Ξαφνικά και αφού κυβερνά 18 μήνες πλέον, η κυβέρνηση δια του αναπληρωτή υπουργού , αρμόδιου για τη μετανάστευση Γιάννη Μουζάλα, θυμήθηκε  ότι το Δουβλίνο ΙΙ δεν είναι καλό για την Ελλάδα και πρέπει να αλλάξει. Φυσικά στο Δουβλίνο ΙΙ έχουν γίνει προσθήκες , υπάρχει ήδη το Δουβλίνο ΙΙΙ τις οποίες δεν κατάλαβε ή δεν αντέδρασε η κυβέρνηση και οι λοιπές πολιτικές δυνάμεις της χώρας,  καθώς αφοσιωμένες στην στήριξη της διαπλοκής δεν αντιλαμβάνονται καν τι συμβαίνει στην Ελλάδα  και τον κόσμο.

Η υπόθεση αυτή επανήλθε στο προσκήνιο μετά την διαψευσθείσα ήδη πληροφορία ότι η Γερμανία σκόπευε να επαναπροωθήσει στην Ελλάδα περίπου 3000 μετανάστες και να εγκατασταθούν στην Κρήτη. Φυσικά, πέραν της κατρακύλας της δημοσιογραφίας υπάρχει και η κατρακύλα της πολιτικής, καθώς δεν ήξερε ή δεν σκέφθηκε κανείς ότι η Γερμανία δεν μπορεί να μας επιστρέψει πρόσφυγες ή μετανάστες γιατί υπάρχει εν ισχύ δικαστική απόφαση που απαγορεύει τις επανοπροωθήσεις στη χώρα μας , γιατί δεν γίνονται σεβαστά τα δικαιώματά τους.
Αυτά τα γεγονότα , σε συνδυασμό με την νέα όξυνση του προσφυγικού εξαιτίας των απειλών της Τουρκίας για ακύρωση της συμφωνίας με την ΕΕ, εξαιτίας της μη απελευθέρωσης της βίζας για τους Τούρκους, δημιουργούν συνθήκες εύλογης ανησυχίας. Αφενός γιατί η Ελλάδα ουδέποτε κατάφερε να οργανώσει αποτελεσματικά τα αρμόδια υπουργεία, τους κοινωνικούς και επιστημονικούς φορείς με την κεντρική πολιτική του υπουργικού συμβουλίου και ιδιαίτερα με την εξωτερική πολιτική, προκειμένου να υπάρξει ένα εθνικό σχέδιο για την μετανάστευση και το προσφυγικό. Το σχέδιο αυτό, θα μπορούσε  να λύσει πολλά κοινωνικά και διπλωματικά προβλήματα και η απουσία του, απλά επιδεινώνει τη θέση της χώρας και δίνει ζωτικό χώρο στις χώρες της Ομάδας Βίζεγκραντ, φυσικά το Βερολίνο , την Αυστρία, ακόμη και τα Σκόπια για να επιβάλλουν τελικά τις δικές τους αποφάσεις την Ελλάδα
Η ένταση μεταξύ ΕΕ-Τουρκίας μετά το αποτυχημένο πραξικόπημα έχει δύο πυλώνες. Πρώτος, η αντίδραση , χλιαρή πάντως, κάποιων κυβερνήσεων για τον αυταρχισμό του Ερντογάν και το έλλειμμα δημοκρατίας στην Τουρκία. Δεύτερος, η αντιπαράθεση για την απελευθέρωση της βίζας που απαιτεί η Τουρκία, χωρίς να έχει εκπληρώσει τα 72 προαπαιτούμενα , προκειμένου να συνεχίσει να εφαρμόζει την συμφωνία για την φύλαξη των συνόρων της και να εμποδίζει τις μεταναστευτικές ροές προς την Ελλάδα και την Ευρώπη.
Θύμα όμως αυτής της αντιπαράθεσης είναι η Ελλάδα, γιατί με τα σύνορα κλειστά η Ευρώπη δεν απειλείται πλέον με νέα κύματα. Αντίθετα, η Ελλάδα μπορεί να γίνει ένα απέραντο στρατόπεδο και αυτό δεν θα  μπορέσει να διαχειριστεί ο κ. Τσίπρας και η κυβέρνησή του. Καμία κυβέρνηση δεν διαχειρίστηκε με επιτυχία  δύο φορές το ίδιο πρόβλημα. Και ο δεύτερος κύκλος του μεταναστευτικού θα είναι ίσως μοιραίος για την κυβέρνηση, γιατί οι αντιδράσεις θα γενικευθούν και θα προστεθούν στις αντιδράσεις για τα οικονομικά και τους φόρους.
Για τους λόγους αυτούς και πριν φθάσουμε στο Φθινόπωρο που θα κριθεί κατά πόσο θα ικανοποιηθούν οι απαιτήσεις της Τουρκίας, η Αθήνα πρέπει να βρει λύσεις. Κυρίως πρέπει να οξύνει τους τόνους έναντι της ΕΕ, γιατί ήδη, έχουν πολύ δυνατή φωνή οι ακροδεξιοί και οι λαικιστές της ανατολικής Ευρώπης, αλλά πολύ αδύνατη οι χώρες που σηκώνουν το μεγάλο βάρος όπως η Ελλάδα.
Αυτό σημαίνει ότι όχι μόνο το Δουβλίνο ΙΙ, αλλά πολλά πρέπει να αλλάξουν στην Ευρώπη και μάλιστα σύντομα.
1.    Το ΝΑΤΟ πρέπει να αναθεωρήσει την αποστολή του στο Αιγαίο και να συμπεριλάβει όλο το αρχιπέλαγος  αυξάνοντας μάλιστα την παρουσία του χωρίς εξαιρέσεις , αγνοώντας τι λέει η Τουρκία.
2.    Η φύλαξη των εξωτερικών συνόρων της Ευρώπης από την Ελλάδα δεν έχει μόνο υποχρεώσεις, αλλά  και δικαιώματα που η χώρα μας δεν έχει καν ασκήσει. Δεν είναι δυνατό η κρίσιμη αυτή παράμετρος να γίνει με όρους που θέτει η Αυστρία στην Ελλάδα και όχι η Ελλάδα στην Αυστρία, αν θέλουν να υπάρχει φύλαξη συνόρων. Και η φύλαξη συνόρων σημαίνει χρήμα, δηλαδή οικονομική συνεργασία  που είναι υποχρεωτική και όχι βοήθεια λες και η Ελλάδα επαιτεί.  Σημαίνει πολυεπίπεδη συνεργασία , διπλωματική και πολιτική και κοινή στάση έναντι της Τουρκίας.
3.    Αλλαγή των πρωτοκόλλων σχετικά με τις ευθύνες της χώρας υποδοχής, δηλαδή του Δουβλίνο ΙΙ. Όταν μετανάστες και πρόσφυγες ζητούν άσυλο , η αίτηση θα κατατίθεται απευθείας στη χώρα που θέλουν να μεταβούν  και να μην γίνεται υποχρεωτικά στην Ελλάδα. Ετσι θα δημιουργηθεί ένας αυτόματος μηχανισμός κατανομής των αιτούντων άσυλο και δεν θα είναι υποχρεωμένη η πρώτη χώρα υποδοχής να δέχεται χιλιάδες αιτήματα .
4.    Άμεση ενίσχυση των χωρών της Μεσογείου που αποτελούν πύλη φυγής προς τη Μεσόγειο και την Τουρκία. Χωρίς χρήμα, επενδύσεις και χώρους υποδοχής στην Λιβύη, την Ιορδανία, την Τουρκία και άμεση συνεργασία με τις χώρες της υποσαχάριας Αφρικής, που μαστίζονται από πολέμους και φτώχεια, λύση δεν θα υπάρξει.
5.    Καμπάνια στο εσωτερικό της Ελλάδας ώστε να ευαισθητοποιηθούν  χορηγοί εντός και εκτός Ελλάδας για να βοηθήσουν στον ανθρωπιστικό τομέα, επιστημονικοί , κοινωνικοί , ανθρωπιστικοί φορείς και πιστοποιημένες ΜΚΟ, ώστε να αντιμετωπιστούν και τα υφιστάμενα προβλήματα και τυχόν αύξηση των ροών.
6.    Η κυβέρνηση να καταστήσει σαφές στην Τουρκία ότι πιθανή κατάρρευση της συμφωνίας θα έχει συνέπειες και στις διμερείς σχέσεις και στην ευρωπαική πορεία της . Δεν είναι δυνατό η Ελλάδα  να κρύβεται και να μην έχει φωνή και άποψη, όταν χρειάζεται για να υπερασπιστεί την εθνική της κυριαρχία και τους κανόνες δικαίου.
7.    Παράλληλα, η Ελλάδα να καταστήσει σαφές στις γειτονικές χώρες ότι τα κλειστά σύνορα δεν γίνονται αποδεκτά και αυτό θα έχει συνέπειες  στην σταθερότητα στην περιοχή. Ωστόσο προκαλεί ερωτηματικά η στάση της κυβέρνησης στα βαλκάνια, γιατί ενώ θα έπρεπε να οργιάζει η διπλωματία και οι επαφές να είναι καθημερινές προς αναζήτηση λύσεων, υπάρχει μια πρωτοφανής παραλυσία . Ο πρωθυπουργός δεν έχει επισκεφθεί καμία χώρα των δυτικών βαλκανίων ούτε έχει οργανώσει κάποια αξιοπρόσεκτη πρωτοβουλία για την συνεννόηση των χωρών της περιοχής στα μείζονα αυτά θέματα.
Αν όλα αυτά τα λάθη δεν διορθωθούν και μάλιστα σύντομα, το μέλλον της κυβέρνησης είναι άδηλο , αλλά και η χώρα θα αντιμετωπίσει ακόμη μεγαλύτερη κρίση, που αν προστεθεί στην οικονομική, ουδείς γνωρίζει τι θα συμβεί.