του Σπύρου Σουρμελίδη 

Πριν από λίγες μέρες, σε σουβλατζίδικο κάπου στο Περιστέρι, διαβάσαμε:  Είσοδος μόνο σε ΑΝΕΜΒΟΛΙΑΣΤΟΥΣ.   
Η κυβέρνηση Μητσοτάκη είναι απέναντι σ ένα “κίνημα” που δεν καταλαβαίνει : Το Αντι- εμβόλιο. Το “κίνημα” δεν είναι ελληνικό, δεν έχει οπαδούς μόνο στους Ορθόδοξους Χριστιανούς  ή μόνο   στους λιγότερο εγγράμματους. Έχει μάλιστα, ένα ακόμα ξεχωριστό χαρακτηριστικό: Δεν  ΕΧΕΙ ΗΓΈΤΗ, δεν έχει ηγεσία.  Όσοι δε (ιερείς, πολιτικοί, διανοούμενοι ή άλλοι) το στηρίζουν, δεν είναι οι ηγέτες του , είναι και αυτοί συνοδοιπόροι.

Η αμήχανη αντιμετώπιση

Η κυβέρνηση εδώ και καιρό, ακολουθώντας τυφλά το δικό της manual (οδηγίες) πολιτικής συμπεριφοράς και προπαγάνδας, πιστεύει ότι κατηγορώντας τον ΣΥΡΙΖΑ με επιχείρημα  τις ενστάσεις του Παύλου Πολάκη περί εμβολίων, θα έχει οφέλη. Πρώτον γιατί κατηγορεί τον ΣΥΡΙΖΑ και δεύτερον γιατί πιστεύει ότι έχει στα χέρια της δικαιολογία και εξήγηση για την αποτυχία του εμβολιαστικού της προγράμματος. 

Στην Ελλάδα το κίνημα των αντιεμβολιαστών , είτε λόγο φόβου και δισταγμού είτε λόγο αποδοχής  των θεωριών και δοξασιών,  αντιμετωπίστηκε με τα γνωστά ελιτίστικα επιχειρήματα και με την αφ υψηλού συμπεριφορά.  

“Είστε ψεκασμένοι”, “είστε συνωμοσιολόγοι”, “είστε λαϊκιστές”, και κυρίως με την κατηγορία του “είστε ανεύθυνοι πολίτες” . 

Η κυβέρνηση από καθέδρας κατακεραυνώνει όσους τολμούν να ψελλίσουν κάτι -το ελάχιστο -για τα εμβόλια. Ακόμα και αυτούς που έχουν κάποιες επιμέρους ενστάσεις. Οι οποίοι και επιβεβαιώνονται από την ώρα που σε όλο τον κόσμο, οι επιστήμονες και οι κυβερνήσεις, ορίζουν εξαιρέσεις καταλληλότητας εμβολίων για ηλικιακές κατηγορίες κλπ, κλπ.    

Η αφ υψηλού συμπεριφορά της κυβέρνησης, στρέφεται και κατά των άλλων κομμάτων , και για λόγους καθαρά μικροκομματικούς , αλλά και επειδή πιστεύει ότι η δική της άποψη είναι   απολύτως ορθή και απολύτως αποδεκτή από την κοινωνία.  Και αυτό παρά το γεγονός ότι στην συντριπτική τους πλειοψηφία τα κόμματα και οι πολιτικοί είναι υπέρ του εμβολιασμού.        

Και όμως η στάση της κυβέρνησης  φέρνει αντίρροπα αποτελέσματα. Ο φόβος οδηγεί  προς το εμβολιαστικό κέντρο. Η άποψη όμως κατά του εμβολιασμού μεγαλώνει . Με αποτέλεσμα να έχουμε ακυρώσεις. Τα περιστατικά με το astrazeneca και οι αντιφάσεις των κυβερνητικών οδηγιών συνέβαλλαν σ αυτό. Όμως δεν είναι η μόνη αιτία. 

Το κίνημα κατά των εμβολίων έχει αποκτήσει οπαδούς, είναι θέμα συζήτησης, θέμα αμφισβήτησης.

Είναι ευτύχημα  που τα πολιτικά κόμματα δεν αποφάσισαν ΟΛΑ ΜΑΖΙ να κάνουν κοινές δηλώσεις υπέρ των εμβολίων. Υπάρχει ο μεγάλος κίνδυνος να δημιουργηθεί απέναντι ένα μεγαλύτερο “όχι”  στο εμβόλιο. 

Οι υπόγειες διαδρομές των αντιεμβολιαστικών θεωριών

Ο αντιεμβολιασμός υπάρχει εδώ και πολλά χρόνια. Είτε ως σενάριο συνωμοσίας, είχε εξαιτίας των παρενεργειών που αν και επηρεάζουν ελάχιστο αριθμό εμβολιασμένων, αφαιρούν ζωές, προκαλώντας δισταγμό και φόβο σε ευρύτερο κοινό,  από τους συγγενείς και φίλους των αποθανόντων. 

Οι Θρησκείες ή μάλλον, θρησκευτικοί ηγέτες, δυστυχώς διογκώνουν το πρόβλημα, του προσδίδουν ιδεολογικά χαρακτηριστικά. Φτάνοντας στα όρια της δεισιδαιμονίας, θυμίζοντας δοξασίες του Μεσαίωνα. 

Εκ των υστέρων  όλοι οι παραπάνω αναζητούν και λογικοφανείς εξηγήσεις για να αιτιολογήσουν  την δεδομένη άρνηση τους.

Στην εποχή της πανδημίας του κορονοϊού, παρουσιάστηκε αρχικώς άρνηση ακόμα και στους κόλπους των υγειονομικών (γιατροί, νοσοκομειακό προσωπικό, γενικότερα προσωπικό που εργάζεται στο σύστημα υγείας). Με την εξήγηση ότι τα anti- covid εμβόλια δεν είναι δοκιμασμένα.

Υπάρχουν περιπτώσεις επιστημόνων, διακεκριμένων στον τομέα τους, καταξιωμένων στον χώρο τους, οι οποίοι εκφράζουν είτε κατ ιδίαν, είτε και δημοσίως (οι λιγότεροι) τις διαφωνίες τους. Οι συγκεκριμένοι δεν είναι (δογματικοί) ιδεολογικοί αρνητές ,  έχουν επιχειρήματα και παραδείγματα. 

Το άθροισμα  όλων αυτών, δίνει ένα σημαντικά μεγάλο αριθμό ανθρώπων ο οποίοι είτε διστάζουν να εμβολιαστούν, είτε δηλώνουν κατηγορηματικά ότι δεν θα εμβολιαστούν.      

Σ αυτούς προσθέστε και κυβερνήσεις χωρών (π.χ Μεγάλη Βρετανία, ΗΠΑ (Τραμπ), Σουηδία κα) οι οποίες θέλησαν να αντιμετωπίσουν  την πανδημία με δαρβινικές μεθόδους ( ανοσία της αγέλης κλπ), περισσότερο σε μια προσπάθεια να μειώσουν τις οικονομικές παρενέργειες της πανδημίας ή πιστεύοντας ότι “μπόρα είναι θα περάσει”. 

Προσπάθεια αληθινών εξηγήσεων                                 

Η άρνηση  σε ένα αγαθό, σε μία πολιτική, σε μία επιστημονική ανακάλυψη, δεν είναι κάτι πρωτοφανές, ακόμα και στις σύγχρονες κοινωνίες.  Η άρνηση μπορεί να εκφραστεί μάλιστα από διαφορετικές κοινωνικές ομάδες για διαφορετικούς λόγους. Τότε γίνεται ακόμα πιο ισχυρή και δυσκολότερα αντιμετωπίσιμη. Γίνεται δε, ακόμα δυσκολότερη και η εξήγηση της, γιατί δεν έχει μία κοινή αφετηρία, δεν έχει το ίδιο κίνητρο από όλους τους αρνητές, ούτε τον ίδιο βαθμό άρνησης,  δεν έχει και την ίδια στόχευση. 
Γι αυτό και μπορεί να υπάρχει ΧΩΡΙΣ ΗΓΕΤΗ.
Έχει πραγματικά  μεγάλο  ενδιαφέρον η αναζήτηση των αιτιών της άρνησης ή καλύτερα των πολλαπλών αρνήσεων που καταλήγουν (ως ρυάκια) στην ίδια κοίτη. Είναι δουλειά δύσκολη αλλά ενδιαφέρουσα. Δεν μπορεί όμως να γίνει από πολιτικούς, επουδενί από πολιτικάντηδες. Και δεν μπορεί πρωτίστως να γίνει από ανθρώπους που θεωρούν τον εαυτό τους πάνω από τους άλλους, πάνω από την πλέμπα , από πολιτικούς  που θεωρούν ότι (μόνο) αυτοί ξέρουν, (μόνο) αυτοί έχουν δίκαιο.
Είναι η συμπεριφορά τους που ενδυναμώνει τα ρυάκια να γίνουν ποτάμι άρνησης.
Ας κοιτάξουν με σεβασμό την κοινωνία, μπας και καταλάβουν τις αντιδράσεις της. Κυρίως ας μην την προκαλούν όταν δεν την καταλαβαίνουν. Δεν ξέρουμε  ποτέ τι θα ...ξυπνήσει!