του Σωτήρη Σιδέρη

Οι διαρκείς υπαινιγμοί του Άδωνι Γεωργιάδη  ότι στο κάδρο της Προανακριτικής μπήκε ο Αλέξης Τσίπρας, δεν είναι τίποτα περισσότερο από την προσέγγιση της κόκκινης γραμμής που χωρίζει την σταθερότητα από την αποσταθεροποίηση, την λογική από τον παραλογισμό, τη ΝΔ από τη Δημοκρατία. Ο κ. Γεωργιάδης ελέγχεται για το σκάνδαλο Νοβάρτις όχι ο Τσίπρας. Ο Αντώνης Σαμαράς δεν διέψευσε ποτέ ότι θέλει να πάει  την υπόθεση αυτή μέχρι τέλους. Και ο Κυριάκος Μητσοτάκης που γνωρίζει ότι ήδη στελέχη της ΝΔ και της κυβέρνησης λειτουργούν αυτόνομα για την υπόθεση αυτή, ίσως σύντομα κληθεί να πάρει τις αποφάσεις του. Αν δεν αντιμετωπίσει νωρίτερα το πρόβλημα και δεν περιορίσει τη δράση της ακροδεξιάς του πτέρυγας, τότε ο κ. Μητσοτάκης θα βρεθεί σε οδυνηρή κατάσταση στο μέλλον. Όχι στο απώτερο, στο εγγύς.  Στο λεγόμενο επιτελικό κράτος, αυτά τα γνωρίζουν. Φυσικά δεν θα τολμήσουν ποτέ να κινήσουν οποιαδήποτε διαδικασία κατά του Αλέξη Τσίπρα . Όχι μόνο γιατί θα καταδείξει τις διχαστικές εμμονές και την ιδιοτέλεια της ακροδεξιάς πτέρυγας της κυβέρνησης, αλλά θα αποσταθεροποιήσει την ίδια την κυβέρνηση και προκαλέσει τριγμούς στη χώρα. Και ο ΣΥΡΙΖΑ απλά θα είναι κυβέρνηση σε αναμονή. 

Οι ισορροπίες

Άρα το πρόβλημα είναι καθαρά εσωτερικό της κυβέρνησης. Όπως λένε στο Μέγαρο Μαξίμου, ο κ. Μητσοτάκης βρίσκεται σε ένα δίλημμα. Προτιμά δηλαδή να έχει την ακροδεξιά πτέρυγα εντός της κυβέρνησης, να απολαμβάνει την εξουσία και να του προκαλεί μικρούς πονοκεφάλους, παρά να την απομακρύνει σε έναν ανασχηματισμό . Γιατί εκτός της κυβέρνησης όλες αυτές οι δυνάμεις θα συνασπιστούν κατά της κυβέρνησης και οι μικροί πονοκέφαλοι θα γίνουν εφιάλτες που θα οδηγήσουν την κυβέρνηση σε πρόωρο μαρασμό. Θα την καθηλώσουν πολιτικά, ίσως και κοινοβουλευτικά, θα την παραλύσουν ιδεολογικά,  καθώς η ακροδεξιά θα ενισχύσει το προφίλ της και θα ελέγξει περισσότερες δυνάμεις, θα διαμορφώσει νέες  εξελίξεις που θα οδηγήσουν σε ακόμη μεγαλύτερη κρίση, όχι μόνο την κυβέρνηση, αλλά γενικότερα τη δεξιά , όπως άλλωστε συμβαίνει σε πολλές χώρες της Ευρώπης. Αυτό το μάθημα ακριβώς είναι που δεν έχει πάρει ο κ. Μητσοτάκης και αυτό το πρόβλημα τον απειλεί τώρα. Και όλα αυτά θα συμβούν την στιγμή που ο ΣΥΡΙΖΑ που βρέθηκε ένα βήμα πριν την ρευστοποίησή του θα ανασυγκροτηθεί και θα τον περιμένει στη γωνία με άγριες διαθέσεις. 

Ακόμη όμως και αν μείνουν τα πράγματα ως έχουν δηλαδή με τον πρωθυπουργό να καθηλώνεται από την ακροδεξιά από το φόβο μιας κυβερνητικής κρίσης, τα πράγματα δεν θα μείνουν για πολύ έτσι. Η ίδια πτέρυγα που νοιώθει αρκετά ισχυρή ήδη και  είναι ιστορικά και ιδεολογικά μια επιθετική δύναμη που καθίσταται πραγματικά αχαλίνωτη όταν νοιώθει ότι ισχυρά οικονομικά συμφέροντα την στηρίζουν, νοιώθει ότι την καλεί η ιστορία. Είναι δηλαδή ένας φαύλος κύκλος που παράγει  κοινωνικές εντάσεις, που η ιδιοτέλεια είναι στον πυρήνα της δράσης, που η μισαλλοδοξία και ο διχασμός κυριεύει τις σκέψεις και τελικά είναι δυνάμεις και παράγοντες που δεν έχουν καμία ηθική προσέγγιση της πολιτικής. Με απλά λόγια είναι μια επικίνδυνη κατάσταση. 

Ο τρίτος παράγοντας που θα επιδράσει στις εξελίξεις είναι οι σχέσεις του Κυριάκου Μητσοτάκη με τους ολιγάρχες. Πάντα υπήρχε μια ψευδαίσθηση ισχύος σε κυβερνήσεις που είχαν σχέσεις με την διαπλοκή και την οικονομική ελίτ , ότι οι σχέσεις αυτές αποτελούσαν ένα καλό οχυρό για τις δύσκολες εποχές και ότι τους διασφάλιζαν και την εξουσία. Η ψευδαίσθηση αυτή, αν και αποκαλύφθηκε πολλές φορές σε άλλους πρωθυπουργούς και κόμματα με δραματικό μάλιστα τρόπο, εξακολουθεί να αποτελεί πρόβλημα και για τους πρωθυπουργούς και για τη χώρα. Η στενή πρόσδεση του πρωθυπουργού με συγκεκριμένα οικονομικά συμφέροντα δεν πρόκειται να ανακόψει την πτώση του , αν οι  πολιτικές κοινωνικές συνθήκες αλλάξουν και η ΝΔ συνεχίσει την φθορά που ήδη έχει αρχίσει και θα γίνει πολύ πιο ισχυρή τους επόμενους μήνες. 

Η ΝΔ θα κυριαρχήσει ή θα εκφυλιστεί ανεξάρτητα από την στήριξη που μπορεί να έχει από ΜΜΕ ή ολιγάρχες. Ένα κόμμα γίνεται κυρίαρχο σε περίοδο δημοκρατίας όταν οι θέσεις της , το όραμα , το πρόγραμμά της και οι ιδεολογικές της αρχές επιδρούν στο μεγαλύτερο τμήμα του λαού που την στηρίζει και την εξοπλίζει με δύναμη . Υπάρχει και μια ακόμη εκδοχή κυριαρχίας. Αυτή που μετριέται με τον αυταρχισμό, με τα νομοθετικά και θεσμικά πραξικοπήματα που πράγματι μπορούν να δημιουργήσουν συνθήκες υπεροχής χωρίς τον λαό, αλλά είναι θέμα χρόνου να συντριβούν. Και αυτό καλό είναι να το γνωρίζουν όσοι μετέχουν της Προανακριτικής ή όσοι ωρύονται κατά των πολιτικών τους αντιπάλων απειλώντας και διχάζοντας. 

 Κανείς ποτέ δεν μπόρεσε να ξεπεράσει την αυτοκρατορική αντίληψη που έχει  για τον εαυτό του, ο πολίτης -ψηφοφόρος , όταν πηγαίνει στην κάλπη. Εκεί δηλαδή που νοιώθει ότι δεν μπορεί ούτε να τον  απειλήσει, ούτε να τον χειραγωγήσει κανείς, ούτε να τον κατευθύνει, ούτε καν να τον επηρεάσει ή να του υποδείξει τι θα κάνει. 

Η όξυνση του πολιτικούς κλίματος, η πίεση της κυβέρνησης στους θεσμούς, η περιφρόνηση των κανόνων της δημοκρατίας και η αγωνιώδης προσπάθεια να απεμπλακούν από σκάνδαλα μέσω της σκανδαλώδους διακυβέρνησης  δεν θα βγει σε καλό, ούτε στον ίδιο τον πρωθυπουργό, ούτε  στη ΝΔ . 

Η κυρίαρχη εντύπωση σήμερα είναι ότι τον τόνο της κυβέρνησης τον δίνει ο Γεωργιάδης και κάποιοι βουλευτές  με τις κινήσεις τους. Για τον πρωθυπουργό όμως δεν υπάρχει πολιτική ασυλία. Κάθε τι το χρεώνεται. Και δεν είναι μόνο η ακροδεξιά που προσπαθεί να τον ακυρώσει. Έχει να πάρει αποφάσεις και για τα ελληνοτουρκικά και για το Κυπριακό που επανέρχεται με ένταση στο προσκήνιο. Και όλα αυτά η αφιονισμένη ακροδεξιά τα θεωρεί δική της ατζέντα. Όχι από πατριωτισμό, αλλά  από μια μόνιμη αίσθηση καπηλείας τον πάντων. 

Άρα όσο περνούν οι εβδομάδες και οι μήνες τόσο περισσότερα θα είναι τα αδιέξοδα για τον πρωθυπουργό. Όσο αργεί να πάρει αποφάσεις, τόσο πιο επώδυνες θα γίνονται στο μέλλον.