Επέλεξε την Αθήνα για να μιλήσει για τα παγκόσμια προβλήματα. Η επίσκεψη του Μπαράκ Ομπάμα – στο τελευταίο του ταξίδι ως Πρόεδρος των ΗΠΑ-  στην Αθήνα ήταν μια συνειδητή επιλογή για να στείλει ένα μήνυμα στην ίδια την Αμερική, στην Ευρώπη , σ ολόκληρο τον κόσμο.
Ήταν μια ομιλία, στο τέλος μιας θητείας, αλλά στην αρχή μιας προσπάθειας, για μια συμφωνία κατά των ανισοτήτων, της αναγκαίας αλλαγής που πρέπει να κάνει το παγκόσμιο οικονομικό και πολιτικό κατεστημένο. Μίλησε για αλλαγή μοντέλου ανάπτυξης (υπέρ των πολλών) , μίλησε για αλλαγή πολιτικής, κατά των οικονομικών και πολιτικών ελίτ, που ευθύνονται για τα σημερινά αδιέξοδα.

Αυτός ο εκπρόσωπος μιας μειονότητας (των μαύρων της Αμερικής), επέλεξε την Ελλάδα, την Αθήνα, για να μιλήσει  για το αδιέξοδο στο οποίο βρίσκεται η παγκόσμια οικονομία.. Επέλεξε την ευρωπαϊκή χώρα με τα περισσότερα αδιέξοδα για να στείλει το μήνυμα του στους ευρωπαίους. Εμπνεόμενος, από την ελληνική ιδέα, τον ΠΟΛΙΤΗ, τον Πολίτη μέσα στην δημοκρατία αλλά και τον παγκόσμιο πολίτη που δεν υψώνει τείχη στους πρόσφυγες. Η συνεργασία είναι η λύση και όχι οι αποκλεισμοί ήταν ένα από τα μηνύματα του  Μπαράκ Ομπάμα από την Ελλάδα.
Ήταν ορατό ότι όποιος προσπαθήσει να εξηγήσει την επίσκεψη Ομπάμα με μικροκομματικά μάτια ή με ανάλυση του τύπου «κάνει ένα τελευταίο τουρισμό», απλώς δεν αντιλαμβάνεται τις συμβαίνει στην παγκόσμια σκηνή.
Όπως επίσης δεν αντιλαμβάνεται ή δεν θέλει να αναγνωρίσει, ότι ο Αλέξης Τσίπρας έχει εργαστεί πολύ για να φτάσουμε στη στιγμή που ο Μπαράκ Ομπάμα θα μιλήσει για τα παγκόσμια θέματα από την Αθήνα.
Η ομιλία του Ομπάμα στην Αθήνα, ανέδειξε όλες τις αντιφάσεις και τα αδιέξοδα της σημερινής εποχής. Μίλησε για την παγκοσμιοποίηση η οποία έφερε ριζικές αλλαγές, έφερε θετικές ανακατέψεις, αλλά και νέες ανισότητες. Ο Ομπάμα μίλησε για την κρίση υποστηρίζοντας ότι δεν μπορεί να αντιμετωπισθεί με πολιτικές λιτότητας και σε βάρος των πολλών που ήδη πληρώνουν την κρίση.
Ήταν μια σαφής κριτική σε όσους μέσα στις ΗΠΑ υποστηρίζουν ότι μπορούν να «κλειδώσουν» την παγκοσμιοποίηση(Τράμπ) θεωρώντας ότι άλλοι λαοί δεν έχουν το δικαίωμα να μοιράζονται τα οφέλη  της παγκόσμιας ανάπτυξης. Η ομιλία του δεν ήταν απλώς ριζοσπαστική ήταν αριστερή και με την ευρωπαϊκή και με την αμερικανική θεώρηση.
Σ αυτό το πλαίσιο, της αλλαγής μοντέλου ανάπτυξης και αντιμετώπισης των προβλημάτων, ο Μπαράκ Ομπάμα στηρίζει και το ελληνικό αίτημα για ελάφρυνση του χρέους.
Ένα φίλος της Ελλάδας
Ο Μπαράκ Ομπάμα ήθελε να γράψει έναν από τους επιλόγους της οκταετούς θητείας του στην πόλη που επινόησε τη Δημοκρατία,  ανέπτυξε τις τέχνες και τον πολιτισμό και μετέδωσε στον κόσμο τα φώτα της φιλοσοφίας και των αξιών.
Ήταν μια επίδειξη σύγχρονου φιλελληνισμού κατά κάποιο τρόπο. Η στήριξη στην ρύθμιση του χρέους, η διασύνδεση δημοκρατίας και ανθρωπισμού στο προσφυγικό , κυρίως η επιβεβαίωση της στενής συμμαχικής –δορυφορικής σχέσης Ελλάδας –ΗΠΑ, ήταν τα αναμενόμενα στοιχεία των δηλώσεων και των συνομιλιών. Οι επίσημες δηλώσεις αντικατόπτριζαν την διαχρονική πολιτική και διπλωματική ατζέντα των δύο χωρών. Την Ελλάδα να ζητάει στήριξη σε πλήθος προβλημάτων που αντιμετωπίζει, με την Τουρκία, το Κυπριακό, τα βαλκάνια, την οικονομία, την ενέργεια και τις ΗΠΑ να δίνουν γενικές διαβεβαιώσεις εν ονόματι της πολύχρονης φιλίας και συμμαχικής σχέσης και φυσικά «φιλτράροντας» πάντα τα ελληνικά αιτήματα υπό το πρίσμα των αμερικανικών συμφερόντων .
Φυσικά, η στενή συμμαχική και φιλική σχέση, δεν απέτρεψε τις ΗΠΑ να υποκινήσουν την επτάχρονη δικτατορία στην Ελλάδα, ούτε εμπόδισαν την Τουρκία να εισβάλλει στην Κύπρο, αλλά αυτό είναι κάτι που δεν θέλει κανείς να βάλει στο προσκήνιο για να αποφευχθούν παρενέργειες .
Οι επίσημες δηλώσεις του Ομπάμα δεν απέφυγαν την τυπολατρική πειθαρχία που επιδεικνύουν πάντα όχι μόνο οι Αμερικανοί, αλλά γενικότερα οι ξένοι ηγέτες που επισκέπτονται την Αθήνα. Ένα φιλικό χτύπημα στην πλάτη για μεταρρυθμίσεις σε νεοφιλελεύθερη κατεύθυνση καθώς κανείς δεν πρότεινε ποτέ κάτι διαφορετικό, μια καλή κουβέντα για το χρέος και την τυπική δήλωση –ευχή για λύση του Κυπριακού. Περισσότερο τολμηρός ίσως ο Τσίπρας ο οποίος θύμισε την έμπρακτη στήριξη της Γερμανίας για την ρύθμιση του χρέους της το 1953. Τότε όμως οι Αμερικανοί είχαν τον πρώτο λόγο στην Ευρώπη, τώρα  , τον πρώτο λόγο έχουν οι Γερμανοί. Γι αυτό και η ρύθμιση του χρέους καρκινοβατεί.  Με τους ύμνους για την Άγκελα Μέρκελ, ο Αλέξης Τσίπρας άφησε σαφώς να εννοηθεί ότι δεν περιμένει την στήριξη του Τραμπ για το χρέος ή για άλλο θέμα, αλλά της Γερμανίας. Και αυτό είναι σημαντική μετατόπιση πολιτικής σημασίας .

Ηταν μια θετική επίσκεψη  γιατί δεν περιείχε τίποτα το αρνητικό. Από την άποψη αυτή, μπορεί κανείς να διαπιστώσει ότι το πιο σοβαρό ζήτημα που απασχολεί τον Ομπάμα είναι η ίδια η πορεία των ΗΠΑ  και κατά πόσο θα προκύψει κρίση Δημοκρατίας. Το άγχος του Ομπάμα φαίνεται από σειρά δηλώσεων και στην Ουάσιγκτον, όπου μίλησε για οργή των ψηφοφόρων , για αντίδραση των αδικημένων. Είναι αλήθεια αυτό, αλλά το πρόβλημα είναι πιο βαθύ και φυσικά ο νοήμων Ομπάμα το γνωρίζει. Η αλήθεια που ψιθυρίζεται, αλλά δεν ομολογείται δημόσια, είναι ότι η δύναμη των αγορών, τω τραπεζών και των πολυεθνικών έγινε ανεξέλεγκτη και το πρόβλημα δημοκρατίας δεν προέκυψε από την οργή των ψηφοφόρων ανά το  κόσμο, αλλά από την αλαζονεία , έπαρση και την κτηνώδη περιφρόνηση για τις ζωές των πολλών. Πρόβλημα που ούτε σοσιαλιστές, ούτε σοσιαλδημοκράτες , ούτε δεξιά κόμματα κατάφεραν να αντιμετωπίσουν ή δεν ήθελαν να αντιμετωπίσουν .
Προφανώς η επίσκεψη , υπό το πρίσμα αυτό ήταν χρήσιμη. Γιατί υπάρχουν δυνάμεις ακόμη στον κόσμο που θεωρούν την Ελλάδα σημείο αναφοράς, που σέβονται την ιστορία και την δόξα της, και προφανώς λυπούνται για την σημερινή κατάντια της.
Ο κόσμος βρίσκεται σε μεταβατική φάση.  Εθνικά και περιφερειακά συστήματα κλονίζονται, εκατομμύρια ανθρώπων περιθωριοποιούνται, το κλίμα αλλάζει επικίνδυνα , οι πρόσφυγες είναι εκατομμύρια, ιδεολογικές και θρησκευτικές αντιπαραθέσεις προκαλούν τρόμο με την βία με την οποία εκφράζονται. Η Ελλάδα δεν μπορεί να διαδραματίσει  ούτε ηγετικό, ούτε καν συμπληρωματικό ρόλο στην αντιμετώπιση των κρίσεων, καθώς είναι πτωχευμένη και πολιτικά αδύναμη. Μπορεί όμως να ανακάμψει και να ξαναγίνει σεβαστή , με τις ιδέες της, με την παραγωγή πολιτικής σκέψης και με την προσθήκη ενός δικού της εθνικού σχεδίου να αναπτυχθεί , ώστε με την πάροδο του χρόνου να πάρει τη θέση που της αξίζει. Γιατί τώρα, όπως δείχνουν και τα γεγονότα, μόνο λύπηση της αξίζει.