Του Σωτήρη Σιδέρη

Η απόφαση του Δικαστηρίου για την Χρυσή Αυγή,  το ενιαίο ιδεολογικό υπόβαθρο των Μητσοτάκη -Σαμαρά  όχι μόνο ως προς την θεωρία των δύο άκρων, αλλά πλέον ως προς την διολίσθηση σε διχαστική πολιτική προοιωνίζονται μεταβολές στο πολιτικό σκηνικό. Ο μετασχηματισμός της ΝΔ σε ένα κόμμα που οχυρώνεται και οικοδομεί το στρατήγημα του εσωτερικού εχθρού και αποκτά πλέον ακροδεξιά ταυτότητα, δρομολογείται ήδη.  Ιστορικά, όλες αυτές οι μεταλλάξεις των δεξιών κομμάτων είχαν πάντα την στήριξη και την υποκίνηση του μεγάλου κεφαλαίου. Η κυβέρνηση Μητσοτάκη και η ΝΔ ως κόμμα πυλώνας της δεξιάς και των διαφορετικών εκφάνσεων που καλύπτουν πλέον και την ακροδεξιά, βαδίζει θεσμικά στον δρόμο που άνοιξε  ο Στηβ Μπάνον, ο Τραμπ, ο Όρμπαν, ο Μπολσονάρου και άλλοι.

Αν συνδυάσουμε αυτές τις πολιτικές και ιδεολογικές αποχρώσεις με τον καταιγισμό των νομοσχεδίων που ήδη έχουν ψηφιστεί και των επομένων για τις εργασιακές σχέσεις, το πόρισμα Πισσαρίδη και τις ιδιωτικοποιήσεις έχουμε μια  συνταγή κοινωνικού πολέμου, γιατί εννοείται ότι αυτές οι αλλαγές δεν θα γίνουν χωρίς αντιδράσεις. Την πρώτη ιδέα για το πώς θα αντιμετωπιστεί το αντιφασιστικό μέτωπο και οι όποιες δημοκρατικές διεκδικήσεις το επόμενο διάστημα την έδωσε ήδη ο Χρυσοχοίδης με την απρόκλητη βία έξω από το Εφετείο , το νόμο για τις διαδηλώσεις, την επίδειξη αστυνομικής ισχύος και την πλήρη πολιτική κάλυψη που έχει η αστυνομία. Λογικά το πρώτο αίτημα της αντιπολίτευσης θα έπρεπε να είναι ο εκδημοκρατισμός και η κάθαρση στην αστυνομία. Αλλά ούτε συζήτηση δεν γίνεται. Η καταγγελία, με βεβαιότητα δεν αρκεί.

Η κυβέρνηση δείχνει σημάδια ανησυχίας καθώς τα ποσοστά δημοτικότητας  και κοινωνικής αποδοχής μειώνονται με ταχύτητα. Η απόφαση του Δικαστηρίου για την Χρυσή Αυγή, ανέδειξε μια πρωτόγνωρη κοινωνική δυναμική που ξεπέρασε τα κόμματα, τους αναλυτές και τα ΜΜΕ. Τα οποία ΜΜΕ, πλην εξαιρέσεων,  ενώ σιώπησαν επί χρόνια, υποκρίθηκαν τους δημοκρατικούς επαναστάτες μόλις αντελήφθησαν ότι η κοινωνία τους έχει γυρίσει την πλάτη. Η αυθόρμητη κινητοποίηση των πολιτών, κυρίως των νέων έξω από το Δικαστήριο ήταν μια μεγαλειώδης ήττα των ΜΜΕ. Μία από τις πολλές που υφίστανται συχνά .
Μετά την λαική στήριξη στο δημοψήφισμα του 2015 αυτή η αντίδραση ήταν η πρώτη μετά από πέντε χρόνια και μάλιστα σε ζήτημα ηθικό, ιδεολογικό και πολιτικό και όχι διεκδικητικό οικονομικό ή εργασιακό. Αυτός ήταν και ο λόγος που προκάλεσε σοκ στην κυβέρνηση.
Μετά τις εξελίξεις αυτές είναι βέβαιο ότι η κυβέρνηση θα επιταχύνει την εξυπηρέτηση συμφερόντων προκειμένου να προλάβει την οργάνωση των δυνάμεων και την πολιτική τους έκφραση. Θα αυξήσει επίσης την κοινωνική ένταση με στόχο να φοβίσει και να απειλήσει. Ο Μητσοτάκης(πατέρας) και ο Σαμαράς, οι άνθρωποι που ζητούσαν την αποφυλάκιση των χουντικών που καταδικάστηκαν για εθνική προδοσία, δεν μπορούν να σηκώνουν το δάχτυλο σε ψηφοφόρους και στελέχη κομμάτων που πέρασαν από κάθε είδους βάσανο . Είναι σίγουρο ότι η κυβέρνηση είναι ικανή προκαλέσει πόλωση και διχασμό για να συγκρατήσει τις δυνάμεις της .
Σε αυτές τις περιπτώσεις απαιτείται η διόρθωση της πολιτικής, δηλαδή η κυβέρνηση να λάβει υπόψη της τα κοινωνικά αιτήματα για σεβασμό στους εργαζόμενους, για μείωση των ανισοτήτων και πλέον για σεβασμό στη δημοκρατία. Ήδη όμως ο πρωθυπουργός έχει κάνει την επιλογή του. Δεν θα διορθώσει την πολιτική του, αντίθετα έχει προσχωρήσει στην ακροδεξιά λογική , η στήριξη συμφερόντων είναι αδιαπραγμάτευτη γιατί από τα συμφέροντα αντλεί δύναμη, άρα η στροφή είναι κατά της κοινωνίας και των διεκδικήσεων. Είτε πρόκειται για αυτονόητα λογικά αιτήματα εργαζομένων, είτε για ενίσχυση της δημοκρατίας.
       

Ο Ποινικός Κώδικας

Ο πόλεμος τον οποίο άνοιξε η κυβέρνηση έναντι του ΣΥΡΙΖΑ με επίκεντρο τον Ποινικό Κώδικα δεν θα έχει μέλλον. Η ΝΔ μπορούσε να αλλάξει διατάξεις που ήθελε σχετικά με τις ποινές, αλλά δεν το έκανε γιατί προτίμησε να αλλάξει ότι συνέφερε τις Τράπεζες προσφέροντας ασυλία σε ένα σάπιο σύστημα που συνέβαλε καθοριστικά στην χρεοκοπία της χώρας.
Αλλά αν έχει θέληση και εδώ θα κριθεί τι εξυπηρετεί,  μπορεί να δεχθεί την τροπολογία βουλευτών του ΣΥΡΙΖΑ με την  οποία προτείνεται να αποστερούνται αυτοδίκαια και διαρκώς το δικαίωμα του εκλέγειν και εκλέγεσθαι όσοι έχουν καταδικαστεί σε οποιαδήποτε ποινή στερητική της ελευθερίας για τα εγκλήματα του άρθρου 187 του Ποινικού Κώδικα («εγκληματική οργάνωση») και κατά το χρόνο της τέλεσής τους είχαν την ιδιότητα του μέλους του ελληνικού ή του ευρωπαϊκού κοινοβουλίου ή καταδικάστηκαν ως συναυτουργοί και συμμέτοχοι μέλους του ελληνικού ή του ευρωπαϊκού κοινοβουλίου που τέλεσε τις παραπάνω πράξεις.

Όπως αναφέρεται χαρακτηριστικά στην αιτιολογική έκθεση, «η παρούσα τροπολογία συνιστά έννομη συνέπεια καταδικαστικής απόφασης, που επέρχεται αυτόθροα και μπορεί να εφαρμοστεί και αναδρομικά, δηλ. ακόμη και σε σχέση με καταδικαστικές αποφάσεις που έχουν ήδη επιβληθεί».
Αυτή είναι η νομική παράμετρος μιας υπόθεσης που ούτως ή άλλως πρέπει να αποσαφνιστεί. Αυτό όμως που είναι το μείζον είναι ότι η ΝΔ και ο Μητσοτάκης δεν θα οπισθοχωρήσουν από τις θέσεις και τις εξαρτήσεις τους, γι αυτό είναι αναγκαίο, το δημοκρατικό κίνημα για ουσιαστική αλλαγή μέσω ανατροπής στις κάλπες να ενισχυθεί από τον ΣΥΡΙΖΑ με προγραμματικές θέσεις , εξωστρέφεια, δράση , επικοινωνιακό και πολιτικό σχέδιο και συστράτευση όλων των πολιτών.
Το πολιτικό κλίμα οξύνεται εν μέσω πανδημίας και εθνικών προβλημάτων. Ένας ορθολογικός πρωθυπουργός έχοντας επίγνωση της κατάστασης θα απαιτούσε ηρεμία, συνεργασία, ενότητα πολιτική και κοινωνική. Το ότι η χώρα βαδίζει προς την αντίθετη κατεύθυνση δεν είναι συμπτωματικό, είναι σχέδιο και σύμπτωμα των αντιδημοκρατικών πολιτικών. Γι αυτό και το δημοκρατικό αντίβαρο είναι αναγκαίο όσο ποτέ.