του Σπύρου Σουρμελίδη

Η Ιστορία συνήθως γράφεται από τους νικητές. Στην Ελλάδα οι “νικητές” δεν κατάφεραν ούτε αυτό. Γι αυτό και προσπαθούν να την ξαναγράψουν με μεγάλη καθυστέρηση, με τρόπο άτσαλο, με ατάκες ατάκτως πεταμένες, σαν να γράφουν στο face book.  Τις τελευταίες μέρες ήρθε και πάλι στην επικαιρότητα αυτή η προσπάθεια να ξαναγραφτεί η ιστορία, η σύγχρονη πολιτική ιστορία της χώρας, με αφορμή το Πολυτεχνείο. Ιδίως σε ότι αφορά την Αριστερά και τον ρόλο που διαδραμάτισε και διαδραματίζει.  Μόνο που η Ιστορία δεν  μπορεί να γραφτεί με κολάζ, με αποσιωπήσεις, με ατάκες και  σβήσε -γράψε κατά πως βολεύει. Η Ιστορία δεν είναι τσολιαδάκι σε μπρελόκ για να το κουνάς πέρα- δώθε.  

Ο ίδιος ο πρωθυπουργός διακήρυξε και από το βήμα της Βουλής ότι στο Πολυτεχνείο δεν ήταν μόνο οι Αριστεροί, όπως αντίσταση κατά των Γερμανών δεν έκαναν μόνο οι Αριστεροί. Ήταν εκεί και πολλοί ακόμα (δεξιοί κα) που δεν ...έθρεψαν τις δάφνες για τη δική τους καριέρα.  Συγχρόνως καταβάλλεται προσπάθεια να ανασκευαστεί και η σημασία των γεγονότων του Πολυτεχνείου. Στην εφημερίδα “Εστία” διαβάσαμε πρωτοσέλιδα ότι το Πολυτεχνείο έριξε τον Παπαδόπουλο όχι την δικτατορία, έφερε τον  Ιωαννίδη (μπορεί να προκάλεσε τα γεγονότα και ο ίδιος ο Ιωαννίδης;) και μετά ….την  τραγωδία της Κύπρου! 

Αυτό που διαφεύγει από τον κ. Μητσοτάκη (και όλους όσους ξαναγράφουν ιστορία) είναι η στάση, ο ρόλος της οργανωμένης Αριστεράς και της οργανωμένης Δεξιάς.  Είναι η οργανωμένη Αριστερά, το ΚΚΕ πρωτίστως, που οργάνωσαν την αντίσταση. Που έφεραν κόσμο στην αντίσταση, που στήριξαν το πνεύμα  της αντίστασης και το έθνος για να αντισταθεί. Σε αντίθεση με τα κόμματα της δεξιάς που έμειναν αμέτοχα , που έφυγαν στο Κάϊρο, ή που συνεργάστηκαν με τους κατακτητές. Και όσοι συνεργάστηκαν με τους Γερμανούς στην συνέχεια προσφέρθηκαν να συνεργαστούν με τους Βρετανούς κατά των κομμουνιστών, των αριστερών αλλά και όσων συμμετείχαν στην αντίσταση. Η προσωπική συμμετοχή στην αντίσταση, τιμά τα πρόσωπα, όχι τις συλλογικότητες. 

Τσολιαδάκι σε μπρελόκ 

Δεκαετίες μετά, η  Δεξιά, η οργανωμένη δεξιά (ΕΡΕ, αποστάτες κα) όχι μόνο οδήγησαν στη χούντα αλλά επιζητούσαν την άρση των βασικών άρθρων του Συντάγματος (ακόμα και ο Κ. Καραμανλής από το Παρίσι) στο όνομα της αντιμετώπισης  τους χάους, του επικίνδυνου Ανδρέα Παπανδρέου  και μέσω αυτού (!) του κομμουνιστικού κινδύνου. Ήθελαν ένα πραξικόπημα υπό τον Βασιλιά. Μόνο που ήρθαν οι (φασιστοειδείς) συνταγματάρχες που επετέθησαν εναντίον όλων. Και οδήγησαν στην εθνική τραγωδία της Κύπρου.

Ήταν και πάλι η οργανωμένη Αριστερά, που οργάνωσε την αντιχουντική δράση. Μαζί και κεντρώοι που εξελίχθηκαν στο Σοσιαλιστικό Κίνημα υπό τον Ανδρέα  Παπανδρέου.  Το πόσοι δεξιοί διαφώνησαν με την χούντα ή αντιστάθηκαν (πολιτικοί, στρατιωτικοί, πολίτες) τιμά τους ίδιους, οχι την οργανωμένη δεξιά.

Πριν από τα γεγονότα του Πολυτεχνείου  προηγήθηκαν “Οι 12 της ΑΣΟΕΕ” (με το κείμενο για τα αιτήματα των φοιτητών) που φυσικά κυνηγήθηκαν, τα γεγονότα της Νομικής (Φεβρουάριος 73) και μετά φτάσαμε στο Πολυτεχνείο (Νοέμβριος 73). Το “αυθόρμητο” του Πολυτεχνείου είχε παρελθόν. Και σ αυτή την περίπτωση ήταν οι οργανωμένες πολιτικές δυνάμεις (πρώτα της Αριστεράς και των υπο διαμόρφωση σοσιαλιστών) που έδωσαν κατεύθυνση και στόχο. Η οργανωμένη δεξιά απείχε. 

Δεν είναι λοιπόν  καθόλου τυχαίο που η δεξιά και η όποια εξέλιξη της, δεν “αγάπησε” ποτέ το Πολυτεχνείο. Σήμερα σε μια εποχή ισοπέδωσης αξιών, θεσμών, κομμάτων, ιδεολογιών, πέφτουν σκέψεις και ιδέες για την Ιστορία σαν να είναι σουβενίρ, σαν παιχνιδάκι στα χέρια μας που το κουνάμε πέρα-δώθε. Δεν ήταν , δεν είναι και δεν θα είναι έτσι. Άλλωστε και σε πιο σοβαρές προσπάθειες όπως οι θεωρίες για το “Τέλος της Ιστορίας”, οι εμπνευστές ζητούν διαρκώς συγνώμη.   

Διαμάχη  για την ιδεολογική ηγεμονία

Αυτή η προσπάθεια να ξαναγραφτεί η ιστορία, συμβαδίζει με ένα κύμα ιδεολογικής επίθεσης κατά της Αριστεράς, το οποίο δεν περιορίζεται στην πολιτική αντιπαράθεση κατά του ΣΥΡΙΖΑ (που πήρε διαστάσεις μανίας στην περίοδο 2015-2019). “Αρκετά ανεχτήκαμε το ΚΚΕ” διαβάζουμε σε άρθρα  τις τελευταίες μέρες, από όλους αυτούς που πήγαν πάσο τα προηγούμενα χρόνια,  προκειμένου να χάνει ψήφους ο ΣΥΡΙΖΑ.  Έχουμε πλέον μια ιδεολογική επίθεση της νεοδεξιάς που προσπαθεί να παντρέψει τον νεοφιλελευθερισμό με την άκρα δεξιά. Στον χώρο της κυβερνώσας ΝΔ γίνεται μια υπόγεια μάχη για την ιδεολογική επικράτηση. Αν δηλαδή θα είναι η άκρα δεξιά που θα επιβάλλει την ατζέντα της ή οι νεοφιλελεύθεροι, κυρίως οι προερχόμενοι από τον σημιτικό, το λεγόμενο εκσυγχρονιστικό μπλοκ, που συμπορεύεται και με τον στενό πυρήνα του Μητσοτάκη εδώ και χρόνια.  
Σε πολιτικό επίπεδο ο βασικός στόχος είναι ο ΣΥΡΙΖΑ για λόγους ευνόητους. 
Όμως η νέα δεξιά που προσπαθεί να σχηματισθεί,  προχωρά σε μια μεγάλη ιδεολογική επίθεση σε όλα τα μέτωπα. Οι ακραία δεξιοί θέλουν σκληρό νόμο και σκληρή εφαρμογή της τάξης. Θέλουν επίθεση σε όλα τα μέτωπα, γι αυτό και ξεσπάθωσαν κατά του Πολυτεχνείου, κατά του ΚΚΕ, κατά της Αριστεράς.  Κατηγόρησαν τον Χρυσοχοϊδη μάλιστα επειδή επέτρεψε  τις αρχικές πολιτικές εκδηλώσεις μπροστά στην αμερικανική πρεσβεία  και στο ΕΑΤ-ΕΣΑ. Ικανοποίηθηκαν στην συνέχεια από την επίθεση της Αστυνομίας στην Πανεπιστημίου. Ταυτόχρονα ο Κυριάκος Μητσοτάκης κατέθεσε στεφάνι στο Πολυτεχνείο, δηλώνοντας ότι δεν τιμούν μόνο οι Αριστεροί  την εξέγερση, εκφράζοντας τον δικό του πολιτικό νεοφιλελευθερισμό.  

Το  φάντασμα 

 Η “ιστορία” ταλανίζει όλο το φάσμα της υπο διαμόρφωση νέας δεξιάς. Φάνηκε στον χώρο της Παιδείας -ονόμασαν την Κοινωνιολογία μάθημα για αριστερούς – όπου θέλουν την επιστροφή των εθνικών ιδεωδών. Φαίνεται σε κοινωνικό επίπεδο. Αραδιάζονται “σκέψεις” για τους εξυπνότερους ή για τους τεμπέληδες, για τους μισθωτούς, για τους πτυχιούχους των ξένων ΑΕΙ, για τους συνεπείς πολίτες για τους ικανούς και τους ανίκανους κλπ, κλπ.

Το φάντασμα είναι η ...Αριστερά. Η κάθε αντίσταση στην ιστορία, είναι φόβητρο για τους νικητές για όσους κυβερνούν. Και προσπαθούν να ξαναγράψουν την αλήθεια. Έτσι και στην Ελλάδα.  

Τα τελευταία χρόνια έχουν γραφτεί ορισμένα βιβλία (είναι μια συνεκτική προσπάθεια) για τον ρόλο της Αριστεράς στην αντίσταση, για τον Εμφύλιο και για την μετα εμφυλιακή περίοδο. Προσπάθεια για να αποδομηθεί ο ρόλος της Αριστεράς, αλλά και για να ξαναγραφτούν τα γεγονότα.

Όποια προσπάθεια όμως και καταβληθεί, δεν μπορεί να αφαιρεθεί ο κυρίαρχος ρόλος της Αριστεράς στην εθνική αντίσταση. Ούτε να εξαφανισθεί ο ρόλος των δοσίλογων, όλων αυτών που συνεργάστηκαν με τους ναζί κατακτητές. Δεν μπορεί να διαγραφεί η επιδίωξη της δεξιάς για ένα βασιλικό πραξικόπημα το 1966-67. Ούτε το μένος της ΝΔ μετά το 1974,  για το Πολυτεχνείο.  

Αν κάτι πάντως έχει σημασία, είναι η διαμάχη στους κόλπους της υπό διαμόρφωση νεοδεξιάς να βρει ιδεολογία. Ας αφήσουν όμως ήσυχη την Ιστορία.