Πιστοληπτική προληπτική γραμμή στήριξης της …Γερμανίας!  Το ΔΝΤ υποστηρίζοντας ότι μετά το…2033 το ελληνικό δεν θα είναι  διαχειρήσιμο  , θα απέχει από το πρόγραμμα. Η Γερμανία, θέλει το ΔΝΤ στο πρόγραμμα, αλλά θέλει και το χρέος να είναι βιώσιμο με τους δικούς της όρους. Η διαφωνία δεν γεφυρώθηκε και έτσι πρέπει πάλι η Ελλάδα να «θυσιαστεί» για την γερμανική πολιτική. Η προληπτική γραμμή στήριξης, είναι ο δρόμος της βιωσιμότητας (λέει ο Ντράγκι και το Βερολίνο), ώστε να μην ανησυχούν οι αγορές, και να μην κινδυνέψει και το ιταλικό τραπεζικό σύστημα, από την Ελλάδα. Επειδή όμως δεν μπορούν να μας φορέσουν καινούργια δεκανίκια, προσπαθούν να βρουν διατυπώσεις για να βολευτούν όλα. Η ασυνέπεια της Γερμανίας, η αγωνία του Ντράγκι (για την Ιταλία) και η δικαιολογημένη διαμαρτυρία του Τσίπρα. «Θα υπάρχουν στο συρτάρι – για να το ξέρουν οι αγορές- αλλά δεν σημαίνει ότι η Ελλάδα χρειάζεται νέα λεφτά και νέο πρόγραμμα» λέει ο Ντράγκι. Τι τον νοιάζει αν φορτώνει με αμφιβολία και πάλι τους Έλληνες.

Τα υπέρ και τα κατά

Παρά το γεγονός ότι η άρνηση της κυβέρνησης, στην προληπτική πιστοληπτική γραμμή στήριξης, μοιάζει σαν πολιτικό τρικ των Τσίπρα-Τσακαλώτου (για να πουν ότι έχουμε καθαρή έξοδο), η αλήθεια βρίσκεται στην ίδια την λειτουργία των περίφημων αγορών.
Ναι πράγματι, αν αποδεχθείς την γραμμή στήριξης, μπορεί και να συνεχίσεις για ένα ακόμα μικρό διάστημα να δανείζεσαι με μικρό επιτόκιο. Όμως εκτός από τις νέες δεσμεύσεις, δεν θα έχεις και την φερεγγυότητα των αγορών.  Η Ελλάδα θα συνεχίσει να είναι μια χώρα που δεν στέκεται στα δικά της πόδια, αλλά στα δεκανίκια που τις δίνουν. Και αυτό έχει επιπτώσεις στις επενδύσεις, στις τράπεζες, στον δανεισμό των ελληνικών εταιριών.
Αν βγεις στις αγορές, με ακριβότερο  επιτόκιο, αυτομάτως οι αγορές θεωρούν ότι δεν υπάρχουν δεκανίκια. Και μπορεί ο «αθλητής» (η χώρα Ελλάδα δηλαδή) να μην είναι πρωταθλητής, αλλά είναι αυτόνομος. Και αυτό είναι ο κανόνας που θέτουν οι αγορές , οι τράπεζες και τελικώς η ευρωζώνη.
Με ή χωρίς γραμμή στήριξης,  οι κανόνες έχουν τεθεί από τις αγορές και όχι από κάποια ελληνική κυβέρνηση. Η σημερινή ελληνική κυβέρνηση επιλέγει να τελειώνει με τα δεκανίκια, και για το κράτος και για τις τράπεζες και για τις ελληνικές εταιρίες που αναζητούν κεφάλαια.

Και ο Στουρνάρας;

Γιατί λοιπόν ο κεντρικός τραπεζίτης θέλει την γραμμή στήριξης; Είναι σίγουρα σε μια ανοικτή αντιπαράθεση με την κυβέρνηση, στηρίζει όμως και τις απόψεις Ντράγκι. Στηρίζει και πολιτικές επιλογές με τις οποίες ο ίδιος συμφωνεί. Η επιλογή του αφορά και το μέλλον.  Το πώς ο ίδιος αντιλαμβάνεται την πορεία της χώρας το επόμενο διάστημα. Προφανώς θεωρεί ότι είναι καλύτερα τα δεκανίκια από κάθε άποψη. Οτι είναι καλύτερα να επιβάλλουν οι δανειστές πολιτική στη χώρα, ακόαμ ακι στις λεπτομέρειες,  απο το αναλαμβάνουν  τις ευθύνες τους οι κυβερνήσεις, αναλαμβάνοντας και το κόστος. Αν μάλιστα βλέπει η προσδοκά  "ανάσταση νεκρών", πολιτική αλλαγή, τότε μάλλον οι "νεκροί"  βολεύονται με την διαρκή έξωθεν επιβολή μέτρων και πολιτικής.

Η γερμανική εμμονή

Το Βερολίνο συνεχίζει να μην θέλει να προχωρήσει σε μια γενναία ρύθμιση για το ελληνικό χρέος, δείχνοντας εκτός όλων των άλλων ότι δεν επιθυμεί να παραδώσει την απόλυτη κυριαρχία της πάνω στο ευρώ και σ όλη την ΕΕ. Η υπόθεση της Ιταλίας φαίνεται ότι δημιουργεί και πάλι σύνδρομα στην Γερμανία. Αν κάνει το οφειλόμενο βήμα για  την Ελλάδα, μήπως θα αναγκαστεί αν κάνει περισσότερα για την Ιταλία; Μόνο που με αυτό τον τρόπο η Ευρώπη δεν πάει πουθενά. Δεν είναι τυχαίος ο προβληματισμός Γερμανών οικονομολόγων (που όμως είναι μειοψηφία) για την πορεία της ΕΕ. Βλέπουν οι άνθρωποι την πολιτική της γερμανικής ηγεσίας και αγωνιούν για το μέλλον. Πάντως το Βερολίνο νο κερδίζει ακόμα  μερικές μέρες, λέγοντας ότι έως τις 21 Ιουνίου θα προκύψει λύση. Πιστεύοντας ότι το ΔΝΤ θα υπαναχωρήσει σε ότι αφορά το χρέος.  Δυστυχώς πληρώνουμε ακριβά  την εμπλοκή μας στα Μνημόνια από το 2010 και στο ευρώ το 2000.

Θα ξαναμοιραστεί η τράπουλα;

Ο ευρωπαϊκός νότος αυτή τη φορά, περνάει συνολικά σε πολιτικές αλλαγές. Από την Πορτογαλία έως την Ελλάδα έχουμε κυβερνήσεις σοσιαλιστών, αριστερών , το κυριότερο δε, δυνάμεων αντισυστημικών που δεν  έχουν σχέση με το παλαιό πολιτικό προσωπικό. Στην Ιταλία έχουμε μια νέα κυβέρνηση, με καινούργια αντισυστημικά κόμματα να ελέγχουν την κατάσταση. Και ταυτόχρονα  στην Ισπανία έχει γκρέμισμα του Λαϊκού Κόμματος , υπό το βάρος των σκανδάλων του.  Έχουμε λοιπόν μια κυβέρνηση σοσιαλιστών και αριστερών κομμάτων, με έντονο το χρώμα της αμφισβήτησης της παλαιάς πολιτικής τάξης. Η αλλαγή αυτή αντανακλά την οικονομική διαφορά μεταξύ Βορρά και Νότου, την ανισότητα που επικρατεί μέσα στην «κοινοπραξία» που λέγεται Ευρωζώνη και ΕΕ. Αφού δεν έγιναν οικονομικές προσαρμογές  για ένα δικαιότερο καταμερισμό, προέκυψε πολιτική αλλαγή (έστω σταδιακά) η οποία οδηγεί σε αντιπαράθεση και νέα διαπραγμάτευση για να ξαναμοιραστεί η τράπουλα. Το θέλει και ο Μακρόν και φυσικά πέρνει μια μικρή ανάσα και ο Αλέξης Τσίπρας.