του Σωτήρη Σιδέρη

 Η αντίσταση των πολλών οδήγησε σε άτακτη αναδίπλωση στην υπόθεση των ΚΕΚ των Μητσοτάκη –Βρούτση, αλλά ξεπήδησαν άλλες δέκα υποθέσεις. Αγώνα  έδωσαν ορισμένα ΜΜΕ  , βουλευτές και υγιώς σκεπτόμενοι παράγοντες για να αλλάξει ο νόμος Αυγενάκη σχετικά με την δυνατότητα να μετέχουν του ποδοσφαιρικού βίου όσοι έχουν βαρύ ποινικό μητρώο. Οργιάζουν τα δημοσιεύματα για χαριστικές αναθέσεις σε συγγενείς υπουργών , ενώ είναι κατακλυσμιαία τα σχόλια και τα υπονοούμενα για τις προμήθειες του Δήμου Αθηναίων προκειμένου να δημιουργηθεί ο λεγόμενος «μεγάλος  περίπατος» από τον Μπακογιάννη του ιδίου συστήματος. Από τη Θεσσαλονίκη μέχρι την Κρήτη και σε όλη τη χώρα η αντίληψη που αρχίζει να κυριαρχεί είναι ότι η κυβέρνηση δραστηριοποιείται εντατικά εκεί όπου υπάρχουν αναθέσεις, ενώ  άλλα πολιτικά, κοινωνικά, οικονομικά προβλήματα και αιτήματα εγκαταλείπονται.

Σε κάθε τομέα οικονομικής δραστηριότητας από τα λεωφορεία της Θεσσαλονίκης, μέχρι τις ζαρντινιέρες της Αθήνας, τα αιολικά πάρκα, τους ταμιευτήρες νερού και δεκάδες ακόμη δράσεις,  η κυβέρνηση φαντάζει σαν μια Λερναία Ύδρα συμφερόντων . Ένα να κόψεις , δέκα ξεφυτρώνουν. Αν δεν ήταν μύθος και ο Ηρακλής θα τα είχε παρατήσει.
 Είναι και μια κυβέρνηση πολλαπλών κέντρων πίεσης ή και εξουσίας. Από τον Σαμαρά, την Ντόρα Μπακογιάννη που διεκδικεί τον δικό της ζωτικό χώρο , τους ολιγάρχες, από τον αθλητισμό μέχρι την παιδεία αι την υγεία,  την ενέργεια , τα συμφέροντα μοιάζουν να έχουν ορίσει ζώνες επιρροής και δράσης. Με κοινό παρανομαστή μια ταξική πολιτική που οδηγεί με μαθηματική ακρίβεια σε ανισότητες και οι ανισότητες σε κοινωνικές εντάσεις. Η φθορά της κυβέρνησης έχει αρχίσει. Αλλά ποιος είναι ο ενδεδειγμένος τρόπος να αντιμετωπίσει κάποιο κόμμα ή οι κοινωνικοί φορείς να υπερασπιστούν τα δικαιώματα των εργαζομένων, των επιστημόνων, των νέων; Υπάρχει μια κυβέρνηση, αλλά οι σύμμαχοί της πολλοί και ισχυροί και συνασπίζονται γύρω από το κοινό συμφέρον. Είναι λίγο πολύ οι ίδιες κυρίαρχες δυνάμεις που χρεοκόπησαν τη χώρα και λογαριασμό δεν έδωσαν. Όπως δεν θα δώσουν και στη νέα κρίση που έρχεται. Γιατί ναι μεν ως ένα βαθμό η κρίση οφείλεται στην πανδημία, αλλά εδώ υπάρχουν αποδείξεις πλέον, ότι η ύφεση στην Ελλάδα ξεκίνησε πριν την πανδημία και μεγεθύνεται εξαιτίας της πολιτικής της κυβέρνησης. Και φυσικά το «φταίει ο ΣΥΡΙΖΑ» έχει κάνει τον κύκλο του πλέον.
           

Ανασχηματισμός αυτοπροστασίας 

Έχουμε λοιπόν ένα πλάνο του Επιτελικού Κράτους που με επικεφαλής  τον πρωθυπουργό ενορχηστρώνει το σύνολο των δράσεων. Η οικονομική πολιτική περιγράφεται από πολλούς ως πείραμα νέου μνημονίου και όχι ως παραγωγική δραστηριότητα. Υπάρχει όμως η πολιτική βούληση αυτή η δράση να συνεχιστεί και πολλοί θεωρούν βέβαιο ότι με τον ανασχηματισμό, που τοποθετείται τις επόμενες ημέρες,  θα αυξηθούν τα οχυρωματικά έργα αυτής της πολιτικής των ανισοτήτων και δεν θα γίνει το αντίθετο.
Ο Μητσοτάκης αντιλαμβάνεται ότι τώρα αρχίζει η φθορά του και η απάντησή του σε αυτό θα είναι,  περισσότερος αυταρχισμός και όχι διεύρυνση της δημοκρατίας, περισσότερες ανισότητες γιατί θέλει την στήριξη των ισχυρών φίλων της δεξιάς, λιγότερο κοινωνικό κράτος και ακόμη μεγαλύτερη εξάρτηση από τους πόλους πίεσης, τον Σαμαρά, την ακροδεξιά κλπ. Μια άλλη κυβέρνηση θα μελετούσε τρόπους εξισορρόπησης στην κοινωνία, αλλά μια τόσο βαθιά εξαρτημένη κυβέρνηση θα κάνει ακριβώς το αντίθετο .
Υπάρχει και η δεύτερη διάσταση αυτής της εικόνας που σχετίζεται με τους θεσμούς. Οι θεσμοί κατά μία άποψη συντρίβονται μέσω της υπόθεσης Novartis. H δικαιοσύνη, δέχεται απίστευτα χτυπήματα, απειλές και εκβιασμούς από ενεργεία υπουργούς, επίσημους παράγοντες , αλλά και από το κοινοβούλιο το ίδιο μέσω της Προανακριτικής Επιτροπής.  Ανακριτές εξαφανίζονται γιατί δεν θέλουν αναλάβουν την υπόθεση Noor 1, αλλά ο υπουργός δικαιοσύνης κάνει ότι δεν βλέπει, ούτε ακούει. Προστατευόμενοι μάρτυρες καλούνται να μεταβούν στις ΗΠΑ για να τους παρασχεθεί πολιτικό άσυλο, κάτι που ούτε στην Κολομβία  είχε γίνει. Η κυβέρνηση φυσικά δεν ένοιωσε ντροπή γι αυτό. Ενώ αν ήταν να ζητήσει άσυλο κάποιος από τη Βενεζουέλα θα ήταν πρώτο θέμα.
Τα κόμματα της αντιπολίτευσης , φορείς και διανοούμενοι, όσοι αισθάνονται ότι πνίγονται σε αυτή τη χώρα πρέπει να αναλάβουν δράση. Να απαιτήσουν δικαιοσύνη, να απαιτήσουν σεβασμό στους θεσμούς, να απαιτήσουν εξυγίανση και δημοκρατία, να απαιτήσουν καθαρό αέρα. Οι ανισότητες πνίγουν την κοινωνία. Και η σαπίλα προκαλεί ασφυξία. Άρα, είτε ο ΣΥΡΙΖΑ είτε άλλες πολιτικές και κοινωνικές δυνάμεις για να νικήσουν αυτή την λερναία  ύδρα, πρέπει να υψώσουν την φωνή τους και να ενώσουν την δράση τους. Το αίτημα για κάθαρση να γίνει εθνικό αίτημα, πριν οδηγηθεί η χώρα σε τραγωδίες.