Πρώτα ήταν οι εθελοντές του Έβρου, οι ακροδεξιοί που βρήκαν εύκολη πρόσβαση για δράση . Μετά άνοιξε στα σοβαρά η συζήτηση για τον εκτοπισμό  των μεταναστών και προσφύγων σε  μικρά ερημικά νησιά και ξερονήσια με την φράση κλισέ  «εξετάζουμε όλα τα ενδεχόμενα», για να προετοιμάσουν τον ελληνικό λαό. Ταυτόχρονα , εμφάνισαν

δημοσκοπήσεις  με τον πρωθυπουργό να σαρώνει σε δημοτικότητα και έναν Τσίπρα σε καθίζηση. Άρα παρακινούν τον Μητσοτάκη να προχωρήσει. 

Ο ίδιος ο πρωθυπουργός δεν δείχνει καμία διάθεση να αναλύσει τις επιπτώσεις και στοιχίζεται ηθελημένα ή όχι πίσω από αυτή την ρητορική. Άρα έχει αναλάβει ήδη τις ευθύνες του.
Μόλις θεωρήσουν ότι το κλίμα είναι θετικό, θα αρχίσει η μεταφορά  σε ερημικά νησιά , ταυτόχρονα όμως θα ανοίξει και ένα νέο κεφάλαιο στην ιστορία της χώρας . Πολλοί ανησυχούν και δικαίως, ότι αυτό το νέο κεφάλαιο θα είναι μια δραματική οπισθοδρόμηση της δημοκρατίας , αλλά και της κοινωνικής συνοχής. 
Η αυτοδύναμη κυβέρνηση της ΝΔ έχει βρει μια καλή ευκαιρία να ιδεολογικοποιήσει την ανύπαρκτη έως τώρα μεταναστευτική της πολιτική. Με τη διαφορά, ότι αυτή η στροφή δεν είναι η πολιτική ενός νεοφιλελεύθερου κόμματος όπως εμφανίζονταν μέχρι τώρα η ΝΔ, αλλά συνιστά μια ευθυγράμμιση με αντιδραστικές δυνάμεις της Ευρώπης . Γιατί τα νεοφιλελεύθερα κόμματα έχουν στην ατζέντα της την φτηνή μέχρι σκλαβιάς εργασία και ιστορικά ευνοούσαν την υποδοχή μεταναστών. Αυτό ακριβώς έκανε και η Μέρκελ το 2015 ικανοποιώντας το αίτημα της βαριάς βιομηχανίας για 1.000.000 φτηνά εργατικά χέρια και μετά έκλεισε τα σύνορα. Στη συνέχεια, στη Γερμανία, όπως και σε άλλες χώρες ο φόβος της πολιτικής πίεσης από τα ακροδεξιά κόμματα έγινε μια πολιτική στροφή. Σε αυτή ακριβώς την κομβική στιγμή βρίσκεται και η ελληνική κυβέρνηση. Με τη διαφορά ότι στη ΝΔ η ακροδεξιά βρίσκεται ήδη εντός της κυβέρνησης και αυτό πιέζει ήδη τον πρωθυπουργό. Αυτό είναι το καίριο σημείο που προκαλεί ανησυχίες .

τα διεθνή πρότυπα και η αριστερά

Αν το πρόβλημα περιορίζονταν στον Έβρο και αντιμετωπίζονταν η αμφιβολία θα τερματίζονταν. Όπως όμως συνέβη σε πολλές χώρες του κόσμου, όχι μόνο στην Ευρώπη, αλλά και στην λατινική Αμερική και σε χώρες της Ασίας, ο πολιτικός αυταρχισμός είναι το  επόμενο βήμα. Παντού, στην Ανατολική Ευρώπη, τη δυτική Ευρώπη στη συνέχεια, την Βραζιλία, τις ΗΠΑ η αντιμεταναστευτική πολιτική άλλαξε μανδύα και μετατράπηκε σε αντιδραστική διακυβέρνηση . Νόμοι αλλάζουν για να ελέγχονται τα ΜΜΕ, η δικαιοσύνη, συντάγματα τροποποιούνται, ατομικά και συλλογικά δικαιώματα παραβιάζονται. Η Ελλάδα έχει ήδη ένα ιστορικό παρελθόν και η συζήτηση για μεταφορά μεταναστών και προσφύγων σε ερημικά νησάκια, προκαλεί εύλογα αντιδράσεις της αριστεράς. Γιατί φοβούνται και δικαίως, ότι αν αυτό θα είναι το πρώτο βήμα, το δεύτερο βήμα θα αφορά τους ίδιους και κάθε δημοκράτη πολίτη. Όχι ότι θα τους στείλουν και πάλι σε τόπους εξορίας, αλλά ότι θα αρχίσει στην συνέχεια ένα ντόμινο αντιδημοκρατικών ενεργειών με στόχο την ισχυροποίηση της εξουσίας, κυρίως όμως γιατί η αυταρχική διακυβέρνηση εξυπηρετεί τα ισχυρά οικονομικά συμφέροντα, κυρίως τα παρασιτικά, που περισσεύουν στην Ελλάδα, όπως συμβαίνει παντού.

Σε όλες τις ιστορικές περιόδους ανάπτυξης αυταρχικών και φασιστικών κυβερνήσεων, το πρόσχημα βρέθηκε μέσα από μικρά ζητήματα που μέσα από την μισαλλόδοξη ρητορική, τον εθνικισμό , τον λαικισμό εκμεταλλεύθηκαν τις ανισότητες και άλλα κοινωνικά προβλήματα για να προσελκύσουν τις μάζες και πολλές φορές είχαν επιτυχία. Τα εκρηκτικά κοινωνικά προβλήματα που έχει η Ελλάδα , όπως και όλος ο δυτικός κόσμος από τον αγοραίο νεοφιλελευθερισμό ήδη δημιουργούν πρόσφορο έδαφος . Με τη διαφορά ότι τα συντηρητικά δημοκρατικά κόμματα, αντί να αντισταθούν , συμμαχούν με τα ακροδεξιά. Και οι συνέπειες είναι ήδη ορατές, αλλά κατά την εκτίμησή μας, αν δεν υπάρξουν ανατροπές τα χειρότερα έρχονται.