Την Κυριακή 17 Απριλίου η κυβέρνηση έδειξε να αποδέχεται την πρόταση Σόιμπλε-ΔΝΤ να υπάρξει ένα «μνημόνιο εν αναμονή», δηλαδή να ψηφιστούν επιπλέον  μέτρα 3,5 δις και αν χρειαστεί να εφαρμοστούν, αν όχι να μείνουν στο ράφι. Την επομένη όμως έγινε αντιληπτό το λάθος , καθώς όλοι θα μιλούσαν για τέταρτο μνημόνιο και οι δανειστές θα έβρισκαν τρόπο να πουν ότι πρέπει να εφαρμοστούν και υπήρξε αναδίπλωση. Τα μέτρα αυτά δεν θα περνούσαν και θα έριχναν την κυβέρνηση και για τον λόγο αυτό, υπήρξε δεύτερη θέση , σύμφωνα με την οποία δεν γίνεται δεκτή η εν λόγω πρόταση και  ότι η κυβέρνηση εμμένει στην αρχική συμφωνία. 

Κατά συνέπεια η κυβέρνηση θα πρέπει να πάρει νέες αποφάσεις. Ή θα δώσει μάχη και δεν θα υποκύψει ή θα καταρρεύσει κάτω από λαική κατακραυγή. Η αλλαγή θέσης δείχνει  ότι επιλέγει την δυναμική στάση, ευχόμενη ίσως ενδόμυχα να υπάρξει ένας συμβιβασμός. Δηλαδή θα επιδιώξει να αναλάβει κάποια πολιτική δέσμευση ότι αν τα πρώτα μέτρα αποτύχουν τότε θα ληφθούν συμπληρωματικά και να λήξει το επεισόδιο εκεί. 

Όπως ανέφεραν πηγές της κυβέρνησης, μόνον εφόσον πρώτα ολοκληρωθεί η αξιολόγηση και αφού ξεκινήσει η συζήτηση για το χρέος, τότε και μόνο τότε, θα μπορούσε να ενσωματωθεί σε αυτή και οποιαδήποτε συζήτηση για τυχόν αποκλίσεις από τους δημοσιονομικούς στόχους.  Στην παρούσα φάση αυτό που μπορεί να γίνει είναι η εφαρμογή της συμφωνίας του περασμένου Ιουλίου και μόνον αυτή, τίποτε λιγότερο και τίποτε περισσότερο, επιμένουν οι ίδιες πηγές. Παράλληλα διατυπώνουν τον σκεπτικισμό και προβληματισμό τους για τις θέσεις του ΔΝΤ επικεντρώνοντας την κριτική τους στα εξής σημεία:

-Η συζήτηση για το τι θα γίνει εάν επιβεβαιωθούν οι προβλέψεις του ΔΝΤ είναι στον αέρα διότι μέχρι σήμερα οι προβλέψεις του Ταμείου δεν επιβεβαιώθηκαν και άρα το πιθανότερο είναι το αυτό να επαναληφθεί για μια ακόμη φορά.

-τα στοιχεία της οικονομίας είναι καλύτερα από αυτά που αναμένονταν

-η κίνηση Ντράγκι να συμπεριλάβει τις ελληνικές τράπεζες στο πρόγραμμα ποσοτικής χαλάρωσης, αναμένεται να δώσει ανάσα στον δανεισμό των τραπεζών και θα ενισχύσει την ρευστότητα της οικονομίας

-τα επόμενα 24ωρα δίνονται στη δημοσιότητα τα στοιχεία της Eurostat και αναμένεται και τα στοιχεία αυτά να αποτυπώνουν ότι η ελληνική οικονομία πηγαίνει καλύτερα από τις προβλέψεις.

Στο κλίμα αυτό, αρμόδιες κυβερνητικές πηγές χαρακτηρίζουν ρεαλιστικό και εύλογο στόχο την επίτευξη συμφωνίας με τους θεσμούς, σε επίπεδο τεχνικών κλιμακίων, έως το Eurogroup που έχει προγραμματιστεί για τις 22 του τρέχοντος μηνός. Την θέση αυτή διατυπώνουν με δεδομένο το γεγονός ότι τα στοιχεία της ελληνικής οικονομίας είναι καλύτερα από τις αρχικές εκτιμήσεις. 

Επομένως η κυβέρνηση ή θα δώσει μάχη ακόμη και υπό την απειλή Grexit  ή θα προσφύγει σε εκλογές και ότι προκύψει. Η ατομική διαπραγμάτευση και η προσωπική σχέση με την Μέρκελ αποδείχθηκε φιάσκο. Η Μέρκελ κάνει γερμανικό παιχνίδι και ότι φιλελληνικό. Η τριγωνική σχέση Τσίπρα –Μέρκελ-Ολάντ αποδείχθηκε επίσης στημένη εις βάρος του Τσίπρα γιατί εδώ και δεκαετίες η Γαλλία και  η Γερμανία και οι ηγέτες τους έχουν κοινό σχέδιο και απλά το επιβάλλουν σε άλλες χώρες. 

Η Ελλάδα δεν είχε διαπραγματευτικό σχέδιο σε κανένα επίπεδο. Ο Τσίπρας , καλοπροαίρετα ίσως έδωσε πολλά για να γίνει η συμφωνία ΕΕ –Τουρκίας που ήθελε η Μέρκελ. Ο Τσίπρας δέχθηκε το ΝΑΤΟ στο Αιγαίο εις βάρος της εθνικής κυριαρχίας που επίσης ήθελε η Μέρκελ για εσωτερικούς λόγους. Η Ελλάδα σιωπά ουσιαστικά στα πολιτικά ανταλλάγματα που ζητά η Τουρκία από την ΕΕ, όπως βίζα, ενταξιακές διαπραγματεύσεις , Συρία και τελικά η Αθήνα δεν κέρδισε τίποτα . 

Είναι γεγονός ότι η Μέρκελ βάζει στο τραπέζι μόνο  ότι συμφέρει τη Γερμανία . Η Τουρκία εκβιάζει σε όλα τα επίπεδα , ενώ θα μπορούσε να είναι εκβιαζόμενη. Αν η Τουρκία εκβιάζει με τους πρόσφυγες , η ΕΕ θα μπορούσε να εκβιάσει με το κουρδικό, με το μέλλον της Τουρκίας στην ΕΕ, με πολλά ακόμη. Και όμως είναι εύκολη η απειλή του Grexit. Η απειλή αναγνώρισης κουρδικού κράτους θα ήταν τρομερή για την Τουρκία, κάτι που στο παρασκήνιο κάνουν οι ΗΠΑ και η Ρωσία με επιπτώσεις ήδη στην Τουρκία. Αν σε αυτές προστεθεί και η ΕΕ, τότε η Άγκυρα θα γίνει πολύ προσεκτική γιατί γνωρίζει πλέον ότι θα βρεθεί αντιμέτωπη με το φάσμα του διαμελισμού της. 

Και όμως η γερμανική Ευρώπη κυριαρχεί και ως προς την διπλωματική ατζέντα της ΕΕ , πράγμα καθόλου θετικό για τα ελληνικά συμφέροντα. Είναι προφανές, ότι τα ελληνικά εθνικά συμφέροντα δεν ταυτίζονται με τα γερμανικά και παρά το γεγονός ότι η Ελλάδα έχει ειδικά προβλήματα με την Τουρκία, η Αθήνα αδυνατεί να κάνει τον διαχωρισμό μεταξύ ευρωπαικής –γερμανικής πολιτικής και Ελληνικής καθώς πλήττονται καίρια τα ελληνικά συμφέροντα.