Του Σωτήρη Σιδέρη

Η αντιπολιτευτική δράση του ΣΥΡΙΖΑ ενάμιση χρόνο μετά την εκλογική ήττα, είναι επικεντρωμένη στην υπεράσπιση της τετραετούς διακυβέρνησης της χώρας και όχι στο μέλλον. Ο πρόεδρος και τα κομματικά στελέχη που κρίνουν κάθε πτυχή της κυβερνητικής πολιτικής εντός και εκτός βουλής, καταλήγουν πάντα να επιβεβαιώνουν αυτή την υστέρηση, επικαλούμενοι στοιχεία και αριθμούς της περιόδου 2015-2019 και όχι τις θέσεις και το πρόγραμμα που θα εφαρμόσουν όταν οι ίδιοι γίνουν κυβέρνηση. Ούτε δεσμεύονται τι θα ανατρέψουν από το νομοθετικό παροξυσμό που έχει καταλάβει την κυβέρνηση Μητσοτάκη εξυπηρετώντας ιδιωτικά συμφέροντα με πελατειακό και αδιαφανή τρόπο. Αν η κοινή γνώμη  συνεχίσει να μην ακούει για ανατροπές , άρα όσα κάνει η ΝΔ θα μείνουν ως έχουν, δεν έχει λόγο να ψηφίσει τον ΣΥΡΙΖΑ. Θέλει απαντήσεις για το αύριο.  Κατά συνέπεια , αυτό που αποτυπώνεται στις δημοσκοπήσεις είναι η απουσία μέτρου σύγκρισης ,  αντίβαρων, προγράμματος και θέσεων που έχει ο ελληνικός λαός. Ο οποίος αυτό που περιμένει από τον ΣΥΡΙΖΑ και κάθε κόμμα όταν βρίσκεται στην αξιωματική αντιπολίτευση , είναι να δημιουργήσει την αίσθηση και να εδραιώσει έναν βαθμό αξιοπιστίας , προκειμένου να αποτελέσει την επόμενη κυβερνητική λύση.

Η κυβέρνηση δεν κατάφερε να επιρρίψει ευθύνες στον ΣΥΡΙΖΑ ότι παρέλαβε καμένη γη. Η αξιωματική αντιπολίτευση υπερασπίζεται θετικά πτυχές της διακυβέρνησής του. Ο ελληνικός λαός τον τιμώρησε για πολλούς λόγους , κυρίως γιατί ακύρωσε το ιστορικό δημοψήφισμα, αν δεν το ενοχοποίησε, για την συνεργασία με τους ΑΝΕΛ, για φαινόμενα αδράνειας και συνδιαλλαγής με την Εκκλησία , για την δεξιά στροφή στο τέλος , ίσως και για άλλους λόγους που δεν έχει  αναλύσει ούτε το ίδιο το κόμμα. Η αδυναμία όμως του ΣΥΡΙΖΑ να αφήσει πίσω του αυτή την εποχή, όχι να την ξεχάσει , αλλά να μετατοπίσει την δράση και το πρόγραμμά του στο αύριο, του προκαλεί σοβαρά προβλήματα . Το έχουν κάνει ένα δυσκίνητο κόμμα που ταλαντεύεται μεταξύ του χθες και του αύριο με συνέπεια η ΝΔ , με την στήριξη των ΜΜΕ και με την εκμετάλλευση της πανδημίας  , να έχει ιδιωτικοποιήσει δομές του κράτους, να έχει εμμονικό πρόβλημα με τη διαφάνεια , να εξυπηρετεί ξεδιάντροπα συμφέροντα και να θεωρεί ότι δεν απολογείται σε κανέναν. Η απουσία θεματικής αντιπολίτευσης από τον ΣΥΡΙΖΑ είναι επίσης μια σοβαρή αδυναμία.

Η κριτική στον τρόπο λειτουργίας της δικαιοσύνης , η σιωπή γύρω από ορατά σκάνδαλα, γεγονός που αποδεικνύεται και από τα ιδιαίτερα χαμηλά ποσοστά  εμπιστοσύνης των πολιτών προς αυτήν απουσιάζει. Προφανώς ο Άρειος Πάγος και οι εισαγγελείς του θεωρούν ότι δεν συντρέχουν λόγοι να ασχοληθούν με τις καταιγιστικές καταγγελίες, σχεδόν σε καθημερινό επίπεδο. Ακόμη όμως και έτσι , όταν η ηγεσία της δικαιοσύνης διαβάζει δημοσκοπήσεις που δείχνουν το έλλειμμα εμπιστοσύνης της κοινωνίας , θα έπρεπε να συγκληθούν όλα τα όργανα για να μελετήσουν, να ανησυχήσουν και να απαντήσουν με το έργο τους και τις διακηρύξεις τους. Η σιωπή τους όμως είναι ανησυχητική. Παράλληλα, ο σφιχτός εναγκαλισμός ΝΔ-δικαιοσύνης θα έπρεπε να έχει ανησυχήσει τον ΣΥΡΙΖΑ ώστε να εργαστεί πάνω σε αλλαγές και πολιτικές εξαγγελίες , για να ενισχυθεί η ανεξαρτησία ενός πυλώνα της δημοκρατίας και της κοινωνίας όπως είναι η δικαιοσύνη. Παρόμοιες παρατηρήσεις μπορούν να γίνουν για την Εκκλησία που επίσης χάνει την εμπιστοσύνη του κόσμου, αλλά ο σφιχτός εναγκαλισμός με το κράτος την διατηρεί σε ισχυρή θέση καθώς αξιοποιεί κάθε νόμο και διάδρομο της εξουσίας για να τα προνόμιά της.
      

  Ο δημόσιος χώρος και  η ελπίδα

Κάθε τομέας της  κυβερνητικής πολιτικής  ήδη καταγγέλλεται και η κοινή γνώμη νοιώθει ότι η απουσία ελπίδας και προοπτικής είναι ότι χειρότερο μπορεί να συμβεί. Την ελπίδα και την προοπτική την ενισχύει η αντιπολίτευση. Ο ΣΥΡΙΖΑ έχει ευθύνη πολιτική και κοινωνική να καλύψει το κενό και να δράσει ως κόμμα εξουσίας , ως κόμμα ανασυγκρότησης, ως δύναμη το μέλλοντος  και όχι ως κόμμα του παρελθόντος . Ο Αλέξης Τσίπρας οφείλει να εμφανίσει και κάποια νέα πρόσωπα στην πολιτική σκηνή με σύγχρονο πνεύμα και διάθεση για προσφορά, με γνώσεις και ενθουσιασμό. Ας εμφανίσει και κάποια στιγμή η Αριστερά τους δικούς της τεχνοκράτες.

Πέραν της καταγγελίας, των διακηρύξεων και της αντιπαράθεσης σε επίπεδο τομεαρχών , η αξιωματική αντιπολίτευση πρέπει να οργανώσει τις κομματικές δυνάμεις και τα αντίστοιχα τμήματα με επαρκές προσωπικό , κυρίως εθελοντές που θα δημιουργήσουν τμήματα τεκμηρίωσης και θα προτείνουν προγραμματικές αλλαγές . Κόμμα σαν τη ΝΔ που αδιαφορεί για όλα αυτά γιατί μοιράζεται την εξουσία με το πελατειακό σύστημα, το οποίο και την καθοδηγεί , δεν μπορεί να γίνει ο ΣΥΡΙΖΑ. Και οι ιστορικές καταβολές και η πολιτική κουλτούρα και οι κοινωνικές αναφορές είναι διαφορετικές, άρα διαφορετικά πρέπει να δράσει.

Η αδυναμία του ΣΥΡΙΖΑ να συσπειρώσει τους ψηφοφόρους του και να κερδίσει τον κόσμο έναντι μιας ΝΔ που παραπαίει και ήδη σχεδιάζει εκλογές , είναι  η αδυναμία να παρουσιάσει θέσεις. Να τονίσει την ανάγκη επιστροφής σε ένα ισχυρό κράτος, παραγωγικό, αναπτυξιακό και δίκαιο. Η στροφή στο ισχυρό κράτος παρατηρείται ακόμη και κόμματα που αποθεώνουν τον νεοφιλελευθερισμό , μόνο στην Ελλάδα κυριαρχεί το αντίστροφο, δηλαδή η ιδιωτικοποίηση του κράτους. Ο δημόσιος  χώρος,  οι αναγκαίες όσο ποτέ δημόσιες επενδύσεις, το ΕΣΥ, η Παιδεία, το κοινωνικό κράτος είναι κοινωνικά αιτήματα,  τα οποία αποκρούει μεν το παρασιτικό σύστημα, όχι γιατί δεν αναγνωρίζει την αξία του, αλλά γιατί έχει συνηθίσει να το λεηλατεί  γι αυτό και εμποδίζει κάθε συζήτηση.

Αν ο ΣΥΡΙΖΑ θέλει να αλλάξει σελίδα και να μπει σε τροχιά εξουσίας ξέρει τι πρέπει να κάνει. Αρκεί πρώτα να γίνει συνείδηση σε όλους, ότι η ενότητα και η δύναμη ενός κόμματος βασίζεται στην αποδοχή κοινών θέσεων και προγράμματος που το σέβονται και το υποστηρίζουν όλοι . Όλα τα άλλα έπονται…