του Σπύρου Σουρμελίδη

Την ώρα που δεκάδες χιλιάδες πρόσφυγες, συνωστίζονται στα ελληνικά νησιά και στα βόρεια σύνορα μας, και τα μέτωπα της βαρβαρότητας μας πλησιάζουν, η Ελλάδα οδηγείται για μία ακόμα φορά στις κάλπες σε μια ακόμα προσπάθεια να μπούν τα πράγματα σε μια σειρά.

Η απαλλαγή απο τα Μνημόνια απομακρύνθηκε και πάλι, ενώ παραμένει όραμα και ελπίδα η απαλλαγή απο τον πελατειασμό, την γραφειοκρατία, και μια κρατικοδίαιτη επιχειρηματική και πολιτική ελίτ, που θέλει  τη χώρα δέσμια στα δικά της συμφέροντα.
'Οποιο και αν είναι το αποτέλεσμα των εκλογών, όποια κυβέρνηση και αν σχηματίσει ο κ. Τσίπρας η απαίτηση θα είναι ίδια:
Η κατάργηση του πελατειακού κράτους.
Η αφαίρεση της εξουσίας απο την κρατικοδίαιτη ελίτ,
Η διαμόρφωση νέων κανόνων λειτουργίας του κράτους και της οικονομίας.

Ο τυπικός λόγος που ο Αλέξης Τσίπρας προσφεύγει στις κάλπες, είναι το ξεκαθάρισμα  στην πολιτική σκηνή, πρωτίστως μέσα στο Κόμμα  του. Ο ουσιαστικός λόγος είναι πως καμία κυβέρνηση απο το 2010 και μετά δεν μπορεί να διοικήσει τη χώρα,αληθινά, υπο το βάρος της χρεοκοπίας και των Μνημονίων. Υπο το βάρος των δανειστών που επιβάλλουν διαδικασίες πτώχευσης και οχι διεξόδου απο την κρίση.
Η προσφυγή στις κάλπες φαντάζει μονόδρομος, οσο και αν είναι βαρύ αφού σε 8 μήνες, είχαμε 3 εκλογικές διαδικασίες. Αλλωστε δεν πρέπει να ξεχνάμε πως μέσα στα προηγούμενα 3,5 χρόνια έγιναν 3 βουλευτικές εκλογές. Ομως τώρα:
1. Πρέπει να υπάρχει κοινοβουλευτική πλειοψηφία που να μπορεί να ασκεί πολιτική.
2. Πρέπει να δοθεί νέα εντολή, αφού η προηγούμενη του Ιανουαρίου δόθηκε με αλλα συνθήματα και για άλλα πράγματα.

Ερωτήματα

Ο κ. Τσίπρας έχει πλέον κυβερνητικό παρελθόν και καλείται να απαντήσει σε καυτά ερωτήματα, γιατί οι εκλογές ποτέ δεν είναι εύκολες και το αποτέλεσμα ποτέ δεν πρέπει και δεν μπορεί να θεωρείται δεδομένο.Ειδικά τώρα που το “έδαφος”  μετατοπίζεται απο ώρα σε ώρα.
1. Το πρώτο ερώτημα προς τον Αλ. Τσίπρα απο την μεγάλη πλειοψηφία δεν είναι “γιατί έχασε τη μάχη για την κατάργηση του Μνημονίου” αλλά “γιατί την έδωσε με τον τρόπο που την έδωσε, γνωρίζοντας εκ των προτέρων πως ηταν σχεδόν αδύνατον να την κερδίσει”. Ναί πράγματι, η Ευρώπη δεν είναι ίδια,  παρα τη  νίκη της σε βάρος της χώρας μας. Οι εξελίξεις δείχνουν πως η Ευρώπη των Μέρκελ-Σόιμπλε, οδηγείται σε κλείσιμο συνόρων και περιορισμούς που δεν συνάδουν   ούτε καν με το ευρώ τους. Μας οδηγεί όμως αυτό σε κάποια διέξοδο για τα δικά μας προβλήματα;
2. Το δεύτερο μεγάλο ερώτημα είναι αν τώρα που δεν έχει μαζί του τα “βαρίδια”, διαθέτει πρόγραμμα και ανθρώπους διάθεση να συγκρουστεί και να διοικήσει; Αν είναι αποφασισμένος να προχωρήσει σε ριζικές αλλαγές ή θα περιοριστεί  σε τακτικισμούς και ψευτοδιορθώσεις; Το . έχουν κάνει κι αλλοι και ξέρουμε το αποτέλεσμα.
3. Και το τρίτο μεγάλο ερώτημα είναι “γιατί δεν θέλει την συμπόνοια κανενός;” γιατί “δεν θέλει συνεργασίες με αλλα Κόμματα;” Δεν υπάρχουν οι προυποθέσεις για μεγάλες συγκλίσεις ή δεν ξέρει ποιές μπορεί να είναι αυτές; 

Η προσπάθεια της πολιτικής να επανακάμψει

Ο στίχος του Σαββόπουλου (τι να φταίν οι εκπρόσωποι, έρημοι κι απρόσωποι) ταιριάζει σήμερα περισσότερο από κάθε άλλη φορά. Τρία μεγάλα κόμματα (ΠΑΣΟΚ, ΝΔ, ΣΥΡΙΖΑ) διασπάστηκαν υπό το βάρος της οικονομικής κρίσης και των Μνημονίων που την ακολούθησαν.
Αυτή την ώρα (2010-2015), είναι η καταστροφή,  που διαμορφώνει   συνειδήσεις, φτιάχνει πολιτικές θέσεις, διαλύει ή επανακαθορίζει πολιτικά Κόμματα.
Ηταν λιγότερο σημαντικό (καθοριστικό) πως θέλησε ο Τσίπρας ή οι Βενιζέλος, Γεωργιάδης, Θεοδωράκης την κοινωνία ή πως την φαντάζονται οι Λαφαζάνης. Λαπαβίτσας, Κωνσταντοπούλου. Είναι η κοινωνία εν κινήσει που σπάει τα θέλω, τα προγράμματα και τις φαντασιώσεις, διαμορφώνοντας, κάθε ώρα, μια νέα πραγματικότητα. Ως πληγωμένο ζώο, αναζητά σπηλιά να κρυφτεί για να γιατρέψει τις πληγές της. Άλλοτε με την μορφή άγριου θηρίου που θέλεις να το σκοτώσεις γιατί είναι επικίνδυνο, και άλλοτε με την μορφή του ζωντανού που το λυπάσαι για τα τραύματα του, είναι η κοινωνία που φτιάχνει τον “Τσίπρα”, τον “Θεοδωράκη”, τον “Βαρουφάκη” ‘η τον “Λαπαβίτσα”. Είναι η αγωνιώδης προσπάθεια της διαφυγής από τα δεινά, που διαμορφώνει τον Τσίπρα, τον Θεοδωράκη ή τον Λαπαβίτσα. Τους ντύνει μεταρρυθμιστές ή  λαϊκιστές, ήρωες αγωνιστές ή  ημιμαθείς καιροσκόπους, ηγέτες ή πιόνια, ανάλογα με τον βαθμό απογοήτευσης ή ελπίδας. Είναι η εν κινήσει κοινωνία, που έφερε τον ΣΥΡΙΖΑ στην εξουσία, που έφτιαξε το “Ποτάμι” όπως αυτή ήθελε και όχι όπως ο Θεοδωράκης θέλησε, που γκρέμισε το ΠΑΣΟΚ, που έφερε την “Χρυσή Αυγή”, που αδρανοποίησε την ΝΔ. Το κατεστημένο της μεταπολίτευσης, έχει χάσει τον έλεγχο της κίνησης, κάθε κίνησης.
Γι αυτό και μια νέα κατάσταση υπο τον Αλέξη Τσίπρα, δημιουργεί ελπίδες και προσδοκίες. 
Οι συμπεριφορές και τα θέλω διαμορφώνονται, αναλόγως και από την θέση στην οποία, κάθε φορά, ο κάθε πολίτης, βρίσκεται. 
Οι έχοντες (τα κοινωνικά στρώματα που προς το παρόν διεσώθησαν από την κρίση) από την ώρα που βρέθηκαν σε θέση επισφαλή, ακολούθησαν την στάση της ελίτ, (της κρατικοδίαιτης ελίτ) που θέλει να διοικεί την χώρα, ξεσκίζοντας τα ιμάτια της, προκειμένου να κερδίσει από την κρίση και να συνεχίζει να ελέγχει την πορεία της διαλυμένης “πατρίδας”. Είναι αυτή η ελίτ και οι έχοντες, που ξαφνικά θυμήθηκαν πως υπάρχει εκσυγχρονισμός, πως οι πολιτικές δυνάμεις δεν έκαναν αλλαγές, πως υπάρχει φοροδιαφυγή (αυτοί που ήταν και είναι οι πρωτοπόροι της φοροδιαφυγής, της φοροαποφυγής και των θαλασσοδανείων)  και πως πρέπει ο Τσίπρας να μεταμορφωθεί σε “Σημίτη” ή να συνεργαστεί με ανάλογες πολιτικές δυνάμεις, προκειμένου να γίνουν ολ αυτά που δεν έγιναν όταν ήταν η στιγμή και η ώρα τους.  Όταν υπήρχε χρήμα, ψυχραιμία, Μέσα Μαζικής Ενημέρωσης, πολιτική ισχύς και ο “λαός”  με τον φραπέ στο χέρι στην παραλία.


 Είναι αργά για μεταρρυθμιστές

Τώρα (2010-2015) που οι δαίμονες χορεύουν, είναι αργά για μεταρρυθμίσεις και μεταρρυθμιστές, για εκσυγχρονιστές και ευρωπαϊστές. Η κατάρα των ανομημάτων, συμπληρώνεται από την “κατάρα” της επιβίωσης.
Που βρήκαν γραμμένο πως άστεγοι, άνεργοι, χρεοκοπημένοι επιχειρηματίες, υπερχρεωμένοι αγρότες, ελεύθεροι επαγγελματίες με λίγα κατοστάρικα στην τσέπη, θα “πεθάνουν” ησύχως, για να μην ενοχληθούν οι άρχοντες, εντός και εκτός της χώρας; Που βρήκαν γραμμένο πως μια διαλυμένη κοινωνία, θα γίνει εκσυγχρονιστική, πως μέσα από την ταπείνωση, θα ξεπηδήσουν οι άγγελοι της επιχειρηματικότητας και της χρηστής διοίκησης;
Είναι αργά, δυστυχώς.
Το καράβι, η Ελλάδα δεν έχει καν μηχανή (κράτος) και έχει σπασμένο  φορέα-όχημα (κοινωνία, μεσαία τάξη). Η κρίση και οι πολιτικές διαχείρισης της, δεν διέλυσαν μόνο τα μεσαία στρώματα, κτύπησαν αλύπητα κάτι που στην Ελλάδα άντεξε: Την οικογένεια. 
Απαιτείται ένα διαφορετικό κράτος, το υπάρχον δεν μπορεί να μεταρρυθμιστεί πλέον. Απαιτείται η ανασυγκρότηση της διαδικασίας παραγωγής.
Είναι νωρίς αλλά πρέπει, τώρα να ξεκινήσουν νέες διαδικασίες.

Προδοκίες και ευθύνες για την ηγεσία


Αυτά  που τελευταία υπέκυψαν στην κρίση,οι θεσμοί, τα κόμματα, το κράτος, τα πανεπιστήμια, οι κανόνες, οι ΔΙΑΔΙΚΑΣΙΕΣ, δηλαδή το περιτύλιγμα της κοινωνικής παραγωγικής και δημιουργικής δραστηριότητας, είναι αυτά που πρέπει πριν απο κάθε τι άλλο να ανασκευαστούν.  Εμφανίστηκε αρχικώς η οικονομική κρίση, η καταστροφή της παραγωγικής διαδικασίας, ως αποτέλεσμα της εγκληματικής διοίκησης-διαχείρισης. Στην συνέχεια καταστράφηκε και το θεσμικό εποικοδόμημα (κράτος, κόμματα, διαδικασίες)  Το βλέπουμε τώρα μπροστά μας στην καθημερινότητα μας.
Αντιστρόφως τώρα, πρέπει πρώτα να φτιάξουμε ΝΕΕΣ διαδικασίες, νέους Θεσμούς, νέους κανόνες, για να μπορέσουμε να ξαναέχουμε παραγωγική δραστηριότητα.
Οι διαδικασίες που επιδιώκουν να επιβάλλουν οι δανειστές μας δια των Μνημονίων είναι απλώς η διαδικασία  πτώχευσης μιας χώρας και όχι η ανασυγκρότηση της. Είναι η διαδικασία εκκαθάρισης (ως να επρόκειτο για εταιρία που πτώχευσε). Μόνο που οι κοινωνίες δεν εξαφανίζονται και οι πολίτες δεν απολύονται.
Πρέπει τώρα να ξαναφτιάξουμε Νόμους για όλες τις διαδικασίες (του επιχειρείν, του συνεταιρίζεσθαι, της λειτουργίας της δημόσιας διοίκησης, του νέου κοινωνικού κράτους) αδιαφορώντας τις περισσότερες φορές για όλα όσα ξέρουμε και τα οποία είναι μάλλον λάθος και σε κάθε περίπτωση παρωχημένα και αναποτελεσματικά.

Το στοίχημα για τον Αλέξη Τσίπρα

1. Το σύνθημα πρέπει να  είναι “καταργείστε τους νόμους του πελατειακού κράτους”, “καταργείστε τις τροπολογίες και τις εγκυκλίους της διαπλοκής”.
2.Η χώρα πρέπει να πάει οργανωμένα σε Συντακτική Συνέλευση για ένα καινούργιο Σύνταγμα, δεν αρκεί μια κάποια τροποποίηση του για επιμέρους ζητήματα.
3. Η χώρα χρειάζεται διαδικασίες ταχέων αποφάσεων, που όμως θα είναι (οι διαδικασίες) καθορισμένες εκ των προτέρων, ώστε να είναι ο γενικός και απαράβατος κανόνας και οχι προϊόν συνδιαλλαγής για μία ακόμα φορά.
4. Η χώρα χρειάζεται ευέλικτη δομή  δημόσιας διοίκησης. Και αυτό μπορεί να ξεκινήσει πριν φτάσουμε στο νέο Σύνταγμα. Ορίστε το πεδίο της πραγματικής ενότητας και σύγκλισης!
Χρειάζεται και κάτι ακόμα, το οποίο μπορεί να υπηρετήσει μια κυβέρνηση του Αλέξη Τσίπρα.
Α. Να υπάρξει τιμωρία, καταδίκη και κυρίως πλέον αποκλεισμός, της κρατικοδίαιτης διαπλοκής η οποία ευθύνεται για το έγκλημα της κρίσης.
Η Ελλάδα δεν αντέχει μία ακόμα ΙΣΤΟΡΙΚΗ ΕΚΚΡΕΜΟΤΗΤΑ. Δεν μπορεί όσοι εμφανώς διοίκησαν και κέρδισαν, μέσα από το σύστημα της διαπλοκής, να είναι τα νέα αφεντικά στην επόμενη περίοδο. Η εκκρεμότητα της μεταπολεμικής εποχής, όπου οι δοσίλογοι έγιναν αφεντικά, τότε που το σχέδιο  Μάρσαλ εκλάπη και έχτισε τζάκια εξουσίας και διαπλοκής, δεν πρέπει να επαναληφθεί.
Αφού δεν κέρδισε την μάχη του Μνημονίου, ο κ. Τσίπρας οφείλει να κερδίσει αυτή τη μάχη.
Να τελειώσει με τις εκκρεμότητες οπως υποσχέθηκε.
Β. Να αρχίσει την αλλαγή των διαδικασιών και των κανόνων, οπως επίσης υποσχέθηκε και που και ο ίδιος θέλει.
Αν όλα τα παραπάνω δεν γίνουν με συντεταγμένη πορεία -όσο το επιτρέπει η αδηφάγος κρίση- τότε θα έχουμε  πραγματικά ανεξέλεγκτες καταστάσεις. Και μην ξεγελιέστε, ο Λαφαζάνης και η “Αριστερή Πρωτοβουλία”, δεν αποτελούν ανεξέλεκτη κατάσταση. Είναι τέκνα αυτού που είχαμε.
Ας προλάβουμε!