γιατί αυτό είχε ανάγκη.  Κατηγόρησε τον ΣΥΡΙΖΑ ότι εκφράζει την συντηρητική αριστερά. Είναι υπερβολή ακόμη και για έναν Παπανδρέου . Μπορεί αυτό να ενοχλεί, αλλά έχει και μια ευχάριστη πλευρά. Επαναφέρει στο προοδευτικό στρατόπεδο την πολιτική ζύμωση.  Η επιστροφή του Γιώργου Παπανδρέου αποκαλύπτει πικρίες, αλήθειες, απογοητεύσεις , φιλοδοξίες, υπερβολές , αλλά και ελπίδες. 

 Ακόμη και αν δεχθούμε ότι  ο ΣΥΡΙΖΑ εκφράζει την συντηρητική Αριστερά, , είναι λέξεις στον αέρα, αν δεν προσδιορίσει την προοδευτική Αριστερά. Γιατί ο ΓΑΠ δεν μπορεί να προσποιείται ότι εκφράζει μόνο αυτός, την Δημοκρατική Παράταξη, όταν είναι ο ίδιος  που έφερε στην Ελλάδα τα μνημόνια, που έκανε κυβέρνηση με τον Καρατζαφέρη , όταν ο ίδιος αυτός αθώωσε το 2010 τον Καραμανλή αντί να τον στείλει στο Ειδικό Δικαστήριο .
       

Η δίκαιη οργή και οι ευθύνες

Σίγουρα ο ΓΑΠ ξεχειλίζει από οργή. Παγιδεύτηκε από το δικό του κόμμα και αυτό είναι που τον ανέτρεψε . Ο Ευάγγελος Βενιζέλος και ο Κώστας Σημίτης είναι ολοφάνερα ενταγμένοι στην χειρότερη ΝΔ της μεταπολίτευσης, στηρίζουν ανοιχτά τον Μητσοτάκη,  όμως ο Γιώργος Παπανδρέου δεν βγήκε ποτέ να υπερασπιστεί το κόμμα του , το ΠΑΣΟΚ και την Δημοκρατική Παράταξη και να σταθεί απέναντί τους.  Ακόμη και όταν ήταν πρωθυπουργός τον υπονόμευαν, τον λοιδορούσαν και τελικά τον ανάγκασαν σε παραίτηση για να διευκολύνουν την άνοδο της ΝΔ και του Σαμαρά. Αν λοιπόν όπως λέει , έχει στόχο να ανασυγκροτήσει το ΠΑΣΟΚ και την προοδευτική παράταξη, καλό είναι να ξεκινήσει από την κριτική στα σκοτεινά σημεία της εξουσίας του ΠΑΣΟΚ, στον ρόλο των συνεργατών του και τότε συντρόφων του και μετά θα φαίνεται ορθόδοξη και επιβεβλημένη η κριτική του στην Αριστερά.  

Σε δηλώσεις του ο Γ. Παπανδρέου υπογραμμίζει ότι δεν τον ενδιαφέρουν οι καρέκλες . Έχει διατελέσει αρχηγός κόμματος, πρωθυπουργός , άρα αισθάνεται γεμάτος. Διαφωνούμε.  Οι πολιτικές οικογένειες στην Ελλάδα δεν παραιτούνται ποτέ από την πολιτική. Ακόμη και όταν δεν είναι στο προσκήνιο περιμένουν την ευκαιρία τους. Στον ψυχισμό του  Γ. Παπανδρέου κυριαρχεί η μεθόδευση της απαξίωσής του από το ίδιο το ΠΑΣΟΚ και η ανατροπή του στην συνέχεια.  Φυσικά τώρα θέλει να  πάρει μια μικρή έστω ρεβάνς , ίσως έχει και το δίκιο με το μέρος του.  Ταυτόχρονα θέλει  να φροντίσει και την υστεροφημία του και για τον λόγο αυτό επιστρέφει. Ξέρει όμως ότι μόνος του δεν μπορεί. Άρα αν υπάρχει ένας ς τρόπος , είναι η συνεργασία με τον ΣΥΡΙΖΑ μετά τις εκλογές .
    

Αρχηγός κόμματος ή παράγοντας ανατροπής;

Υπό αυτή την οπτική ο Παπανδρέου προσφέρει σημαντικές υπηρεσίες στην δημοκρατική παράταξη. Ανοίγει μια συζήτηση που μέχρι τώρα έλειπε. Βάζει μπροστά τον εαυτό του και δηλώνει έτοιμος να συγκρουστεί με τη ΝΔ και να υπερασπιστεί αυτή τη φορά το όνομά του.  Ελπίδα πολλών ότι το πάθος του για ρεβάνς θα κάνει πιο ενεργητικό τον ΣΥΡΙΖΑ  σε αυτό το μέτωπο. Αλλά χρειάζεται μια ισορροπία. Είναι λογικό ο Παπανδρέου να τοποθετηθεί εφ όλης της ύλης. Και έναντι της δεξιάς και έναντι του ΣΥΡΙΖΑ. Θα έχει όμως ιδιαίτερη σημασία να ανεβάσει τους τόνους και στα θέματα εξωτερικής πολιτικής. Δεν είναι δυνατό να είναι ικανοποιημένος με  αυτή την εικόνα και με αυτή την πολιτική.
 Ταυτόχρονα όμως και επειδή το αντίπαλο μέτωπο είναι η ΝΔ, η διαπλοκή και το ολιγαρχικό διευθυντήριο που την ελέγχει, καλό θα είναι και για τον ίδιο και για την προοδευτική παράταξη να διευρύνει την κριτική του και να πάρει θέση.  Και προοδευτικός και σύμμαχος της ολιγαρχίας δεν γίνεται. Αν δεν είναι διατεθειμένος να το κάνει θα βουλιάξει και ο ίδιος και η Αριστερά θα χάσει μια ιστορική ευκαιρία να ανατρέψει  μια «Κυβέρνηση Α. Ε.». Αν λοιπόν ο ΣΥΡΙΖΑ είναι η συντηρητική Αριστερά, ας μας δείξει το πρόσωπο της προοδευτικής Αριστεράς.
Ο ΣΥΡΙΖΑ τηρεί μέχρι τώρα καλή στάση γιατί δεν μπορεί και δεν πρέπει να εμπλακεί στις εκλογές του ΚΙΝΑΛ. Έχει όμως προτίμηση και αυτή είναι ο Γιώργος Παπανδρέου.  Αν εκλεγεί ο Παπανδρέου το πολιτικό σκηνικό θα ανατραπεί εις βάρος της ΝΔ καταλυτικά. Αν δεν εκλεγεί όλα τελειώνουν όπως άρχισαν. Σαν μια ακόμη χαμένη ευκαιρία .
Αν λοιπόν ο ΓΑΠ δεν ανοίξει αυτά τα μέτωπα ,  τότε θα δικαιώσει τους επικριτές του, ότι μόνο για την καρέκλα επανέρχεται. Και αυτό θα είναι μοιραίο και για τον ίδιο και για τις προοδευτικές δυνάμεις….