Ένα σημαντικό τμήμα του χρεοκοπημένου πολιτικού προσωπικού που οδήγησε τη χώρα στην παρακμή , στο έλεος της διαπλοκής και του οικονομικού παρασιτισμού, καταβάλλει αγωνιώδεις προσπάθειες ανασυγκρότησης. Η ιδέα ότι πολλοί από αυτούς, βρίσκονται στο περιθώριο δεν γίνεται δεκτή. Διεκδικούν την επιστροφή στην εξουσία, επιτιθέμενοι στον ΣΥΡΙΖΑ, όχι για να κρίνουν και να επικρίνουν πτυχές της πολιτικής του, αλλά απλά γιατί δεν γίνεται αποδεκτή η εξουσία του. 

Κώστας Σημίτης ο άνθρωπος που χαρακτηρίστηκε πατριάρχης της διαπλοκής, Ευάγγελος Βενιζέλος, ο άνθρωπος που συνέδεσε το όνομά του με την βουλιμία για εξουσία και την τελική φάση της παρακμής του ΠΑΣΟΚ, η Φώφη Γεννηματά μια πολιτικός που δεν θα υπήρχε καν στην πολιτική κονίστρα αν δεν ήταν κόρη του Γιώργου Γεννηματά και άλλοι, ξεπέρασαν τον εαυτό τους το Σάββατο με τις ομιλίες τους στη Προγραμματική Συνδιάσκεψη της λεγόμενης Δημοκρατικής Συμπαράταξης. Τώρα, αν ως πρόγραμμα θεωρείται το μίσος κατά άλλων δυνάμεων , του ΣΥΡΙΖΑ συγκεκριμένα, τότε δικαίως μπορεί να πει κανείς ότι αυτή δεν ήταν Προγραμματική Συνδιάσκεψη, αλλά ρεσιτάλ κακής ηθοποιίας. Η κριτική και η αντιπολίτευση στον ΣΥΡΙΖΑ είναι φυσιολογική πολιτική πράξη και επιβάλλεται να γίνεται. Όμως δεν πρόκειται περί αυτού. Το μίσος κατά του ΣΥΡΙΖΑ είναι αυτό που τους ενώνει. Η αγάπη για εξουσία επίσης. Εμφανίστηκαν ως υβριστές του λαού, χωρίς ίχνος αυτοκριτικής για τις ευθύνες τους στην κατάντια της Ελλάδας. Το να μιλάει ο Σημίτης για συνεργασία του ΣΥΡΙΖΑ με συντεχνίες ή να τον κατηγορεί για προσλήψεις με κομματοπελατειακά κριτήρια είναι προσβολή. 

θα περίμενε κανείς ότι η προσπάθεια ανασυγκρότησης της κεντροαριστεράς θα αποτελούσε ένα σημαντικό ζήτημα προς συζήτηση, ανάλυση, εμβάθυνση των αιτιών της κρίσης της σοσιαλδημοκρατίας. Θα διατυπώνονταν προτάσεις και ιδέες για μια νέα αρχή. Θα ακούγονταν σκέψεις για την εθνική κυριαρχία, αναλύσεις για την  αποσταθεροποίηση της περιοχής, για τα νέα δεδομένα στις διεθνείς σχέσεις, για τα εθνικά προβλήματα. Ιδιαίτερα από τον Σημίτη και άλλα στελέχη του ΠΑΣΟΚ θα περίμενε κανείς , έστω  και μια λέξη για το πώς ένα κραταιό κίνημα  κατάντησε να εκφυλιστεί σε δεξιό μόρφωμα, χωρίς ποτέ κανείς να εξηγήσει στον λαό που τους ακολουθούσε δεκαετίες τι ακριβώς συνέβη. 
Θα περίμενε κανείς να διατυπωθούν σκέψεις και προτάσεις για κάθαρση, για ένα νέο ξεκίνημα του κράτους και την παραγωγική ανασυγκρότηση της χώρας, για το κοινωνικό κράτος και την προστασία, αλλά  και την ανάπτυξη της δημοκρατίας. 
Τίποτα από όλα αυτά δεν έγινε. Ανασυγκρότηση της κεντροαριστεράς χωρίς τον ΣΥΡΙΖΑ, δεν μπορεί να γίνει. Αυτή είναι η πραγματικότητα.  Σχεδόν σε όλα τα κόμματα υπάρχει κρίση ταυτότητας, γιατί τα μνημόνια και η χρεοκοπία ανέτρεψαν το πολιτικό σκηνικό και δεν υπάρχει μια ισχυρή νέα διάδοχη κατάσταση. Δεν έχει αναδειχθεί μια νέα πολιτική τάξη που να καθοδηγήσει τη χώρα και τις πολιτικές εξελίξεις. Ο ΣΥΡΙΖΑ προφανώς είναι μια ισχυρή δύναμη που σίγουρα έχει ρόλο ακόμη να διαδραματίσει και μάλιστα καθοριστικό. Όμως δεν έχει σταθεροποιηθεί και οι διαρκείς μεταπτώσεις του, μεταξύ μνημονίων και αριστερού λόγου δεν έχουν δημιουργήσει ένα σταθερό αξιακό υπόβαθρο . 

Κώστας Σημίτης

Αίσθηση προκαλεί η γλώσσα του Κώστα Σημίτη , ο οποίος μιλώντας στην  Συνδιάσκεψη  είπε ότι  «η συσπείρωσή μας πρέπει να είναι δυνατή και αποτελεσματική ώστε να αποτελέσουμε βαθμιαία μια ενιαία παράταξη». Παράταξη χωρίς τον ΣΥΡΙΖΑ πως μπορεί να γίνουν διάφορα χρεοκοπημένα κόμματα  και ομάδες που απλά θέλουν ρόλο στην εξουσία, είναι αδιευκρίνιστο. 

Όμως αυτό είναι το λιγότερο. Ο Σημίτης αποσιωπώντας σκοπίμως τα αίτια που χρεοκόπησαν το ΠΑΣΟΚ μίλησε για εγωισμούς, φιλοδοξίες που αποτελούν εμπόδιο στην συγκρότηση της νέας παράταξης. Προφανώς και δεν είναι αυτοί οι λόγοι. Οι λόγοι αδυναμίας είναι ότι η παράταξη που υπηρέτησε και ως πρωθυπουργός, χρεοκόπησε τη χώρα, απαξιώθηκε από τον ελληνικό λαό και προφανώς δεν την εμπιστεύεται κανείς για να επανέλθει στο προσκήνιο. 

Όμως, η επίθεση στον ΣΥΡΙΖΑ ήταν όλη η ουσία. Ο Σημίτης έκανε λόγο για   κυβέρνηση που προτιμά να μη δυσαρεστήσει., που «ακολουθεί παλιές συντηρητικές αντιλήψεις και αρχές. Γιατί στην πραγματικότητα είναι ένας εθνικολαϊκιστικός σχηματισμός. Συνεργάζεται στενά με διάφορες συντεχνίες. Προσλήψεις, προαγωγές, τοποθετήσεις πραγματοποιούνται με κομματικοπελατειακά κριτήρια…». Ντροπή

 Και ακόμη: «Αριστερή πολιτική είναι η πολιτική που εξηγεί, επισημαίνει τις δυσκολίες, έχει το θάρρος να δυσαρεστήσει. Προτιμώ να είμαστε δυσάρεστοι παρά ψεύτες. Προτιμώ να είμαστε ειλικρινείς στους πολίτες παρά να τους βαυκαλίζουμε. Προτιμώ να κερδίσουμε τη μάχη με την αλήθεια των λόγων μας γιατί τότε μόνο η νίκη μας θα είναι σταθερή και θα υπερβούμε την υστέρησή μας. Μπορούμε να πραγματοποιήσουμε μια διαφορετική πολιτική στη χώρα. Να προσπαθήσουμε. Να παλέψουμε». Ξανά ντροπή. 

Bενιζέλος

Τα όσα λέει ο Βενιζέλος δεν συνιστούν βέβαια είδηση. Είναι όμως σύμπτωμα της σημερινής πολιτικής κατάστασης, ότι ο Βενιζέλος αναζητεί ακόμη εθνικό ακροατήριο, όχι  για να πει τις ιδέες του, αλλά για να βρει σκαλοπάτι που θα  τον οδηγήσουν σε κάποια καρέκλα εξουσίας

 «Το να λες ότι αυταπατώμαι δε σε καθιστά ούτε συμπαθή ούτε αθώο. Το να έχεις ιδεοληψίες, στερεότυπα, το να υποστηρίζεις τον αντιμνημονιακό λαϊκισμό είναι εν πάση περιπτώσει κάτι μεμπτό, αλλά ο τυχοδιωκτισμός, το παιχνίδι με τους θεσμούς, η συκοφάντηση, η χυδαιολογία, η αλλοίωση του φρονήματος και της λογικής του ελληνικού λαού είναι έγκλημα καθοσιώσεως», ανέφερε ο Βενιζέλος ο οποίος ως γνωστόν αφιέρωσε τη ζωή του στην διαφάνεια, την ηθική προστασία της πολιτικής από την διαφθορά με το νόμο περί ευθύνης υπουργών , κατά της διαπλοκής και του παρασιτισμού. 

Γεννηματά

Από το βήμα της Συνδιάσκεψης της Δημοκρατικής Συμπαράταξης, η Φώφη Γεννηματά  είπε το εκπληκτικό  ότι  οι  προοδευτικές δημοκρατικές δυνάμεις,  είναι ώρα να απελευθερωθούν από τα δεσμά του αυτομαστιγώματος και της αυτοενοχοποίησης, παραδεχόμενη ωστόσο ότι έγιναν πολλά και μεγάλα σφάλματα.

Το λάθος για την Γεννηματά και όλο το κατεστημένο του ΠΑΣΟΚ είναι ότι η συζήτηση για το μέλλον της κεντοραριστεράς επιχειρείται να γίνει με όρους συγκόλησης των κομματιών του παλιού ΠΑΣΟΚ. Δηλαδή αυτού που χρεοκόπησε τη χώρα. Η άρνηση της νέας πραγματικότητας είναι σχέδιο και όχι τυχαία στάση. Γιατί αν όλο αυτό το προσωπικό έκανε άνοιγμα διαλόγου στον ΣΥΡΙΖΑ για το μέλλον της αριστεράς, θα έπρεπε και να αποσυρθεί για να δώσει τη θέση του σε νέες δυνάμεις, πράγμα που φυσικά δεν θέλουν ούτε να ακούνε. Γιατί αυτοί οι ίδιοι γίνονται εμπόδιο στην δημιουργία μιας νέας παράταξης αρνούμενοι να δουν την πραγματικότητα. Και η πραγματικότητα είναι αμείλικτη. Η Ελλάδα έχει ανάγκη , όχι από νέους από διαφορετικούς πολιτικούς, που να έχουν διάθεση προσφοράς , να υπηρετήσουν τη χώρα και να οδηγήσουν τη χώρα στην ανάπτυξη, στην πνευματική και ηθική ανάταση.