Oταν οι ΗΠΑ είχαν δυσκολίες με το Λονδίνο , αναζωπύρωναν το ιρλανδικό πρόβλημα και η Αγγλία στοιχίζονταν. Μεγάλες δυνάμεις χρησιμοποιούσαν πάντα , στην ροή της ιστορίας μικρές χώρες για να τις εκβιάσουν, να μείνουν στοιχισμένες στα συμφέροντά τους. Για την εισβολή της Τουρκίας στην Κύπρο το 1974 έχουν ειπωθεί πολλά. Η Αγγλία , αν και εγγυήτρια δύναμη συναίνεσε με την σιωπή και την αδράνειά της στην τουρκική εισβολή και αντέδρασε μόνο όταν η Τουρκία  ήθελε να προελάσει πέραν της προβλεπόμενης συμφωνίας. Το Ισραήλ επίσης σιώπησε.

Σήμερα τα συμφέροντα έχουν τροποποιηθεί. Η εκλογή Τραμπ θα αλλάξει ραγδαία τα διπλωματικά δεδομένα. Η μεταφορά της αμερικανικής πρεσβείας στην Ιερουσαλήμ θα προκαλέσει αναστατώσεις και τέτοιας έντασης συναισθηματική φόρτιση στον αραβικό κόσμο που θα πολλαπλασιάσει τις απειλές ασφάλειας στην ευρύτερη περιοχή . Η Ευρώπη δύσκολα θα ακολουθήσει. Όμως η επιρροή του Ισραήλ στην διοίκηση Τραμπ και μέσω των πάμπλουτων συνεργατών του και μέσω των στρατιωτικών  που έχουν αναλάβει καίρια πόστα,  αλλά  και μέσω των οικογενειακών δεσμών, θα είναι μεγάλη.
Η ρητορική κατά του Ιράν είναι το πρώτο σχέδιο του Ισραήλ για ακύρωση της συμφωνίας για το πυρηνικό πρόγραμμα και αποσκοπεί στην ματαίωση της προσέγγισης ΗΠΑ –Τεχεράνης. Το Ιράν είναι μεγάλος παίχτης όμως. Επηρεάζει την Χεζμπολά στον Λίβανο και την Συρία, έχει  σχέσεις με τη Ρωσία, βρίσκεται πίσω από πολλές οργανώσεις στη Μέση Ανατολή . Μια νέα κρίση στις σχέσεις ΗΠΑ –Ιράν, σε συνδυασμό με την συναισθηματική αναστάτωση από την μεταφορά της πρεσβείας στην Ιερουσαλήμ  θα αποτελέσουν ένα νέο εκρηκτικό μείγμα αστάθειας στην ευρύτερη περιοχή, πολύ μεγαλύτερης από την κρίση της Συρίας. Το Ισραήλ, ο Τραμπ ξεκινούν από λάθος θέση και θα εγκλωβιστούν σε έναν αδιέξοδο βάλτο που θα προστεθεί στα αδιέξοδα των ΗΠΑ στο Αφγανιστάν, την Συρία, το Ιράκ, την Λιβύη.
Το Ισραήλ δεν θέλει λύση του Κυπριακού και προφανώς προσπαθεί να επηρεάσει τις διαπραγματεύσεις από το παρασκήνιο. Ενδεχομένως να υπάρχουν και κάποιες δυνάμεις που να θέλουν λύση, άγνωστο τι είδους λύση. Δεν χρειάζεται να δηλώσει κάποιος αξιωματούχος ότι το Τελ Αβίβ δεν θέλει να λυθεί το Κυπριακό, μια ανάλυση είναι αρκετή.
Σε περίπτωση λύσης του Κυπριακού με τα χαρακτηριστικά λίγο πολύ του σχεδίου Ανάν, η Τουρκία αποκτά θεσμικό έλεγχο της διοίκησης της Κύπρου, εξίσου με την Κυπριακή Δημοκρατία. Αυτό σημαίνει ότι θα έχει και το δικαίωμα βέτο. Αυτό σημαίνει ότι η Τουρκία θα έχει καταλυτική επίδραση στην διαμόρφωση της εξωτερικής πολιτικής και γενικότερα του διεθνούς προσανατολισμού της νέας Κυπριακής Δημοκρατίας.
Η Τουρκία όμως , υπό τον Ερντογάν έχει εχθρικές σχέσεις με το Ισραήλ. Υπό αυτό το πρίσμα , σε περίπτωση λύσης του Κυπριακού θα τεθεί υπό αμφισβήτηση η τριμερής συνεργασία Ελλάδας Κύπρου Ισραήλ, προφανώς γιατί η Άγκυρα θα θελήσει να επιβάλλει και κάποιους δικούς της όρους, είτε στην εξωτερική πολιτική, είτε στην ενέργεια. Κάτι που τουλάχιστον σε αυτή τη φάση, δεν θέλει το Ισραήλ καθώς η εμπιστοσύνη έχει διαρραγεί και ο Ερντογάν είναι μεγαλομανής, άρα είναι παράγοντας κινδύνου. Υπάρχει και το Κουρδικό και η σιωπηρή πλην δυναμική στήριξη των Κούρδων για την δημιουργία δικού τους κράτους.
Δεύτερο ζήτημα  είναι ότι η Τουρκία έχει επίσης πρόβλημα και μάλιστα πολύ σοβαρό με την Αίγυπτο του Σίσι. Θυμίζουμε ότι ο Σίσι με «κοσμικό» πραξικόπημα» ανέτρεψε τον Μόρσι των Αδερφών Μουσουλμάνων  τον οποίο Μόρσι στήριξε  απόλυτα ο Ερντογάν. Είναι λογικό, η Τουρκία μέσα από τη νέα Κυπριακή Δημοκρατία να επιδιώξει την ακύρωση της τριμερούς με την Αίγυπτο. Σημειώνεται ότι το  Τελ Αβίβ διατηρεί σχέσεις με την Αίγυπτο, προωθεί μάλιστα και την ενεργειακή συνεργασία και κατά συνέπεια η εμπλοκή της Τουρκίας μέσω της Κύπρου, μόνο ζημιά μπορεί να προκαλέσει.
Οι τριμερείς δεν στήθηκαν τυχαία . Ξεκίνησαν το 2010 μετά την κρίση στις σχέσεις Τουρκίας Ισραήλ με την συναίνεση των ΗΠΑ που έχουν μεγάλη ανάγκη από νέα σχήματα στήριξης των δυτικών συμφερόντων που μπορούν να συμβάλλουν και στην ασφάλεια . Αυτό ακριβώς κάνουν οι τριμερείς, ενώ είναι προφανές ότι η μεταξύ τους συνεργασία, δηλαδή των κρατών που συμμετέχουν,  σε οικονομία και άλλους τομείς είναι η αυτονόητη παράμετρος για το κοινό όφελος.
Το τρίτο στοιχείο είναι ότι το Ισραήλ έχει πολλές επιφυλάξεις για την μορφή της λύσης του Κυπριακού γιατί ο καθοριστικός ρόλος της Τουρκίας θα αναβαθμίσει την δύναμη της Άγκυρας στην ευρύτερη περιοχή με ότι αυτό συνεπάγεται.  Η Τουρκία προφανώς θα επηρεάζει και την στάση της νέας Κυπριακής Δημοκρατίας στις ψηφοφορίες για τη Μέση Ανατολή στην ΕΕ, τον ΟΗΕ,  αλλά και άλλα θεσμικά όργανα που ασχολούνται με την περιοχή. Με απλά λόγια, η λύση του Κυπριακού με τα χαρακτηριστικά του σχεδίου Ανάν θα είναι πρώτης τάξεως εργαλείο εκβιασμού του Ερντογάν και αυτό δεν είναι επιθυμητό από το Τελ Αβίβ. Πέραν όλων αυτών, είναι πασιφανές ότι είναι αδύνατο το νέο κράτος να έχει κοινή εξωτερική πολιτική, δηλαδή Ελλήνων και Τούρκων στην Κύπρο. Απλά θα υπάρξει άμεσα κρίση. Οι προσανατολισμοί είναι διαφορετικοί, η κουλτούρα διεθνών σχέσεων εντελώς ξένες μεταξύ τους.
Από την ανάλυση αυτή προκύπτει το προφανές. Ότι σε αυτή την ιστορική συγκυρία , το Ισραήλ δεν βλέπει θετικά την λύση του Κυπριακού. Και το Ισραήλ επηρεάζει την σκέψη του Τράμπ…..
Τώρα , το πώς αναμειγνύεται παρασκηνιακά το Τελ Αβίβ πως επηρεάζει τις συνομιλίες , αυτό δεν είναι γνωστό.  Ισως στην πορεία γίνουν γνωστά πράγματα που θα μας εκπλήξουν. Πρώτα όμως να δούμε τις πρώτες κινήσεις του  Τραμπ.