Με το βλέμμα στραμμένο στις επόμενες εκλογές, οι αντιπολιτευόμενες δυνάμεις όλων των κατηγοριών, έχουν πέσει πάνω στα μυαλά μας και προσπαθούν να χάσουμε και τη λίγη υπομονή που μας έχει  απομείνει. Η κυβέρνηση «πληρώνοντας» τις ατάκες του παρελθόντος, προσπαθεί να απαντήσει με νέες αλλά διφορούμενες  ατάκες:  Πρώτη κατοικία, λαϊκή κατοικία, κακοί τραπεζίτες, λαμόγια, κακοπληρωτές κα, φράσεις και έννοιες που δεν ανταποκρίνονται σ αυτό που ακριβώς γίνεται.
 Αυτό που πραγματικά προστατεύεται είναι η ΜΟΝΑΔΙΚΗ ΚΑΤΟΙΚΙΑ της οικογένειας, μέχρι κάποια αξία (300.000 ευρώ).  Αυτό το οποίο αποφεύγουν (και θα αποφεύγουν )  η κυβέρνηση, το κράτος και  οι τράπεζες, είναι να ΜΗ  βγουν, μαζικά,  ακίνητα στο σφυρί. Πολύ ωμά αν αυτό γίνει,  θα καταστραφούν και οι Τράπεζες και η οικονομία συνολικά.
 Συγχρόνως όμως πρέπει να προχωρήσει η διαδικασία ξεκαθαρίσματος των «κόκκινων» δανείων για να τελειώνουμε και με τα capital controls.

 Ο όρος «πρώτη κατοικία»  χρησιμοποιήθηκε από το 2011 και τον Νόμο Κατσέλη (όχι με κακή πρόθεση). Καθιερώθηκε λοιπόν  και με  τους συμπληρωματικούς νόμους Δένδια και  Σταθάκη.  Πρακτικά  όμως τι γίνεται αν ο ίδιος δανειολήπτης εκτός από πρώτη έχει και δεύτερη κατοικία ή άλλα ακίνητα; Έχοντας  υποθηκεύσει την πρώτη κατοικία, σημαίνει ότι η Τράπεζα δεν θα του την πάρει; Όχι βέβαια γιατί θέλουμε και οι τράπεζες να τελειώνουν όσο μπορούν με την τρύπα των «κόκκινων»  δανείων.
 Ο όρος λαϊκή κατοικία δεν αντιπροσωπεύει νομικά απολύτως τίποτα , αλλά στην σημερινή εποχή δεν αντιπροσωπεύει ούτε και οικονομικά ή  κοινωνικά αυτό που προσπαθεί να υπονοήσει. Διότι η οικονομική φούσκα που δημιουργήθηκε με ευθύνη των Τραπεζών και των κυβερνήσεων, παγκοσμίως, δημιούργησε και συμπεριφορές φούσκας, ειδικά από τα λεγόμενα λαμόγια. 
 Συγχρόνως όμως οι αδικίες  που έχουν  δημιουργηθεί είναι πάμπολλες και αντιφάσεις ακόμα περισσότερες.
 Υπάρχουν άνθρωποι που στην εποχή της φούσκας  αγόρασαν  εύκολα ακίνητα πέρα των δυνατοτήτων τους. Επιχειρηματίες δανείστηκαν εύκολα πέρα της πραγματικής αξίας της επιχείρησης τους. Δεν είναι λαμόγια, δεν είναι κλέφτες. Εκτός αυτού αγόρασαν κάτι ακριβά το οποίο θα πουλήσουν πολύ φτηνότερα, ενώ θα συνεχίζουν να χρωστάνε τα ακριβά δάνεια. Πλήρωσαν και πληρώνουν σκληρά τα πραγματικά λαμόγια τα «Λευκά κολάρα»  και τα golden boys που ξέσκισαν τις κοινωνίες και τα κράτη. Η κρίση πλούτου, έφερε κρίση χρέους και τώρα βιώνουμε την φτωχοποίηση (κρίση φτώχειας).
 Οι αξίες έπεσαν, τα δάνεια πληρώθηκαν έως ένα σημείο ή και στο 100%, αλλά οι τράπεζες έχουν και άλλες απαιτήσεις. Ο κύκλος της φούσκας συνεχίζεται, αλλά δεν υπάρχει άλλο αίμα να ρουφήξουν.

Με ποια βήματα συνεχίζουμε

1.Προστατεύεται λοιπόν η ΜΟΝΑΔΙΚΗ κατοικία για λόγους κοινωνικούς αλλά και λόγους οικονομικούς.  Η κατοικία πρέπει να προστατευθεί όχι μόνο για λόγους καλοσύνης η ευαισθησίας. Αλλά για λόγους προστασίας του οικονομικού κύκλου. Αν το διαμέρισμα  πουλιέται ένα ευρώ  τα πάντα θα τελειώσουν.
 2.Η κυβέρνηση θα νομοθετήσει την επέκταση της προστασίας της λεγόμενης πρώτης κατοικίας έως 300.000 ευρώ και πέρα από το  1918 για κάποια χρόνια ακόμα. Όταν η κατάσταση ομαλοποιηθεί και δεν θα υπάρχει το ζήτημα του έκτακτου, της κρίσης, της συνεχούς μείωσης αξιών, θα πρέπει να περάσουμε σε ομαλότητα. Άρα και οι δανειολήπτες και οι τράπεζες θα ξέρουν ότι το δάνειο , ανεξαρτήτως υποθήκης, θα αποπληρώνεται, δηλαδή θα καλύπτεται.

3. Οι τράπεζες διαχειρίζονται πλέον τα «κόκκινα» δάνεια. Αυτό που ήταν αναγκαίο από το 2010 (η διαχείριση των κόκκινων δανείων) ξεκίνησε το 2017. Όλα τα δάνεια, κυρίως των  στρατηγικών κακοπληρωτών, ειδικά δε των κρατικοδίαιτων μεγαλοπαραγόντων  «κρύφτηκαν» πίσω από την προστασία των κατοικιών. Και δεν γινότανε τίποτα στις κυβερνήσεις Γιώργου Παπανδρέου, Λουκά Παπαδήμου, Αντώνη Σαμαρά. Χάθηκε χρόνος με αποτέλεσμα να ανακεφαλαιωθούν οι τράπεζες τρείς φορές με τα λεφτά μας. Και μάλιστα τα λεφτά της ανακεφαλαιοποίησης πέρασαν (μόνο στην Ελλάδα) στο χρέος της χώρας.
 Τώρα όμως η διαχείριση έχει ξεκινήσει από τα πάνω (από τους έχοντες). Στόχος δεν είναι η διάλυση των εχόντων αλλά η αποκατάσταση (ομαλοποίηση) της οικονομικής δραστηριότητας. Τα κουρέματα στα μεγάλα δάνεια (στα δάνεια αυτών που ονομάζουμε μεγάλους παίκτες της οικονομίας) γίνονται έτσι κι αλλιώς. Δηλαδή η οικονομική πραγματικότητα αναγνωρίζεται σε μεγάλους και μικρούς.

4. Η διαχείριση των «κόκκινων» δανείων στους μικρούς παίκτες της οικονομίας (μικρομεσαίοι επιχειρηματίες και νοικοκυριά) γίνεται με εξαιρετικά ευνοϊκούς όρους πλέον.  Εξωδικαστικός συμβιβασμός, ένταξη των εμπόρων στην διαδικασία, ρυθμίσεις δανείων ακόμα και με 20 ευρώ το μήνα, είναι μέτρα που διευκολύνουν τους πάντες. Πετάνε τη μπάλα των «κόκκινων» μπροστά, στην περίοδο που θα έχουμε μπει στην ομαλότητα.

5. Τα Δάνεια που δεν έχουν  υποθήκες (καταναλωτικά, πιστωτικές κάρτες κλπ) πουλιούνται στα Funds  με το κιλό. Δάνεια ύψους 1, 2 ή 3 δις ευρώ πουλιούνται για 50, 60 ή 80 εκατομμύρια. Τα ποσά που θα ζητηθούν από τα funds θα είναι πολύ χαμηλότερα  από το ύψος του αρχικού δανείου και της μεγάλης δόσης . Το fund που αγοράζει για 15 σεντς το ένα ευρώ, θα κυνηγήσει να πάρει 20 ή 25 σεντς. Θα έχει ένα τεράστιο ποσοστό κέρδους.  Δυστυχώς το κυνήγι θα ξεκινήσει απειλητικά και επιθετικά – ειδικά αν βρει περιουσιακά στοιχεία- ώστε να πάρει τα 20 ή 25 σέντς.

5. Η διαχείριση των κόκκινων δανείων επείγει για τις Τράπεζες ώστε να ξεφύγουν από ενδεχόμενες απειλές. Το όριο φαίνεται ότι θα είναι τα 50.000 ακίνητα πανελλαδικά. Αν αυτά απαιτηθούν (κυρίως μεγάλα ακίνητα , μεγάλων δανείων) θα ηρεμήσουν οι πάντες. Ο αριθμός είναι μικρός σε σχέση με αυτά που είναι υποθηκευμένα σήμερα.

6. Η διαχείριση των "κόκκινων" δανείων, οδηγεί και στην έξοδο απο το καθεστώς του ελέγχου κεφαλαίων (capital controls)

Τα αγκάθια  που παραμένουν

Το πρώτο είναι η δυσκολία των πολλών να βρουν τρόπο διαπραγμάτευσης με τις τράπεζες. Οι περισσότεροι  δεν έχουν καν τα λεφτά για τους δικηγόρους (600-700 ευρώ) για κάθε διαδικασία.
 Το δεύτερο είναι η «παράδοση». Δεν έχω, δεν μπορώ , δεν ξέρω και δεν αντέχω να διαπραγματευτώ. Όμως πλέον οι Τράπεζες διαπραγματεύονται και στα 20 ευρω, χωρίς δικηγόρους και ενδιάμεσους. Προσοχή πάντα στην νέα υπογραφή και στην νέα δέσμευση. Γιατί ζητιούνται υποθήκες ή νέες υποθήκες.
Το τρίτο είναι το ΠΤΩΧΕΥΤΙΚΟ ΔΙΚΑΙΟ. Είναι πανάρχαιο, δεν ανταποκρίνεται στις νέες πραγματικότητες και κανείς δεν λέει ότι θα το αλλάξει. Είναι καθήκον της κυβέρνησης να το αλλάξει. Και να τους καλέσει όλους να αναλάβουν τις ευθύνες τους.  Να σταματήσει η καταστροφολογία, η χυδαία δήθεν  αντιπολίτευση, και να δεχθούν αλλαγή του ΠΤΩΧΕΥΤΙΚΟΥ. (Θέλει δουλειά δεν γίνεται με λόγια).
Τελευταίο. Δεν μπορεί κανείς να εμποδίσει ΦΥΣΙΚΑ ή ΝΟΜΙΚΑ ΠΡΟΣΩΠΑ (πέρα από τράπεζες και κράτος), που έχουν απαιτήσεις σε φυσικά ή νομικά πρόσωπα , να διεκδικήσουν τα σπίτια. Και εδώ υπάρχει εμπλοκή αν το σπίτι είναι υποθηκευμένο σε Τράπεζα ή Ασφαλιστικό Ταμείο. Τότε αυτομάτως θα μπουν  όλοι στην εκποίηση.
Η συζήτηση στη χώρα δεν μπορεί να γίνεται με όρους ζούγκλας και με όρους αυτών που επιδιώκουν την ΑΝΩΜΑΛΙΑ. Όλοι πρέπει να σκεφτούν και τι στηρίζουν και πως το στηρίζουν και πως το εκφράζουν.