Του Σωτήρη Σιδέρη

Όταν ένα κόμμα λειτουργεί ουσιαστικά ως βιτρίνα ενός πελατειακού και ολιγαρχικού συστήματος, οι συγκρούσεις  συμφερόντων είναι τόσο ισχυρές που και ο πρωθυπουργός αδυνατεί να τις ελέγξει. Καθοδηγείται αντί να καθοδηγεί, σύρεται αντί να προπορεύεται, κλυδωνίζεται αντί να είναι η μοναδική σταθερά λόγω του θεσμικού του ρόλου .Είναι ο ίδιος ο Μητσοτάκης που έχει μετατρέψει σε εθνικό ερώτημα το δικό του δίλημμα , αν θέλει δηλαδή να κάνει ανασχηματισμό ή εκλογές. Είναι δικό του πρόβλημα η αδυναμία του  να ελέγξει ή να συντονίσει τα συμφέροντα στα οποία στηρίχθηκε για να γίνει πρωθυπουργός και μετά έγιναν προβλήματα της χώρας. Και τώρα αυτά τον πνίγουν και του υποδεικνύουν ποιους υπουργούς θα αλλάξει και ποιους όχι, αν θα κάνει εκλογές ή αλλαγές. Αυτά είναι χαρακτηριστικά καθεστωτικών συστημάτων που άλλες ανάγκες και όχι εθνικές ή κοινωνικές, υπαγορεύουν τις αποφάσεις τους. Με απλά λόγια ο Μητσοτάκης γίνεται όλο και πιο ευάλωτος.  

Αυτά ακριβώς τα στοιχεία κυριαρχούν στην πολιτική καθημερινότητα του πρωθυπουργού.  Ο Σαμαράς , οι ολιγάρχες, το κόμμα –κράτος, το πελατειακό σύστημα είναι εδώ . Η πανδημία κάλυψε αυτές τις πολιτικές αδυναμίες και τις κραυγαλέες αντιφάσεις και παρασιτικές πρακτικές. Γι αυτό καθόλου τυχαία, μόλις τελείωσε η καραντίνα, το ίδιο το γραφείο του πρωθυπουργού άρχισε να διοχετεύει σενάρια εκλογών ή ανασχηματισμού. Και κάθε φορά που βρίσκεται μια υπογραφή πριν την ανακοίνωση, κάτι συμβαίνει και οι αποφάσεις αναβάλλονται. Αυτό συμβαίνει γιατί όλα όσα προαναφέρθηκαν ισχύουν στο ακέραιο . Και πολλά ακόμη .
Παρατηρώντας την εικόνα των κυβερνητικών δράσεων στη βουλή και εκτός βουλής επιβεβαιώνεται απόλυτα το ηθικό πλεονέκτημα της αριστεράς. Μόνο που ο ΣΥΡΙΖΑ απουσιάζει από την πολιτική δράση και η ΝΔ  ενώ φθείρεται κοινωνικά, μοιάζει ακλόνητη δημοσκοπικά. Μια κυβέρνηση  με τα απίστευτα νομοσχέδια –ρουσφέτια , τις συνεχείς απευθείας αναθέσεις, την σκανδαλώδη διαχείριση των δημοσίων οικονομικών, την ασυλία σε ένα αντικοινωνικό(τουλάχιστον) τραπεζικό σύστημα, τους αντεργατικούς νόμους, τα δημόσια έργα, την απαράδεκτη αλλαγή του νόμου για την χρηματοδότηση των ΟΤΑ και των ΜΜΕ, δείχνει να αδιαφορεί για την όποια κριτική της ασκείται. Είναι μια δυσλειτουργία της δημοκρατίας, το γεγονός ότι η Προανακριτική Επιτροπή εξακολουθεί να λειτουργεί σαν να είναι στρατοδικείο και όχι μια κοινοβουλευτική επιτροπή που υποχρεούται να σέβεται και τους ανθρώπους και τους κανόνες και τους νόμους.

Τα εκφυλιστικά φαινόμενα θα ενταθούν. Η ΝΔ έχει πάρει μια πορεία χωρίς επιστροφή. Είναι η εσωτερική δυναμική που αναπτύσσεται στις πολιτικές δυνάμεις που οι εξαρτήσεις τους από συμφέροντα είναι πιο ισχυρές από τον όποιο δεσμό μπορεί να έχει ένα κόμμα με την κοινωνία. Η ΝΔ είναι αποστασιοποιημένη από κάθε είδους ευαισθησία, είναι ένα κακέκτυπο των καπιταλιστικών κυβερνήσεων. Εδώ είναι ο καπιταλισμός της αρπαχτής , των αόρατων επιχειρηματιών, ένα πλιάτσικο όπως αυτό με την διάθεση των 20 εκ. στα ΜΜΕ. Που ο πρωθυπουργός και όχι ο Πέτσας, αρνείται να δώσει στη δημοσιότητα, λες και μοίρασε χρήματα δικά του και όχι του δημοσίου ταμείου. Αυτή η λογική κυριαρχεί σε όλη την κυβερνητική δομή, δεν είναι η εξαίρεση ο Πέτσας. Είναι ο κανόνας. Η εσωτερική δυναμική των κυβερνήσεων εξαρτάται σε καταλυτικό βαθμό από τον τρόπο  που δρα η ηγεσία τους. Αν η ηγεσία μιας κυβέρνησης με την στάση της διευκολύνει αυτές τις πρακτικές , τότε κάθετα, όλες οι δομές πολλαπλασιάζουν τις δράσεις τους. Αν η διοίκηση μιας κυβέρνησης είναι άτεγκτη, δεν κουνιέται φύλο.

Το δίλημμα λοιπόν εκλογές ή ανασχηματισμός, δεν έχει σχέση με κοινωνικές ανάγκες ή με διορθώσεις σε μια πολιτική που υπηρετεί μονοδιάστατα κάποια συμφέροντα και θα συνεχίσει πιο επιθετικά να υπηρετεί, όσο θα φθείρεται. Έχει σχέση με ισορροπίες συμφερόντων, με πόλους πίεσης όπως ο Σαμαράς, με προώθηση άλλων συμφερόντων,  με την διαχείριση του προυπολογισμού, των υποτιθέμενων 32 δις από το Ταμείο Ανάκαμψης που η ΕΕ αδυνατεί ακόμη να αποφασίσει. Το δίλημμα είναι προσωπικό του πρωθυπουργού και όχι πολιτικό με την ευρεία έννοια.  Η ΝΔ έχει ήδη εγκλωβιστεί σε αυτόν τον κύκλο: πολιτική για συμφέροντα με αντάλλαγμα την στήριξη, νομοθέτηση για διευκολύνσεις των λίγων, ενίσχυση μηχανισμών που πάλι επιστρέφουν ως στήριξη στο επιτελικό κράτος.
Η κατάσταση στην οικονομία προβλέπεται ζοφερή το Φθινόπωρο. Το ομολογούν όλοι οι οικονομολόγοι. Άρα ο σχεδιασμός των καθεστωτικών δυνάμεων για εκλογές ή ανασχηματισμό έχει να κάνει με την διαχείριση της κρίσης υπέρ τους και όχι με τη χώρα. Τέτοιες ευαισθησίες δεν έχουν, όπως δεν είχαν στα χρόνια των μνημονίων. Και σε αυτό το ζοφερό περιβάλλον, ο πρωθυπουργός θα είναι ο στόχος  τον οποίο  όλες αυτές οι δυνάμεις θα χειραγωγήσουν για να  «επενδύσουν» το μέλλον τους.
Στο ερώτημα τι πρέπει να γίνει, την απάντηση ίσως μπορεί να δώσει ο ΣΥΡΙΖΑ, αν και όταν αποφασίσει να κάνει πολιτική.