του Σωτήρη Σιδέρη 

Η συμφωνία με την Ιταλία για την οριοθέτηση των θαλασσίων ζωνών ήταν το πρώτο βήμα μιας αναγκαίας προσπάθειας για την συνολική ρύθμιση των ΑΟΖ  στην περιοχή   και  υπογράφηκε,  μετά από υποχώρηση της Αθήνας , τόσο ως προς την επήρεια των Παξών και των Στροφάδων, όσο και ως προς την νομική κατοχύρωση των απαιτήσεων των Ιταλών στον τομέα της αλιείας, εντός των χωρικών μας υδάτων, που είναι μοναδική στην Ευρώπη.   Και η Ελλάδα και η Ιταλία συμφώνησαν σε οριοθέτηση με την μέθοδο της μέσης γραμμής με προσαρμογές και δεν ήταν απόλυτη η εφαρμογή της. Υπό αυτό το πρίσμα είναι κατακριτέα η υποχώρηση της κυβέρνησης, κυρίως ως προς τα αλιευτικά δικαιώματα των Ιταλών,  γιατί το πρόβλημα το είχε η Ρώμη , η οποία  ωστόσο έμεινε αμετακίνητη στις θέσεις της. Δηλαδή η υποχώρηση της Ελλάδας ήταν μονομερής και οφείλεται στο άγχος της Αθήνας να επιδείξει διεθνώς μια συμφωνία για την δει η Τουρκία . 

 Εξίσου αμετακίνητος είχε μείνει ο Αλβανός πρωθυπουργός Έντι Ράμα και πήρε εν λευκώ την έναρξη ενταξιακών διαπραγματεύσεων  με την ΕΕ από τον Έλληνα πρωθυπουργό, ο οποίος και πάλι άλλαξε τις θέσεις του.   Με την Ιταλία, η  ελληνική κυβέρνηση ήθελε κυρίως να πετύχει έναν ισχυρό συμβολισμό ότι κινείται στο πλαίσιο του διεθνούς δικαίου με έγκυρες συμφωνίες. Για να υπάρξει όμως σαφής και δίκαιη κριτική θα πρέπει να περιμένουμε την κατάθεση της συμφωνίας στη βουλή που όπως λένε κυβερνητικές πηγές, θα γίνει σύντομα.  Η συμφωνία μπορεί να λειτουργήσει πιεστικά ως προς την Αλβανία και την αποστολή αυτή πρέπει να την αναλάβει η Αθήνα και κανείς άλλος. Η κυβέρνηση και τα κόμματα θα πρέπει να επικεντρωθούν στην πίεση προς τα Τίρανα και μετά με την Αίγυπτο κατά την άποψή μας, τα οποία δεν έχουν ή δεν πρέπει να έχουν άλλα περιθώρια για να κωλυσιεργούν. Η έναρξη των ενταξιακών διαπραγματεύσεων θα γίνει μόνο αν διασφαλιστεί ότι ο Ράμα και γενικότερα το πολιτικό σύστημα  της Αλβανίας, αποδεχθεί το βασικό από τα κριτήρια της Κοπεγχάγης, δηλαδή την καλή γειτονία και ψηφίσει την ήδη έτοιμη συμφωνία  για τις θαλάσσιες ζώνες και να κλείσει και αυτό το κεφάλαιο, επειδή η περίπτωση της Αιγύπτου, είναι μεν κρίσιμη, αλλά και περίπλοκη.  Ο προβληματισμός που επικρατεί σε διπλωμάτες και πολιτικούς αναλυτές επικεντρώνεται στο επόμενο βήμα που ήδη έχει έμμεσα ανακοινώσει η κυβέρνηση , την υπογραφή συμφωνίας με την Αίγυπτο που θα εξαιρεί το Καστελόριζο. Είναι μια πολιτική υψηλού ρίσκου, την οποία προεκλογικά η  ΝΔ απέρριπτε και τώρα την θεωρεί μοναδική λύση. Αν η Ελλάδα υποχώρησε έναντι της Ιταλίας όπου δεν υπήρχε σοβαρός λόγος , πως θα διαπραγματευθεί με επιτυχία με την Αίγυπτο και την Τουρκία;. Τι είδους εκπτώσεις θα κάνει και πως θα ακυρώσει εύκολα μια πολιτική δεκαετιών ως προς την επήρεια νησιών; 
Το θέμα δεν είναι να κλείσουν άρον –άρον οι οριοθετήσεις. Φυσικά να κλείσουν . Αλλά με διασφάλιση των δικαιωμάτων, με συμβιβασμούς ναι, όχι με υποχωρήσεις.  Με την Ιταλία δεν υπήρξε συμβιβασμός , υπήρξε υποχώρηση. Τα μέτωπα κλείνουν εύκολα με υποχωρήσεις, διαφορετικά δεν θα χρειάζονταν χρόνια και διεθνή δικαστήρια πολλά κράτη του κόσμου να φθάσουν σε συμφωνίες για τις θαλάσσιες ζώνες. Ενόψει λοιπόν της επίσκεψης του Νίκου Δένδια στο Κάιρο, στις 18 Ιουνίου, όπως ο ίδιος ανακοίνωσε γνωρίζουμε ήδη ότι η κυβέρνηση έχει κάνει πολλά βήματα πίσω ως προς την επήρεια της Κρήτης και του συμπλέγματος, Ρόδου, Καρπάθου ενώ θα εξαιρεθεί εντελώς το Καστελόριζο. Και αυτό δεν ικανοποιεί ούτε κυβερνητικούς παράγοντες, ούτε και την αξιωματική αντιπολίτευση που σαφέστατα έχει δηλώσει ότι θέλει συνολική συμφωνία και χωρίς εξαιρέσεις . Κάθε μέρα που περνά θα αυξάνονται τα ερωτηματικά και κυρίως οι ενστάσεις για την βιασύνη της κυβέρνησης. Και αυτό δεν  είναι θετικό για το κλίμα διαπραγμάτευσης . Ούτε θα ενισχύσει το κλίμα ενότητας που είναι απολύτως αναγκαίο καθώς με την Αίγυπτο το διακύβευμα είναι μεγάλο .