του Σωτήρη Σιδέρη

Διανοητές και οικονομολόγοι, κυβερνήσεις και κόμματα, σοβαροί αναλυτές και  δεξαμενές σκέψης, συγκλίνουν σε ένα πρώτο συμπέρασμα. Ότι μετά το τέλος της  πανδημίας, έστω και μόλις χαλαρώσει η απομόνωση, τίποτα δεν θα είναι ίδιο στον κόσμο. Κυρίως όμως, υπογραμμίζουν, οι ανισότητες θα μεγαλώσουν στον κόσμο, φυσικά και στην Ελλάδα. Στη χώρα μας, ο  κόσμος της εργασίας, είτε απλοί μισθωτοί, είτε οι πνευματικά εργαζόμενοι , οι επαγγελματίες και οι μικροί επιχειρηματίες θα «λιώσουν» καθώς την επόμενη ημέρα την σχεδιάζουν ο ΣΕΒ, ολιγαρχικοί  όμιλοι , τράπεζες και νεοφιλελεύθεροι πολιτικοί που θα  κινηθούν ως  «ερπύστριες» κατά των αδύναμων για να συνεχίσουν την κυριαρχία τους. Όμως, ούτε οι  λεγεώνες των επικοινωνιολόγων, ούτε ο έλεγχος των ΜΜΕ θα συγκαλύψει αυτή την πραγματικότητα.

 Πάνω απ΄όλα το πρόβλημα είναι πολιτικό. Αν δεν ήταν ο καταιγισμός των ανόητων δημοσκοπήσεων σε καιρό απομόνωσης που να αλλοιώνουν την πραγματικότητα, οι Έλληνες θα δήλωναν πολύ  πιο ανήσυχοι. Περισσότερο ανήσυχοι από κάθε άλλον λαό. Όχι γιατί   εδώ  η πελατειακή διακυβέρνηση  είναι  κανόνας, αλλά γιατί εκατομμύρια Ελλήνων δεν έχουν βρει ακόμη βηματισμό μετά από δέκα χρόνιας οικονομικής καταχνιάς, έξαρσης των ανισοτήτων και των αδικιών. Κάθε κρίση ιστορικά, είναι και μια ευκαιρία για την ισχυρή τάξη να αναβαπτίζεται και  να ενορχηστρώνει τις κατευθυντήριες γραμμές που εξυπηρετούν τα συμφέροντά της.
Υπό αυτή την οπτική μπορούμε να αντιληφθούμε τις τάσεις μιας κυβέρνησης που θα γίνουν στη συνέχεια νόμοι και οι νόμοι παράγουν αποτελέσματα. Η αύξηση των ανισοτήτων δεν είναι λοιπόν μια αφηρημένη έννοια , αλλά εδραιώνεται μέσω συγκεκριμένων πολιτικών. Δηλαδή μέσω των ανισοτήτων στο φορολογικό σύστημα που ευνοεί τους οικονομικά ισχυρούς και φορολογεί άγρια τους μισθωτούς και τους αδύναμους, την ισοπέδωση των προστατευτικών νόμων για τους εργαζόμενους, την κατάργηση ουσιαστικά της πλήρους εργασίας και την θεσμοθέτηση της μερικής απασχόλησης , την αποδυνάμωση μέχρι εξευτελισμού των συνδικαλιστικών κινημάτων , τον έλεγχο των ΜΜΕ . Παράλληλα, η  μέχρι τώρα απουσία πολιτικών αντίβαρων, δηλαδή της σοσιαλδημοκρατίας και των αριστερών κομμάτων και κινημάτων έχουν απογειώσει την αλαζονεία των κυρίαρχων δυνάμεων που ουσιαστικά παίζουν μόνοι τους στο δικό τους γήπεδο. Αν η προοδευτική σοσιαλδημοκρατία ήταν ισχυρή ,ειδικά μετά από αυτή την κρίση , δεν θα τολμούσαν ούτε να σκεφθούν τα μέτρα που ήδη λαμβάνουν. Είναι βέβαιο ότι πολύ σημαντικές διεργασίες θα συντελεστούν στις κοινωνίες. Το θέμα είναι αν από αυτές θα προκύψουν νέες δυνάμεις ή θα αφυπνιστούν οι παλιές δυνάμεις που έχουν ενσωματωθεί στο σύστημα για να θέσουν τις αναγκαίες διαχωριστικές γραμμές.
Αν λοιπόν θέλουμε να προβλέψουμε την επόμενη ημέρα της πανδημίας δεν πρέπει να σκεφθούμε πολύ. Μια απλή ανάλυση του τι συνέβη στο πρόσφατο μάλιστα παρελθόν θα μας πείσει ότι κάθε κρίση εκτοξεύει την ισχύ του κατεστημένου και ελλείψει κοινωνικών και πολιτικών δυνάμεων που θα μπορούσαν να τους αποτρέψουν ισοπεδώνουν μεγάλα τμήματα της κοινωνίας.

Η εμπειρία της χρεοκοπίας

 Αυτό ισχύει και για την Ελλάδα και ακόμη περισσότερο. Γιατί οι Έλληνες έχουν ήδη μια φρικτή εμπειρία από την χρεοκοπία, κατά συνέπεια, ούτε οι λεγεώνες των επικοινωνιολόγων , ούτε ο έλεγχος των ΜΜΕ μπορούν να εμποδίσει τους πολίτες να σκεφθούν και να βγάλουν συμπεράσματα. Ούτε χρειάζεται να είναι ειδικοί για να καταλάβουν που θα το πάει η κυβέρνηση. Η ΝΔ είναι απαράλλαχτη με την προ χρεοκοπίας πολιτική και ηθική της υπόσταση. Ήταν και είναι πελατειακό κόμμα, ήταν και είναι κόμμα εξυπηρέτησης συμφερόντων, ήταν και είναι στήριγμα για την παρασιτική ολιγαρχία, ήταν και είναι δύναμη λεηλασίας του κράτους . Δεν έχει αλλάξει, ούτε πρόκειται να αλλάξει και οι επόμενες εβδομάδες θα καταδείξουν ότι είναι ένα κόμμα που  οι πεποιθήσεις της δεν επηρεάζονται από κρίσεις και πανδημίες . Το θέμα λοιπόν είναι, αν τα κόμματα και κοινωνικές δυνάμεις μπορούν να αναπτύξουν νέες δράσεις για να αναχαιτίσουν αυτόν τον πελατειακό όλεθρο  που έρχεται .  Αλλά για να γίνει αυτό απαιτούνται ηγεσίες να αναλάβουν πρωτοβουλίες και να οδηγήσουν τις κοινωνίες στο ξέφωτο, διαφορετικά θα βουλιάξουν μαζί τους και η χώρα θα βυθιστεί όχι μόνο στις ανισότητες, αλλά και σε μια πρωτοφανή ένταση, έως ότου νέες δυνάμεις εμφανιστούν…
Εν κατακλείδι, δεν κρίνεται μόνο η κυβέρνηση , αλλά και η αντιπολίτευση που θα πρέπει να υπερασπιστεί τις πιο παλιές , αλλά και τις πιο ενοχοποιημένες ιδέες της πολιτικής.  Την ισότητα, την δικαιοσύνη, την ηθική, το κράτος  και την δημοκρατία.