του Σπύρου  Σουρμελίδη

Η άρνηση των Πρυτάνεων να αποδεχθούν Σώμα Φύλαξης των πανεπιστημιακών χώρων, το οποίο θα υπάγεται απευθείας στην Ελληνική Αστυνομία, όπως θέλει η κυβέρνηση Μητσοτάκη,  είναι μια πολιτική αποτυχία, είναι όμως και μια ήττα στον σκληρό ιδεολογικό πυρήνα των απόψεων που επιδιώκει να εφαρμόσει η κυβέρνηση. 

Η πλειοψηφία της Συνόδου των Πρυτάνεων αρνείται επιμόνως την κυβερνητική εμμονή. Ζητά  το Σώμα Φύλαξης να ονομάζεται “Ειδική Ομάδα Προστασίας Πανεπιστημιακών Εγκαταστάσεων” (και όχι “Ομάδα Προστασίας Πανεπιστημιακού Ιδρύματος”), κυρίως δε, τα μέλη του να αναφέρονται στις πρυτανικές αρχές και όχι στην Ελληνική Αστυνομία. Η άρνηση τους εκτός όλων των άλλων, καταρρίπτει και  το ψευδές επιχείρημα ότι το πανεπιστημιακό άσυλο το θέλουν οι ομάδες της αναρχίας και φυσικά (μόνο) η Αριστερά. 

Η  εμμονή για τα ΑΕΙ 

Η κυβέρνηση Μητσοτάκη  στήριξε πολλά στην πολιτική “νόμος και τάξη” και ένα  βασικό στοιχείο για να στηρίξει  την συγκεκριμένη πολιτική είναι και η κατάσταση στα κεντρικά (Αθήνα-Θεσσαλονίκη) κτήρια των ΑΕΙ.

Επειδή οι εξελίξεις δεν βοηθούν την κυβερνητική  πολιτική (ακόμα και στον τομέα του ποινικού εγκλήματος, έχουμε απανωτά περιστατικά δολοφονιών, ξεκαθαρίσματος λογαριασμών κλπ, και μάλιστα εν μέσω περιορισμών λόγω πανδημίας) η κυβέρνηση εμμονικά προσπαθεί να στρέψει την προσοχή στα ΑΕΙ για να γράψει μια επιτυχία.  

Τροποποίησε τον νόμο περί ασύλου δίνοντας το δικαίωμα στην Αστυνομία να μπαίνει σε ακαδημαϊκούς χώρους, με την παραμικρή αιτία ή και χωρίς αιτία. 

Με αφορμή το περίεργο, βάρβαρο και απολύτως καταδικαστέο  περιστατικό σε βάρος του πρύτανη της ΑΣΟΕΕ, η κυβέρνηση έφερε τον νόμο για το σώμα φύλαξης στα ΑΕΙ και ΤΕΙ.

Ήταν επόμενο οι πρυτάνεις όπως και η πλειοψηφία  των ακαδημαϊκών να διαφωνήσει. Όχι γιατί δεν θέλει  την φύλαξη της περιουσίας  των ιδρυμάτων από κάθε ανεγκέφαλο ή με πρόθεση καταστροφέα. Αλλά γιατί δεν πρέπει και δεν χρειάζεται να υπάρχει αστυνομική παρουσία μέσα στα ΑΕΙ-ΤΕΙ. 

Είναι άλλωστε η ακαδημαϊκή κοινότητα όλα αυτά τα χρόνια, που δεν θέλησε να μπει η αστυνομία στον ακαδημαϊκό χώρο. Όχι οι μπαχαλάκηδες, οι όποιοι αναρχικοί ή πολύ περισσότερο η οργανωμένη Αριστερά. Και αυτό φαίνεται περίτρανα και τώρα.

Η κυβέρνηση θα επιμείνει και θα πιέσει με κάθε τρόπο τους πρυτάνεις να αποδεχθούν την πολιτική της. Είδαμε άλλωστε την Αστυνομία να μπουκάρει στην πανεπιστημιούπολη αφήνοντας πίσω της ένα περίεργο μπάχαλο, την κατάλληλη ώρα. Την ώρα που ο υπουργός Προστασίας του Πολίτη κατηγορεί τους πρυτάνεις για ιδεοληψία επειδή δεν θέλουν το σώμα φύλαξης να υπάγεται στην Αστυνομία. 

Στον δυτικό τουλάχιστον κόσμο, η φύλαξη των ακαδημαϊκών χώρων (δημόσιων ή ιδιωτικών) δεν γίνεται από την Αστυνομία, αλλά από φύλακες που προσλαμβάνονται από τα πανεπιστημιακά Ιδρύματα. 

Οι  παθογένειες

 Υπάρχει ένα θέμα τάξης στον ακαδημαϊκό χώρο; Υπάρχει. Και η ευθύνη πρωτίστως ανήκει στην ακαδημαϊκή κοινότητα που δεν θέλησε ποτέ να αναλάβει τις ευθύνες της. Οι πρυτανικές αρχές απέφυγαν επί σειρά ετών να εφαρμόσουν τον νόμο, να αξιοποιήσουν τις νόμιμες δικαιοδοσίες τους, ώστε να μην υπάρχουν φαινόμενα βανδαλισμών σε κεντρικά πανεπιστημιακά ιδρύματα στην κυρίως στην Αθήνα και στην Θεσσαλονίκη. Ευθύνη υπάρχει και στα πολιτικά κόμματα, κεντροαριστερά και αριστερά, που ανέχθηκαν αυτή την κατάσταση, που ήταν ξένη με την ακαδημαϊκή ζωή. Έτσι κατά καιρούς, διάφορες σκοτεινές ομάδες (ποινικού εγκλήματος ή γενικόλογης αντίδρασης ή και πολιτικών επιδιώξεων) εκμεταλλεύθηκαν την δημόσια ρητορική αλλά και την απραξία. Θα έπρεπε να είχαν αντιδράσει πιο γρήγορα, απαιτώντας να εφαρμόζεται ο νόμος,  πρώτα από τις πρυτανικές αρχές. Γιατί νόμος υπήρχε που έδινε όλες τις δυνατότητες στους πρυτάνεις στην Αστυνομία στην Εισαγγελία.  

Νόμος και Τάξη 

Η πολιτική “νόμος και τάξη” αυτή συνδέεται και με ένα ακόμα μύθο. Ότι η πολιτική τρομοκρατία είναι στη χώρα μας υπόθεση της ακροαριστεράς. Το επικαλέστηκε ο Κ. Μητσοτάκη προεκλογικά στο “Politico”. Ήρθε όμως η απόφαση για την “Χρυσή Αυγή” για να καταγραφεί επισήμως αυτό που όλοι ξέραμε. Τις τελευταίες δεκαετίες η πολιτική τρομοκρατία είναι υπόθεση της ακροδεξιάς. Πολιτική δολοφονία είχαμε και το μακρινό 1991, του Νίκου Τεμπονέρα από οργανωμένο στέλεχος της δεξιάς. Η δε “17Ν”, (που έτσι κι αλλιώς έρχεται από ένα μακρινό παρελθόν μέσα από σκοτεινές πορείες που ακόμα δεν γνωρίζουμε) όπως  απεδείχθη και στο δικαστήριο, καμία σχέση δεν είχε με κάποιο οργανωμένο ή έστω άναρχο και εξωκοινοβουλευτικό τμήμα, παρέα, πυρήνα που να σχετίζεται με την Αριστερά. Διάφορες σκοτεινές ομάδες, ακόμα και ποινικοί, επικαλούνται άλλωστε διάφορα “πολιτικά” συνθήματα για να δικαιολογούν τις παράνομες-εγκληματικές πράξεις τους.  Η πολιτική τρομοκρατία στηρίχθηκε από την άκρα αριστερά  στις δεκαετίες 60-70 κάτι που είδαμε και στη χώρα μας. Όμως από τα μέσα της δεκαετίας του 90, η ακροδεξιά άρχισε να κάνει έντονη την παρουσία της, ήταν αυτή που οργάνωσε και έδωσε πολιτική και ιδεολογική κάλυψη στην πολιτική βία.