του Σωτήρη Σιδέρη

Εδώ και αρκετές ημέρες και ενώ η κυβέρνηση παραπαίει μεταξύ Ουρούτς Ρέϊς  και Βερολίνου, αντί να επικρατεί  διαρκής κινητικότητα με συσκέψεις, αναβάθμιση της διπλωματίας και αξιόπιστη δράση της  χώρας στην ΕΕ και το ΝΑΤΟ, κύκλοι του προπαγανδιστικού μηχανισμού προσπαθούν να αποσείσουν τις ευθύνες τους και να αποδώσουν στις κυβερνήσεις Σημίτη- Γιώργου Παπανδρέου υποχωρήσεις   έναντι της Τουρκίας.   Και είναι χαρακτηριστικό ότι επειδή δεν υπάρχει τίποτα μεμπτό στην διακυβέρνηση Τσίπρα, πάνε στην εποχή Σημίτη. Εξωτερική πολιτική και πολιτική ασφάλειας με χρονοδιακόπτες και μάλιστα σε στιγμές κινδύνου, δεν μπορεί να γίνει. Ούτε εθνική ενότητα σφυρηλατείται με ακροβατισμούς. Η εθνική ενότητα είναι πολιτική ευθύνης και αυτή αναζητείται…

Το γεγονός αυτό αποτελεί μια ισχυρή ένδειξη, ότι η κυβέρνηση θέλει από τώρα, πριν καν αρχίσουν οι διαπραγματεύσεις, να προετοιμάσει το έδαφος για υποχωρήσεις. Άλλωστε η αποχρωματοποίηση κάθε  κόκκινης γραμμής και η απουσία σχεδίου αποτροπής του  τουρκικού πλοίου, δείχνουν ότι ο πρωθυπουργός και η κυβέρνηση , μάλλον διαπραγματεύονται το εύρος των υποχωρήσεων και όχι την υπεράσπιση των κυριαρχικών δικαιωμάτων.
Με διαρκή δημοσιεύματα σχετικά με συνομιλίες παρελθόντων ετών η κυβέρνηση προσπαθεί να δημιουργήσει κλίμα ηττοπάθειας και να δικαιολογήσει εκ των προτέρων δικές της υποχωρήσεις, είτε για τα χωρικά ύδατα, είτε για έρευνες και εναέριο χώρο, γενικότερα για τις σχέσεις με την Τουρκία.  Δεν έχουν κανένα άλλο νόημα οι αναφορές αυτές, γιατί από τότε έχουν περάσει 16 χρόνια , υπάρχει άλλη κυβέρνηση και κυρίως το σκηνικό είναι εντελώς διαφορετικό. Είναι επίσης χαρακτηριστικό ότι ελλείψει στοιχείων για επίθεση στον ΣΥΡΙΖΑ, πάνε ακόμη πιο πίσω. Είναι επίσης αλήθεια ότι επί Τσίπρα η Τουρκία δεν κατάφερε να κάνει ούτε βήμα μπροστά στις διεκδικήσεις της.

    

Απ τον Διακόπουλο στον Σημίτη

 Η παραίτηση Διακόπουλου, οι επιθέσεις κατά της κυβέρνησης από πρώην ηγετικά στελέχη των Ενόπλων Δυνάμεων που κάθε άλλο παρά αριστεροί είναι, οι αντιθέσεις εντός της κυβέρνησης που προς το παρόν είναι υπόγειες, η αδυναμία του Μητσοτάκη να αναλάβει πρωτοβουλίες και δράση ,  έχουν δημιουργήσει  μια τραγελαφική κατάσταση που εξευτελίζει ακόμη περισσότερο τη χώρα. 
Για όποια χρησιμότητα έχει , αφού το γνωρίζουν όλοι,  συμφωνία με την Τουρκία δεν υπήρξε ποτέ, κατά συνέπεια αν υπάρξει τώρα , θα είναι συμφωνία της κυβέρνησης της ΝΔ και όχι του Σημίτη ή οποιουδήποτε άλλου. Και αυτό χωρίς να υπάρχει καμία διάθεση υποστηρίξης του Σημίτη.  Είναι γνωστό ότι κατά την διάρκεια των διαπραγματεύσεων με την Τουρκία μέχρι το 2004 υπήρξε πρόοδος και αρκετοί συμβιβασμοί. Υπήρχαν σημεία, όπως στο Βόρειο Αιγαίο όπου η Ελλάδα θα επέκτεινε γα χωρικά ύδατα στα δέκα μίλια. Υπήρχαν σημεία όπως στα Δωδεκάνησα όπου είναι αδύνατη η επέκταση. Όπως επίσης είναι αλήθεια ότι τότε η Τουρκία δεν είχε θέσει ούτε ζήτημα γκρίζων ζωνών, ούτε θέματα κυριαρχίας επί νησιών και νησίδων.
Είναι ευκρινές  ότι η κυβέρνηση απευθύνεται στους ξένους συνομιλητές της, κυρίως τους Γερμανούς και την ΕΕ γενικότερα , έχοντας το βλέμμα και την σκέψη στο εσωτερικό της χώρας. Η εσωτερική πολιτική σκηνή είναι πράγματι ασταθής πλέον και αυτό οφείλεται , πέραν της παραπαίουσας πολιτικής ασφάλειας και στην οικονομία που κλονίζεται και στο δεύτερο και απειλητικότερο κύμα πανδημίας. Είναι θέμα ημερών, σύμφωνα  με όλες τις ενδείξεις να ξεσηκωθεί θύελλα για την ανεπάρκεια του ΕΣΥ, καθώς επί μήνες η κυβέρνηση δεν το ενισχύει. Ο δεύτερος κύκλος θα είναι αποκλειστική ευθύνη της κυβέρνησης και κανενός άλλου.
       

Ο άφαντος διαπραγματευτής

Κατά συνέπεια σε αυτό το ούτως ή άλλως γκρίζο σκηνικό, ο πρωθυπουργός επί μήνες τώρα αδυνατεί να κάνει αισθητή την παρουσία του και τις θέσεις του, είτε στην διεθνή κοινότητα, είτε στο εσωτερικό της χώρας. Στην διεθνή κοινότητα κυριαρχεί η καταγγελία άνευ ουσίας πλέον. Ας προσέξουμε το ειδικό βάρος δύο χωρών που διαπραγματεύθηκαν πρόσφατα με την Γερμανία. Η Ολλανδία και όχι μόνο , έθεσε σκληρό βέτο στην έγκριση του Ταμείου Ανάπτυξης αν δεν ικανοποιούνταν αρκετές από τις θέσεις της. Επί πέντε ημέρες στη σύνοδο κορυφής ο Ρούτε έκανε μεγάλο παιχνίδι και κέρδισε έχοντας φυσικά και συμμάχους μαζί του. Ο Μητσοτάκης πέρασε και δεν ακούμπησε όχι μόνο στο θέμα αυτό, όπου και εκεί βάφτισε το τελικό αρνητικό αποτέλεσμα επιτυχία, αλλά και στα ελληνικού ενδιαφέροντος ζητήματα. Ψήφισε την ομόφωνη απόφαση για κυρώσεις κατά της Λευκορωσίας, δεν έθεσε βέτο για να προηγηθεί η Τουρκία, δεν απέσπασε τίποτα , πέραν κάποιων , χλευαστικών επί της  ουσίας δηλώσεων.  Τούτων λαμβανομένων υπόψη, είναι λογικό ο ελληνικός λαός να αισθάνεται ανασφάλεια ενόψει των διαπραγματεύσεων. Και κυρίως αυτή η ταπεινωτική εικόνα είναι προσωπική ευθύνη του πρωθυπουργού, όπως και κάθε πρωθυπουργού που εκλέγεται για να υπερασπίζεται τη χώρα του και όχι για να περιγράφει τα προβλήματά της ελπίζοντας ότι οι ξένοι θα τον στηρίξουν. Οι ψευδαισθήσεις  πάντα είχαν χρονικό ορίζοντα.