ΖΗΤΩ η Επανάσταση του 1821. Όμως μην ξεχνάτε: Ηρωικό παρελθόν-σουβενίρ δεν υπάρχει. Όσο και αν οι νεοέλληνες χρησιμοποιούν το ιστορικό παρελθόν για να νοιώσουν καλύτερα, Ιστορία και Αξιοπρέπεια σε μπρελόκ δεν πουλιούνται. Ατμόσφαιρα βαριά τούτες τις μέρες (τούτα τα χρόνια) λόγω πανδημίας (και χρεοκοπίας), δύσκολο να αισθανθούμε εθνική ανάταση και κοινωνική ικανοποίηση. Κι όμως αυτοί που κυβερνούν διολισθαίνουν στην κακογουστιά, θέλοντας και πάλι να προβάλλουν τον εαυτό τους, να παρουσιάσουν την εξουσία τους, τα πεπραγμένα τους, τις ιδέες τους ως συνέχεια του ηρωικού παρελθόντος. Και είναι αυτή τους η προσπάθεια ύβρις στον κάθε παλιό αγώνα για ελευθερία και προκοπή. Ναι, ζήτω η Επανάσταση του 1821 κι ας είναι θολό το αύριο. Μέσα στον ορυμαγδό, στην φτήνια που σκορπούν οι τίποτα που νομίζουν ότι είναι κάτι, ας ξεκλέψουμε λίγες στιγμές για να σκεφτούμε, για να πάμε πίσω διαβάζοντας. Και ας ελπίσουμε ότι κάποιο δρόμο θα βρούμε ως διέξοδο από τα αδιέξοδα μας.
Είναι η ώρα να πάψουμε να σκίζουμε και να πουλάμε φτηνά την ιστορία, τον κόπο των παπούδων μας, των πατεράδων και των μανάδων μας. Είναι η ώρα να πάψουμε να επικαλούμαστε επιχειρήματα τα οποία κατέκτησαν οι προηγούμενοι με τον κόπο τους, θυσιάζοντας ακόμα και τη ζωή τους. Είναι ο καιρός να μάθουν τα δικά μας παιδιά, πως η αξιοπρέπεια, ο πολιτισμός, η ιστορία, κατακτιούνται κάθε μέρα και κάθε εποχή.
Πρέπει να πάψουμε να χρησιμοποιούμε το ηρωικό παρελθόν στις ευκολίες ή στις δυσκολίες.
Τα τελευταία χρόνια, μόλις ξέσπασε η χρεοκοπία, οι βολεμένοι της κοινωνίας μας, επικαλέστηκαν τα όσα είπαν οι αρχαίοι για την Δημοκρατία και τα δικαιώματα των πολιτών. Θυμήθηκαν τον Ησίοδο ή τον Σόλωνα και άλλους Σοφούς, χωρίς να αναλογιστούν έστω για μια στιγμή: Έγινε στην σύγχρονη Ελλάδα κάτι που να προσομοιάζει με το πνεύμα, τις αξίες, των αρχαίων προγόνων;
Τα τελευταία χρόνια μέσα στα Μνημόνια, οι βολεμένοι, οι υπεύθυνοι της χρεοκοπίας, οι κάθε είδους “δεν βαριέσαι αδελφέ...το χρήμα να κυλάει” άρχισαν να επικαλούνται τον πολιτισμό και τους αγώνες του 50, του 60 και του 70. Δεν άφησαν τραγούδι για τραγούδι και ποίημα για ποίημα που να μην το φέρουν στα μέτρα τους. Τραγούδησαν Θεοδωράκη και όσοι δεν τον γούσταραν, έκλαψαν για την Δραπετσώνα και αυτοί που πήγαιναν εκεί μόνο για ούζο με ψαρικά. Συνδέοντας τον δήθεν εκσυγχρονισμό τους με αξίες του παρελθόντος.
Όμως έχουν σχέση οι αετονύχηδες τραπεζών -χρηματιστηρίου, η κοινωνία των συντεχνιών, οι ομάδες των κηφήνων, ή το κάθε λαμόγιο, με την κοινωνία της εργασίας και της θυσίας;
Έχουν σχέση οι πολιτικές της αφαίμαξης του πλούτου με τους ανθρώπους που βγήκαν από πολέμους και έκτισαν από την αρχή την Ελλάδα;
Η χρεοκοπία, φάνηκε ότι θα ανάγκαζε να ξανασκεφτούμε όλα όσα θα έπρεπε να είχαμε σκεφτεί πολύ πριν. Δεν το κάναμε. Και τώρα που γιορτάζουμε τα 200 χρόνια από την Επανάσταση δεν φαίνεται ότι θα κάνουμε κάτι το ...ανατρεπτικό.
Έκαναν ένα απελευθερωτικό αγώνα, τον οποίο έχασαν μετά από 6 χρόνια ηρωικής προσπάθειας, γεμάτο θυσίες. Μετά από την επέμβαση ξένων δυνάμεων που ήθελαν να τροχίσουν την Οθωμανική Αυτοκρατορία κυρίως στην θάλασσα, ανέτρεψαν την ήττα.
Ζήτησαν Δημοκρατία -έμποροι καραβοκύρηδες, αστοί, αγρότες– αλλά ήρθε Βασιλεία από το εξωτερικό.
Από την αρχή το νέο ελληνικό κράτος, ήταν υπό την προστασία μεγάλων δυνάμεων, με δάνεια στην πλάτη, υποχρεωμένο να ταΐζει κάτι ξεπεσμένους, τριτοκλασάτους, πρίγκιπες της κεντρικής Ευρώπης, για χάρη του συμβιβασμού των μεγάλων δυνάμεων.
Όμως η Επανάσταση του 1821 θα εμπνέει πάντα τον κάθε καλό και δίκαιο αγώνα.
Γιορτάζουμε τα 200 χρόνια από την Επανάσταση του 1821. Γιορτάζουμε αυτό που είναι το σημαντικότερο. Οι Ελληνες πρωτίστως, από την Μαύρη Θάλασσα, στην Βαλκανική και στον κυρίως ελλαδικό χώρο, ξεσηκώθηκαν κατά της Οθωμανικής τυραννίας. Παρά τις αντιξοότητες, παρά το γεγονός ότι οι Αυτοκρατορίες της εποχής δεν έβλεπαν με καλό μάτι τις επαναστάσεις, δημιούργησαν μια νέα κατάσταση και τελικώς ένα μικρό κράτος. Μπορεί μάχες να χάθηκαν, αλλά το πνεύμα της επανάστασης νίκησε.
Δυστυχώς στην ιστορία μας πάντα οι μεγάλες προσπάθειες στο τέλος κάπου σκόνταψαν. Και το αποτέλεσμα ήταν λειψό και οι νίκες συνοδεύτηκαν από μια πικρή γεύση.
Εκατό χρόνια μετά το 1821, κερδίσαμε εδάφη μέσα από δεκαετείς πολέμους και διχόνοιες. Το ελληνικό κράτος μεγάλωσε. Φάνηκε κάτι ακόμα πιο σπουδαίο, ότι σώζουμε τον σύγχρονο ελληνικό πολιτισμό και την σύγχρονη ελληνική οικονομία (εμπόριο, βιοτεχνία, βιομηχανία κλπ) της Μικράς Ασίας. Όμως και πάλι στο τέλος τα χάσαμε. Μετατρέψαμε την νίκη σε ήττα και καταστροφή. Με τις Μεγάλες Δυνάμεις που στήριξαν την Επανάσταση του 1821 (Γαλλία, Αγγλία και Ρωσία), το 1921-22, να μας γυρίζουν την πλάτη στην τελευταία στροφή, διασώζοντας τον Κεμάλ Ατατούρκ.
Το 1830 όπως και το 1920, όσοι αγωνίστηκαν παραγκωνίστηκαν. Όσοι πέτυχαν να κρατήσουν το αγωνιστικό πνεύμα ζωντανό, διώχθηκαν. Και το ίδιο έγινε και μετά την Αντίσταση κατά των Ναζί. Και είναι αυτές οι αντιφάσεις που μετέτρεψαν τις νίκες σε ήττες, που επέτρεψαν στον διχασμό, στον εμφύλιο σπαραγμό να καθορίσει την πορεία της χώρας.
Μιας χώρας και μιας κοινωνίας που πορεύεται κουβαλώντας πάντα τις “εκκρεμότητες” που δεν τολμά να συζητήσει, να αποσαφηνίσει για να λυτρωθεί.
Με αποτέλεσμα να ανεχόμαστε και την κακογουστιά των κυβερνώντων και όσων θεωρούν οτι είναι “ιδιοκτήτες” του κράτους και της ιστορίας του, σε βάρος του ένδοξου, του ηρωικού παρελθόντος.