“Γαλλία εμπρός” βροντοφώναξε ο Εμμανουέλ Μακρόν πριν απο 20 μόλις μήνες, βαπτίζοντας και το κόμμα του με το σύνθημα-προτροπή. En marche! Kαι ήταν πολλοί αυτοί που ενθουσιάστηκαν ή αναθάρισαν. Ενάμιση χρόνο μετά το  ερώτημα είναι: Πάμε για οπισθοχώρηση; Reculer?
Αυτό πάντως ζητούν από τον νέο γάλλο Πρόεδρο, τα “Κίτρινα Γιλέκα”. Να εγκαταλείψει την πολιτική του (πολιτική λιτότητας), αλλά και το προεδρικό μέγαρο. Το σύνθημα τους είναι “παραιτήσου”. Η διαμαρτυρία τους  μπορεί και να αποκτήσει χαρακτηριστικά μιας γενικευμένης εξέγερσης. Ας μην παρασυρθούμε όμως σε πρόωρα συμπεράσματα...

Στην Γαλλία οι  αστοί ξέρουν να συμπαρασύρουν και τους υπόλοιπους, ακόμα και τους εργάτες  στις  εξεγέρσεις τους. Το αν οι μικροαστοί και οι μεσαίοι θα τους τραβήξουν τώρα  μαζί τους, μένει να φανεί. Τα “Κίτρινα Γιλέκα” ξεκίνησαν ως μια διαμαρτυρία των μικρομεσαίων κατα της φορολογίας και της ακρίβειας. Και απο τις 17 Νοέμβρη που πραγματοποιήθηκαν ταυτοχρόνως πάνω από 2.000 συγκεντρώσεις σε όλη τη χώρα, με την συμμετοχή 300.000 ανθρώπων,  η διαμαρτυρία άρχισε να παίρνει καθολικές διαστάσεις. Μέσα σε τρεις εβδομάδες, τα Σάββατα έγιναν εφιάλτης για την κυβέρνηση Μακρόν. Στις διαμαρτυρίες  συμμετέχουν  άνθρωποι πολλών και διαφορετικών στρωμάτων, με εντελώς διαφορετικά αιτήματα, πολλά εκ των οποίων είναι  αλληλοσυγκρουόμενα, αντιφατικά ή ασαφή. Συμμετέχουν ακόμα κι αυτοί που εκφράζουν απλώς την οργή τους, σπάζοντας και καταστρέφοντας, χωρίς να ζητάνε τίποτα άλλο.
Ο Ε. Μακρόν στάθμισε την κατάσταση και αποφάσισε να αναστείλει (για έξι μήνες) την αρχική αιτία  της διαμαρτυρίας. Την επιβολή ενός ακόμα φόρου στα καύσιμα.
Κι αυτό γιατί εκτός από τον λαό που αρχισε να βγαίνει μαζικά στους δρόμους, στις διαδηλώσεις συμμετέχουν και πολιτικά πρόσωπα. Η Μαρί Λεπέν (που διεκδίκησε επίσης τον προεδρικό θώκο τον Μάιο  του 2017), οι βουλευτές της, οπως και οι βουλευτές και τα στελέχη πολλών κομμάτων της δεξιάς. Χωρίς όμως να επιδιώξουν να τεθούν επικεφαλής ή να εμφανίσουν τάσεις καθοδήγησης της διαμαρτυρίας. Αρκεί που είναι κατα της κυβέρνησης. Με καθυστέρηση   αποφάσισαν να μπουν στην εξέγερση και οι μεγάλες εργατικές Συνομοσπονδίες. Ο ενθουσιασμός της εξέγερσης αγκαλιάζει και τη νεολαία. Οι μαθητές σε πολλές περιοχές διαμαρτύρονται για την υποβάθμιση της Παιδείας. Η συμμετοχή τους θα διογκωθεί , αν κρίνει κανείς από τις αντιδράσεις της αστυνομίας, που σε μια τουλάχιστον περίπτωση υποχρέωσαν 12χρονους να γονατίσουν με τα χέρια στο κεφάλι.  
Φυσικά και η Αριστερά, προσχώρησε στις κινητοποιήσεις.
Είναι πλέον όλοι κατα του Μακρόν;  Αρχίζει να διαμορφώνεται μια τέτοια εικόνα. Τα σπασίματα και οι καταστροφές βεβαίως έδωσαν την ευκαιρία στην κυβέρνηση να κατηγορεί τους εξεγερθέντες ως υποκινούμενους  απο την άκρα δεξιά και την “ανεύθυνη Αριστερά”.

Αυτά που φαίνονται

Δεν είναι η πρώτη διαμαρτυρία των μεσαίων στρωμάτων της Γαλλίας, ειδικά τα τελευταία χρόνια. Υπο διάφορα ονόματα (όπως επιτάσει η γαλλική παράδοση), “Κόκκινοι Σκούφοι” ή “Περιστέρια”, μικροί και μεσαίοι επαγγελματίες   διαμαρτύρονται  κατα των φορολογικών μέτρων και της ακρίβειας. Η ταπεινωμένη εργατική τάξη της Γαλλίας παρακολουθεί τις εξελίξεις.
Νεοφιλελεύθερες πολιτικές , μεγάλες ανισότητες, φτωχοποιημένα μεσαία στρώματα και ακρίβεια, αποτελούν τις αιτίες της κρίσης που αγκαλιάζει κατά κύματα και σε διαφορετικό χρόνο, τις κοινωνίες-οικονομίες , στη ζώνη του ευρώ και γενικώς στην Ευρωπαϊκή Ένωση Πάνω απ όλα αυτά,  ίπταται το μεγαλύτερο πρόβλημα: Το χρέος!
Το πρόβλημα της και η Γαλλία πιέζεται να το αντιμετωπίσει με την γνωστή συνταγή του Συμφώνου Σταθερότητας. Δημοσιονομική πειθαρχία, περιοριστικές πολιτικές, μείωση του κοινωνικού κράτους. 
Αυτή η βασική πολιτική επιβάλλεται δια του «πυρηνικού όπλου» που λέγεται ευρώ και νομισματική πολιτική. Άγρυπνος φρουρός για την εφαρμογή των κανόνων, το Βερολίνο.
Μόνο που ολ αυτά φέρνουν στο προσκήνιο την ακροδεξιά. Η οποία γίνεται όλο και πιο συμπαθής στους μεσαίους της Γαλλίας , ακόμα και στους έχοντες τα πολλά.
Η εκλογή Μακρόν (κόντρα στην Λεπέν) δημιούργησε ελπίδες, αλλά η πορεία ήταν σχεδόν προδιαγεγραμμένη. Η Γαλλία υποχρεούται να κάνει τις γνωστές μεταρρυθμίσεις, η εξάρτηση της από την γερμανική οικονομία είναι σταθερά μεγάλη, ενώ η παγκοσμιοποίηση στερεί πόρους  (και ) από την Γαλλία. Άρα επιβάλλονται νέοι φόροι για να αντιμετωπιστούν ελλείμματα και χρέος.
Μένει λοιπόν να δούμε αν πράγματι η πολιτική ελίτ της Γαλλίας αντέξει να πάει Μπροστά με τον Μακρόν ή θα σφυρίξει κλέφτικα και ας έρθει η Λεπέν.