Του Σωτήρη Σιδέρη

Μέχρι τις αρχές καλοκαιριού η κυβέρνηση έμοιαζε  με θωρακισμένο όχημα.  Τα ΜΜΕ είναι στην υπηρεσία της με το αζημίωτο, το βαλκανικών μεγεθών ελληνικό κεφάλαιο είναι εταίρος,   αλλά εξαρτημένο από τις κρατικές παροχές, η πρώτη φάση της πανδημίας είχε αντιμετωπιστεί θετικά, μόνο σκανδαλώδεις αποφάσεις, απευθείας αναθέσεις , πελατειακό σύστημα και κράτος δικαίου  έμοιαζαν με στίγματα, αλλά αυτά θέλουν χρόνο για να κρίνουν την πορεία μιας κυβέρνησης. Μετά ήρθε η κλιμάκωση της ελληνοτουρκικής κρίσης, η δεύτερη φάση της πανδημίας που είναι πιο απειλητική από την πρώτη, η εδραίωση της πελατειακής λογικής, η τραγωδία στην  Εύβοια , η οικονομική κρίση και η Τουρκία που γίνεται όλο και πιο απειλητική. Η αυτοπεποίθηση αρχίζει να κλονίζεται.

Τα προβλήματα είναι πράγματι μεγάλα και απειλητικά. Ήδη σταδιακά δημιουργείται η αίσθηση ότι χάνεται ο  έλεγχος, μαζί  και η ψυχραιμία. Ο τρόπος αντιμετώπισης των καταστροφών στην Εύβοια ήταν μια κρίση πανικού,  γιατί είναι ωμή η τεράστια προπαγάνδα κατά της προηγούμενης κυβέρνησης. Στο εξής, κάθε τι που συμβαίνει θα το χρεώνεται αποκλειστικά.
Αλλοπρόσαλλη είναι και η εξωτερική πολιτική με άκρως αμφιλεγόμενες επιλογές, μυστικοπάθεια, λάθη και αδυναμία παρουσίασης ενός εθνικού σχεδίου.
Η ελληνική εξωτερική πολιτική ετεροκαθορίζεται. Ακριβώς επειδή δεν υπάρχει ένα εθνικό σχέδιο για να υπηρετηθεί, η κυβέρνηση περιμένει  ένα γαλλικό πλοίο ή αεροσκάφος για να πιέσει την Τουρκία, μια δήλωση ξένου υπουργού, μια απόφαση στήριξης της ΕΕ που δεν έρχονται. Και όταν έρχονται είναι τόσο αδύναμες   που δεν προσφέρουν τίποτα στην αντιπαράθεση με την Τουρκία, παρά μόνο μια θετική ρητορική που απέχει από την πρόκληση θετικού αποτελέσματος. Η κυβέρνηση θα συνεχίσει να ετεροκαθορίζεται.

Αλλά αυτή η στάση θα γίνει εξαιρετικά επικίνδυνη για τη χώρα, όταν , μάλλον σύντομα, η Αθήνα  και η Άγκυρα βρεθούν στο τραπέζι των συνομιλιών και υπό την προυπόθεση ότι δεν θα υπάρξει στρατιωτική αντιπαράθεση. Εκεί ούτε θέλει, ούτε μπορεί εκ των πραγμάτων να παρακαθίσουν οι τρίτοι, αλλά ακόμη και αν συμβεί θα είναι παρατηρητές. Μέχρι τώρα, ούτε η συμφωνία με την Ιταλία, ούτε η συμφωνία με την Αίγυπτο κρίθηκαν . Περιμένουν όλοι τη διαπραγμάτευση με την Τουρκία για να γίνει η συνολική αποτίμηση. Και αν κάτι πάει στραβά, απολύτως πιθανό, τότε η κυβέρνηση θα υποστεί συνολική κριτική, καθόλου θετική για το μέλλον της.

Έχουμε λοιπόν δύο οξυμένα μέτωπα. Ένα μέτωπο εξωτερικής πολιτικής και ασφάλειας της χώρας που βρίσκεται σε εξέλιξη . Και ένα μέτωπο εσωτερικό που αρχίζει τώρα να γίνεται ορατό και καταδεικνύει ότι η κυβέρνηση, όση στήριξη και αν έχει, σύντομα θα διαπιστωθεί ότι μόνο αλεξίσφαιρη δεν είναι. Έχουν αρχίσει να γίνονται ορατά τα πρώτα ρήγματα που ανοίγουν μέρα με την ημέρα και γίνονται ευανάγνωστα και απειλητικά.
Στο ερώτημα τι μας επιφυλάσσουν οι επόμενες εβδομάδες , η απάντηση , με τις αυτονόητες μικρές επιφυλάξεις είναι ότι: έρχεται τυφώνας στα εθνικά θέματα και βαρομετρικό χαμηλό στα εσωτερικά, κυρίως στην  οικονομία και την κοινωνική πολιτική. Στο σύνολό τους είναι ικανά να αποσταθεροποιήσουν την κυβέρνηση . Όχι κοινοβουλευτικά, αλλά πολιτικά. Πάντα η πολιτική κρίση προηγείται της κοινοβουλευτικής και είναι το σημείο όπου λαμβάνονται οι κρίσιμες αποφάσεις. Συμπερασματικά, η κυβέρνηση εισέρχεται σε δίνη, κλονίζεται εύκολα , δεν έχει αυτοπεποίθηση και ικανότητα διαχείρισης κρίσεων, κατά συνέπεια τον Σεπτέμβριο η ροή της πολιτικής στη χώρα θα αλλάξει…