του Σπύρου Σουρμελίδη

Είναι η ώρα της δουλειά σε μικροεπίπεδο για να  πειστούν οι περίπου 2 εκ.  συμπολίτες μας που δεν εμβολιάζονται. Η ώρα της γενικής διαφήμισης και του παραδείγματος τελείωσαν τώρα είναι η ώρα στο πεδίο της Τοπικής Αυτοδιοίκησης και της Εκκλησίας. Εκεί που η κυβέρνηση δεν πάει για να μην φέρει σε δύσκολη θέση τους γαλάζιους δημάρχους και να μην συγκρουστεί με τον κλήρο, με τον παπά της Ενορίας.  Μετά από 19 μήνες πανδημίας η κυβέρνηση Μητσοτάκη αδυνατεί (ή δεν θέλει) να αξιοποιήσει την συσσωρευμένη εμπειρία για την διαμόρφωση πολιτικής. Προτιμά να κατηγορεί τους “ανεύθυνους πολίτες” που δεν εμβολιάζονται και να αναζητά μέτρα πίεσης κατά των μη εμβολιασμένων. Αλλά και ο ΣΥΡΙΖΑ δεν έχει καταλήξει ή δεν διατυπώνει, σαφή και χωρίς πισωγυρίσματα πολιτική για το θέμα αυτό. Επιτρέπει έτσι στην κυβέρνηση να στρέφει την προσοχή των πολιτών μακριά από την ουσία της καταστροφικής πολιτική της.

1. Το ένα θέμα είναι ο εμβολιασμός.
2. Το δεύτερο ζήτημα είναι η διαχείριση της πανδημίας που ΔΕΝ έχει τελειώσει. Σε συνδυασμό με τις μεγάλες οικονομικές συνέπειες.
3. Υπάρχει όμως και ένα τρίτο: Η πολιτική της κυβέρνησης σε βάρος του ΕΣΥ (του κοινωνικού κράτους γενικότερα) με αφορμή την πανδημία. Κρύβοντας την πολιτική της κάτω από το χαλί του φόβου για τον κορονοϊό.

1. Εκκλησία και Τοπική Αυτοδιοίκηση

Στο θέμα του εμβολιασμού η κυβέρνηση έχει οδηγηθεί σε αδιέξοδο. Έχουμε 6,3 εκ πλήρως εμβολιασμένους (έως 19.10) και άλλες 230.000 με μία δόση. Σύνολο 6,5 εκ.

Σημαίνει αυτό ότι έχει πλήρως εμβολιαστεί το 58% του πληθυσμού και το 61% (συνολικά) τουλάχιστον με μία δόση. Μένουν 4,3 εκ. Που δεν έχουν εμβολιαστεί.

Έχουμε όμως 1 εκ παιδιά κάτω των 10 ετών (που δεν εμβολιάζονται) και άλλο 1,5 εκ. ηλικίες από 10 έως 25 ετών που έχουν χαμηλό ποσοστό εμβολιασμού (κάτω από 30%).

(Έχουμε επίσης κάποιες εκατοντάδες χιλιάδες που έχουν νοσήσει και δεν έχουν εμβολιαστεί , τους οποίους μπορούμε να μην τους υπολογίσουμε αφού σε λίγους μήνες θα είναι ανεμβολίαστοι , δηλαδή μη προστατευμένοι).

Το νούμερο που περισσεύει είναι μικρότερο από 3 εκ. ή και 2,5 εκ που θα έπρεπε να εμβολιαστεί.

Άρα ο στόχος είναι συγκεκριμένος και μάλιστα είναι γνωστός κατά ηλικιακές ομάδες.

Η άρνηση λοιπόν εστιάζεται σε περίπου 2 εκ. συμπολίτες μας οι οποίοι πρέπει να πειστούν.

Δεν αρκεί λοιπόν το γενικό μήνυμα ή παράδειγμα , οι διαφημίσεις από τα ΜΜΕ, το παράδειγμα των βουλευτών , οι γενικές εκκλήσεις των γιατρών και του υπουργείου Υγείας ή της αντιπολίτευσης και των πολιτικών.

Χρειάζεται δουλειά σε μικρο επίπεδο και κυρίως στην έδρα του προβλήματος. Που σημαίνει πρέπει να εμπλακεί οργανωμένα και με στόχους η Τοπική Αυτοδιοίκηση (ειδικά εκεί που τα ποσοστά εμβολιασμού είναι χαμηλά) και η...Εκκλησία κατά ενορίες.

Χρειάζεται δουλειά έξω από τα γήπεδα , έξω από τις Εκκλησίες και ας διαμαρτύρονται πολλοί ιερείς και πιστοί, σε χώρους εργασίας.

Και αφού δεν το οργανώνει η κυβέρνηση για να μην έρθει σε σύγκρουση με τους γαλάζιους δημάρχους της και με τον Κλήρο, με τους ιερείς που αντιδρούν, πρέπει (μπορεί) να το προτείνει η αντιπολίτευση. Και αν είναι δυνατόν να οργανώσει και δικές της καμπάνιες.

Είναι αυτή η πολύ συγκεκριμένη απάντηση στο επικοινωνιακό ερώτημα του Μητσοτάκη προς τον Τσίπρα: Εσείς τι θα κάνατε για πείσετε τους αμετάπειστους;

Διαχείριση Πανδημίας

Το ερώτημα αφορά τα lockdown και τους περιορισμούς. Το μεγάλο και διαρκές lockdown που εφάρμοσε η ίδια η κυβέρνηση, έφερε και πολύ μεγάλα προβλήματα. Η μεγάλη διάρκεια σύμφωνα με κορυφαίους επιδημιολόγους δίνει μεγαλύτερο χρόνο και χώρο στην ίδια την πανδημία και καταστροφή στην οικονομία. Έτσι κι αλλιώς η ίδια η κυβέρνηση πλέον απορρίπτει τη λύση του κλεισίματος. Υπάρχουν οι απαγορεύσεις για τους μη εμβολιασμένους και όσους δεν κάνουν τεστ.

Η κυβέρνηση στην πραγματικότητα εφαρμόζει ένα κοινωνικό διαχωρισμό, κατηγορεί συνολικά τους μη εμβολιασμένους

Είναι η ρητορική της που καλλιεργεί “νοοτροπία” , δημιουργώντας προβλήματα και δίνοντας τροφή σε κάθε είδους σε σεναριολόγους, σκληρούς αρνητές, φανατικούς κα. Το αποτέλεσμα είναι αρνητικό, γιατί φέρνει ισχυρότερες αντιδράσεις.

Η διαχείριση δεν είναι και από αυτή την άποψη αποτελεσματική. Ακόμα και μέτρα που φέρνουν κόστος (πολλαπλά τεστ κλπ) , δεν πείθουν.

Ερχόμαστε λοιπόν και πάλι στο θέμα των πολλών στοχευμένων δράσεων, κατά τόπους, ανάλογα με την δραστηριότητα (γήπεδα, εργασία κλπ).

Οι διαρκείς απαγορεύσεις και καταναγκασμοί δεν θα φέρουν το αποτέλεσμα που αναζητάμε.

Και εδώ η αντιπολίτευση (ΣΥΡΙΖΑ κα) μπορεί και πρέπει να αποσαφηνίσει τη θέση του. Το όχι σε νέα Lock down το ζητά η κοινωνία αλλά το προτείνουν και οι επιδημιολόγοι. Σε αντίθεση με γιατρούς συγκεκριμένων ειδικοτήτων, κυρίως όμως γιατρούς πρώτης γραμμής , που βλέπουν τον θάνατο να περνά συνεχώς μπροστά τους και γι αυτό ζητούν περιορισμούς.

Η πανδημία ως ευκαιρία και ως πονηριά

Μετά το πρώτο σοκ και μετά την αρχική επιτυχία (6 περίπου μηνών) η κυβέρνηση χρησιμοποίησε πονηρά την πανδημία ως ευκαιρία για να περάσει την πολιτική της σε πολλούς τομείς. Κυρίως -και εδώ είναι η τεράστια εγκληματική αντίφαση - για να επιτεθεί στο κοινωνικό κράτος.

Με αφορμή την πανδημία και στο όνομα της σωτηρίας μας , η κυβέρνηση χρησιμοποίησε ιδεολογήματα που την εξυπηρετούν στην πολιτική της. “Υπεύθυνοι και ανεύθυνοι πολίτες”, “αποτελεσματική κυβέρνηση- ανίκανη αντιπολίτευση” , “ανεύθυνοι δημόσιοι λειτουργοί” (γιατροί εκπαιδευτικοί κα), κλπ.

Η κυβέρνηση συνεχίζει μάλιστα την προσπάθεια της και την τακτική της να στρέφει την προσοχή της κοινής γνώμης σε στερεότυπα και ιδεολογήματα, ώστε να μην βλέπουν οι πολίτες το τι ακριβώς επιδιώκει να κάνει στα νοσοκομεία και  στα σχολεία. 

Καλύπτει συνεχώς την διάλυση του κοινωνικού κράτους με τον κίνδυνο της πανδημίας και την “ανάγκη να σωθούμε”. Τα θέματα είναι σχετικά αλλά δεν είναι τα πάντα “πανδημία”.

Αρνείται να στελεχώσει επαρκώς τα νοσοκομεία γιατί σκέφτεται την επόμενη μέρα που θέλει να τα σουτάρει στην ιδιωτική διαχείριση. Αρνείται να στελεχώσει την στήσει και να στελεχώσει την πρωτοβάθμια υγεία,. Ο πρωθυπουργός επικαλείται και εδώ το ...παρελθόν. “Δυστυχώς δεν έχουμε πρωτοβάθμια υγεία” λέει. Και τι κάνει γι αυτό;

Τα θέματα αυτά που είναι όντως πολλά και πολύπλοκα η αντιπολίτευση (ΣΥΡΙΖΑ , αλλά και ΚΙΝΑΛ, ΚΚΕ, Ελληνική Λύση και ΜεΡΑ25) τα αναδεικνύουν μεν αλλά με χαμηλές αποδόσεις. Χαμηλότερες από την ταχύτητα της καταστροφής που επιφέρει η κυβερνητική πολιτική.

Πράγματι υπάρχει επικοινωνιακή αδυναμία της αντιπολίτευσης , αλλά υπάρχει πολλές φορές και μια θολή περιγραφή της κατάστασης. Ο ΣΥΡΙΖΑ ως αξιωματική αντιπολίτευση , θα πρέπει να αποσαφηνίζει κάθε μέρα, κάθε ώρα , με κάθε ευκαιρία, ότι η “υπεύθυνη” στάση της κυβέρνησης είναι κουρτίνα για να  κρύβεται η πολιτική της. Και για να γίνεται αυτό σαφές, πρέπει να αποσαφηνίσει την ρητορική του στο θέμα εμβολιασμός, Lock down, μάσκα και περιορισμοί.

Πρέπει να είναι διακριτή η θέση σε κάθε θέμα, χωρίς μπρος-πίσω και με έμφαση στο κόλπο με τα ιδεολογήματα-στερεότυπα της κυβέρνησης.