Η διακυβέρνηση της χώρας από τον  ΣΥΡΙΖΑ και τους ΑΝΕΛ φαίνεται να  γίνεται όλο και πιο εύθραστη  , να δείχνει σημάδια κόπωσης και ότι ολοκληρώνει τον κύκλο της, όχι εξαιτίας της υπεροχής της ΝΔ, αλλά λόγω εγγενών αδυναμιών και προβλημάτων.
 Εδώ και αρκετό χρονικό διάστημα είναι καθηλωμένη στην –ανεπιτυχή -ως επί το πλείστον διαχείριση κρίσεων επί εσωτερικών και εθνικών θεμάτων. Με εξαίρεση την κοινωνικά ωφέλιμη και πολιτικά χρήσιμη  στάση της έναντι κάποιων δυνάμεων της διαπλοκής, η κυβέρνηση έχει αποδυθεί σε έναν αγώνα παράτασης του βίου της με στόχο να ρυθμίσει τα εκκρεμή ζητήματα με τους δανειστές και να προσφύγει στη συνέχεια, σε εκλογές, πιθανότατα το Φθινόπωρο. Το πόσο διαφέρει ο ΣΥΡΙΖΑ από τη ΝΔ θα φανεί από το πρόγραμμα που τελικά θα εγκριθεί και φυσικά θα ισχύσει ως αποτέλεσμα της διαπραγμάτευσης με τους δανειστές. Αν η κυβέρνηση καταφέρει να περάσει ένα ευαίσθητο κοινωνικά πρόγραμμα, αυτό θα είναι στα υπέρ της  στις εκλογές.
 Ενδέχεται όμως,  να υπάρξει και μεταβατική κυβέρνηση μέχρι τις εκλογές στην περίπτωση κατά την οποία υπάρξει κρίση λόγω ΠΓΔΜ και σε αυτό συνηγορεί η δημιουργία κλίματος συνεργασίας με το Ποτάμι και δυνάμεις του Κινήματος Αλλαγής. Στο μέγαρο Μαξίμου δείχνουν να μην τους απασχολούν αυτά τα σενάρια, αλλά ήδη η κυβέρνηση έχει ξεμείνει από πολιτική ενέργεια και αναζητεί στηρίγματα. 

Ας σημειωθεί ωστόσο, ότι είτε οι εκλογές γίνουν με ζωντανή την συνεργασία ΣΥΡΙΖΑ –ΑΝΕΛ, είτε με μεταβατική κυβέρνηση, το πρόβλημα για τον πρωθυπουργό Αλέξη Τσίπρα και το κόμμα του είναι ότι ο πολυπαραγοντισμός και τα πολλά κέντρα πολιτικής και αποφάσεων   προκαλούν σοβαρά πλήγματα και στην δική του εικόνα και στον ΣΥΡΙΖΑ. Τα υπουργεία άμυνας και εξωτερικών λειτουργούν σχεδόν αυτόνομα, το οικονομικό επιτελείο διαπραγματεύεται και με τις ξένες κυβερνήσεις και με τα οικονομικά συμφέροντα που έχουν τα δικά τους αιτήματα στην μεταμνημονιακή εποχή, το μέγαρο Μαξίμου λειτουργεί ερήμην του ΣΥΡΙΖΑ, υπάρχει μια γενικευμένη αίσθηση παραίτησης από φιλόδοξους στόχους που ήταν το μεγάλο πλεονέκτημα του Τσίπρα και το οποίο ουσιαστικά εκφυλίζεται μέρα με την ημέρα.
Εκ των πραγμάτων η χώρα βρίσκεται σε κομβικό σημείο καθώς τις επόμενες εβδομάδες θα πρέπει να ληφθούν αποφάσεις για την οικονομική πολιτική των επόμενων χρόνων, την ανασυγκρότηση του κράτους, την ανάπτυξη, τη ρύθμιση του χρέους, το πόσο σκληρή ή ανεκτή θα είναι η επιτήρηση από τους δανειστές, αλλά και για το μέλλον των σχέσεων με την ΠΓΔΜ και την Αλβανία. Προφανώς η Τουρκία είναι το μεγάλο πρόβλημα, αλλά είναι ένα ειδικό κεφάλαιο για τη χώρα.

Ο Καμμένος

Τις σχέσεις με τον Πάνο Καμμένο τις χειρίζεται προσωπικά ο πρωθυπουργός και κανένας άλλος από την κυβέρνηση. Είναι προφανές ότι υπάρχει πλέον μεγάλη πολιτική απόσταση ως προς τον τρόπο που συμπεριφέρονται δημόσια. Ο Καμμένος θεωρεί εαυτόν πολιτικό πόλο που μπορεί να αυτενεργεί.  Αυτό όμως δεν είναι συνετή διακυβέρνηση. Άλλωστε δεν υπάρχει πλέον καμία κοινή θέση, κανένας στόχος που να ενώνει ΣΥΡΙΖΑ και ΑΝΕΛ.
Την στρατηγική στην  οικονομία την έχει αναλάβει προσωπικά ο Γιάννης Δραγασάκης υποβαθμίζοντας κάπως τον ρόλο του Ευκλείδη Τσακαλώτου . Την ημέρα του τελευταίου ανασχηματισμού και ενώ υπήρχε έντονη κινητικότητα, ο Αλέξης Τσίπρας κάλεσε στο μέγαρο Μαξίμου τους Δραγασάκη  και Τσακαλώτο και εκεί , σύμφωνα με πληροφορίες αποφασίστηκε ότι ο κ. Δραγασάκης να ηγηθεί όλων των ενεργειών και σχεδίων για την έξοδο από το μνημόνιο, το μεταμνημονιακό πρόγραμμα και την ρύθμιση του χρέους.
Στο μεγάλο κεφάλαιο της εξωτερικής πολιτικής, είναι πλέον προφανές ότι η κυβέρνηση δεν επεξεργάστηκε κάποια συγκεκριμένη πολιτική, κυρίως έναντι της Τουρκίας. Στις σχέσεις με την Αλβανία και την ΠΓΔΜ η Αθήνα ουσιαστικά εντάχθηκε  στην διαπραγματευτική λογική των Τιράνων και των Σκοπίων . Με τα Τίρανα συνομιλεί στο πλαίσιο των αποφάσεων του συνταγματικού δικαστηρίου για την ΑΟΖ και με τα Σκόπια στο πλαίσιο των εσωτερικών κόκκινων γραμμών της ΠΓΔΜ. Σημειωτέον ότι αυτό που σήμερα εμφανίζεται ως επιτυχία, δηλαδή η σύνθετη ονομασία για διεθνή χρήση από τον Ζάεφ, ήταν και θέση του Γκρούεφσκι…
Ο υπουργός Εξωτερικών Ν. Κοτζιάς ενέταξε όλη την διαπραγματευτική τακτική στους προσωπικούς του σχεδιασμούς. Πήγε στις θέσεις της ΝΔ σε όλα σχεδόν τα προβλήματα ελπίζοντας σε ήπια εσωτερική διαχείριση, αλλά η ταυτόχρονη εριστική του στάση ακύρωνε κάθε κίνησή του και το χειρότερο, συμπαρέσυρε τον πρωθυπουργό σε αυτή την συγκρουσιακή λογική και τώρα θα πρέπει να δικαιολογήσουν τα λάθη τους. Αποτέλεσμα όλων αυτών, η κυβέρνηση να μην  έχει κανένα διακριτό στίγμα που θα προσδίδει στη  χώρα μας μια νέα ταυτότητα στην βαλκανική της πολιτική, ούτε στη Μεσόγειο.
Ο ΥΠΕΞ Κοτζιάς λειτουργεί συχνά πυκνά κατά βούληση, ενίοτε παρορμητικά  εγκλωβίζοντας συνολικά την κυβέρνηση σε μια ασθμαίνουσα  εξωτερική πολιτική με πολλά ρητορικά σχήματα αλλά χωρίς πνευματικότητα και κυρίως χωρίς ταυτότητα. Η Ελλάδα προσπαθεί να αναπνεύσει εν μέσω διαστημικών ταχυτήτων που έχουν αναπτύξει άλλες δυνάμεις στην ευρύτερη περιοχή μας, μεταξύ αυτών και η Τουρκία.

Οι πολιτικές συμμαχίες

 Όσο και αν απασχολεί κάποιους στο κέντρο της Αθήνας , οι ελιγμοί μεταξύ κομμάτων σε τόσο κρίσιμη περίοδο όπως συμβαίνει μεταξύ ΣΥΡΙΖΑ-ΝΔ –Κινήματος Αλλαγής και Ποταμιού, δεν έχουν κανένα αντίκρισμα σε αυτή τη φάση στον ελληνικό λαό. Είτε υπάρξει μεταβατική κυβέρνηση είτε όχι, τα φαινόμενα αποσύνθεσης θα ενδυναμωθούν.  Γιατί όλα αυτά τα σενάρια και οι ψίθυροι δεν  απασχολούν την κοινωνία .  Η απουσία σοβαρών ιδεολογικών αναφορών , η απουσία σοβαρών προγραμματικών επεξεργασιών, η αναζήτηση νέων κοινωνικών συμμαχιών, η άντληση δυνάμεων όχι μέσω συμφωνιών κορυφής , αλλά μέσα από κοινωνικές διεργασίες δείχνουν το μέγεθος του προβλήματος της χώρας.
 Γιατί για μια ακόμη φορά , ουδείς σκέπτεται να θέσει στόχους για τη χώρα και το λαό και να τους υπηρετήσει. Ολοι είναι έτοιμοι να δώσουν έναν ακόμη ανένδοτο αγώνα για την εξουσία , εν ονόματι του λαού φυσικά.  Οι ελιγμοί αφορούν την επιβίωση βουλευτών και κομμάτων, καθώς στο σύνολό τους, όλα τα κόμματα βρίσκονται μεταξύ φθοράς και αφθαρσίας. Και όποιος  χάσει τις εκλογές θα χάσει και την επαφή του με την κοινωνία για αρκετά χρόνια. Ο λαός έχει ανάγκη από ισχυρούς στόχους για να τους υπηρετήσει και δεν θέλει για μια ακόμη φορά να γίνει ο ίδιος στόχος ενός συστήματος φιλόδοξων και ματαιόδοξων πολιτικών και πολιτευτών.