Του Σωτήρη Σιδέρη


 Κάτω από  ένα πέπλο σιωπής και με αμφιλεγόμενες διαδικασίες η κυβέρνηση έχει επιδοθεί σε μια φρενίτιδα εξοπλισμών επικαλούμενη την τουρκική απειλή, αλλά με την ελληνική διπλωματία, το πιο ισχυρό όπλα κάθε σοβαρής χώρας,  καθηλωμένη, χωρίς σχέδιο, χωρίς όραμα και χωρίς πρωτοβουλίες. Αμερικανικές φρεγάτες σχεδιάζει να αγοράσει η κυβέρνηση οι οποίες ωστόσο όχι μόνο δεν έχουν ναυπηγηθεί αλλά  είναι απλά στα σχέδια . Δρομολογείται η αγορά των πρώτων F-35 με ταχύτατες διαδικασίες, αναβαθμίζονται τα F-16, ενώ ήδη έχει υπάρξει συμφωνία για την αγορά των γαλλικών Ραφάλ.  Αυτοί δεν είναι απλοί εξοπλισμοί. Είναι μια νέα χρεοκοπία που έρχεται και αφού  η κυβέρνηση αντί να επενδύσει στη διπλωματία και να κάνει ένα σχεδιασμένο και λογικό εξοπλιστικό πρόγραμμα, ήδη το ταμείο μετρά αρκετά δισεκατομμύρια.  Και εκεί κάπου χάνεται η πάγια αρχή της πολιτικής, ότι η διπλωματία είναι το ισχυρό όπλο για μια χώρα που θέλει να υπερασπιστεί τα συμφέροντά της.

 Και η Ελλάδα  που ήδη παραπαίει οικονομικά λόγω πανδημίας , που το δημόσιο χρέος τινάζεται πάλι σε δυσθεώρητα ύψη, που η οικονομία δεν παράγει, που εδώ και χρόνια  αδυνατεί να ομαλοποιηθεί εξαιτίας της χρεοκοπίας του 2010, σύρεται πάλι πίσω από τις επιθυμίες των ΗΠΑ  για να διαθέσει αρκετά δισεκατομμύρια, στερώντας τα από την ανάπτυξη της χώρας. Δεν είναι καθόλου τυχαίο ότι σε αυτή την παρακμάζουσα δημοκρατία κανένας θεσμός, ούτε το κοινοβούλιο, ούτε τα κόμματα έχουν να προτείνουν ένα εθνικό σχέδιο για την αντιμετώπιση των απειλών της Τουρκίας με την διπλωματία, αλλά και με την ενίσχυση των Ενόπλων Δυνάμεων, σύμφωνα με τις δυνατότητές της. Δεν είναι η απουσία οπλικών συστημάτων που οδήγησε στην ταπεινωτική στάση έναντι της Άγκυρας με το Ουρούτς Ρέις να είναι 6,5 μίλια από το Καστελλόριζο. Είναι η απουσία σχεδιασμένης πολιτικής και διπλωματίας που όπως πάντα συμβαίνει, οδηγεί σε νέα κούρσα εξοπλισμών. Και μετά ο λαός καλείται να εφαρμόσει μνημόνια.

Αμφιλεγόμενες διαδικασίες

Αποφάσεις λαμβάνονται εν κρυπτώ και με αδιαφάνεια. Δεν είναι το ΓΕΕΘΑ ,  που θα αποφασίσει για τι χρήματα θα διαθέσει η Ελλάδα. Είναι η κυβέρνηση . Οι στρατιωτικοί εισηγούνται, η πολιτική ηγεσία αποφασίζει. Ζυγίζει τις ανάγκες, ασκεί επιθετική διπλωματία, υπερασπίζεται την εθνική της κυριαρχία με συμμαχίες και σχέδιο, αναλαμβάνει πρωτοβουλίες και φυσικά φροντίζει και για την στρατιωτική της ισχύ. Το να προσηλώνεται η κυβέρνηση σε εξοπλιστικά προγράμματα παραιτούμενη ουσιαστικά από μια διεκδικητική διπλωματία, το μόνο που κάνει είναι να οδηγεί και πάλι σε όξυνση της οικονομικής κρίσης και αυτό θα γίνει κραυγαλέα αισθητό στην συζήτηση για τον προυπολογισμό τον Δεκέμβριο, αν γίνει σοβαρή συζήτηση. Καμία χώρα του κόσμου, όσα όπλα και αν διαθέτει δεν θα καταφέρει ποτέ να υπερασπιστεί αποτελεσματικά τα συμφέροντά της, την εθνική της κυριαρχία και ασφάλεια, αν δεν έχει ισχυρή διπλωματία. Ούτε καν οι ΗΠΑ κατάφεραν ποτέ με τα ανώτερα όπλα τους. Από την ήττα στο  Βιετνάμ μέχρι σήμερα δεν έχουν καταφέρει να κερδίσουν ουσιαστικά κανέναν πόλεμο, παρά μόνο αφήνουν πίσω τους συντρίμμια   και καλείται η διπλωματία να οικοδομήσει νέους δρόμους, στο Ιράκ, στις σχέσεις με το Ιράν, στην Συρία, παντού. Το Ισραήλ αφού έφθασε σε κατάσταση παροξυσμού με την ασφάλειά του και εξοπλίστηκε σαν αστακός έκανε την διπλωματική κίνηση του αιώνα εγκαινιάζοντας ομαλές σχέσεις με αραβικές χώρες αντιλαμβανόμενο ότι η αιώνια πολεμική ένταση δεν οδηγεί πουθενά.
Και η Ελλάδα που δεν έχει κανένα λόγο σήμερα να καταλαμβάνεται από ένα εξοπλιστικό αμόκ,  εν μέσω πολλαπλών κρίσεων και προκλήσεων στην οικονομία και φυσικά στην διπλωματία, αντί να μεθοδεύσει και να προωθήσει ένα νέο πολιτικό πλαίσιο με ιδέες, προτάσεις, πολιτικές και αποφασιστική υπεράσπιση των κυριαρχικών δικαιωμάτων , έχει ήδη παραδοθεί στα σαγόνια των συμφερόντων των χωρών που πουλούν όπλα. Μάλιστα είναι γνωστό ήδη στο παρασκήνιο ότι ο Μακρόν αποφεύγει πλέον να τοποθετείται στις ελληνοτουρκικές σχέσεις  προωθώντας την δική του ατζέντα , ένα είδος πολιτικοθρησκευτικού πολέμου με την Τουρκία με το βλέμμα στο εσωτερικό της χώρας, επειδή ο Μητσοτάκης δεν τήρησε την υπόσχεσή του  να αγοράσει  γαλλικές φρεγάτες.

Είναι ανάγκη η αντιπολίτευση , κυρίως η αξιωματική αντιπολίτευση να πιέσει και να βάλει ένα φρένο στον ασυγκράτητο Κυριάκο Μητσοτάκη. Ο οποίος κάνει τα πάντα να ικανοποιήσει την πελατεία του, ακροδεξιά και ολιγαρχική στο εσωτερικό της χώρας, γι αυτό και παραπαίει πλέον, αλλά και τις ΗΠΑ κυρίως, αδιαφορώντας κυριολεκτικά, αν οι επιλογές του, οδηγήσουν σε οικονομικό εφιάλτη.  
Στην σύνοδο κορυφής του Δεκεμβρίου που θα είναι ίσως η πιο καθοριστική μετά το Ελσίνκι το 1999, η Ελλάδα δεν θα πάει με φρεγάτες στις Βρυξέλλες, αλλά με διπλωμάτες και συνεργάτες του πρωθυπουργού. Είναι εθνική ανάγκη να υπάρξουν αποφάσεις που δεν οδηγήσουν την Ελλάδα και σε διπλωματική ταπείνωση και αυτό απαιτεί να γίνουν μελέτες και βήματα μπροστά. Ούτε η Γαλλία είναι ιδιαίτερα πρόθυμη, ούτε το Βερολίνο, ούτε η Ουάσιγκτον θα είναι εκεί , αλλά και να είναι δεν θα πιέσει φυσικά υπέρ της Ελλάδας , ώστε να αδειάσει η ΕΕ την Τουρκία. Οι αποφάσεις θα επηρεάσουν σημαντικά το μέλλον και εκεί πρέπει πρώτα να επενδύσει η Ελλάδα. Όλα τα άλλα είναι απλά μπίζνες και ο Κυριάκος Μητσοτάκης είναι ίσως ο κατάλληλος άνθρωπος στην κατάλληλη θέση για μπίζνες, όχι όμως για να τον γράψει η ιστορία ότι αγωνίστηκε και κέρδισε για τη χώρα του.