Σφιχταγκαλιαμένοι στο μεσαιωνικό τους κάστρο, ενίοτε παραληρούντες κατά γυναικών, νέων, γκέϊ , εμβολίων και όσων απλά δεν γονατίζουν στις εικόνες τους ή δεν πιστεύουν  ότι δυο τρείς φορές το μήνα η παναγία δακρύζει, Μητροπολίτες, ιερείς, αλλά και η επίσημη ηγεσία της Εκκλησίας  σε αγαστή συνεργασία με την κυβέρνηση, συνεχίζουν προκαλούν την κοινωνία και την κοινή λογική. Ο υπουργός Υγείας Πλεύρης και όχι κάποιος παράξενος,  δήλωσε την Τρίτη 2 Νοεμβρίου , ότι «δεν  θα χρειάζεται να υπάρξει διαγνωστικός έλεγχος για τους μη εμβολιασμένους πολίτες όπου είναι αναγκαίες οι δραστηριότητες». Δηλαδή, στις Εκκλησίες, στα Σούπερ Μάρκετ και στα Φαρμακεία. Φυσικά η απόφαση αφορά τις Εκκλησίες, αλλά για να μην ξεσηκωθεί θύελλα , έβαλε και τους άλλους δύο χώρους, που σημειωτέον είχαν εξαιρεθεί από το πρώτο κύμα και το πιο σκληρό λοκντάνουν που είχε επιβληθεί.

Η οργή πολλών για την συμμαχία κυβέρνησης –Εκκλησίας ξεχειλίζει. Ιερείς και Μητροπολίτες σε πολύ μεγάλο ποσοστό που υπερβαίνει το 70% δεν έχουν εμβολιαστεί καν. Αλλά δεν αρκεί αυτό. Αντί να βυθιστούν στην σιωπή  και την προσευχή που τόσο επικαλούνται για τους άλλους και να σταματήσουν να προκαλούν κάνουν και κηρύγματα. Άλλοτε μισογυνισμού καλώντας τις γυναίκες να μην ανοίγουν το στόμα τους όταν μιλάει ο άνδρας, αν δεν θέλουν να δολοφονούνται, άλλοτε ρατσισμού, άλλοτε σκοταδισμού και δεν έχουν καμία ευαισθησία να επιδείξουν  κάτι θετικό, ακόμη και αυτή την κρίσιμη εποχή.

Η προσφορά της Εκκλησίας τόσο την δεκαετία των μνημονίων, όσο και στην διετία της πανδημίας ήταν και είναι σχεδόν μηδενική. Κάθε συνάντηση με κυβερνητικό αξιωματούχο αφορά αποκλειστικά τα προνόμιά τους και τίποτα παραπάνω. Δύο χρόνια θανάτων, δύο χρόνια βαθιάς κρίσης , με πολλά κοινωνικά προβλήματα και η Εκκλησία απομακρύνεται όλο και περισσότερο από τον λαό, που υποτίθεται υπηρετεί με δόγματα αγάπης και αλληλεγγύης.  
Καμία προσφορά, καμία πρωτοβουλία, κανένας λόγος που να μας θυμίζει ότι υπάρχει , για τους πιστούς της έστω και όχι για τον εαυτό της. Και όμως κάθε ημέρα που περνά επιβεβαιώνει ότι υπάρχει μόνο για τον εαυτό της.

Η κυβέρνηση κρίνεται και ψηφίζεται ή καταψηφίζεται. Η Εκκλησία ποτέ. Και κάθε φορά που φουντώνει η κριτική, αρχίζουν τα μοιρολόγια, οι κατάρες, οι υπόνοιες, οι παρακλήσεις ή και οι απειλές .  Και πάντα μια πόρτα της εξουσίας ανοιχτή για να λύσει όλα τα προβλήματά της.
Η κρίση της Εκκλησίας είναι συνολική. Είναι κρίση ηθική, είναι κρίση ρόλου και αποστολής. Είναι κρίση θεσμική, είναι και κρίση αξιών. Η Εκκλησία είναι ανυπόληπτη και η πορεία της προς τη φθορά δύσκολα αναστρέψιμη. Αν δεν συνέβαιναν όλα αυτά, μόνη της θα απαιτούσε από την κυβέρνηση να μην εξαιρείται από κανένα μέτρο. Και να επιδιώκει να πείσει τους πιστούς της να έχουν καλή υγεία και πίστη για να ξεπεραστεί η πανδημία που απειλεί τις ζωές όλων. Δεν το κάνει. Γιατί πέραν όλων των άλλων μισεί να μπορούν κάποιοι άλλοι, έστω και επιστήμονες να επιβάλλουν τους κανόνες . Έτσι δείχνουν ότι η ζωή έχει σχετική αξία στα πετρωμένα μυαλά τους..
 
Τι ενδιαφέρει την Εκκλησία;. Να μην σταματήσει ποτέ να απομυζά το κράτος. Εξάλλου εκεί οφείλει την ύπαρξή της πλέον. …